PLOG DINSDAG 11 DECEMBER 2018

Tuurlijk mocht Nina er weer bij vannacht en ’s ochtends wil ze graag lekker op haar buik gekroeld worden. Goedemorgen Nien!

Frank, wat ben je toch een sukkel. Ik vul 2 schoteltjes met BBQ-special en Frank wacht keurig tot Sid de lekkerste stukjes eruit heeft gegeten en begint dan zelf pas. Dit is niet heel erg, want Frank is de dikste van de 2 en krijgt ook regelmatig van de buurvrouw een snoepje hier en een snoepje daar.

Ik maak de plog van gisteren tijdens m’n half uurtje daglichtlamp.

Kom ook nog deze foto tegen. SMELT! Oooooh Bruce!!!

Nou, aangekleed in stemmig zwart en grijs.

Even een tasje bij m’n moeder opgehaald, want ik heb geen zwarte tasjes, behalve een zwart tasje met een pistool en dat lijkt me nou niet echt iets voor een crematie. De vader van m’n schoonzus is overleden en ik heb mezelf even mentaal zo leeg mogelijk gemaakt om tijdens zijn crematie niet volledig in te storten in een ‘mijn moeder is oohoohohohohohook heel erg ziek’.

We rijden richting Apeldoorn.

We doen even een tussenstop bij de oom en tante van M. die in het bos wonen!

Tante M. is nog druk en zet me even neer bij dit raam met uitzicht op hun tuin met stuk bos (!) en een kopje koffie. Geen enkel probleem! Wat een heerlijk uitzicht hè?

M. en ik halen de vader van M. op. Of eigenlijk parkeren we onze auto bij hem en hij rijdt ons richting het crematorium. Eigenlijk is M.’s vader maar een klein mannetje vergeleken met M. als je ze zo van de achterkant bekijkt.

Wat moet je over een crematie zeggen? Het is gewoon altijd KUT en KLOTE en verdrietig. Ik had mezelf nog redelijk onder controle, ik ben niet in huilen uitgebarsten, maar het zo dichtbij zien en voelen van verdriet dat maakt mij ook verdrietig en natuurlijk denk ik dan alleen aan m’n moeder en m’n vader en hoe en wat en wanneer. Een emotioneel dagje dus. Na de crematie worden M. en ik door de vader van M. getrakteerd op een sateetje bij De Beren.

Met een wijntje erbij bij de open haard. Die had ik wel verdiend.

Niks mis mee.

Thuis kom ik erachter dat 4 van de meer dan 30 pakketten die ik stuurde met PostNL voor m’n #luna500 feestmaand nog niet zijn aangekomen. En ik verstuurde ze een week geleden. Kon ik er ook nog wel bij hebben. Ik bel 4 keer met de PostNL, want nee mevrouw, dat kan niet in 1 keer. Ik krijg 4 keer een medewerker aan de lijn die ik amper kan verstaan (en dat ligt niet aan mijn verbinding). En dan moet je gaan vertellen wat er in het pakket zit (“Een seksspeeltje, een vibrator!”) en dan krijg je ook nog de vraag hoe dat seksspeeltje eruit ziet! “Wat maakt het uit hoe dat speeltje eruit ziet, jullie hebben 4 pakketten kwijtgemaakt die ingepakt waren in gezellig en vrolijk cadeaupapier, het gaat om de buitenkant van die pakketten toch?!” ZUCHT! En het allerergste is ook nog; ik heb meer dan 30 pakketten verstuurd en alle verzendkosten zelf betaald, dus 30 x € 6,95! En dan zou je er toch van uitgaan dat de inhoud van het pakket verzekerd is, maar nee, dat is dus niet het geval. Ik heb, als de pakketten niet gevonden worden, waarschijnlijk recht op niks. Helemaal NIKS. Zielig voor de winnaars en ook zielig voor mij. SCHIJT! Laten we het erop houden dat vandaag een wat mindere dag was.