web analytics

LUNA & RANSPORN GO SWINGING! YEAH BABY! YEAH!

Vorige week ontving ik een mailtje van E. van http://www.ransporn.com/: ‘Zeg Luun, zullen wij eens een dagje gaan swingen?’ Swingen, altijd goed, maar hoe had E. dat precies in gedachte dan? ‘Dat jij gaat lifeloggen bij mij en dat ik ga webloggen op jouw site’, schreef E. in z’n mail. Een weblogger dus, die het zomaar goed vindt dat ik op zijn site ga lifeloggen. Een zeer aardige weblogger ook nog eens en een zeer goede weblogger ook nog eens. Die heeft lef, want de meeste webloggers moeten niks van de lifeloggers hebben. “Ik voel me niet thuis bij lifeloggers”, heb ik een bekende weblogger wel eens zien schrijven. Of, de overigens hilarische uitspraak van een andere bekende weblogger: “Met mijn leven ben ik de gehele dag bezig. Om het dan ook nog eens te beschrijven is als Chinees opnieuw opwarmen; nooit zo lekker als de dag ervoor.” En als er dan als ‘gegastlogt’ wordt, dan zijn het altijd lifeloggers bij lifeloggers en webloggers bij webloggers. Het gastloggen van lifeloggers onder elkaar wordt door diezelfde bekende weblogger trouwens gezien als iets verschrikkelijks wat als straf het inleveren van beide domeinnamen tot gevolg zou moeten hebben. Humor om te lachen natuurlijk. Maar die humor, die mis ik persoonlijk een beetje in ‘logland’. Afzeiken lijkt de trend. Afzeiken is goed. Afzeiken is leuk. Afzeiken is lachen. Haha. Maar misschien is het leuk om eens na te denken over het woord ‘respect’. Gewoon voor de grap natuurlijk. En daarom, gewoon voor de lol, gaan E. en ik logswingen. Dus morgen log ik op http://www.ransporn.com/ en E. logt hier op www.maanisch.com. Morgen hier dus geen column, maar lekkere links. En Luna’s columns staan voor een dagje op E.’s site.

19

LUNA EN DE ADMINISTRATIE

P. en ik hebben er een handje van om onze administratie te verwaarlozen. Een zinnetje dat P. dagelijks tegen me zegt: “Ik ga vanavond even de administratie doen.” Om het vervolgens nooit te doen. De dag dat het echt niet meer kan moet zo lang mogelijk worden uitgesteld. Vandaag kon het echt niet meer. Ik had al 2 maanden mijn post niet geopend en P.’s stapel ongeopende post was inmiddels opgelopen tot 30 centimeter. Toen ik goed ging zoeken kwam ik nog een stapel tegen van 20 centimeter rekeningen, facturen, blauwe enveloppen en belangrijke papieren. Dat waren de rekeningen, facturen, blauwe enveloppen en belangrijke papieren die ik een half jaar geleden voor hem had uitgezocht, maar waar hij nog niets mee had gedaan. En omdat we tegenwoordig ook nog een gezamenlijke administratie hebben, met samenlevingscontracten, bankrekeningen, hypotheken en gemeentepapieren was het leed niet meer te overzien. Ik ben net 3 uur bezig geweest met het openen van enveloppen en het sorteren op afzender. Aan het uitzoeken van rekening, herinnering, tweede herinnering, aanmaning, tweede aanmaning en deurwaarderspapieren heb ik me nog niet gewaagd. Een depressie is in zicht namelijk. Het gaat niet om het geld, het gaat om het orde scheppen in de wanorde. Dat lijkt een onmogelijke taak, want morgen komen er gewoon weer nieuwe enveloppen. Er staat nu een vuilniszak vol met papierafval in de huiskamer. Om dit oud-papier richting de oud-papierbak te brengen is te confronterend en we zouden het bovendien toch vergeten. Het moet zo snel mogelijk dit huis uit, dus gewoon met de vuilniswagen mee morgen. Ik zit er aan te denken om de complete administratie mee te geven, gewoon om er vanaf te zijn. ‘Als je een ruime papiermand hebt is geen enkel probleem onoplosbaar’, aldus toneelschrijver T. Stoppard.

12

AMSTERDAM EN FIETS #24

Dit weekend heb ik fiets #24 aangeschaft. Legaal. Fiets #23 was 2 weken geleden gejat, maar dat is niet geheel verbazingwekkend, want die stond niet op slot. Vergeten. Fiets #1 in Amsterdam was de fiets die ik meenam vanuit m’n ouderlijk huis. Die werd in 3 weken gejat. Fiets #2 was de mountainbike die ik nog bij m’n ouders had staan. Die werd in 2 weken gejat, ondanks 3 sloten. Fiets #3 tot en met fiets #23 variëren van mountainbikes tot opoefietsen en van racefietsen tot brikken. Het enige dat al deze fietsen gemeen hadden was dat zij afkomstig waren van een junk. Junkenfietsen dus, in goed Amsterdams. Ik woon zo’n 5 jaar in Amsterdam en heb dus al 23 fietsen versleten. Hoe dat kwam was mij altijd een raadsel. “Ze moeten altijd mij hebben”, riep ik als er weer eens eentje gejat was. Gisteren werd mij het een en ander duidelijk toen ik heilig overtuigd tegen P. begon te gillen dat mijn allernieuwste aanwinst alweer gepikt was: “Hij staat er niet meer! Zie je wel, ik had nooit zo’n vouwfietsje moeten kopen, die zijn gemakkelijk te jatten!” Hij staarde me aan en begon me uit te lachen. “We hebben de fietsen zaterdag hier om de hoek gezet, omdat alles voor de deur volstond, maar toen je was nogal bezopen, dus dat zul je je wel niet meer herinneren”, zei hij. En inderdaad. Dat herinnerde ik me niet meer. Een paar meter verderop stond mijn schattige vouwfietsje nog gewoon in het rek. Zeer waarschijnlijk staan er in de Amsterdamse binnenstad dus nog zo’n 20 fietsen waarvan ik hier thuis de sleuteltjes heb liggen. Dus binnenkort maar eens een rondje langs mijn stamkroegen. Op zoek naar een roze opoefiets, een paarse mountainbike en een lichtblauw racefietsje. Die kan ik dan mooi weer verkopen zodat ik een avondje gratis kan stappen.

30

LUNA’S GOING TO IBIZA

‘Woh, we’re going to Ibiza! Woh, back to the island! Woh, we’re gonna have a party! Woh, in the Mediterranean sea!’, aldus de Vengaboys. En ze zingen precies wat ik binnenkort ga doen. Naar Ibiza dus. Gisteren geboekt. Samen met partner P. en vriend A. een weekje op het Bora Bora-strand liggen, beetje snorkelen, beetje drinken, beetje roken, beetje hangen, beetje eten en vooral een beetje feesten. Ons appartement ligt namelijk op 150 meter van club Space en ergens in de buurt ligt ook nog Café del Mar. Hartstikke fijn natuurlijk allemaal, maar volgens mij betekent Ibiza ook zoiets als ‘strakke wijven in bikini’ en er zijn de afgelopen maanden een paar kilo’s op plaatsen bijgekomen die het dragen van een bikini tot een onmogelijkheid maken. Eerder tot een ondraaglijkheid. Voor mezelf dan. We gaan 15 september weg, dus ik heb precies een maand om mijn lichaam te transformeren tot dat van Madonna. Nu zou ik kunnen gaan sporten, maar dat is geen optie. Sporten is voor mietjes. Dus Luna gaat voor het eerst in haar leven op dieet. Misschien gooi ik er wel een sapkuur tegenaan, kan mij het schelen, ben ik meteen ontgift voor de komende tijd, zodat ik er op Ibiza weer even tegenaan kan. Maar zeer waarschijnlijk moet ik gewoon even een maand geen alcohol tot me nemen, scheelt zeker 4 kilo. Daarnaast een handje afslankpillen ertegenaan en volgens mij moet het lukken. Als die kilo’s maar wel van m’n kont en heupen afgaan en niet van m’n tieten, want anders heeft die bikini ook geen zin. En mocht het niet lukken, dan kan ik op Ibiza altijd nog zoveel drugs tot me nemen dat ik die kilo’s er vanzelf wel af dans.

53

LUNA EN EEN MINI-WEBLOGMEETING

Er is een groot verchil tussen wakker mét een kater en wakker worden zonder kater. Vanmorgen werd ik wakker mét een kater. Om 7:28. Ontkenning. Ik was er om 4.30 ingegaan, maar ik moest eruit. Afspraak. De kater was het gevolg van een mini-weblogmeeting met J., D., S. en R. van www.openhaard.net en E. van www.ransporn.com. Mini-weblogmeetings zijn beter dan gewone weblogmeetings. Mini-weblogmeetings zijn beter omdat je van tevoren al weet tegen welke koppen je de komende uren aankijkt. En mini-weblogmeetings in Amsterdam zijn nóg beter. Want al houdt de wereld niet op na Amsterdam, mijn wereld houdt wel op na Amsterdam. Overigens was de mini-meeting gisteren nóg veel beter dan een gewone meeting, omdat hij eindigde bij mij thuis en ik, toen alle mannen naar huis waren, gewoon met m’n kleren aan in bed kon vallen. Hoogtepunt van de avond was een D. die mijn altijd-agressieve-trut-poes Lolita met zijn rustige stem dusdanig bewerkte dat ze zeer relaxt bleef zitten zodat hij haar in kon spuiten met anti-vlooienspul. Dat hadden P. en ik al een week tevergeefs iedere avond geprobeerd. Ander hoogtepunt waren 5 stoere kerels die bij het zien van John Digweed compleet smolten en allemaal met ‘m op schoot wilden. Een ander hoogtepunt had De Parade kunnen zijn waar we die avond waren geweest en waar ik een vaag, maar zeer leuk theaterstuk zag waarvan ik de naam alweer ben vergeten. Verder blijft de hoeveelheid alcohol die je tot je neemt op een weblogmeeting natuurlijk altijd een hoogtepunt. Een hoogtepunt dat je de volgende ochtend overigens meteen ervaart als dieptepunt.

33

LUNA EN HAAR MOEDER

Nu ik het er toch over heb; ik ga op m’n moeder lijken. Ik had al eerdere signalen gezien door mezelf zonder make-up iets te lang in een spiegel aan te kijken, maar na vandaag weet ik het zeker. Ik word precies m’n moeder en misschien ben ik het al. Niet dat ik ooit maar heb gedacht dat ik nooit als m’n moeder wilde worden. M’n moeder is 60, m’n vader 49 en ik ben enig kind. Sinds een paar maanden is m’n moeder met de VUT en m’n vader heeft zomervakantie. Genoeg tijd om een avondje te komen bakplaten bij Luna en P. dus. De Palm-biertjes lagen koud voor m’n vader en voor m’n moeder en mij had ik 2 flessen rosé in de koelkast gelegd. Inschenken. We praatten wat, we aten wat en ineens pakte m’n moeder mijn volle wijnglas en goot de inhoud in haar inmiddels lege glas. “Ja, schiet je nou een beetje op met bijvullen of moet ik alles zelf doen hier”, zei ze en ze gaf me een brede grijns. Realiteits-flash. Mijn voorliefde voor alcohol is gewoon genetisch. Hoe kan het anders met ouders die elkaar ontmoet hebben in een drankhandel? Ouders die daar allebei werkten tussen het bier, de wijn en de sterke drank? De uren daarvoor had ik samen met m’n moeder aan m’n Ministeck-hert gewerkt terwijl m’n vader de krant las. Ondertussen hadden we de toekomst van m’n knuffelbeest besproken; hij zat nu in het klooster, maar dat was niks. En die nonnen waren ook niks. Viel niks te neuken voor ‘m. M’n vader zat erbij, luisterde ernaar en zei dat we gek waren. M’n moeder is mij, maar dan 34 jaar ouder. M’n moeder is mij, maar dan van een andere generatie. Het is niet erg om op je moeder te lijken, als je maar zeker weet dat zij een vrouw is waar je trots op bent.

(spleetje tussen tanden is 14 jaar geleden bij Luna verwijderd door orthodonthist)

30

LUNA WAS ZICHZELF EVEN NIET

“Jesus, wat is hier gebeurd?”, vroeg P. toen hij thuiskwam uit z’n werk. “Hoezo?”, vroeg ik, me van geen kwaad bewust. “Het hele huis is opgeruimd en de vloer is gedweild en de was is gedaan”, zei hij. “Ja, en ik heb ook nog lekkere lasagne voor je gemaakt, zal ik de schaal in de oven zetten?”, vroeg ik poeslief. Hij bleef me een beetje verbaasd aanstaren en vroeg of ik misschien last had van moedergevoelens, maar als dat zo was, dat dat dan niet erg was. Hij kwam graag thuis in een schoon huis, bij een lieve vrouw en lekker eten op tafel. Hij had gelijk. Ik had last van moedergevoelens vandaag. Moedergevoelens voor het nieuwe katje. Vreselijk, maar niet te ontkennen. John Digweed kwam vanmorgen met allemaal plukken stof op z’n kop aanlopen. Heel zielig. Dus het hele huis gestofzuigd en gedweild. Omdat ik toch bezig was ook maar 2 wassen gedraaid en de afwas gedaan. Naar de supermarkt om kittenhap te halen. Meteen blikken voor Skinner en Lolita gehaald. Meteen Red Bull-blikken voor mezelf. Meteen opgedronken. Daarna de keukenkastjes schoongemaakt. Ook de koelkast. Was opgehangen. Kattenbak verschoond. Sigaret gerookt. Katten eten gegeven. Lasagna gemaakt. Sigaret gerookt. Wijntje ingeschonken en ultiem gelukkig met John Digweed op de bank gezeten tot P. thuiskwam. Hij keek me iets te lang aan toen hij vroeg of ik last had van moedergevoelens. En misschien keek ik wel iets te lang terug. Hij zweeg iets te lang tijdens het kijken en ik zweeg iets te lang terug. Meteen in paniek. Het mag niet zo zijn dat ik ultiem geluk ga vinden in het huishouden, het verzorgen van m’n katten en het koken voor m’n partner. Compleet pakje sigaretten gerookt en 8 Baileys met whiskey gedronken. Ik heb mezelf weer enigszins onder controle.

27

LUNA EN JOHN DIGWEED

Ik weet nog dat ik vorig jaar heel hard schreef; ‘Een echte kat haal je uit het asiel, want daar zitten de katten met karakter.’ Ik weet nog dat ik vorig jaar heel zeker wist dat ik nooit een jong katje zou kopen. Ik wist het écht heel zeker, maar toen ik vorige week langs de dierenwinkel liep lagen er zulke lieve baby-poesjes in de etalage dat ik er wel een uur naar heb staan kijken. Daarna heb ik een week bij P. lopen zeuren. “Liefje, er zit een heel lief zwart katje met een plukje grijs op z’n kopje in de etalage, die wil ik, die wil ik, die wil ik! En ik zal er heel goed voor zorgen. Echt waar, jij hebt er geen last van.” Hij zag het niet zo zitten; 3 katten in huis, maar toen hij gisteren zelf langs de dierenwinkel fietste ging hij ook overstag. Het zwarte katje was al verkocht, maar er zat een heel lief ander katje met rood en wit in de etalage. “Ik kom nu naar huis, dan moet je zelf maar even gaan kijken straks”, zei P. door de telefoon. Meteen op de fiets richting dierenwinkel met een kattenmandje achterop. Op slag verliefd op het wit met rode katje dat P. had uitgekozen. “Die wil ik, die wil ik, die wil ik”, riep ik tegen het mannetje van de dierenwinkel. En ik nam het rood met witte katje mee naar huis. John Digweed is 8 weken oud en heeft de hele nacht tegen m’n gezicht geslapen. Hij ligt nu al meer dan 3 uur op m’n schoot te spelen en kopjes te geven. Hij is zo lief en zo klein en zo schattig dat ik me bijna niet schuldig voel over het feit dat ik niet nog een kat uit het asiel heb gehaald, want volgens mij is John Digweed ook verliefd op Luna.

76

LUNA IS 300 WOORDEN EN EEN CAMPLAATJE

Alles wat ik schrijf is bij voorbaat gelogen en alles wat ik niet schrijf mag ter plekke ingevuld worden met leugens. Als ik niet opschrijf dat ik heel veel van P. houd, dan houd ik niet van P., ik heb het immers nooit geschreven, of niemand heeft het ooit gelezen. Als ik nooit iets positiefs over mannen schrijf, dan zal ik wel niets positiefs over mannen te zeggen hebben. Dan zal ik alle mannen wel kut vinden. Dan zal ik alle mannen wel haten. Als ik niet woord voor woord spel dat ik al 3,5 jaar een relatie heb met P. en dat die niet alleen monogaam is, maar ook vol humor, gezelligheid en respect, dan zal ik die wel niet hebben. Dan zal ik wel iedere week met een ander in bed liggen en dan zal ik wel hemelse prestaties van die bedpartners verwachten. Ik heb immers nog nooit geschreven over het seksleven van P. en mij. Als ik schrijf over een nachtje stappen met xtc, dan zal ik elke dag wel een pilletje naar binnen flikkeren en elke dag uit m’n plaat zijn. Dan zal ik wel een leeg bestaan hebben. Als ik een ICQ-chat online zet, dan zal die wel verzonnen zijn. Als ik over seks schrijf, dan zal ik elke dag wel met een natte slip voor de computer zitten. Als ik op de KamaSutrA-beurs werk, dan zal ik dat wel de normaalste zaak van de wereld vinden, omdat ik daarover schrijf. Als ik schrijf dat ik gelukkig ben, dan zal dat wel niet waar zijn. Alles wat ik niet opschrijf of wat ik niet wil delen dat is nooit gebeurd. Dat bestaat niet. Luna bestaat alleen uit 300 woorden, een camshotje en het beeld dat lezers van haar hebben.

52