Luna is voor het eerst in de More aan de Rozengracht in Amsterdam geweest. Luna vond het leuk, maar voor een uurtje. De avond daarvoor en de uren die nu nog gaan komen waren en worden beter. Buurman M. en ik hadden een raad-de-plaat-avond. De buurman had nog ergens een ceedeetje liggen met allemaal 30-seconden durende plaatjes, met een boekje erbij. In de cd-rom-speler ermee. “Wie verliest moet een slok wodka”, riep de buurman. Het leek wel schoolkamp. Aangezien er 100 plaatjes op de ceedee stonden, hebben wij beiden waarschijnlijk zo’n 50 slokken wodka gedronken. Hoeveel dat precies is, weet ik niet, maar de fles was leeg. Ik herinner me dat de buurman een aantal keer; “Drinken slet!!!”, heeft geroepen. Dat mag hij, want hij is homo. Ik weet nog dat ik vooral de Nederlandstalige plaatjes kende, die van Drs. P., Andre Hazes en BZN. En volgens mij heb ik verloren, want ik hing aan het eind van de avond kotsend boven mijn wasbak. Zonde van de wodka, maar ik was weer nuchter. Tijd om uit te gaan, vond buurman M. En ik ook. Wij zijn waggelend naar de Dam gelopen om daar te pinnen. Daarna zijn wij waggelend naar de More gelopen. Daar hebben wij een aantal onbelangrijke personen ontmoet en wij hebben daar een dansje gemaakt. Ik vond deze tent eigenlijk niet leuk, ik had er meer van verwacht, maar de buurman maakte het tot een top-avond. We zijn nu weer thuis en de buurman en ik gaan voor de zesde keer samen ‘The Matrix’ kijken. En Laurence Fishburne zegt straks tegen mij: “Welcome to the real world.”
www.expectmore.nl (mooie site!)

Al jaren vraag ik mij het volgende af; waar laten mannen hun sperma als ze masturberen? Hebben ze standaard een handdoekje naast het bed liggen? Of een pakje papieren zakdoekjes? Of een speciaal doekje? Smeren ze het af aan het dekbed, hun boxershort of een kussensloop? Verhalen als: “Ik doe het alleen onder de douche” of “Ik kom klaar in m’n hand en daarna was ik meteen mijn handen”, geloof ik eigenlijk niet. Ik verdenk mannen ervan dat ze het gewoon aan het beddengoed afsmeren en dat ik daar dan later tussen lig. De beste plek om sperma te laten is natuurlijk een condoom. Knoopje erin, weggooien en niemand heeft er last van. Al hoorde ik ooit een keer een verhaal van een vriendin die de diepvries van een minnaar had opengedaan en daar tot haar afgrijnzen een aantal bevroren condooms met inhoud had aangetroffen. Wat het klaarkomen betreft is het dus geweldig om een vrouw te zijn. Wij kunnen waar en wanneer we maar willen van onze solo-performance genieten en hoeven ons daarna geen zorgen te maken over vlekken op kleding of beddengoed. Joepie! Of je moet als vrouw natuurlijk spuitend kunnen klaarkomen. Met een mooi Engels woord heet dat squirting. Het schijnt dat als een vrouw maar lang genoeg gestimuleerd wordt op haar G-plek, dat ze dan een orgasme kan krijgen dat gepaard gaat met een enorme hoeveelheid vocht. Het is mij nog nooit gelukt, maar ik heb er ook niet zo’n behoefte aan. Al lijkt het me wel een memorabele ervaring om spuitend klaar te komen op een Holiday Celebration Barbie.
www.femaleejaculating.com (spuitende vrouwen)

Ik heb twee katten; Skinner en Gandhi. Allebei vier, allebei gestreepte tijgers, allebei dik en allebei lief. En allebei uit het asiel. Dat vind ik belangrijk. Ik heb een bloedhekel aan van die huppelige vrouwen die zonder nadenken een jong poesje nemen. En het zijn vaak ook die huppelige vrouwen die bewust hun nieuwe aanwinst niet castreren of steriliseren, omdat ze het zo leuk vinden om een keertje zelf een nestje te krijgen. En die jonge poesjes worden dan weer weggegeven aan hun truttige vriendinnetjes En zo is de cirkel rond. Echte katten zitten in het asiel. De katten met karakter. Die hebben vaak al een heel zwerversbestaan achter de rug en kunnen zichzelf prima redden. Ze zijn ingeënt, gecastreerd en voorzien van een fijne chip in hun nek, voor als ze weglopen. Dat Gandhi mijn bed af en toe onderpist, iedere week een dode, levende of half-levende muis naar binnen brengt en al m’n boeken uit m’n kast laat donderen neem ik op de koop toe. Gandhi is een echte zwerver en vreet wanneer hij kan aan plastic tasjes, zakken chips en vuilniszakken, zodat ik ’s nachts niet kan slapen. En Skinner komt midden in de nacht boven op m’n hoofd liggen en ook dat houdt me uit m’n slaap. Maar het zijn wel mijn mannetjes en het liefste wat ik heb. Tegenwoordig kun je je kat al bekijken op het internet. Een aantal dierenasiels hebben een eigen website, waar je je nieuwe huisdier zelfs kunt reserveren. En dat kan iedere dag. Niet alleen op 4 oktober.

www.polderweb.nl

Gisteren werd ik gemaild door een medewerker van Blast, een tweemaandelijks tijdschrift voor blowers, marihuanagenieters en coffeeshophangers. Een blad voor Luna dus. Deze medewerker (die gelukkig een vrouw bleek te zijn) vroeg of ik samen met haar een coffeeshoptocht door Amsterdam wilde maken, zodat zij daar over kon schrijven. Dat wilde ik wel, maar dan moest het wel deze nacht, want anders had Luna geen tijd. Om 1.15 trof ik de medewerkster op het CS in Amsterdam. Deze medewerkster bleek een zeer mooi journalistenmeisje in spé te zijn. Tot onze grote verbazing kon er geen coffeeshoptocht meer worden gehouden, want de coffeeshops in Amsterdam sluiten om 1.00. Dat wist ik ook niet. Maar geen probleem, alcohol is ook fijn. In de Lux hebben we een paar wijntjes gedronken en uiteindelijk zijn S. en ik beland in super-sletten-en-hoeren-tent de Royalty! Volgens mij was ik daar al eerder geweest. Maar dat had ik verdrongen. Tot mijn verbazing en die van S. werd daar best nog redelijk gedraaid. Zompige commerciële housemuziek. Wij hebben vooral gepraat. Zet twee onbekende vrouwen bij elkaar en meestal gaat dat niet goed. Tussen ons ging het verbazingwekkend wel goed. Wij hebben het over relaties, vibrators, seks, internet, schrijven en mannen gehad. En wij zijn tot de volgende briljante conclusie gekomen; In bed wil ik zijn hoer zijn, in het dagelijks leven zijn gelijke. Het mooie journalistenmeisje in spé en ik zijn nu thuis bij Luna en wij schrijven samen dit stukje. Onder het genot van een wijntje. Over een uurtje of 3 gaan de coffeeshops in Amsterdam open. Daar moeten wij toch echt naartoe. Het leven van een journaliste gaat niet over rozen.

Ik voelde het al aankomen. Zo eens per 2 maanden stort ik fysiek in. Dan ben ik twee dagen kapot. Vandaag was het dan eindelijk zover. Slapen, wakker, slapen, wakker, slapen, wakker. Leeg, spierpijn, leeg. Altijd als ik een paar dagen écht niets te doen heb, en dus écht vrij ben, en dus écht tijd voor mezelf heb, dan stort mijn lichaam in. Dat is trouwens altijd al zo geweest. Op de basisschool ben ik nog nooit een dag thuisgebleven. Nee, ik was altijd ziek met carnaval, de kerstvakantie en de eerste weken van de zomervakantie. Ik moest er niet aan denken om eens een dagje thuis te blijven, ik zou eens lessen missen! En ook tijdens mijn middelbare school ben ik nog nooit een dagje thuisgebleven. Maar altijd werd ik ziek in vakanties. Ook in de jaren daarna. Ziek is misschien het foute woord, ik noem het een kortstondige lichamelijke instorting. Ik ben het al gewend. Na 2 maanden hard werken, uitgaan, drank en drugs, wil een lichaam nog wel eens stop zeggen. En dat zei mijn lichaam vandaag. Om precies te zijn om 17.00. Een paar jaar terug probeerde ik mijn tweemaandelijkse instorting weg te slikken met xtc. Iets wat altijd hielp, want xtc helpt overal tegen. Tot ik een paar maanden later een zware keelontsteking kreeg ten gevolgde van stress en onvoldoende rust, vitaminen en mineralen, zei de dokter. Toen lag ik een paar weken in bed en kon ik dus helemaal niks. Sindsdien heb ik geleerd om die 2 dagen maar gewoon te accepteren. Luna is een buffel, maar nu eventjes niet.

Gisteren was op Nederland 2 de gehele avond ’50 jaar televisie: De keuze van de Kijker’. Ik heb genoten. En dan niet alleen van de tv-fragmenten, maar vooral van de omroepsters. Voor deze avond waren namelijk de omroepsters van vroeger tevoorschijn gehaald. Mooie, nette dames van boven de veertig. Deze dames straalden een rust uit waar de meisjes van Yorin een voorbeeld aan kunnen nemen. Huidige omroepsters heten trouwens ook niet zo, nee, dat zijn tv-babes. Zij worden niet geselecteerd op kwaliteit, maar op decolleté. De Yorin-babes hangen in een lounge-bank, lezen hun tekstjes op en laten ondertussen hun wit-gepolijste melkgebitje zien. Ik vertrouw ze niet. Ze kijken me aan met ogen die zeggen: “Ik heb eigenlijk geen slipje aan en als je het volgende programma bekijkt, dan lig ik mezelf hier ondertussen op de lounge-bank te vingeren. En straks vertel ik niet alleen wat het volgende programma wordt, maar dan zeg ik ook mijn telefoonnummer, dus blijf kijken!” Met andere woorden; die Yorin-dames zijn zo lekker, dat ze de aandacht afleiden van de kijker. En dat moet ook wel met zo’n slechte programmering als Yorin. Als een bikini met borsten mij vertelt dat ‘Love Test’ komt, dan verwacht ik bij voorbaat al een slecht programma. Toch heeft de methode van Yorin succes. Partner P. begrijpt het helemaal. “Ja, dan komt Cindy Pielstroom in beeld en dan ben ik net lekker aan het rukken, dan begint het programma. Dan moet ik weer een half uur wachten tot Cindy in beeld komt. Zo blijf je wel kijken.” Goede programma’s hebben geen lekkere wijven nodig die ze aankondigen en eigenlijk zijn omroepsters totaal overbodig. Maar als het toch moet, geef mij dan maar Lisette Hordijk. Die vertrouw ik tenminste.

Ik word ouder. Al zou ik dat natuurlijk zo snel mogelijk willen ontkennen en ontkrachten. Maar het is waar. En dan merk ik het nog niet eens zo snel aan rimpels, afgenomen energie of toegenomen levenswijsheid. Nee, ik merk het aan de vrienden die ik niet meer zie. Hoe ouder ik word, hoe meer vrienden van vroeger ik niet meer in mijn leven tegenkom. Je vergeet elkaar gewoon. En soms krijg ik de indruk dat dat vooral aan mij ligt. Je moet keuzes maken in het leven en ik heb ervoor gekozen om in Amsterdam te wonen en 60 uur per week te werken. Hierdoor is het soms moeilijk om contact te houden met mensen die een andere levensstijl en een heel ander ritme hebben en niet in Amsterdam wonen. Sommige vinden het prima dat we elkaar eens per half jaar zien en af en toe bellen, anderen nemen me kwalijk dat ik niet zoveel tijd meer voor ze heb. En sommige mensen hoef ik ook helemaal niet meer te zien. Die waren aanwezig in een bepaalde periode van mijn leven, maar we hebben elkaar nu weinig te vertellen. “En waar ben jij zoal mee bezig?”, vragen ze mij. “Nou, ik werk 60 uur per week, ik drink, ik rook en ik ga uit. En jij?” “Ik ben 6 maanden geleden getrouwd, we hebben net een huisje gekocht in Almere en ik ben 3 maanden zwanger.” Daarna kijk je elkaar aan, zeg je dat je snel zult bellen en vervolgens neem je afscheid. Om daarna nooit te bellen en allebei te denken; wat is er in Godsnaam van haar terechtkomen!? Ik koester liever het gedeelde verleden dan dat ik met hun heden word geconfronteerd. Ik zou nog eens jaloers kunnen worden.