Al een aantal weken riep ik tegen mezelf en tegen anderen dat ik de volgende dag vroeg op zou staan om te gaan zwemmen: “Dan sta ik om een uur of 7.00 op en dan zwem ik een uurtje en dan ben ik weer fris thuis voor 9.00!” “Luun, je hoeft jezelf niet voor de gek te houden hoor”, was het antwoord van zowel mezelf als de rest. Ook P. geloofde er niet in en toen ik vanmorgen om 9.00 uit bed ging met als doel een paar baantjes te gaan zwemmen. Hij ging er eens goed voor zitten, stak een sigaret op en begon me met een argwanende blik en een grote glimlach te bestuderen. “Ik ga echt hoor!”, zei ik terwijl ik allerhande badpakken en bikini’s checkte voor de spiegel. “Kan deze”, vroeg ik toen ik een tijgerbikinietje aanhad. Die kon prima, zei P. en hij lachte nog maar eens. Vol goede moed fietste ik op m’n vouwfietsje richting zwembad. Wat mij betreft was dat fietstochtje alweer genoeg beweging voor de zaterdagochtend, maar ik mocht niet meer terug van mezelf. Keurig betaalde ik € 3,- (€ 3,- daar koop ik verdomme een pakje sigaretten voor!) aan de juffrouw van het zwembad en keurig stopte ik m’n tas na het omkleden in een locker. Armbandje met sleuteltje aan m’n pols, even onder de douche en daarna met m’n tijgerbikini in het 25-meterbad. Stelletje fanatiekelingen, oude vellen en een badmeester om me heen. Dat mensen voor hun plezier op zaterdagochtend hun bed uitkomen om te gaan zwemmen is me nu nog een raadsel. Na 20 baantjes in een half uurtje hield ik het voor gezien. Ik vond er geen flikker aan, dat hele zwemmen. En ik heb nu al spierpijn. Maar het was een memorabele ochtend. Luna heeft bewust bewogen. Luna heeft ‘gesport’. Zo. Dat hebben we ook weer gehad.

Ik zit er weer helemaal in! ‘Big Brother’, deel 4. Wat een gedoe en wat een gezeik. Heerlijk. Na 2 dagen alweer tralala-wijven in bikini die hun nageltjes gaan lakken. Tralala-wijven die zich 3 keer per dag omkleden omdat ze toch niets anders te doen hebben. Tenenkrommend om die mensen om elkaar heen te zien draaien. Een kerel die op een trommeltje gaat trommelen en ondertussen gaat zingen. Plaatsvervangende schaamte, maar de dame die naast hem zat kreeg er een ‘rommelend buikje’ van. Hij kent de dame in kwestie net en zit haar nu al op te glijden met de meest trieste R&B-teksten en -deuntjes: “Girl, I’ve been loving you, with all of my heart.” De mannen en sletjes noemen elkaar na 1 dag al ‘schatje’, ‘lieverd’ en ‘moppie’, popje’ en ‘tietje’!! Gatverdamme! Bij het geven van een vuurtje: “Dankjewel schat.” En de ander: “Alsjeblieft lief.” Wat een smerige pseudo-aardigheid. En na 2 dagen wordt er al geknuffeld, omdat daar zo’n behoefte aan is. Verder vrouwen die elkaar complimentjes geven over hun kledingkeuze, maar, aan hun stem te horen, dit zeer waarschijnlijk niet menen. Verder vrouwen die na 1 dag al vallen voor de charmes van een kerel die wat met z’n handen om hun hoofd draait onder het mom van ‘voel je m’n energie?’. De mannen zitten aan de vrouwen met een ijsklontje onder het mom ‘is dit koud?’. De enige die aan deze schijngezelligheid niet meedoet is de Marokkaanse Mustafa. “Je sluit je af voor de groep”, hoorde ik een meisje al zeggen. Van mij mag hij winnen, maar waarschijnlijk heeft Yorin hem alleen maar als excuus-Marokkaan tussen deze groep geplaatst en gaat hij er als eerste uit. Er wordt gedweept met woorden als ‘eerlijkheid’ en ‘jezelf zijn’, maar als er ergens geen plaats voor is in ‘Big Brother’ dan is het wel eerlijkheid en jezelf zijn. Net echt.

www.big-brother.nl

Ik ben een materialist. Ik wil spullen. Ik wil hebben. Ik wil veel. Materialisme is geen smerig woord. Na het moment dat je gelukkig bent word je materialistisch. Want spullen, veel spullen, verhogen je geluk. Als je niet gelukkig bent, dan wil je eerst gelukkig worden en dan pas spullen. En als je niet gezond bent, dan wil je eerst gezond worden, iets wat je uiteraard gelukkig maakt, en daarna wil je spullen. Waterdichte theorie. Kopen is wat mij betreft dus vooral prettig als ik in een goed humeur ben, maar het kan zeker geen kwaad om met m’n pinpas op pad te gaan als ik in een slecht humeur ben. De kans dat ik door het kopen van een te dure broek, een te duur rokje of te dure schoenen in ieder geval een moment van perfect geluk zal ervaren is zeer groot aanwezig. Kopen maakt instant blij. Uitgeven maakt instant zeer gelukkig. Veel geld in m’n portemonnee hebben waarvan ik weet dat ik het allemaal kan spenderen aan overbodige troep zonder dat ik het ook maar een seconde zal missen maakt instant zielsgelukkig. Een complete depressie koop je niet weg, maar een chagrijnige bek trekt toch zeker een stuk gezelliger als je jezelf trakteert op compleet overbodige houten slippertjes met een Japans printje erop. Deze slippertjes, die ik vanmiddag kocht, lopen overigens kut, maar ze staan erg leuk onder het jurkje dat ik ook deze middag aanschafte. Verder staat hier een plastic tas met cocktail-roerstaafjes, roze plastic bekers, groene likeurglaasjes, een lichtblauw shirt met rood randje, een sleutelhanger, een Hello Kitty-cd-rekje en 2 paar roze Burlington-sokken. Om mijn geluk helemaal af te toppen heb ik zojuist een creditcard aangevraagd. Niet de deur uithoeven voor je aankopen maakt zeer waarschijnlijk instant euforisch.

Heerlijk depressief! Heerlijk zwelgen! Heerlijk mezelf zielig vinden, maar ik ben er helaas niet het type voor om het 24 uur per dag vol te houden. Door de schijn op te houden naar anderen ga ik mezelf vanzelf beter voelen. “Hoe is het?”, hoor ik iemand door m’n mobieltje vragen. “Ja, goed”, hoor ik mezelf terugzeggen en een moment later geloof ik het ook nog. Ik blijk vooral een ster in het de schijn ophouden naar m’n ouders. Heel verhaal over positieve dingen kon ik over m’n lippen krijgen vandaag: “Ja, er gebeurt eindelijk wat in het huis. Nee, hartstikke fijn. We hebben tegeltjes uitgezocht, P. en ik, afgelopen zaterdag, soort groen, limoengroen. Ja, heel mooi. Nee, verder gaat het ook goed. Ja, druk bezig. Ja, P. ook. Ja, tussen ons ook alles goed. Ja. Digweed is lief. Skinner en Lolita zijn ook lief voor hem, ja. Gaat goed. Ja, echt.” En aan het eind van zo’n schijngesprek ben ik blij dat ik de hoorn neer kan leggen. Toch een beetje blij. Maar het feit dat ik vandaag vol interesse naar een complete aflevering van ‘Tussen Kunst en Kitsch’ heb gekeken, zegt me genoeg. Daarna ook nog de dramatisch slechte film ‘Roxanne’ met de altijd boeiende Steve Martin. Ik word moe van mezelf, maar ik moet lachen als ik met anderen praat. Want ik weet dondersgoed dat het allemaal wel meevalt en dat ik geen reden heb tot klagen, want ik heb alles en zelfs nog meer. En toch voelt het anders als ik alleen ben. Ik ga de komende dagen de schijn maar weer een beetje ophouden, en ik vraag me af of iedereen dat niet altijd al doet.

De depressie die een paar dagen terug in zicht was, begint vaste vormen aan te nemen. Vaste vormen die mij doen verlangen om 2 maanden in bed te blijven liggen. Dat zijn 2 maanden waarin ik geen mensen hoef te zien en geen mensen hoef te spreken. Dat zijn 2 maanden die ik alleen met mezelf, m’n sigaretten en een fles wodka door zou willen brengen. Die 2 maanden mogen ook best 3 maanden zijn, of 4. Ik kom pas weer m’n bed uit als m’n nieuwe huis klaar is. En als dat huis pas volgend jaar augustus klaar is, dan blijf ik tot volgend jaar augustus in bed. Elke dag dat P. en ik hypotheek betalen, voor een nu nog onbewoonbaar huis, is een dag te veel. “Begin oktober is het af”, zegt de aannemer. Dat zegt hij alleen om ons stil te houden, want een kleine wandeling door het pand vandaag, een kleine wandeling met een open blik en gezond verstand, deed me beseffen dat er de afgelopen weken weinig is gebeurd. En dat wat er gebeurd is, is niet goed. Een badkamermuurtje dat ineens een paar meter verschoven is, zodat de badkamer nu bijna 40 vierkante meter is. De slaapkamer wordt hierdoor juist weer te klein. Een toiletruimte met een groot gat in de grond. Een gat in de grond voor een afvoerputje. Ik wil helemaal geen afvoerputje in het toilet. Een grote buis tegen een keukenmuur die er een paar weken geleden nog niet zat. “Ja, daar bouwen we dan we iets omheen”, zei de loodgieter. En nog meer van dit soort zaken. We vroegen ons af waarom onze ‘bouwbegeleider’ ons niet van dit soort zaken op de hoogte heeft gesteld, maar die was zoals altijd telefonisch onbereikbaar. Op het moment dat hij mij gaat bellen, omdat z’n factuur niet betaald is, dan ben ik onbereikbaar. Dan lig ik in bed.

‘Our models are illustrating all of the gay sexual positions we knew.’ Sorry hoor, ik zie maar 7 standjes!?
http://www.gaysexualpositions.com/lessexpos.html

Deze animatie heb ik speciaal even achter gehouden voor op Maanisch. Dit filmpje gaat over een meisje dat heel graag grote borsten zou willen hebben. Haar wens wordt vervuld, opeens ziet ze daar toch ook de nadelen van.
http://www.shockwave.com