WANTROUWEND VS. NAÏEF

De eigenaar van het appartement maakte een nogal verwarde indruk toen wij het appartement betraden. Hij had net alles schoongemaakt, zei hij, en hij zou zelf het hele weekend vertrekken naar een andere plek in Frankrijk, maar we mochten altijd bellen. En, hij had net even alle ramen tegen elkaar opengezet, zodat de schoonmaaklucht zou verdwijnen. “Hij woont hier niet”, zei de verkering stellig toen de gastheer was vertrokken. “Hoezo niet?”, vroeg ik. “Je zet toch niet de ramen open voor de schoonmaaklucht?”, vond hij. Daar had hij ergens een punt. “Misschien heeft-ie gisteren wel een feestje gehad?”, opperde ik. “Nee, ik vertrouw ‘m niet”, zei hij. “Doe niet zo raar”, zei ik terwijl ik ondertussen wat door het appartement heen snuffelende. “Hier, moet je kijken, hij heeft gewoon z’n kinderfoto’s in huis staan, dus hij woont hier echt wel.” “Ja, dat bedoel ik”, zei J., die zijn er neergezet om een vertrouwde indruk te wekken.” “Nee joh, en hier, kijk, op het prikbord hangen ook trouwkaarten en hier, kijk, die ansichtkaart is aan hem gericht”, zei ik. “Die trouwkaart is uit 2007”, zei J. die nog steeds niet overtuigd was van de motivatie van onze gastheer om z’n appartement te verhuren. “Maar het maakt toch niet uit of hij hier wel of niet woont?”, zei ik, “we hebben betaald en we hebben de sleutel. Goed toch?” Maar de verkering vertrouwde het geenszins. En hij bleef gedurende ons hele verblijf op z’n qui vive. En nu moet ik ergens ook wel toegeven dat het een beetje raar was dat de gastheer vrijdag om een uur of 17:00 even kwam checken of alles wel okay was. Hij was z’n pet vergeten, zei hij. En ik geloofde dat. Ook was het misschien een beetje raar dat de gastheer erop stond om ons daarna naar de metro te brengen, toen we zeiden dat we van plan waren om de stad wat te gaan verkennen. En het was eigenlijk helemaal raar dat het lampje dat J. expres had aangelaten, uit was toen we terug kwamen van onze stadsverkenning. “Hij is hier geweest”, zei de verkering. “Is er geen stroomstoring geweest?”, vroeg ik. “Of misschien gaat die lamp automatisch uit na een paar uur?” En al onze spullen lagen er nog, dus ik maakte me nergens zorgen over. Kan gebeuren. Maar de verkering heeft iedere keer dat we het appartement verlieten een papiertje tussen de deur gedaan om te checken of er iemand binnen was geweest. Wat nooit zo was.