“HI, HOW ARE YOU?”

In onze straat bevinden zich naast elkaar een kiosk, een pizzeria en een grillroom. En boven die 3 gebouwen zit een hotel, dat dezelfde ingang heeft als de pizzeria. Deze 4 bedrijven worden uitgedragen door een Israëlische familie en dan vooral door de mannelijke helft daarvan. Vrouwen zie ik amper als ik naar binnen kijk, maar die zullen ’s ochtends waarschijnlijk de kamers van het hotel schoonmaken. De kiosk is inmiddels bekend gebied voor P. en mij. Als we ineens bezoek krijgen, of dorst, of zin in een zak chips of drop, dan is dat bij de kiosk zo geregeld. Ik ken de mannetjes van de kiosk en de mannetjes kennen mij. Altijd prettig. Het mannetje van de pizzeria zwaaide altijd heel enthousiast gedag als ik langsliep. Hij een grote glimlach, ik een grote glimlach. “Hi, how are you?”, riep hij dan. “Goed”, schreeuwde ik dan in mijn voorbijgaan, “ik heb net even boodschappen gedaan. Ik ga gebakken aardappeltjes met broccoli eten! Doehoei!” Of iets van die strekking. In het Nederlands blèren gaat me een stuk sneller af dan in het Engels. En het pizzeria-mannetje knikte altijd begrijpend en gaf me een nog grotere glimlach. Tot ik een paar weken geleden bij hem een pizza bestelde en er zo achter kwam dat hij helemaal geen Nederlands sprak. “So I’ve been talking Dutch to you for a year and you’ve never understand a word I said?”, vroeg ik. “No, I didn’t”, zei hij en hij glimlachte. “Mooi is dat”, zei ik en ik lachte terug. Sindsdien loop ik altijd even naar hem toe voor een praatje. Gisteren moest ik voor een pakje sigaretten naar de kiosk. De gebruikelijke sigaretten-mannetjes waren er niet, maar zijn invaller zag er praktisch hetzelfde uit. Waarschijnlijk een neef. “Hi, how are you?”, vroeg de sigaretten-neef. “Hi, I’m fine. I went to the Vondelpark with some friends. The weather was great today wasn’t it? And how are you?”, vroeg ik. “Yes, yes”, zei de sigaretten-neef. Zucht. Beleefdheid wordt soms ontzettend overschat.