VAN JE FAMILIE MOET JE HET HEBBEN
Toen mijn moeder bijna 2 jaar geleden ziek werd gebeurde datgene waar ik eigenlijk mijn hele leven al bang voor ben; ik moest omgaan met het verdriet van mijn vader. Het verdriet van degene die overblijft. De angst van mijn vader. Mijn eigen verdriet, daar kon ik wel wat mee, want hé, het is immers de bedoeling dat je ouders eerder gaan dan jij, maar het verdriet van m’n vader, die sneed recht in mijn ziel. Daarnaast; ik moest dit alleen doen. Want ook al staat de verkering als een rots naast me; ik ben enig kind.
En ook de afgelopen weken en maanden, met alle bezoekjes aan de oncoloog, ziekenhuis hier, ARBO-arts daar, WIA-aanvragen, gedoe, toestanden, kan ik me af en toe alleen voelen. Enig kind. Waarom heb ik geen broer of zus die me hierin even bij kan staan? Dat je het allemaal een beetje verdeeld? Beetje kunt bellen? Beetje samen lachen om alle ellende? Hahaha! Al lachen m’n ouders en ik met z’n drietjes gelukkig ook om alle ellende, want we zijn heel sterk met z’n drieën en met z’n vieren, met J. erbij. Maar het is bijna jammer dat m’n moeder dit jaar 72 wordt, anders had ze van mij nog wel een keertje mogen proberen om een broertje te maken.
Ik was dan ook echt heel blij toen ik 5 jaar geleden hoorde dat de verkering een zus had, en een stiefzus en een stiefbroer! En niet alleen een vader en een moeder, maar ook nog 2 stiefvaders! Ik kreeg er dus niet alleen een dochter bij, maar ook een hele familie! Leuk!
Dacht ik.
Al snel kreeg ik van diverse kanten te horen dat mijn verkering J. dit en dat. En nog meer dit en nog meer dat. En dat ik dan wel heel erg op dat moest letten. Of dit. En dat hij vroeger wel heel erg dit of dat en hoe ik dat nou allemaal vond. Ik ben alle familieleden die het nodig vonden om J. af te vallen bij mij, zijn partner dus, en bij de stiefmoeder van S., want dat ben ik natuurlijk ook, enorm dankbaar! We hebben er samen dan wel erg veel ruzie en woorden om gehad, over zijn verleden, over dingen waar ik eigenlijk geen ene reet mee te maken zou moeten hebben, maar we hebben elkaar hierdoor in de afgelopen 5 jaar wél heel erg goed leren kennen. Dus hun waarschuwende woorden hebben ons alleen maar goed gedaan. We weten precies wat we aan elkaar hebben. Maar dat was natuurlijk ook de bedoeling van al hun negativiteit en hun voorliefde voor dat wat in het verleden gebeurd is; ons dichter bij elkaar brengen! Zo lief! Wie zei er ook alweer dat blood thicker is than water? Ik niet.
Ik ben vorige week als Facebook-vriend verwijderd door de zus van de verkering. Nu kan dit gebeuren. Per ongeluk op een knopje gedrukt misschien. Maar haar man heeft me ook verwijderd. Nou ja, ook zelfs dat kan gebeuren. En who gives a shit about Facebook anyway? De zus van J. heeft ruzie met haar vader en misschien vond ze het niet zo prettig om dan via mij ooit foto’s van haar vader tegen te komen. Kan. Zou ik snappen. Maar haar antwoord op mijn vraag waarom ze me van Facebook heeft verwijderd was: ‘Omdat wij alleen nog maar lieve mensen in ons leven willen.’
En nou kan je heel veel van mij zeggen. Echt heel veel. Maar niet dat ik niet-lief ben.
Het is nogal naïef om familie uit je leven te bannen, want ik blijf, no matter what, de vrouw van haar broer. En J. blijft sowieso haar broer, no matter fucking what! En dochter S. blijft, no matter what, haar nichtje, al heeft ze dochter S. dan weer niet verwijderd van Facebook, dus daar ligt een leuke taak voor de verkering en mij om haar uit te leggen waarom haar tante mij niet meer in haar leven wil, maar haar moeder, dus de ex van J. nog wel. Ik denk dat ik over een paar maanden of over een jaar, of 2 of 3, ook wel heel dankbaar zal zijn voor deze extra taak, want het leven van een stiefmoeder gaat sowieso al over rozen, dus dit kan ik er makkelijk bij hebben. Easy!!!!
Het enige waar ik de afgelopen dagen aan moet denken is het volgende: Wat als er iets met de vader van J. gebeurd? Wat dan? Gaan we dan z’n zus bellen? Wil de vader van J. dan dat z’n zus gebeld wordt? En wat als er iets met de moeder van J. gebeurd? Wat dan? Moeten wij dan met de zus van J. in 1 kamer staan? Moeten wij dan afspraken maken met een vrouw die ons zo keihard uit haar leven heeft geduwd? Met een vrouw die mij niet-lief vindt? Met een vrouw die niet eens de moeite neemt om te antwoorden op onze, toch echt wel lieve, berichtjes? Met een vrouw die in al haar naïviteit denkt dat het spreekwoord ‘uit het oog, uit het hart’ op waarheid berust?
Door mensen keihard uit je leven te snijden met de mededeling dat je de ander nooit meer wil zien, houdt je de ander juist veel dichter bij je hart. Een hart vol boosheid, dat wel. Maar heel dicht tegen je hart.
Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik enig kind ben.
Lieve Luna, weet niet meer wanneer ik begonnen ben met het lezen van je verhalen, maar ik ben altijd blijven lezen omdat je zo eerlijk, grappig en ontroerend over dingen schrijft en het soms zo herkenbaar is EN omdat ik je gewoon een MOOİ LİEF MENS vind, ook al ken ik je niet …. Dit is de eerste keer dat ik reageer om je te steunen. Dat er dit soort ‘elementen’ (zijn het wel mensen?) in families voorkomen is – helaas – ook herkenbaar en ik vind het erg dat deze azijnpissers jou zo van slag maken. Ik had ooit een studiegenote die het volgende over een persoon zei die erg onaardig tegen haar had gedaan: ‘zij kan mij niet meer raken’ zei ze…. Ik geef toe dat het erg gemakkelijk klinkt, maar ik heb het altijd onthouden en meegenomen in mijn leven en het helpt me, als een mantra herhaal ik voor mezelf ‘zij/hij kan mij niet meer raken’. Probeer het en doe er je voordeel mee.
Jij bent echt wel lief!
Ze weet er niks van.
De liefste dochter die ’n oude kan wensen !!!!!
foutje ….OUDER natuurlijk !!!
Ik vond de vorige versie leuker :)
HAHAHA! Boks! OUWE!
Is that really all there is to it because that’d be flbgaerbasting.
Ik ken je voornamelijk via social media, heb je een keer gezien, maar als ik je een stempel zou moeten geven dan is het ‘lief’. Maar misschien haalt die zus wel het slechtste in je naar boven. Dat is dan haar schuld ;)
Familie, het blijft een raar iets. Ik ken weinig families zonder ruzie. Jij? Mijn moeder ziet haar hele familie niet meer en als ze dood gaat, mag ik haar zus niet inlichten. Al doe ik dat denk ik wel. Of nee, ze leest het wel op mijn Facebook.
Ik ben niet radicaal, verwijder amper mensen van Facebook met wie ik meer heb dan een online band, maar toch heb ik ook mijn eigen broer als vriend verwijderd. Waarom? Ik heb niets maar dan ook niets met hem. De dingen die mijn ouders nog moeten vertellen (en die belangrijk zijn!) zet hij al op FB voor ik ze heb gehoord. En dat maakt me verdrietig. En dus ben ik gestopt met de vriendschap. Kan ‘ie immers ook niet meer zeggen dat ‘ie niet hoeft te vragen hoe het met met gaat, want ‘Dat heb ik al op Facebook gelezen’. Maar goed, dat ging echt niet van de een op de andere dag, zoals het hier wel heel radicaal lijkt te zijn gebeurd. Stom!
Ach familie! Soms denk ik echt wat moet je er mee? Hier aan beide kanten hele rare mensen (of wij zijn de rare mensen, dat kan natuurlijk ook) die danweer geen en dan weer wel contact met ons willen hebben. Als er iiets is wat ik geleerd heb in al die jaren dan is het dat ik vooral (heel egoïstisch) aan ons gezin en mijzelf moet blijven denken. Ik wil niet meegesleurd worden in drama’s van een ander meer. Sinds ik dat ook daadwerkelijk ben gaan uitvoeren is ons/mijn leven er niet makkelijker op geworden. Wel rustiger. En daar vaar ik zeer wel bij… Ik wens jullie veel sterkte en succes. Moeilijk zal het helaas wel blijven. X
Ze zeggen niet voor niets dat haat en liefde dicht bij elkaar liggen. Mensen kunnen de hardste dingen zeggen tegen en / of over de diegenen die juist het dichtstbij zouden moeten zijn. Niet jouw verlies zou ik zeggen maar het hare!
Oh fuck die trut en haar man! Het is niet jullie keuze haar uit jullie leven te zetten en dat maakt het op dit moment wat moeilijker verteerbaar maar er komt echt wel een tijd van berusting.
En over dat bellen als iemand of in dit geval jouw schoonvader zou komen te overlijden, vraag wat hij wilt.
Wij wisten niet wat mijn vader belde en bedje dus uit fatsoen wel mijn zus.
Nou die reactie van haar zorgde ervoor dat ik liever haar dood op de grond had aangetroffen dan mijn vader. Takkewijf.
Ik weet makkelijker gezegd dan gedaan maar laat haar lekker met mensen die ze wel lief vind de pleuris krijgen <3
ik kan niet anders dan reageren … na mijn vaders overlijden vorig jaar en alle drama’s met mijn lieve zusje daaromheen verwijderde mijn zus me als FB vriend. op mijn vraag waarom een zelfde soort antwoord … en dit zet zich voort in het dagelijks leven – 0.0 contact. dat doet pijn, dat deed heel erg pijn.
inmiddels denk ik als Linda hierboven “Niet mijn verlies maar het hare!” (al blijft het erg treurig)
zettumop Luna!
Een goed nederlands gezegde –> Good riddance
En ik sluit me bij een eerdere spreker aan, vraag wat pa zelf wil – don’t borrow trouble.
Jaren geleden heb ik een advertentie uit de krant geknipt en in mijn portemonnee bewaard tot het niet meer leesbaar was. De tekst was: omdat je familie bent krijg je geen respect, dat hoor je te verdienen.
Als enig kind en opgevoed met de gedachte dat familie voor alles hoort te gaan heb ik veel aan die advertentie gehad als er weer gedoe was. Gedoe is nog steeds gaande, maar ik zie het als schaken waarbij ik me niet druk maak om ze schaakmat te zetten, ik loop gewoon van dat bord weg. Lekker rustig.
Familie zijn de vrienden die je niet zelf hebt uitgekozen.
Hoi Ja goed om alles van je af te schrijven,je ben een echte schat van een meid, en ik kan dat weten om dat ik je al heel lang ken.jammer eens komen zei er achter wat voor jij ben.
Peter Ria Floortje,
. Dikke kus.
Ja ik bedoel een fijne vrouw.
Luna, helaas werkt het niet zo in familie. Onderling respect en vertrouwen is er niet vanwege een bloedband. Dat moet je van elkaar verdienen. Als ik het zo bekijk is er weinig respect voor J. van zijn eigen zus. De vraag is dus ook of je haar in je omgeving wilt hebben. Voor het moment dat er ooit ziekte komt of een begrafenis, weet je alvast dat het lastig gaat zijn. Wellicht valt het met dat uitgangspunt in gedachten mee. Richt je vooral op elkaar. Oh ja, en wat ga je doen met je huwelijk? Nodig je daar haar voor uit?
Uitnodigen????? ECHT NIET !!!!!!!!!!!!!!!
Lieve Luna,
Ik volg je sinds 2007 nadat ik door een oude liefde enthousiast werd voor jouw blog. Er waren best wel aangrijpende momenten waarbij ik je zeer bewonderde. Eén was de keuze om uit Amsterdam weg te gaan, het verhaal van de abortus vond ik zeer ingrijpend, vervolgens het verhaal van jouw moeder met daarbij het ontslag van jouw vader en nu dit. Ik vind je lief, ontwapenend en goudeerlijk. Soms wat te exhibitionistisch. Heel vervelend dat dit in je familie gebeurt, maar spreekwoorden zijn er niet voor niets: “Elk huisje heeft zijn kruisje”. Ik hoop dat je je gesteund voelt door de reacties van iedereen.
En hoe je het ook draait of keert, ook al heb je geen contact meer met elkaar, toch blijf je in elkaars’ gedachten, op een negatieve manier misschien, maar toch ben je nooit echt weg van elkaar. Want dat je vriend een zus heeft, dat zal hij nooit kunnen verloochenen. En zij omgekeerd ook niet. Het is zo leuk om een grote familie te hebben, hopelijk komt het in bepaalde mate weer leefbaar voor jullie
Zou het kunnen dat wederzijdse verwachtingen niet matchen? Dat zij het een pietsie te veel ‘ uit het oog’ vinden? En dan is negeren makkelijker dan communiceren.
Je zet me aan het denken. Ik herken het: hoorde achteraf dat mijn zus was getrouwd. Iedereen van beide families was er bij, behalve ik. Geen idee wat er mis gegaan is. Krijg ook geen antwoord. Dat maakt je aan het twijfelen of je wel deugt.
Jij deugt, lieve Luna.