TELL ME LIES, TELL ME SWEET LITTLE LIES

Ik ben aan het opruimen en ik kwam iets tegen wat ik al vaker tegenkwam tijdens het opruimen. En met opruimen bedoel ik; het openen van wat laatjes. Op de een of andere manier kon ik er nooit afscheid van nemen. Het herinnerde me aan hoe dom ik was geweest toen. Hoe ik zo ontzettend stom in zulke leugens heb kunnen geloven. Het was een herinnering aan hoe dom en stom en vooral ontzettend naïef ik was.

Het was de ‘rechercheursbadge’ van ex J., waarmee hij mij en vast nog wel meer mensen, vrouwen, er subtiel van overtuigde dat hij bij de politie werkte. Rechercheur was. Dat was hij niet. Hij vertelde ook dat hij vroeger bij de marine had gezeten. En dat hij als scherpschutter had gevochten in Rwanda. Ik geloofde hem. Ik geloofde jarenlang al zijn leugens.

(IK GELOOFDE JE) (column die ik schreef na mijn scheiding van J.)

De badge van J. werd na mijn scheiding een tastbaar item om te laten zien aan mensen wie ik over hem en z’n leugens vertelde. Want ik weet hoe sommige mensen denken die niet in een vergelijkbare relatie hebben gezeten. Hoe kan je zulke dingen nu geloven? Rechercheur? Marinier? Scherpschutter? Rwanda? Hahaha! Er zijn helemaal geen mariniers in Rwanda geweest! Hoe dom moet je zijn om daar in te trappen? Maar dan pakte ik die badge erbij. “Kijk! Kijk! Dit was zijn portemonnee! Met deze badge! En daarmee betaalde hij onze eerste biertjes op een terras in Amsterdam.” En dat glimmende embleem zag er zo ontzettend echt uit. Ik slikte al z’n verhalen als zoete koekjes, maar dat embleem, dat glitterende, glimmende embleem, dat zorgde ervoor dat ik verkruimelde als een heel bros zandkoekje waarin heel veel roomboter was verwerkt.

Jaren later hoorde ik dat z’n ‘badge’ gekocht was op Marktplaats en dat het cash geld dat hij in z’n portemonnee had, het zakgeld was dat hij van z’n toenmalige vriendin kreeg. Wat voor een ontzettend klein, zielig mannetje ben je dan? Heel klein. Heel zielig. Maar dat is achteraf makkelijk gezegd en geschreven, want toen hij die biertjes betaalde in dat Amsterdamse café en zo heel terloops die badge liet zien, toen, toen vond ik hem helemaal geweldig.

Ik kwam zijn badge weer tegen in een laatje en het was de hoogste tijd om deze laatste, tastbare, herinnering aan een periode vol leugens weg te flikkeren. Ik gooide de portemonnee bovenop de resten van de garnalen die we die avond aten, bovenop een paar rotte appelen en bovenop de gebruikte Senseo-koffiepads.

Ex J. probeerde vorig jaar de landelijke politiek in te gaan. Niet gelukt. Maar misschien was hij daar precies op z’n plek geweest.