Vorige week ontmoette ik A.; uitbater van een bordeel, seksvideotheek, seksshop en sekstheater. Nadat hij me zijn hoerenkast en videotheek had laten zien liepen we naar het sekstheater. “Het theater is voor hetero’s en homo’s, maar de kantoren hier in de buurt hebben nu pauze en dan komen al die getrouwde kerels hier naartoe. Loop maar effe mee”, zei hij. Nadat m’n ogen aan het donker gewend waren zag ik een ruimte gevuld met kleine darkrooms, zitjes, stoeltjes en trappen. En mannen. Mannen die in hun eentje wat nerveus stonden te wachten. Handen in hun zakken. “En dit is onze seksbioscoop”, zei A., “iedereen kan hier gewoon doen waar-ie zin in heeft. Heel relaxt.” Op het bioscoopscherm zag ik 2 neukende jongens. Ik keek naar het publiek en zag een grijze kerel gepijpt worden door een andere grijze kerel. Ik moest lachen in mezelf. Plaatsvervangende schaamte. Het was gewoon heel stiekem dat ik hier stond, maar A. praatte ondertussen over zijn sekstheater alsof het de Efteling was. “Je moet eigenlijk een keertje komen kijken op een gangbang-avond”, zei A. terwijl ik een aantal mannen op zag kijken van hun bezigheden. “Ook heel relaxt hoor, die avonden, en je kan gewoon met mij meelopen.” Ik zei dat ik erover na zou denken. “Moet je nog wat leuks mee, voor thuis?”, vroeg hij me toen we even later in zijn sekswinkel stonden. “Deze is goed, daar kan je wel wat mee”, zei hij en hij pakte een supertechnische, blauwe vibrator met een 4-keuze-knoppen-menu-systeem met een soort van telefoondraadje met daaraan nog een blauw minivibratortje. “Pak jij dat effe in, dan heeft dat meisje ook een fijne avond”, zei hij tegen een mannetje achter de kassa. Even later liep ik dolgelukkig naar huis te huppelen met een zwart tasje vol seksproducten in m’n hand. Gelukkig omdat ik ‘stoute’ dingen had gezien. Dingen die de meeste mensen nooit zullen zien. Gelukkig omdat ik een bijzonder mens had ontmoet, met een uitgesproken mening. En gewoon gelukkig omdat. Om dat.

De kerk is niet mijn ding. De kerk voelt nep. De dominee die gisteren tussen de kerkliedjes door praatte, is niet mijn ding. Die dominee kende vriendin R. niet zoals ze was. Je kan lekker lullen over een licht en een lamp en dat we haar allemaal alleen te leen hadden van God, maar ze is wel gewoon dood, dacht ik. Geef jij maar eens een goede reden waarom God vond dat de uitleenperiode voorbij was, dacht ik. Probeer jij dat maar eens uit te leggen. En als je dan toch bezig bent, vertel me dan ook even hoe ik mijn geloof in de evolutie in moet passen in de Bijbel en dit hele verhaal wat jij me nu aan het vertellen bent. Dat dacht ik allemaal, maar ondertussen deed die dominee wel gewoon zijn werk en als je het zo ziet, dan heeft hij z’n werk goed gedaan gisteren. Maar gisteren was niet mijn afscheid, al was het erg mooi om vriendin R. weer terug te brengen naar Friesland. Met vriendin L. en haar vriend F. met 160 over de Afsluitdijk. Mijn afscheid was maandag, toen ik bij vriendin R. thuis was. Samen met haar vriend D. een kopje thee gedronken aan haar bed, want ze was nog gewoon thuis. Gezellig met z’n drieën. Ze lag in de huiskamer, op een bed met bloemen en foto’s eromheen. Ze had een prachtige Indiaase jurk aan en ze leek, voor heel eventjes, een prinses met alles erop en eraan. Maar ze was echt dood, dat kon ik zien en voelen. En ik ben blij dat ik haar heb gezien en gevoeld, anders had ik het niet geloofd. Het was fijn om haar thuis nog een zoen te kunnen geven. Het was fijn om met haar vriend over haar te praten. En het was erg fijn om de afgelopen dagen lieve woorden van bekenden en onbekenden te horen. Zelfs in de kerk.

Voicemail: “Met L., je moet me meteen even terugbellen.” Ik wist het al. Ik wist het al voordat ik haar had gesproken. En zo stond ik, midden op het stationsplein van Amsterdam CS, tussen tientallen toeristen, te twijfelen tussen meteen terugbellen of bellen als ik thuis was. Meteen terugbellen. “Ze is donderdagochtend overleden”, zei vriendin L, “in haar slaap.” En zo stond ik, tussen de toeristen, tranen weg te slikken, te lopen, te kijken, te zoeken naar een bankje om op te zitten. Geen bankje. “Ze kennen je toch niet”, zei L. geruststellend toen ik zei dat ik dacht dat iedereen me aan zat te staren. Knikkende knieën. Misselijk. “Ik moet naar huis nu, ik bel je straks weer terug”, zei ik. In de metro. Met bibberende stem P. bellen: “R. is dood.” Me ineens realiseren dat het bijna precies een jaar geleden is dat hij me belde met precies hetzelfde bibberende zinnetje om te vertellen dat een vriendin van hem verongelukt was. Staren uit het raam. Ik zag haar nog 2 weken terug. Ze zou deze zomer nog wel halen. We hebben samen nog nasi gegeten, want dat vond ze lekker. Met kroepoek. Ze had nog een klein beetje hoop. “Want je moet altijd een beetje hoop houden”, had ze gezegd. “Zonder hoop ben je nergens.” Ik had naar m’n ring gekeken, waar in dikke letters het woord ‘HOPE’ gegraveerd staat. En ik heb gehoopt. En dan, zo cliché, zo onverwacht. Zo onverwacht. En ik weet wel dat het goed is zo. Een lange lijdensweg bespaard. Van alles naar niets in 4 maanden. Dood betekent nooit meer zien. Nooit meer praten en nooit meer lachen. Wat rest zijn foto’s in een doosje. Cadeautjes die ik van haar kreeg en herinneringen in mijn hoofd. Ik had zo graag nog iets tegen haar willen zeggen.