Ik ga samenwonen. Ik roep het de hele dag wel 100 keer. Tegen mezelf, tegen collega’s, tegen vriendinnen, tegen P. zelf. Ik wil ook heel graag samenwonen, maar ik krijg een beetje koudwatervrees. Ik vind het namelijk ineens heel erg volwassen klinken en heel serieus. Maar waar ik het meeste bang voor ben; wat als het misgaat? P. koopt het huis en de hypotheek staat dus op zijn naam, als het niet goed gaat, dan sta ik op straat. Ik heb dus meer te verliezen dan hij. En dit vind ik een heel enge gedachte. Dan moet ik wel heel erg m’n best gaan doen voor hem, want als ik iets fout doe, dan kan hij me uit huis zetten. Heb ik niet lekker gekookt, dan roept hij natuurlijk meteen dat ik m’n koffers kan gaan pakken. Kom ik een keertje stomdronken thuis, dan zal hij me de dag daarna vriendelijk doch dringend verzoeken om weer bij m’n ouders te gaan wonen. Is z’n T-shirtje niet op tijd gewassen, dan roept hij vast dat ik blij mag zijn dat ik bij hem mag wonen en dat ik toch echt meer in het huishouden moet gaan doen, anders neemt-ie er een minnares bij. Theoretisch is het mogelijk. Nu moet ik misschien niet zoveel nadenken en gewoon blind vertrouwen op de toekomst, maar dat klinkt me allemaal veel te romantisch en vooral veel te optimistisch. Houden van wordt namelijk zwaar overschat in een relatie.

Ik keek er weken naar uit, maar het was voorbij voordat ik er erg in had. Gisteren fietste ik om 10.30 met twintig prachtig uitgedoste vrienden richting Spaarnwoude. Het leek wel een schoolreisje. Om 13.00 waren we binnen. In de vallei een groot plastic vel neergelegd met tassen en kleden erop. Toen een half xtc-pilletje erin gegooid en alles wat er daarna gebeurd is, is een beetje vaag. Pas nu ik weer thuis ben kan ik de avond en middag weer een beetje reconstrueren. De zon heeft de hele dag geschenen, want ik ben ontzettend verbrand. Het was gezellig, want m’n wegwerpcamera heb ik helemaal vol geschoten. Ik heb veel gedronken, want ik heb 150,- uitgegeven. Ik heb veel gelopen en gedanst, want ik heb momenteel geen gevoel meer in m’n benen. De middag en avond waren dus heerlijk vaag, maar de nacht, die zal ik m’n leven niet vergeten. Om 0.15 begon het namelijk nogal heftig te regenen. We kwamen aan in onze mooie party outfit, maar verlieten het terrein gehuld in vuilniszakken en plastic. Een uur in de regen en modder gelopen richting fietsen. Daarna een dodemansrit in het donker en de regen en de modder langs bussen, auto’s en terugstrompelde feestgangers. Eén grote chaos. P. en ik waren pas om 4.00 thuis. Dance Valley is eigenlijk te bijzonder om een pilletje te nemen; de dag vliegt daardoor veel te snel voorbij. Maar die hele klotetrip naar huis was zeker een stuk draaglijker in m’n xtc-roes.
www.dancevalley.nl (met foto’s en reviews!)

Heb ik genoeg xtc-pillen bij me?
Heb ik die pillen goed verstopt?
Genoeg pakjes sigaretten bij me?
Heb ik een aantal joints voorgedraaid?
Heb ik m’n waterpistool bij me?
Zit m’n mobiele telefoon in de tas?
Wat zijn de afspraken met vrienden?
Zitten m’n plastuiten in de tas?
Zit m’n haar goed?
Heb ik m’n lenzen in en zonnebril op?
Welke dj’s draaien en waar en wanneer?
Zit m’n wegwerpcamera in de tas?
Heb ik genoeg geld bij me?
Kauwgom meegenomen?
Zijn m’n fietsbanden opgepompt?
Heb ik m’n kaartje meegenomen?
Ben ik in een party stemming?
www.dancevalley.nl

p.s. Luna is vandaag op Dance Valley!!!!!!

Ik kijk al weken (maanden!) uit naar Dance Valley. Alles is geregeld. Alleen die outfit, die was ik even vergeten. Gisteravond met vriendin I. een supersnelle ronde door de stad gemaakt, zonder resultaat. I: “Nee, ik kan echt geen broek aan, dat wordt een drama met die plastuiten.” L: “Deze jurk staat me niet, daar krijg ik een dikke reet van.” I: “Dit vestje is hartstikke leuk, maar het is van wol, als het warm wordt, dan zweet ik me kapot.” L: “Ik moet wel een ding met zakken, anders kan ik die pillen nergens kwijt.” Vandaag een nieuwe ronde dus, waar we de winkels die we gisteren hebben overgeslagen een bezoek zullen brengen. Waarschijnlijk zullen we ook vandaag niet slagen en trekken we morgen gewoon iets aan wat we al jaren in de kast hebben liggen. Een goeie party outfit lijkt een onbelangrijk detail, maar is toch zeker het eerste uur heel belangrijk. Daarna beginnen de recreatieve drugs zich meester van mij en de wereld te maken dus maakt het weinig uit wat ik aan heb. Dan vind ik het zonde van de tijd om me druk te maken over m’n haar, make-up of kleding. Maar vooralsnog is het kopen van een leuk pakje vandaag een belangrijke missie. En als we niet slagen, dan kunnen we altijd nog terugvallen op de accessoires; boa’s, glitters, hoeden, zonnebrillen, nog meer glitters, etc. Het is belangrijk om morgen een aantrekkelijke vrouw te zijn. Al is het maar voor een uurtje.

Om te kunnen werken (lees: computeren) ben ik afhankelijk van ex S. Een keer per maand breekt er grote paniek uit in huize Luna: “Hij doet ’t niet meer!!!!” Ex S. komt dan braaf opdagen om mijn stekker in het stopcontact te stoppen of om even op een paar knopjes te drukken. Twee minuten later kan ik meestal weer gewoon aan het werk. Om te kunnen internetten ben ik afhankelijk van UPC. Nu staat dit bedrijf al niet zo goed bekend, maar ik weet het zeker; ik ben hun meest ontevreden klant. Ik heb ze ook nog nooit betaald. Dat hebben ze niet verdiend. Een kabel-verbinding die het minstens 4 dagen per maand niet doet en mij dan machteloos naar m’n beeldscherm laat staren, daar ga ik geen 100 piek voor betalen. Nu kan ik overstappen op een ADSL-verbinding, maar dan moet ik ex S. eerst bellen. Om iedere dag een stukje op deze site te zetten, ben ik weer afhankelijk van een push-button-publishing-programma (Blogger). Ook dit programma doet niet altijd wat ik wil. Soms kan ik een paar uur, of een hele dag, niets op electricluna.nl zetten. En dat is hun schuld. Maar de afgelopen dagen lag zelfs m’n hele site uit de lucht; dankzij m’n server. En ook daar kon ik helemaal niets aan doen. Ik hou er niet van om afhankelijk te zijn van anderen. Niks is verdomme stabiel in dit leven, behalve ik zelf.

Vorig jaar, Dance Valley 2000, moest ik om 23.00 ontzettend plassen. Net toen Carl Cox lekker aan het draaien was. Naar de toiletten lopen zou 10 minuten duren, en weer terug ook tien minuten. Ik had geen puf meer in m’n lichaam om te lopen. Maar ik moest echt heel nodig. Mannen om me heen zag ik lekker makkelijk in de bosjes plassen en ik heb overwogen om tussen die bosjes te gaan zitten, maar de gedachte dat al die pissende mannen mij dan in m’n blote kont zouden zien, weerhield me ervan. Dus de trip al zwalkend naar de toiletten gemaakt, ondertussen op de grond gevallen, kortom; een genante vertoning. En het leek uren te duren. Dat moet anders op Dance Valley 2001 vond ik. De oplossing; er gaat een stapeltje plastuiten mee. Maar die moesten natuurlijk wel eerst getest worden; straks pis ik over m’n mooie party-outfit heen, dat kan ik er niet bij hebben. Gisteren 7 van die tuiten aangeschaft. Ze lijken een beetje op frietzakjes van dik karton en ik heb er vanmorgen eentje geprobeerd. Conclusie; beste uitvinding van de laatste jaren. Ik ben benieuwd of er nog meer vrouwen op Dance Valley staan te plassen met zo’n ding in hun hand. Het aantal plaslocaties voor vrouwen is dankzij dit product in ieder geval vergroot. En volgens mij staat het ook hartstikke gezellig; mannen en vrouwen die samen plassen in de berm. Hulde!
www.plastuit.nl

Gisteren kreeg ik zomaar een cadeautje binnen! Van mevrouw Christine le Duc. In discrete verpakking verscheen daar mijn nieuwe vibrator voor de komende maanden; de Tarzan Lizard. Hij ziet er niet uit; hij lijkt me iets te veel op een echte pik. Een vibrator moet zo min mogelijk op een lul lijken, dus ik geef de voorkeur aan snoeperige kleurtjes met ribbels van boven tot beneden. Vooral geen vleeskleurig geaderd ding. De Tarzan Lizard is huidskleurig, maar heeft wel een leuk hagedisje; speciaal voor clitoraal genot, zegt de verpakking. “Kom maar op”, zei ik tegen meneer de Hagedis. “Laat maar eens zien wat je kan!” Nu vond ik vibrators over het algemeen heel leuk en gezellig, maar ze haalden het nooit bij het echte werk. Dit wil ik bij deze graag allemaal terugnemen. Een Tarzan is namelijk briljant en een echte man kan met geen mogelijkheid winnen. Welke man kan tegelijk beffen en neuken? Niemand! De Tarzan doet het echter allemaal, en allemaal tegelijkertijd! Ik vroeg of P. in was voor een wedstrijdje, maar hij riep meteen: “Ik doe net als Kasparov! Ik ga geen wedstrijd met een schaakcomputer aan! Die verlies ik bij voorbaat.” Heel verstandig van hem. Al moet ik toegeven, P. is lekkerder om tegenaan in slaap te vallen.
www.christineleduc.nl

Ik drink te veel. Dat wist ik al, maar het is altijd leuk om een testje te doen via internet. Vul de vragenlijst op onderstaande site in en je kan meteen lezen of je je zorgen moet maken over jouw drankgedrag. De lijst bestaat uit 8 vragen en als je meer dan 5 vragen met ‘nee’ beantwoordt, dan is het duidelijk dat ‘alcohol het bij jou voor het zeggen heeft’. Helaas, maar niet geheel verassend, moest ik 7 vragen met ‘nee’ beantwoorden. Voor de rest is er op deze site eigenlijk weinig boeiends te beleven. Het enige dat nog een beetje attentiewaarde heeft zijn de sterke (drank)verhalen. Deze verhalen zijn ingestuurd door bezoekers van de site en hebben een hoog oh-oh-oh-wat-was-ik-toen-dronken-zeg-gehalte. Maar de leukste is die van Nicolle; “Hallo, ik ben Nicolle. Ik ben 29 jaar en ik heb nog nooit een slok drank op. Mijn vrienden zeggen altijd dat ik best iets mag drinken en dat het niet erg is als ik drink. Hoe dan ook, ik heb het nog nooit aangeraakt en ik ben van plan het zo te houden.” Goed zo Nicolle, dat is inderdaad een heel sterk verhaal. Luna neemt nog een glaasje. Of 5. Alcoholisme is een bewuste keuze.
www.benjijsterkerdandrank.nl

Je moet er maar opkomen; een vereniging beginnen tégen het geven van borstvoeding. Dat kan alleen in Amerika. Citizens against Breast-feeding zegt: “This reprehensible act teaches children illicit sex that subsequently manifests promiscuity, homosexuality and addiction to cybersex.” Maakt het een baby iets uit dat hij borstvoeding krijgt? Dacht het niet, die heeft gewoon honger. Maar een moeder die de borst geeft vraagt zich af: “Will my son become addicted to tobacco, drugs and alcohol?” Ik wil deze moeder graag geruststellen en vermelden dat ik nooit borstvoeding heb gekregen, maar wel behoorlijk addictief gedrag vertoon ten opzichte van drank, drugs en alcohol. Dus het een sluit het ander niet uit. Daarnaast vindt deze vereniging ook dat ieder kind via de keizersnede ter wereld zou moeten komen. Want; als een kind gewoon geboren wordt, dan gaat het langs de G-spot en door de vagina, waardoor de moeder zowel pijn als genot ervaart. Hiervan zouden vrouwen SM-neigingen krijgen. Ik denk dat alle vrouwen van deze vereniging een probleem hebben met zichzelf. En dat zij zich iedere nacht al rokend, drinkend en slikkend in donkere SM-kelders begeven. Zij schaamden zich hier zo voor dat ze samen een oorzaak moesten vinden. 1: “Heb jij vroeger borstvoeding gehad?” 2: “Ja, natuurlijk.” 3: “Ik ook.” 4: “Weet je, ik ook!” 5: “Nou, bizar, ik ook!” 1: “Nou, dan moet dát de reden zijn van onze stoute activiteiten.”
www.banbreastfeeding.com

Zo, dat zit er weer op. Weer een ouderwets chemisch avondje uit met Buurman M. en vriendin I. We komen net terug van de HQ-party in de Melkweg. HQ staat voor ‘High Quality’ en de organisatoren zeggen zelf over hun feest; ‘the most successful Hard House party in the Benelux!’ Tom Harding is de initiatiefnemer van HQ en draait (heel egoïstisch) altijd als laatste op de avond. Nu vonden M., I. en ik dit vandaag wel een hele foute keuze. Fausto had vóór hem gedraaid en had de hele Melkweg op z’n kop gezet! Snoeiharde hard house, beuken, beuken, beuken! Fausto wist niet van ophouden. Maar dit moest hij wel, want Tom Harding was aan de beurt. Ik vond Tom een beetje een triest mannetje. Hij wilde zo graag dat de mensen zijn plaatjes nog beter vonden dan die van Fausto, maar helaas ging het publiek niet mee. Wat restte was een Tom die helemaal alleen uit z’n dak stond te gaan (wat had hij gebruikt?) en een publiek dat wel braaf haar dansje deed, maar niet ging klappen of fluiten als Tom daarom vroeg. Maakt dit alles iets uit? Nee, niet echt, want we hebben ons prima vermaakt. Met elkaar welteverstaan. De rest van het publiek stond strak van de speed en dat ging niet zo gezellig samen met onze xtc-roes. Elke laatste vrijdag van de maand is er weer een feestje. Misschien dat ik nog eens terugkom, maar alleen als Fausto draait.
www.hqamsterdam.com