Auteur: admin

Lezers die hier al langer dan vandaag komen, weten van mijn extreme voorliefde voor poezen en katers in het algemeen en poezen en katers in kleertjes in het bijzonder! Want het dragen van sweaters, trainingsjackjes, jurkjes en bontkraagjes is dus niet alleen voorbehouden aan chihuahua’s! ‘Why should they have all the fun? Maar omdat ik www.maanisch.com niet helemaal wil vervuilen met allerlei héle foute poezenplaatjes heb ik helemaal voor mezelf een plekje gecreëerd waar ik poezenplaatjes-technisch totally uit m’n dak kan gaan! Een plekje waar ik, als ik depressief ben, of ooit een keer dement, of verdrietig, of ellendig, of dan toch in een tehuis lijdend aan Korsakoff of iets met teveel xtc in een ver verleden, of gewoon chagrijnig, altijd blij van zal worden! Waar: http://ploesiepoesie.nl/ploesie-blog.

Ik blog al bijna 10 jaar voor de kat z’n kut, de kat z’n viool, of eigenlijk eerder de kat (lees; Bruce Lee) z’n dierenartsrekeningen! En ja, natuurlijk log ik voor mezelf, voor de aandacht, de hits en de eigengeilerij, maar toch! Toch voel ik een wrijving! Ik weet nog dat er 9 jaar geleden meisjes waren die Amazon-wishlists online zetten… dat was toen schandalig. Kon niet! Echt niet! Hoeren waren het! Slettebakken, die in ruil voor een webcamshot van hun decolleté zomaar de allernieuwste dvd’s en cd’s in hun brievenbus kregen! Maar ja, ik ben inmiddels wat ouder en wijzer en ik ben alle schaamte voorbij en m’n decolleté doet het nog best leuk en ik wil ook gratis producten! Gratis boeken, spullen, apparaten, gratis parfum, gratis kattenvoer, gratis drank, gratis gadgets, hebbedingetjes; laat maar lekker doorkomen hier in huize Luna! Ik schrijf er wel een stukje over! Toevallig zag ik vorige maand ook ineens allemaal bloggers met een soort van donatie-button op hun blog. Voor een gratis kopje koffie. Dat je dan, als lezer, even 1 of 2 euro stort op de rekening van de blogger, zodat de blogger een kopje koffie kan kopen om zo weer een volgend stukje te schrijven. Hartstikke leuk idee natuurlijk, maar ik wil helemaal geen kopje koffie, ik wil pallets vol met wijn! Doosje wit, doosje rood, doosje Prosecco! En als ware mijn gebeden gehoord kreeg ik vorige week een mailtje van ene Eva: ‘Winkelman en Van Hessen is een PR bureau dat zich inzet voor een breed scala aan merken. Voor een klant van ons willen wij jou graag een nieuw product toesturen. Graag wil ik vragen of het mogelijk is dat jij ons jouw adresgegevens toestuurt.’ Ik mailde terug: ‘Wat dan? Wat dan?’ En Eva mailde weer: ‘Het gaat hier om een product van een telecomaanbieder die de sim only markt gaat betreden.’ “J.!”, riep ik enthousiast door het huis, “nou gaat het gebeuren hoor! Nou gaat het gebeuren!” “Wat dan?”, vroeg hij. “Ik krijg een gratis iets van een telecomaanbieder!” En de verwachtingen waren hoog. Zeer hoog. Ik hield het niet meer van de spanning. Tot vandaag de postbode voor de deur stond met een hele, hele grote doos. “Nou, het weegt niks”, zei de verkering toen hij de doos naar binnen tilde. “Dus het is geen iPad?”, zei ik beteuterd. “Nee, dat denk ik niet schatje”, zei hij. Even later stond ik oog in oog met 2 ballonnen.

KLIK VOOR GROTER

Gisteren stond ik in De Gelderlander! Met een leuk interview (door Marcia Jansen) en vooral een foto (door Raphaël Drent) waar ik ontzettend blij mee ben! Frank laat hier zien dat hij best wel in het circus zou kunnen werken!

Met mijn nominatie van Blogger van het Decennium kwam verscheen natuurlijk meteen de gespeelde arrogantie. “Weet jij eigenlijk wel wie ik ben?”, zei ik regelmatig tegen de verkering. Of: “Weet jij eigenlijk wel met wie jij elke nacht in bed ligt?” En tegen m’n moeder: “Weet jij eigenlijk wel wie jij gebaard hebt 35 jaar geleden?” Of: “Ik? Een wijntje voor jóú inschenken? Weet je wel aan wie je dat vraagt?” Verder heb ik begin deze week in huiselijke kring ook de Tielse carnavalskraker ‘Witte Gij Wel Wie Ik Bin?’ gelanceerd die ik vergezeld liet gaan van een solitaire polonaise. Ja, toen vond ik het allemaal nog leuk. En ook alle media-aandacht die met de nominatie vergezeld ging vond ik allemachtig prachtig. Want, zoals het een echte lifelogger betaamt ben ik gek op praten over mezelf en als het moet lul ik een hond kapot in 5 minuten, maar na het zoveelste interview waarin ik vertelde over hoe het nou allemaal gekomen was, had ik het eigenlijk helemaal gehad. Want hoe was het nou ook al weer allemaal gekomen? En waarom had ik nou eigenlijk deze site? En waarom schrijf ik eigenlijk over seks? Waarom werk ik bij de FOXY? Enne, wat was nou eigenlijk het verschil tussen een vibrator en een dildo? En die seksspeeltjes, hoe testte ik dat ook alweer? En waarom was ik ook alweer in Tiel komen wonen? Ik wist het zelf ook niet echt meer. Ik was helemaal blanco aangaande mezelf en eigenlijk alles. Tel daarbij op dat ik al 4 dagen maar 2 uur per nacht sliep wegens zenuwen, toestanden, stress en een verkering die zo’n buikgriep had dat hij om het half uur alles onderkotste of -scheet en ik was vrijdagmiddag rijp voor een total nervous breakdown. “Ik kan niet meer”, zuchtte ik tegen de verkering, “echt niet. Ik ben kapot. Ik ga zo een potje zitten janken, zo moe ben ik.” “Schatje, alleen vanavond nog bij Omroep Gelderland”, zei hij. “Ja, maar ik ben helemaal zenuwachtig en wat moet ik aan en m’n haar en m’n wallen en ik heb zelfs eczeem hier in m’n gezicht, ik ben gewoon aan het vervellen in de winter en ik zie het helemaal niet zitten, straks word ik toch als vibratorvrouwtje neergezet of als poezenvrouwtje en ik ben ook nog iemand anders, maar ik weet niet meer wie en ik ben gewoon heel moehoehoe”, snikte ik. “Schatje, het komt allemaal wel goed”, zei hij. En het kwam allemaal goed. Ik weet alleen nog steeds niet wie ik ben.

“Ik ben Jeroen”, zei Jeroen Mirck toen hij mijn vriendinnetje L. een hand gaf, “ken ik je van Twitter?” “Eh”, zei vriendin L., “nee, dat denk ik niet.” “Van Foursquare dan?” vroeg Jeroen. “Eh”, begon L. lachend. “Jeroen”, zei ik, “dit is vriendin van mij. Een vrouw zonder Twitter, zonder Foursquare, zonder digitaal leven.” Nou, daar moest Jeroen toch wel even van bijkomen. Maar een leven zonder weblog, Twitter, Foursquare of andere social media, behoort dus nog steeds tot de opties! Zo leest vriendin L. niet eens m’n weblog. Zij kiest ervoor om dat niet te doen, zodat we, als we elkaar zien, tenminste wat te vertellen hebben. Maar zij en haar vriend N. kozen er gisteren wel voor om met mij en de verkering naar de verkiezing voor de Blogger van het Decennium te gaan! Een verkiezing die geheel terecht werd gewonnen door Dominque Weesie. Helaas had Weesie ervoor gekozen om niet aanwezig te zijn tijdens de uitreiking. Wél had de redactie van het weblog dat hij jaren geleden oprichtte ervoor gekozen om hun lezers op te roepen tot het verkloten van het backchannel van de Dutchbloggies. En je kan er dan voor kiezen om als een mak, puberaal lammetje datgene te doen wat van je gevraagd wordt, waardoor op een groot scherm in Het Paard van Troje in Den Haag de meest ranzige beelden voorbij kwamen. Beelden van opengesperde kutten en konten die ik normaal gesproken alleen tijdens mijn werkzaamheden voor FOXY tegenkom, maar hallo, ik was daar voor m’n lol, niet voor m’n werk! Maar ik kon er gelukkig ook voor kiezen om die ranzige beelden te negeren en gewoon gezellig te praten met de mensen die ik al jaren ken. Want dat is het mooie van eigenlijk alles in het leven; je hebt altijd een keuze! Je kan er bijvoorbeeld voor kiezen om een leuk poesje als huisdier te nemen en die regelmatig te knuffelen en aaien! Werkt zeer stressverlagend! Iets wat de mensen die ervoor kiezen om zich hun hele (digitale) leven te gedragen als een zeurend en zeikend kutwijf eens zouden moeten doen. Ik kan ervoor kiezen om te balen dat ik de allerlaatste Bloggie niet won, maar ik kies er dan liever voor om het compliment dat Wim de Bie mij gaf, namelijk dat hij mij al jaren met veel plezier leest, als honderd gekleurde veren in m’n reet te stoppen! Je kan ervoor kiezen om ‘bloggen is dood’ op een heel andere manier te lezen en voor een ‘leve het bloggen’ te gaan. Ik blijf in ieder geval bloggen tot ik er dood bij neerval. En daar kies ik helemaal zelf voor.

Ik zag er zo’n 1,5 jaar geleden verdomd goed en slank uit, al zeg ik het zelf! Want ja, ik had natuurlijk net verkering, nieuw leven, nieuw begin en wat beter dan ook een nieuw, of beter gezegd; improved lichaam? Dus ik ging rennen en rennen in ik viel binnen no time enkele kilo’s af en m’n kont ging minstens 5 centimeter omhoog en m’n heupomtrek werd minstens 10 centimeter minder. Ik had totally een zieke geest in een gezond lichaam! Yeah!

Maar ja, de verkering en ik zijn inmiddels 1,5 jaar samen en ja, dan wordt het al snel; ik hoef niks meer te improven aan mezelf, want ik heb toch al verkering. Daarnaast hou ik van koken én eten én drinken, dus ja, na een zomer vol barbecues en een winter vol stamppotten met jus en worst en ik ben weer op hetzelfde gewicht als van voor 1,5 jaar geleden. Okay, toegegeven, met nog 2 kilo erbij. Of misschien wel 3, maar fuck it, daar zie ik zelf dus helemaal niks van. Als ik in de spiegel kijk, dan zie ik een slanke vrouw en als ik kleding moet kopen, dan denk ik met volle overtuiging dat ik nog in een maatje 36 pas. Soort omgekeerde anorexia, niks mis mee, ware het niet dat ik toch echt 75 kilo weeg met mijn 1.75 meter lengte. En dus toch echt een maatje-42-vrouw ben. Beetje zonde van die kekke jurkjes die in de kast blijven hangen. Maar ja, sporten? Ik word momenteel al moe als ik eraan denk! En een type voor de sportschool ben ik nooit geweest en zal ik ook nooit worden. Al zou het misschien wel een optie zijn om het geld dat ik uitspaar met het niet-roken bij een sportschool te brengen, maar ik koop dan liever een keer per maand een onderdeel uit de Pip-servies-serie. Een gebaksbordje is iets blijvends en daar kun je nog jaren en jaren plezier van hebben en een gezond lichaam is iets wat je binnen een week weer helemaal naar de klote kunt helpen. Dus waar het allemaal zo’n beetje op neer komt: ik miste een stok achter de deur.

Maar die stok verscheen vorige week in de gedaante van vriendinnetje C.! “Zullen we samen gaan rennen?”, vroeg ze. Why not, dacht ik. Dus gisteren stond ik om 6.00 bij haar voor de deur om samen een rondje over de dijk te rennen. Met skyline Tiel links en de Waal rechts. Prachtig! Ook prachtig was het geluid van onze voetstappen! Voor elke stap die ik rende moest vriendinnetje C. (1.55 meter, 50 kilo) er 1,5 zetten, dus wij hadden een geinige cadans te pakken. Vriendinnetje C. hoopt in 2014 de marathon van New York te lopen. Ik ben al blij als het me lukt om aanstaande woensdag weer om 6.00 bij haar voor de deur te staan.

“Kan ik je even spreken?”, vroeg de vrijwilligerscoördinator een paar maanden terug.
“Natuurlijk”, zei ik en we liepen samen naar de gang.
“Bevalt het werk je?”, vroeg hij.
“Ja, ik vind het hartstikke leuk”, zei ik.
“Ja, dat is te merken, maar even iets anders.”
“Ja?”
“Het is niet de bedoeling dat je met de bewoners over seks praat.”

Zo! Die had ik niet zien aankomen!
“Eh”, stamelde ik.
Een paar weken daarvoor had ik tijdens mijn sollicitatiegesprek gewoon eerlijk verteld wat ik deed: “Ik heb een eigen poezenbedrijf en ik schrijf voor een seksblad.” En schrijven voor een seksblad is volgens mij niet iets om je voor te schamen, maar ik stond volledig aan de grond genageld én met een mond vol tanden.
“Eh”, stamelde ik maar weer.
“Eh, nee”, zei ik even later en ik zag dat de vrijwilligerscoördinator zich ook niet echt gemakkelijk voelde met de situatie.
“Nee”, zei ik nog een keer.
“Nee.”
“Nee.”

Maar eenmaal thuis voelde ik me enorm beledigd, want hallo, we hebben het hier wel over vrijwilligerswerk, gratis en voor niets, uit liefde voor de medemens! Dus schreef ik een mailtje naar de vrijwilligerscoördinator met dat wat ik eigenlijk meteen had moeten zeggen. Dat het niet meer dan vanzelfsprekend is dat ik niet met de bejaarden over seks praat. Dat het ook niet mijn idee van een groepsgesprek is om te vragen of de demente dames het wel eens met een vibrator hebben gedaan. Dat ik het zelfs raar vind dat iemand dat ook maar überhaupt van mij zou denken, maar dat Tiel een kleine stad is en dat er altijd ongelooflijk wordt geluld en dat ik een herkenbaar hoofd heb en dat ik met dat hoofd gewoon in de FOXY sta, dus dat personeel of familieleden van bewoners er toch wel achter zullen komen wat ik doe, want niemand leest natuurlijk de FOXY, maar iedereen heeft ’t erover. En dat als er mensen moeite hadden met mijn betaalde baan, dat ik dan liever op zoek zou gaan naar ander vrijwilligerswerk.

Een week later neem ik de Story door met de demente bejaarden. Ik lees een item voor over Willeke van Ammelrooy en Marco Bakker. Het stel is al 30 jaar zeer gelukkig met elkaar en vertelt aan Story over de ins en outs van hun relatie.

“Meneer P.”, vraag ik, “hoe lang bent u getrouwd geweest?”
“Zevenenveertig jaar”, zegt meneer P. na lang en diep nadenken.
“En hoeveel kinderen heeft u?”
“Twee jongens en zes meisjes.”
“En meneer P.”, vraag ik, “kunt mij misschien het geheim vertellen van een gelukkig huwelijk?”
“Het geheim”, spreekt meneer P. plechtig, “zit ‘m in ’t klaarkomen.”

En zijn antwoord deed me meer dan het mailtje dat ik terug kreeg van de vrijwilligerscoördinator.

Ik geloof het zelf nog niet helemaal, of eigenlijk wel, want het stond écht in het persbericht dat ik net binnen kreeg! Ik ben door de Stichting Dutch Bloggies genomineerd voor Blogger van het Decennium!!! En ik sta daar niet tussen de lulligste andere bloggers, dacht ik zo! En het allermooiste is ook nog; dit jaar log ik bijna 10 jaar, om precies te zijn op 15 april! Wat een geweldig cadeau, deze nominatie!

De andere 4 genomineerden:
Dominique Weesie (Geenstijl.nl)
Henk de Hooge (DutchCowboys.nl)
Martine de Jong (10e.nl, Recensiekoning.nl)
Wim de Bie (Bieslog.vpro.nl)

Het persbericht: KLIK

Ik ben trots.