ACHTER HET GORDIJN

Wanneer P. en ik de afdeling Interne Geneeskunde op lopen zien we dat het bed van z’n vader is omringd met een gelig gordijn. “Misschien ligt-ie te slapen”, zeg ik, “of is-ie even aan het plassen.”

De waarheid blijkt veel harder. Wanneer we het gordijn iets opzij schuiven zien we dat de vader van P. zuurstof krijgt toegediend door een kapje en er staan 2 verpleegkundigen aan weerszijden naast hem wat aan knoppen te draaien. “Hij kreeg het ineens heel erg benauwd”, horen we. Ik zie P.’s pa naar adem happen. Paniek. Ik moet nu rustig blijven. Tranen kunnen, toe maar, maar kop omhoog, sterk blijven voor P. en voor z’n pa. Even later hoor ik: “We brengen uw vader nu naar de Intensive Care.”

Ik lees half de Magriet.
En een Libelle.
En een Vriendin.
P. zit al een uur naar de sportpagina van de Metro te staren.
Dan mogen we weer even bij de pa van P. kijken. “Omdat het anders toch wel erg lang zou duren.”

Mijn schoonvader ligt op de Intense Care met doodsangst in z’n ogen nog steeds te happen naar adem en ondertussen houden P. en ik z’n hand vast. We doen een poging om iets van rust, die we zelf totaal niet meer hebben, op hem in te stralen.
“Probeer maar rustig te ademen.”
Pa wil wat zeggen.
“Je hoeft niet te praten, blijf maar liggen.”
Hij probeert toch wat te zeggen.
Hij frummelt steeds aan de slangetjes aan z’n lijf.
“Pa, dat maskertje zorgt ervoor dat je zuurstof binnen krijgt. Probeer maar te ontspannen.”
“Pa, het enige dat jij nu moet doen is ademhalen.”
Adem in. Adem uit.
“Wij zijn hier.”
Ik zie meer snoertjes dan ik wil zien.
Ik hoor meer piepjes dan ik wil horen.
“Wij zijn hier.”

Ik maak een washandje koud onder een kraan en ik zie mijn man zijn vaders hoofd daarmee koel houden. Droog deppen. Zoenen. Aaien.
Ik zag mijn eigen vader ditzelfde doen bij zijn moeder, mijn oma, toen zij stervende was.
16 jaar geleden.
Raar hoe je ineens weer dingen weet. Herinnert.
Het raakte me toen.
Het raakt me nu dubbel.

Dan toch maar even met de lift naar de begane grond. Naar het ziekenhuisrestaurant. We nemen een bordje friet met een kroketje, dat we allebei nog niet eens voor de helft opeten.

Een uur later ligt de pa van P. te slapen. Alle medicatie heeft geholpen. Voor eventjes. Voor vandaag. Voor vannacht. “Zullen we ‘m maar laten liggen?”, zeggen we tegen elkaar. Niet wakker maken. Toch nog even een kusje op z’n hoofd. Nog even z’n hand vasthouden. Z’n pa wordt wakker.

“Niet huilen jongen.”
“Pappa.”
“Knullebul.”