WAAR IS LUNA’S iPAD?

Ik blog al bijna 10 jaar voor de kat z’n kut, de kat z’n viool, of eigenlijk eerder de kat (lees; Bruce Lee) z’n dierenartsrekeningen! En ja, natuurlijk log ik voor mezelf, voor de aandacht, de hits en de eigengeilerij, maar toch! Toch voel ik een wrijving! Ik weet nog dat er 9 jaar geleden meisjes waren die Amazon-wishlists online zetten… dat was toen schandalig. Kon niet! Echt niet! Hoeren waren het! Slettebakken, die in ruil voor een webcamshot van hun decolleté zomaar de allernieuwste dvd’s en cd’s in hun brievenbus kregen! Maar ja, ik ben inmiddels wat ouder en wijzer en ik ben alle schaamte voorbij en m’n decolleté doet het nog best leuk en ik wil ook gratis producten! Gratis boeken, spullen, apparaten, gratis parfum, gratis kattenvoer, gratis drank, gratis gadgets, hebbedingetjes; laat maar lekker doorkomen hier in huize Luna! Ik schrijf er wel een stukje over! Toevallig zag ik vorige maand ook ineens allemaal bloggers met een soort van donatie-button op hun blog. Voor een gratis kopje koffie. Dat je dan, als lezer, even 1 of 2 euro stort op de rekening van de blogger, zodat de blogger een kopje koffie kan kopen om zo weer een volgend stukje te schrijven. Hartstikke leuk idee natuurlijk, maar ik wil helemaal geen kopje koffie, ik wil pallets vol met wijn! Doosje wit, doosje rood, doosje Prosecco! En als ware mijn gebeden gehoord kreeg ik vorige week een mailtje van ene Eva: ‘Winkelman en Van Hessen is een PR bureau dat zich inzet voor een breed scala aan merken. Voor een klant van ons willen wij jou graag een nieuw product toesturen. Graag wil ik vragen of het mogelijk is dat jij ons jouw adresgegevens toestuurt.’ Ik mailde terug: ‘Wat dan? Wat dan?’ En Eva mailde weer: ‘Het gaat hier om een product van een telecomaanbieder die de sim only markt gaat betreden.’ “J.!”, riep ik enthousiast door het huis, “nou gaat het gebeuren hoor! Nou gaat het gebeuren!” “Wat dan?”, vroeg hij. “Ik krijg een gratis iets van een telecomaanbieder!” En de verwachtingen waren hoog. Zeer hoog. Ik hield het niet meer van de spanning. Tot vandaag de postbode voor de deur stond met een hele, hele grote doos. “Nou, het weegt niks”, zei de verkering toen hij de doos naar binnen tilde. “Dus het is geen iPad?”, zei ik beteuterd. “Nee, dat denk ik niet schatje”, zei hij. Even later stond ik oog in oog met 2 ballonnen.