PLOG 2 AUGUSTUS T/M 6 AUGUSTUS 2017
Nou! Daar gaan we maar weer met een soortement van week-plog in plaats van een dagelijkse plog! De galblaas-saga continues! Deze foto maakte ik woensdag, tussen diverse pijnaanvalletjes door. Ik ben in de ochtend, heel stoer, in m’n eentje bloed gaan prikken. Ik vond het geen pretje. Ik vind het nooit een pretje. Maar ik ben niet flauwgevallen en ik ben weer thuis gekomen op de fiets. Ik zeg; win-win! Ik krijg het ook nog voor elkaar om iets te publiceren op www.climaximaal.nl.
Ik krijg hele lieve post van Anoeschka! Een Lush-pakketje! Ik hou ervan. De rest van de dag is vaag, want pillen. Ook de nacht is vaag, want wakker van de pijn. Kruik erbij, nog een pil erin en dan maar heel dicht tegen M. aan kruipen en hopen dat het snel overgaat. Dat doet het dus niet.
Donderdagochtend heb ik een afspraak bij de chirurg die m’n galblaas gaat verwijderen. Maar… ik word eerst gezien door een co-assistente en daarna duurt het heel, heel, heel lang voordat de chirurg komt. En met de minuut word ik banger, want ik zal toch niet iets ergs hebben? Iets ergers dan galstenen? Iets ongeneeslijks? Oh! Ik! Ga! Dood! Ik vouw een kraanvogel van het papier dat op de onderzoekstafel ligt. Helpt niks.
Na een half uur komt de chirurg en ik heb daadwerkelijk iets ergers dan ‘gewoon galstenen’. Hij legt het allemaal uit, maar bij mij is er al kortsluiting in m’n hoofd ontstaan, want ik hoor een paar keer het woord ‘spoed’ vallen en dat ik naar een internist moet en nog wel nu en dat ik opnieuw bloed moet laten prikken en opnieuw een echo moet laten maken en dat ook nu. Nu! Nu! Nu! Ik mag overal tussendoor en dat is heel fijn. Alles wordt ook nog een keer rustig uitgelegd en M. zorgt dat ik steeds op de juiste plek ben voor de onderzoeken. Conclusie; er is een galsteen blijven hangen in m’n galgang en die blokkeert nu ook de alvleesklier. Er zit hierdoor ook een ophoping van gal in die galgang en dat zorgt voor ‘stuwing’. Is niet goed. Is gevaarlijk. En vooral een ontstoken alvleesklier is niet de bedoeling van het menselijk lichaam. M’n lever-, gal- en alvleesklierwaarden zijn niet goed en daar moet zo snel mogelijk iets aan gedaan worden. Dat kan niet in Tiel, maar moet in Nieuwegein. Dit gebeurt met een behandeling met de onschuldige letters ‘ERCP’.
M. en ik zijn de hele dag in het ziekenhuis geweest en ik ben nog meer kapot dan ik al was. De letters ERCP klinken heel gezellig, maar betekenen dus gewoon; een slang door je keel en dat ze op die manier de blokkerende galsteen proberen te verwijderen door middel van een sneetje in het galgangetje richting je darm. Ja! LEKKER DAN! Dit onderzoek is het onderzoek waar ik in m’n leven het allerbangst voor ben geweest. Want je gaat wel onder een roesje, maar niet onder narcose. Dus je maakt het hele gebeuren mee. En ik ben nog nooit in het ziekenhuis geweest, ik heb nooit wat, ik kan niet eens tegen bloedprikken en dan meteen ineens THE MOTHERSHIP OF ALLE INGREPEN!!!! #huil
Gelukkig had ik voor mezelf een cadeautje besteld gisteren. Een maanlamp! Helemaal supergaaf! Hij laat de maanstanden zien!
En ik krijg een heel lief cadeautje van m’n overbuurvrouw! Een eenhoorn-kleurboek, omdat ik wel wat afleiding kan gebruiken. Dat kan ik zeker. En ik kan ook nog wel een zetpil gebruiken. En zo’n morfine-pil. De pijn is te doen, maar ik ben nu vooral heel bang. Bang voor het onderzoek en bang dat het allemaal niet goed komt. Bang dat m’n galblaas knapt, of dat ik straks echt met een volledig ontstoken alvleesklier zit. Of nog erger.
Vrijdag. Om 8:00 scherp staan M. en ik weer in het ziekenhuis om m’n bloed te laten prikken.
Hier kan ik nog lachen.
Hier ook.
Hier niet. Ik heb hier zo’n hekel aan, maar het begint te wennen.
En hier ben ik in afwachting van de operatie in het Antonius Ziekenhuis in Nieuwegein. Ik krijg ondertussen ook nog een pijnaanval en het wachten duurt zo lang en ik wil gewoon dat het achter de rug is. Ondanks m’n angst weet ik ergens een heel stil plekje in m’n hoofd te vinden en het allemaal te ondergaan. Er is maar 1 moment geweest dat ik dacht; laat maar zitten deze hele operatie, het hoeft van mij allemaal niet meer, ik wil naar huis, donder op met die slang in m’n keel. En ja; je voelt het. En ja; het is kut. En ja; het is klote. Maar wat moet dat moet en dit moest gebeuren.
En kijk mij eens even stoer doen na de operatie! Oh ja; infuus! M’n eerste infuus! Vond ik ook een dingetje. Maar! De dwarsliggende galsteen is doorgeduwd richting de darmen en er is een sneetje in een of ander dingetje gemaakt zodat dat kon gebeuren. Deze ingreep kent wat risico’s, dus eh…
Ik lig aangekoppeld aan apparaten.
En M. houdt mij en de apparaten goed in de gaten.
En hier lig ik alweer op een andere afdeling. Niet op de afdeling waar ik eigenlijk hoor, want ik was een spoedje tussendoor. Ik lig op de afdeling hematologie, maar hoor op de maag-lever-darm-afdeling. Mij best. Ik lig en ik lig goed. Ik heb nog wel pijn en die pijn is vergelijkbaar met de pijn die ik had, dus ik ben doodsbenauwd dat het toch allemaal niet goed is gegaan. Als ik aangeef dat ik pijn heb, krijg ik 2 paracetamolletjes. Ha! Haha! Hahahahahaha! Een vrouw die al een week op morfine-pillen haar dagen doorkomt afschepen met een paracetamolletje? Hahahaha! Oh, wacht, ik moet niet teveel lachen, want dat doet pijn.
M. is de hele dag bij me geweest en gaat om 20:00 naar huis. Ik moet een nachtje blijven, maar vermaak me prima met de lectuur die M. heeft achtergelaten (hier heb ik zelf om gevraagd). Ook een uit het leven gegrepen verhaal; ik ging voor het eerst naar het toilet op deze afdeling en schrok me kapot! Ik dacht dat ze die tuinslang door m’n keel te ver hadden doorgeduwd, maar ik bleek gewoon ongesteld geworden. Dat kon er ook nog wel bij!
En hoewel ik echt heel moe, moe, moe ben, doe ik geen oog dicht deze nacht. Tegenover me ligt een werkelijk doodzieke, oude man. Hij is de hele nacht aan het hoesten, vloeken (‘Ik lig hier Godverdomme kapot te gaan.’), poepen, huilen, plassen, snurken en mompelen. Hij krijgt die nacht 3 zakken bloed die hij eigenlijk meteen weer uitpoept en dat alles maak je dan mee vanaf 3 meter afstand. Lichten aan, lichten uit. Nachtverpleging erbij. Arts erbij. En dat de hele nacht. Het was enorm heftig om mee te maken. Heel indrukwekkend. En ik heb hierdoor enorm respect voor ‘het leven’ gekregen.
Daarnaast lag ik wakker van mijn eigen pijn. Ik had nog napijn van de galsteen, pijn van de ingreep (m’n organen voelen aangerand en door elkaar geschud, vreselijk), ongesteld en… HONGER! Ik mocht de hele vrijdag niks eten, alleen een glaasje water en ’s avonds een bouillonnetje. Dus! Dit ontbijtje is misschien het lekkerste ontbijtje dat ik ooit heb gehad! Wat kan een ordinaire boterham met kaas toch lekker zijn!
M. regelt alles thuis qua beestenboel en haalt ook bloemetjes op de markt voor mij en m’n moeder! LIEF!!!!
En om 11:00 komt hij langs met een ballon!!!!! WOEHOE!!! Er komen diverse chirurgen en artsen en verpleegkundigen langs en ik laat het allemaal maar over me heen komen, want ze vertellen me allemaal wat anders. Ik word morgen geopereerd, ik word maandag geopereerd, ik sta op de spoedlijst, ik ben de ideale kandidaat voor een galblaasverwijdering… mij best… ik lig hier prima met George de Giraffe.
Dikke vette prima all inclusive. Kerriesoepje! Boterham. Heerlijk!
En ik had een tasje met op te spannen dromenvangers meegenomen, dus ik verveel me niet.
M’n eigen Pride in het ziekenhuis! Lekker bezig. Uiteindelijk komt er om 17:00 een arts of co-assistente, mij maakt het niet uit, het was iemand die ik nog niet eerder zag, vertellen dat ik naar huis mag. Okay. Eh… ik vind het allemaal vaag, maar ik vertrouw erop dat ze weten wat ze doen. M’n infuus wordt afgekoppeld en ik bel naar M. of hij me komt halen.
En om 19:00 lig ik kapotmoe op m’n eigen bank. Wat heeft dit een impact op m’n lichaam! Ik ben kilo’s afgevallen en m’n conditie is hard achteruit gegaan. OMG! Ik heb nog wel pijn, maar dat komt door de ingreep. Ik moet me rustig houden (niet zo moeilijk met dit energielevel) en ik word (als het goed is) vrijdag geopereerd. In Nieuwegein. We gaan het zien. Ik wil het graag heel snel achter de rug hebben, maar ja, je bent afhankelijk van het systeem. En ik geef me daar maar aan over. Want echt… er valt een hoop negatiefs te zeggen over de zorg in Nederland, maar wat ik heb gezien is een ontzettende geoliede machine van hard-werkende mensen.
Nina is blij dat ik weer thuis bij haar op de bank lig. En ik ben blij dat ik weer ’s nachts tegen M. aan kan kruipen.
En… M. heeft verborgen talenten! Hij heeft Pad Thai met garnalen gekookt zondag! Heerlijk (al kon ik niet alles op) (met m’n aangerande organen)! En gezond! Want… voorlopig geen vette dingen meer voor mij. Niet dat ik nu zo enorm vet at, maar toch. Ik ben hartstikke bang dat ik voor vrijdag nog zo’n galsteenaanval krijg en dat dat steentje dan weer blijft hangen en dat het hele circus dan weer van voor af aan begint. Zit ik niet op te wachten. Dus; ik moet proberen me zo rustig mogelijk te houden deze week. Ik vind het allemaal heel spannend!
Nou maar hopen dat Jan de postbode te pakken krijgt. Rustig aan doen en suc6 vrijdag.
Ongelooflijk wat een impact moet dat allemaal hebben als je, zoals jij, nooit iets hebt moeten ondergaan.
Ik vind het trouwens geweldig mooi om te lezen en te zien wat je een steun en liefdevolle hulp van M. krijgt.
Heel veel sterkte met rustig aan doen en voor DE operatie.
Oh gets, een ERCP! Dat is echt heftig! Fijn dat dát in ieder geval achter de rug is. Sterkte met rustig aan doen en de operatie. Hopelijk gaat vrijdag gewoon door, dan kun je daarna weer vooruit kijken ZONDER AANVALLEN! (oh nog steeds na 5 jaar, praise the lord voor nooit meer die aanvallen!).
En wat is M. een geweldige vent, heerlijk dat je iemand hebt die voor JOU zorgt nu!
Een paar jaar geleden lag ik in het ziekenhuis met een longontsteking. Ik vond het fantastisch! Aardige mensen, lekker eten, tv en wifi. Bijna jammer dat ik weer beter was. Sterkte vrijdag! (oh en dat met die postbode is niet gelukt denk ik: ik krijg geen reactie meer op mijn mailtjes….)
Ik kan me heel goed voorstellen hoe overweldigend dit allemaal voor je is, van niets naar alles in een paar dagen. Ik vind het heel knap dat je een soort van ‘go with the flow’ stand in je hoofd hebt kunnen activeren. Het is de beste manier om er doorheen te komen, maar zo lastig. Hopelijk gaat die operatie vrijdag door, zodat je daarna weer op kunt gaan bouwen… En wat heerlijk dat M er voor je is en jou helpt, liefde!
Jemigdepemig, wat een verhaal. Ja, mijn ervaring is ook dat ze vaak best goed voor je zorgen in het ziekenhuis. Heel veel sterkte met alles en fijn dat M. zo goed voor je zorgt
Och och wat een circus van ellende Luna! En dan ook nog zo’n nacht in het ziekenhuis… Ik duim voor je dat je er na vrijdag van af bent! Wat een topper trouwens ook die M. :):) Sterkte!!
Sterkte ..
Jemig, wat een circus aan je lijf….