PARTNER P. KOOKT

“Ik doe het niet meer. Ik doe het niet. Ik doe het niet!”, riep ik gistermiddag tegen niemand in het bijzonder, al verwachtte ik wel een reactie van P., die naast me op de bank zat. “Wat is er?”, vroeg hij. “Alles”, zei ik, “ik ben chagrijnig en ik baal en ik heb een kutdag en ik voel me klote en ik doe het niet meer en ik heb ook nergens zin meer in.” “Doe eens rustig”, zei hij, “je hoeft ook helemaal niks. Het is zaterdag.” “Jij altijd met je niet rustig. Ik bepaal zelf wel of ik rustig doe en ik ben momenteel helemaal a-relaxt.” “Ik zie het”, zei hij. En daarna: “Zal ik vanavond koken?” Ik schrok. En ik keek hem aan. Was dit wel het goede moment om hem voor de tweede keer tijdens onze 8,5 jaar durende relatie voor mij te laten koken? Durfde ik dat experiment wel aan? Ik twijfelde. Maar ach, ik had toch al een kutdag, dus veel erger kon het niet worden. Waarop mijn partner P. richting de Albert Heijn vertrok en daarna vol goede moed begon aan een typische Hollandse maaltijd: gebakken aardappeltjes met prei en een tartaartje. Kon weinig aan mis gaan, dacht ik. Maar even later hoorde ik de aardappeltjes op zeer hoog vuur branden. Misschien al lichtelijk verbranden. Ik besloot niks te zeggen, want dan zou ik gegarandeerd een reactie krijgen als: “Dan doe je het toch lekker zelf, joh?” En ik had in boekjes gelezen dat je je partner juist moet stimuleren! Dus ik riep: “Gaat-ie lekker liefje?” “Prima”, riep P. terug. En toen ik op kon scheppen zag het er ook eigenlijk best redelijk uit. Van de buitenkant dan. “En kijk”, zei P. terwijl het deksel van de groentepan optilde, “prei-pap.” Ik keek in het pannetje. Jakkes. En ik kon het niet laten om er wat van te zeggen. “Heb je de prei wel afgegoten?”, vroeg ik. Dat had-ie. Maar hij had er daarna nog een sausje doorheen geroerd. “Had niet gehoeven, liefje”, zei ik. “Maar het smaakt prima hoor”, zei hij. Maar dat was dus niet zo. Het was bijna soep. De aardappeltjes bleken van binnen niet gaar. En het tartaartje was nogal aan de droge kant. “Moet je hier nou zelf ook niet een beetje om lachen?”, vroeg ik. Aan z’n gezicht te zien niet. Ikzelf was daarna trouwens helemaal niet meer zo chagrijnig.