web analytics

20

ACHTER HET GORDIJN

Wanneer P. en ik de afdeling Interne Geneeskunde op lopen zien we dat het bed van z’n vader is omringd met een gelig gordijn. “Misschien ligt-ie te slapen”, zeg ik, “of is-ie even aan het plassen.”

De waarheid blijkt veel harder. Wanneer we het gordijn iets opzij schuiven zien we dat de vader van P. zuurstof krijgt toegediend door een kapje en er staan 2 verpleegkundigen aan weerszijden naast hem wat aan knoppen te draaien. “Hij kreeg het ineens heel erg benauwd”, horen we. Ik zie P.’s pa naar adem happen. Paniek. Ik moet nu rustig blijven. Tranen kunnen, toe maar, maar kop omhoog, sterk blijven voor P. en voor z’n pa. Even later hoor ik: “We brengen uw vader nu naar de Intensive Care.”

Ik lees half de Magriet.
En een Libelle.
En een Vriendin.
P. zit al een uur naar de sportpagina van de Metro te staren.
Dan mogen we weer even bij de pa van P. kijken. “Omdat het anders toch wel erg lang zou duren.”

Mijn schoonvader ligt op de Intense Care met doodsangst in z’n ogen nog steeds te happen naar adem en ondertussen houden P. en ik z’n hand vast. We doen een poging om iets van rust, die we zelf totaal niet meer hebben, op hem in te stralen.
“Probeer maar rustig te ademen.”
Pa wil wat zeggen.
“Je hoeft niet te praten, blijf maar liggen.”
Hij probeert toch wat te zeggen.
Hij frummelt steeds aan de slangetjes aan z’n lijf.
“Pa, dat maskertje zorgt ervoor dat je zuurstof binnen krijgt. Probeer maar te ontspannen.”
“Pa, het enige dat jij nu moet doen is ademhalen.”
Adem in. Adem uit.
“Wij zijn hier.”
Ik zie meer snoertjes dan ik wil zien.
Ik hoor meer piepjes dan ik wil horen.
“Wij zijn hier.”

Ik maak een washandje koud onder een kraan en ik zie mijn man zijn vaders hoofd daarmee koel houden. Droog deppen. Zoenen. Aaien.
Ik zag mijn eigen vader ditzelfde doen bij zijn moeder, mijn oma, toen zij stervende was.
16 jaar geleden.
Raar hoe je ineens weer dingen weet. Herinnert.
Het raakte me toen.
Het raakt me nu dubbel.

Dan toch maar even met de lift naar de begane grond. Naar het ziekenhuisrestaurant. We nemen een bordje friet met een kroketje, dat we allebei nog niet eens voor de helft opeten.

Een uur later ligt de pa van P. te slapen. Alle medicatie heeft geholpen. Voor eventjes. Voor vandaag. Voor vannacht. “Zullen we ‘m maar laten liggen?”, zeggen we tegen elkaar. Niet wakker maken. Toch nog even een kusje op z’n hoofd. Nog even z’n hand vasthouden. Z’n pa wordt wakker.

“Niet huilen jongen.”
“Pappa.”
“Knullebul.”

Dit vind je misschien ook leuk...

20 reacties

  1. Bart schreef:

    ’t Is voor mij acht jaar geleden dat ik elke ademtocht telde, in dat graatmagere lijf mijn vader zocht. Ik wil geen leed naast leed zetten – ‘o, maar dat heb ik ook meegemaakt’, vreselijk vond ik dat – maar je schrijft zo aangrijpend dat ik voor het eerst sinds iets van een jaar weer om hem moest huilen. Niets dan goede gedachten voor jullie.

  2. Dré schreef:

    Ik sluit me aan bij Bart. Je logje deed me in één moment terug zijn bij mijn schoonvader van wie ik toen afscheid nam. Ik kon het niet drooghouden. Toen niet, en nu ik dit lees weer niet. Sterkte voor jullie.

  3. Lindala schreef:

    Heel veel sterkte gewenst. Het klinken als gewoon wat lege woorden op een scherm, maar ik meen ze oprecht.
    And for what it’s worth, ik vind dat je dit prachtig hebt geschreven. Ontroerend en puur.

  4. Helene schreef:

    Poeh, even een brok in mijn keel wegslikken. Drie jaar geleden zat ik zo naast mijn vader. Ik wilde dat het nog kon. Sterkte Luna en P., moeder van P. En blijf erin geloven he!

  5. Terrebel schreef:

    Mooi dat jullie er voor elkaar zijn.

  6. Angela schreef:

    Mooi beschreven en omschrijft precies het gevoel wat ik ook heb bij het verzorgen van mijn ouwelui.

    Sjips, sterkte…

  7. Louise schreef:

    Wat een vreselijk verhaal. Wat mooi geschreven. Moest er zelf van huilen. Veel sterkte voor jou, P en je schoonouders.

  8. Janssen. schreef:

    Dat heb je moooi verwoord Chantall,dikke tranen hier,het maakt veel los.
    Heel veel sterkte jullie daar………

  9. Polle schreef:

    Je schrijft het zo dichtbij dat het ook mij doet huilen. Ik wens jullie alle sterkte die jullie maar kunnen gebruiken.

  10. Swan schreef:

    Vier maanden geleden zat ik zo naast mijn vriend. Hij heeft het overleefd, maar je tekst is zo herkenbaar. Heel veel sterkte in deze hele moeilijke tijd. Ook voor P. en zijn moeder. Houd elkaar maar goed vast!

  11. BiteMe schreef:

    Brok in mijn keel en tranen in mijn ogen.
    Veel sterkte.

  12. Marieke schreef:

    *slik* Zo tastbaar….
    Sterkte!

  13. Sandra schreef:

    Heel erg veel sterkte toegewenst, aan jullie en je naasten. Ik brand sinds de 3e openhart-operatie van mijn moeder (op 13 november 2008) bijna elke avond een kaarsje voor haar en voor iedereen die ik alle goeds toewens, vanavond staan jullie ook op mijn lijstje.

    Een knuffel, kus en liefs toegewenst.

  14. susan schreef:

    sniff vreselijk, heel veel en van alles wat het een beetje kan verzachten, toe gewenst van mij,aan jullie. Geef die pa een dikke zoen van mij.

  15. Rutger schreef:

    Luna en P., heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. Ik weet wat het is en hoe het voelt!

  16. esther schreef:

    Ik huil met je mee! Heel veel sterkte en knuffels!

  17. Kimske schreef:

    Oh bah wat is dit angstaanjagend herkenbaar….

    Heel veel sterkte!

  18. juul schreef:

    ik was te jong om zo bij mijn pa te kunnen zitten.. sterk zijn hoor, P. en Luna! Jullie doen het goed. dikke zoen en sterkte.

  19. Maurice schreef:

    Ik wist dat je het kon…Schrijven…En ik voelde de tranen tussen de regels door.

    Sterkte Luuntje & Peter.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *