Maandelijks archief mei 2002

Tot gisteren was ik niet echt bekend met het fenomeen ‘parkeerplaatsseks’. Ik dacht dat dat plekken waren waar homoseksuele mannen seks hadden met elkaar of met getrouwde mannen. Stiekem in de bosjes. Dat zeiden mijn ouders vroeger als we met z’n drietjes een stuk gingen fietsen; “Daar, bij die afrit, daar hebben mannen seks met elkaar. Daar, bij die afrit, daar moet je niet komen. Ze hebben de postbode er ook wel eens gezien.” Het was duidelijk niet fris wat ze daar deden. Vanmorgen nam ik een kijkje bij www.clubs.nl. Er bestaat een heuse hetero-club met de naam ‘Parkeerplaatsseks’. Ongelooflijk. Een sub-cultuur. Zoekt en je zult vinden.

1. ‘Hoi paren! Ik kijk graag naar jullie seksspel. Als dank bef ik kutjes. Het kan in jullie auto.’

2. ‘Op een parkeerplaats in Best haal ik gedragen damesondergoed op. Ik wil er graag aan ruiken en dan bef ik je kutje diep klaar.’

3. ‘Als je seksueel contact wilt, moet je een rood touwtje of lintje aan je antenne bevestigen. Zorg eventueel voor condooms en zeker voor voldoende sperma. Wel schone pikken. Geen stinkstokken!’

4. ‘Roompasteitjes zijn kutjes die extreem vochtig zijn voor of na een goede beurt met haar eigen partner. Zij druipt en wil gebeft worden. Bel mij en ik lik haar heerlijk klaar op een parkeerplaats in Best.’

5. ‘Gewoon een fijne wipkip gezocht voor parkeerplaatsseks. Gewoon een wereldkip gezocht. Betaling geen probleem.’

Wat mij vooral opvalt aan de ‘contactadvertenties’ is dat er enorm veel mannen zijn die met liefde een ‘vrouwenkutje komen uitlikken’. Tuurlijk, helemaal met je auto naar een parkeerplaats rijden om dan alleen een beetje te kijken en te beffen. Mijn reet! Die mannen willen neuken! Die mannen willen klaarkomen tegen de ruitenwissers! Die mannen stoppen hun pik als een Jehova-getuige tussen het portier. Ik word al misselijk als ik alleen al denk aan wat er zich op die parkeerplaatsen afspeelt. Gelukkig heeft Luna geen rijbewijs.

www.clubs.nl

boven

beneden rechts

beneden links

Tussen alle bedrijven door is Luna getrouwd. Of zoiets. Zo’n 4 weken terug zaten P. en ik weer bij de notaris. Om het samenlevingscontract te tekenen dit keer. “Hebben jullie het concept samenlevingscontract goed doorgelezen?”, vroeg de notaris. “Eh, ja hoor”, logen we in koor. “Mooi, dan hoef ik het niet helemaal voor te lezen”, sprak de notaris. “De comparanten verklaren dat zij in het kader van een affectieve relatie samenleven en een gemeenschappelijke huishouding voeren. Partijen zijn verplicht elkaar het nodige te verschaffen”, ging hij verder. Ik snapte er niet veel van. Dat maakte weinig uit, want volgens mij is zo’n samenlevingscontract ongeveer hetzelfde als trouwen en dient het hele contract na tekenen genegeerd te worden. Dus wij tekenden het contract, gaven de notaris een hand en stonden 5 minuten later op onze gymschoentjes weer buiten. “Zo, hebben we dat ook weer gehad”, zei P. en we fietsten naar huis. De afgelopen 4 weken werd er niet meer aan het contract gedacht tot ik gisteren tussen de stapel ongeopende post een rekening van het notariskantoor tegenkwam. Of we even € 420,07 wilden betalen. Of we even € 420,07 wilden betalen! Vierhonderdtwintig euro en zeven cent! We zijn verdomme nog geen 5 minuten in dat kantoortje van hem geweest. Geen koffie gezien! En we hebben gekozen voor het standaard-contract! Gewoon te vinden op internet! Hij hoefde alleen onze namen er maar boven te zetten en er een stempeltje met handtekening bij te plaatsen! Wat een prachtbaan heeft die kerel. Beetje knippen, beetje plakken, beetje voorlezen, beetje stempelen. Postzegel erop en klaar. En dit alles in een riant pand in Amsterdam-Zuid. Gisteren hebben P. en ik ons allebei ingeschreven voor de LOI-cursus ‘Hoe word ik notaris in 10 stappen?’. We kijken er nu al naar uit om binnenkort jonge, frisse stelletjes in 5 minuten, voor € 420,07, alle romantiek te ontnemen.

“Hosanna Heysanna Sanna Sanna Ho / Sanna Hey Sanna Ho Sanna / Hey JC, JC won’t you smile at me? / Sanna Ho Sanna Hey Superstar!” Geweldige dag gehad gisteren. Lang geleden dat ik zo in m’n eentje heb genoten. Ik ga eigenlijk nooit alleen naar concerten, theaterstukken of musicals. Staat zo eenzaam. Vindt men. En ikzelf ook wel een beetje. Ik reed al een maand lang langs de posters van de musical ‘Jesus Christ Superstar’. Moet ik naar toe, dacht ik iedere keer. Gisteravond kwam ik uit m’n werk, reed langs Carré, zag de mensen in de rij staan, bedacht me dat ik die avond toch geen plannen had en besloot gewoon een kaartje te gaan kopen. Al sinds ik tv kan kijken ben ik zeer gecharmeerd van de liedjes uit deze musical. M’n ouders hebben ‘Jesus Christ Superstar’ ooit een keertje op video opgenomen en volgens mij heb ik die in m’n jeugd wel 100 keer gezien. Al snapte ik vroeger nog niets van wat er gezongen werd, ik zong alle liedjes mee. En ook gisteravond kon ik nog alle liedjes meezingen, wat ik natuurlijk niet deed, want dan zou ik de andere bezoekers irriteren. Die andere bezoekers irriteerden mij overigens wel. Met hun geklap na elk liedje. Belachelijk en erg storend. Verder was het geweldig om de musical nu eindelijk eens in het echt te zien. Prachtig. Grote glimlach om Luna’s mond gedurende de hele voorstelling. Alleen dat einde hè? Dat was wel een beetje dramatisch natuurlijk. Maar waarschijnlijk vonden de muscialmakers een Jesus aan een stokje net zo’n belabberd einde voor een musical als ik. Dus voor de gezelligheid kwam de hele cast, inclusief herrezen Jesus, terug op het podium om de blije nummers nóg een keertje te zingen. En toen mocht er natuurlijk wel worden meegezongen en geklapt. Joehoe! Geweldige avond. Prijs de Heer.

Van niets doen word je moe. Dat is sinds de afgelopen weken voor mij een feit. Ik heb wel gewerkt. Natuurlijk. Beetje schrijven, beetje doorsturen via de mail. Klaar. Vastgeroest aan m’n bureaustoel. Ik had 6 weken niet gewerkt in de zorg. Even geen zin in. Even een beetje m’n enthousiasme kwijt. Ik heb een 0-uren-contract daar, dus ik kan in principe werken wanneer ik wil. Ik hoef het voor het salaris niet te doen, al heb ik wel mijn oog laten vallen op een super-hyper-geweldige afwasmachine die mijn taak als huisvrouw een stuk aangenamer zal maken. Ik werk in de zorg omdat ik het leuk vind. En aangezien er in de zorg, en ook in het verzorgingshuis waar ik werk, altijd en elke dag wel diensten openstaan is die baan voor mij een perfecte combinatie naast mijn freelance schrijfopdrachten. Toch heb ik 6 weken achter m’n computer gezeten en achteraf had ik dat niet moeten doen. Je wordt een beetje eenzaam als je elke dag in je eentje thuis werkt. Je ziet alleen je beeldscherm. Ik had niet echt verwacht dat ik mijn collega’s en de bewoners zou gaan missen. Ik heb hen ook niet écht gemist, ik miste vooral het de deur uitgaan. Op je fiets naar je baan, naar je werk. Fysiek hard werken. Lekker. Toen ik gisteren na 8 uurtjes werken de deur van het verzorgingshuis uitstapte voelde ik me geweldig. Ik had mijn taak voor die dag erop zitten en het wijntje dat thuis op me wachtte had ik ook echt verdiend. Ik voelde me weer actief deel uit maken van de maatschappij, hoe belachelijk dat ook klinkt. Vanavond werk ik weer. Lekker. Ik heb er zin in. Pim Fortuyn in zijn boek ‘De puinhopen van acht jaar Paars’: “Arbeid stelt je in staat niet voortdurend bezig te zijn met je privé-sores en je niet voortdurend het hoofd te hoeven breken over de zin van je bestaan.”

Gisteren kwamen m’n ouders een dagje naar Amsterdam. Wilden ons nieuwe huis nu eindelijk wel eens zien. “Hoe kan het nou dat ze nóg niet begonnen zijn met verbouwen? Het huis is toch al 2,5 maand van jullie?”, vroeg m’n vader. “Dat snappen we zelf ook niet helemaal”, zei ik. “Dan ga je er toch achteraan? Ik begrijp jullie niet hoor, je betaalt nu toch al hypotheek?”, reageerde hij op een manier zoals alleen vaders dat kunnen doen. “Pappa”, zei ik, “we zijn afhankelijk van allemaal mannetjes die het niets kan schelen of wij er per 1 augustus in kunnen of per 1 februari.” “Ik vind het belachelijk”, zei m’n vader en daarmee was voor hem de discussie gesloten. Ik vertelde nog over een lakse bouwkundige en een trage ambtenaar, maar hij wilde het niet snappen. “Je moet er zelf ook mee bezig zijn!”, vond hij. “Dat zijn we, maar we betalen die bouwkundige € 20.000 om alles te regelen!”, riep ik. “Dat is een klootzak”, zei m’n vader. “Maar wat vind je van het huis zelf?”, vroeg ik. “Gaat dit plafond eruit?”, vroeg hij. “Ja, alles gaat eruit, niks blijft staan, alle muren gaan eruit, de vloer, het plafond. Alles. Alles wordt anders. Je moet gewoon naar de ruimte zelf kijken”, zei ik. “Er moeten nieuwe kabels getrokken worden. En die contactdozen, die moet je weg laten werken in de muur”, zei hij. “Pappa, daar moet je doorheen kijken. Dat regelt die bouwkundige allemaal. We hebben een huis van 300 vierkante meter in het centrum van Amsterdam gekocht. Daar gaat het om!”, zei ik geïrriteerd. M’n moeder mengde zich ook nog even in het gesprek: “Nou, je mag blij zijn als je er over 2 jaar in kan.” De tijd dat m’n ouders mij moed inspraken, mij vertelden dat ‘alles goed komt’ en voor m’n eigen bestwil tegen me logen is dus definitief voorbij. Die realiteit kwam hard aan.

Vanmiddag liep ik nog tegen Suffie van www.suffie.com te zeiken: “Suffie! Ze snappen me niet! Sommige lezers van m’n log. Ik heb er geen zin meer in. Heb het gevoel dat ik op eieren moet schrijven. Dat het toch nooit goed is wat ik schrijf. Als ik over drugs schrijf dan ben ik illegaal bezig, als ik bijna aangerand ben op straat, dan is het m’n eigen schuld, als ik moe ben, dan moet ik niet zoveel drinken. Ik doe het niet meer. Ze snappen me toch niet. En m’n nieuwe huis! Dat schiet ook niet op. Ik word er moe van. De verbouwing heeft al 2,5 maand vertraging. Ik heb er geen zin meer in.” Dat soort dingen. Geen last meer van sinds 18.15 deze avond. Ik was niet van plan om op Lijst Pim Fortuyn te stemmen ook al werd me dat door www.stemwijzer.nl aangeraden. Ik was het niet altijd met hem eens. Ik was ook niet anti-Pim; zijn boek ‘De puinhopen van acht jaar paars’ ligt op m’n bureau. Ik vond hem een zeer charismatische man. Een mooie man ook, met mooie stropdassen. Een mooie man die ik op Nederland 2 vandaag ineens dood zag liggen. Met z’n stropdas losgeknoopt op z’n buik. In close up. Op de grond. Met medische mannetjes om hem heen. Beelden die ik m’n leven niet meer vergeet. Ook zijn interview in de Playboy van februari dit jaar vergeet ik niet. Een politicus (!) die zei: “Ik heb, zeker naarmate ik ouder word, geen zin om uren te besteden aan versieren. Dus als ik iemand leuk vind, dan zeg ik meteen: ‘Zullen we neuken?’” Een eerlijke man. Een eerlijke politicus. Maar eerlijkheid duurde niet het langst vandaag. En wat nu? Luna sprak Suffie net nog even. Suffie schreef: “In een klap zijn al onze zorgen en problemen triviaal.” En Suffie heeft gelijk.

Nadat ik 2 dagen terug kennis maakte met mijn eerste mini-spatadertje drong het tot me door; ik ben aan het aftakelen. Ik word oud en het kan alleen maar erger worden. Ik voel me al 3 dagen ontzettend moe en als dat de prijs is die ik tegenwoordig moet betalen voor een dagje feesten dan denk ik dat ik mijn visie op stappen, drugs, uitgaan en alcohol maar eens moet herzien. Later. Tot 2 dagen terug heb ik me nooit echt zorgen gemaakt om m’n lichaam. Het was er gewoon en het functioneerde prima. Het liet me nooit in de steek, ik voelde me nooit te dik, kon me niet voorstellen dat er ooit cellulitus op billen of dijen zou verschijnen en kon me al helemaal niet voorstellen dat ik verzorgingsproducten zou moeten gaan gebruiken. Nog nooit heb ik gedacht aan het kopen van antirimpelcrème’s, bodylotions, nachtcrème’s of een AbTronics. Ik was wel eens moe, maar dat had altijd een reden; 2 nachten niet slapen, 3 dagen achter elkaar stappen, een week lang 16 uur per dag werken. Nu ben ik moe zonder aanwijsbare oorzaak. Gewoon moe. M’n lichaam doet niet meer wat ik wil. Omdat ik niet van plan ben om rustiger aan te doen, te gaan sporten of te gaan mediteren ben ik vanmiddag samen met mijn mini-spatadertje richting Etos gewandeld. De negatieve signalen van dit lichaam moeten zo snel mogelijk weggeslikt worden. Per heden ben ik in het gelukkige bezit van; 100 jeneverbes-capsules (voor maag, darm en nieren), 50 chroom-GTF-pillen (versnellen de vetafname), 100 vitamine B12-tabletten (bij regelmatig alcoholgebruik), 100 lecithine-capsules (verhoogt de weerstand en voorkomt stress), 80 ijzerlactaat-tabletten (helpt bij slapheid en vermoeidheid), 30 Q-10-softgels (maakt je opnieuw fit) en 250 vitamine C-tabletten. En omdat het afgeraden wordt om deze 710 pillen in een keer achterover te slaan, begin ik nu alvast aan een blikje Red Bull.

“Zondag! Zondag! Vandaag blijf ik de hele dag dicht bij je! Je fluistert woordjes die ik zo graag van je hoor! Een kroeg, een juffrouw op de fiets, het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets, maar het is waar ik geboren ben. Dit dorp ik weet nog hoe het was. Jij denkt alleen maar aan je eigen zaken. En dat is toch beneden alle peil. Maar warmer zijn je lippen die me kusten. Jij wou altijd, altijd naast me staan. Je hebt ontzettend veel voor mij gedaan. Jij gaf mij wat je beloofde. Een leven waar ik in geloofde. Vluchten kan niet meer. Ik zou niet weten waar naartoe. De verre landen zijn oorlogslanden. Hoe ver moet je gaan? Vluchten kan niet meer! Laat me alleen, alleen met al m’n verdriet. Het is beter dat ik nu geen mensen zie. Niemand, niemand, niemand, die me troosten kan. Wat kan er mij in Godsnaam gebeuren met een vrouw zoals jij aan mijn zij? Blauwe ogen en een natte mond, stralende tanden en een lekkere kont. Een tong die pas spreekt als anderen zwijgen. Laten we weer eens vrijen op de hei. Maar ik ben nu bang dat ik stoor. Je loog tegen mij, alsof ik een kind was, ik geloof dat je dacht, dat ik helemaal blind was. Geef mij maar Amsterdam, dat is mooier dan Parijs. Geef mij maar Amsterdam, mijn Mokums paradijs. Geef mij maar Amsterdam, met z’n Amstel en het Ij! Nachtzuster! Wat moet ik zonder jou beginnen. Nachtzuster! Ik brand van binnen. Nachtzuster! Doe iets aan de pijn! En waarom fluister ik jouw naam nog? Hoor ik steeds je stem? Ik zie je levensgroot hier staan nog. Omdat ik niets vergeten ben.” Net een uurtje Hollandse hits geluisterd. M’n humeur van 0 naar 100 in 10 seconden. Instant pleasure, just add Benny Neyman.

copyright @ franz wilhelm 2002