Vorig jaar zei ik bij het verlaten van de vernieuwde Arena: “Ik ga nooit meer naar die ballentent.” Twee weken later stond ik er weer en wederom besloot ik dat het mijn laatste keer was. Afgelopen donderdag was ik er weer. Sommige dingen verdienen een derde kans. Maar geen vierde. Het blijft een ballentent, die hele Arena. Vroeger! Vroeger! Toen stond ik er elke week. Heerlijk te dansen op plaatjes van Madonna en Depeche Mode. Vroeger was de entreeprijs zeer acceptabel! Vroeger, toen liepen daar nog lekkere mannen! Vroeger hadden ze daar 2 plekken waar je je jas op kon hangen! Vroeger, toen kostte een biertje nog gewoon 3 piek, in plaats van 3 euro. Vroeger, toen kon je daar gratis naar het toilet en toen was een toilet ook nog gewoon een toilet! Nu keek ik bij het verlaten van de wc regelrecht in een pissende snikkel! Ik werd er een beetje misselijk van. Het klinkt allemaal heel gezellig en ruimdenkend om maar 1 toiletruimte te hebben, die zowel door mannen en vrouwen gebruikt wordt, maar het is niet mijn idee van een feestje. En fris is het al helemaal niet. Verder is de Arena voorzien van 1 trap die zo hoog en zo smal is dat ik blij was dat ik gympies aanhad. De andere trap heeft dan weer geen trapleuningen, dus het is beter om gewoon beneden te blijven. Maar Deep Dish draaide donderdag en ze draaiden erg lekker. Maar er echt inkomen deed ik niet. Ik irriteerde me. Er waren te veel mensen op de dansvloer, het was gewoon te druk en er liepen te veel mafketels rond. Gewoon te veel van alles. Als je aanpassingsvermogen achteruit gaat dan weet je dat je ouder wordt.

“Oh, maar als jullie nog een keer een oppas zoeken, dan wil ik wel hoor”, zei ik zondag tegen vriendin T., moeder van de 3-jarige B.’tje. Van die mogelijkheid werd meteen gebruik gemaakt en zo kwam het dat ik gisteren voor het eerst in m’n leven oppaste. Ik heb eerder gewerkt met verstandelijk gehandicapte kinderen, en erger dan dat zou het zeker niet worden, dacht ik. Dat was ook zo en het was zelfs heel erg gezellig met B.’tje, maar na 2 uur besloot ik dat ik mijn eigen kinderwens, voor zover die voorheen aanwezig was, nog maar een jaartje of 10 uit moet stellen. Jeetje, wat een geregel, zo’n kind. En al was B.’tje superlief en superzoet en braaf, hij heeft het toch voor elkaar gekregen om zijn complete collectie plastic autootjes in een regenton met water te deponeren (B.’tje: “Kijk, ze gaan naar beneden!”) en om over zijn spijkerbroek te piesen (B.’tje piepend: “Ik wil de B.’tje-bril, de B.’tje-bril”, Luna: “De wat?”). Verder wel zeer intelligente gesprekken gevoerd. B.’tje: “Wat heb jij in je tong?” Luna: “Eh eh dat is een soort oorbel, maar dan voor in je tong eh een tongbel!” B.’tje: “Waarom heb jij dat?” Luna: “Ja, dat weet ik zelf ook niet helemaal precies.” Misschien dat je uiteindelijk in het moederschap groeit, maar ik maakte me gisteren regelmatig zorgen over het inslikken van pennen, het naar beneden donderen van trappen of dat ik het gewoon niet goed deed (B.’tje: “Ik wil m’n mammmmmmieeeeee!!!”). Uiteindelijk is het natuurlijk allemaal gelukt en ging B.’tje rustig slapen nadat tante Luna een verhaaltje over een konijntje en de maan had voorgelezen. Uitgeteld op de bank kwamen er weer enge gedachten in me op. Zou-ie nog wel ademen? Straks heeft-ie stiekem een snoepje gepikt en is-ie daar in gestikt. Straks piest-ie in z’n bed. Doet die babyfoon het wel? Ik was blij dat vriend F. thuiskwam en me een biertje in m’n hand drukte.

Na 2 jaar loggen ben ik de weblog-competities een beetje beu. Genoeg. Logs met elkaar vergelijken is hetzelfde als de column van Floor Faber in de Viva vergelijken met de column van Martin Bril in de Volkskrant. Appels met peren. De een schrijft beter, de ander heeft leukere onderwerpen. En wat maakt het uit. In die competities gaat het er vooral om wie de meeste lezers heeft en wie het meest gehoor geeft aan de competitie; “Stem op mij, stem op mij!!!!!” Hou op. Luna doet er al een tijdje niet meer aan mee. Dus ik wil ook niet meedoen aan de nieuwste verkiezing in weblogland; de ‘Netgirl 2003’-competitie. Ik ontving vandaag een mailtje. Of ik bezwaar had tegen het feit dat ik er eigenlijk al aan meedoe. En of ik bezwaar had dat mijn foto er al staat en dat er al een stukje bijgeschreven is waarin mijn uiterlijk ‘zwierig’ is genoemd. Nou, eigenlijk wel. Het is een wie-is-de-mooiste-wedstrijd. Of een soort wie-is-de-lekkerste-en-wie-kijkt-het-geilst-wedstrijd. Moet je als vrouw gewoon sowieso nooit aan meedoen. Slecht voor je ego, je zelfvertrouwen, je humeur en een broedplaats voor kutnijd. Dus bij deze wil ik graag aan M. van www.tussenhaakjes.nl vragen of hij mij uit z’n lijst wil halen. Ik vind mezelf al de leukste, al zou ik geen van de andere dames die meedoen aan de ‘Netgirl2003’-competitie m’n bed uitschoppen. Allemaal lekkere wijven, die ik ook zeker de dinerbon voor 2 en de titel Netgirl 2003 van harte gun. Maar liever zie ik dat ze net als ik bezwaar maken tegen dit soort jongensachtige spelletjes die het niveau van een gemiddelde wie-wil-mijn-marmotje-zien-show in de dorpsgehoorzaal van Kutkrabberveen niet overstijgen.

Vriendin I. en ik hebben ‘The Matrix’ zeker zo’n 15 keer gezien. Kan ook 20 keer zijn en als je alle keren meetelt dat ik halverwege in slaap ben gevallen, dan zullen het er 30 zijn. Goede film, ‘The Matrix’. Alles goed aan die film. Dus zal het tweede deel wel tegenvallen, maar je kan het als ‘echte fan’ gewoon niet maken om niet te gaan. En de actiescènes moesten briljant zijn, volgens de kritieken. Dus zaten vriendin I. en ik gisteren met nog wat vrienden in de bioscoop om ‘The  Matrix Reloaded’ te aanschouwen. De zaal was compleet uitverkocht en we waren er helemaal klaar voor. Echt. Maar bij de zoveelste vechtscène waarbij Mr. Smith zichzelf dupliceert en Neo als een bezetene staat te meppen, ben ik geestelijk afgehaakt. Vlieg dan toch weg man, dacht ik steeds. Of; in de vorige film kon je toch in Mr. Smith vliegen en al z’n data veranderen en waarom doe je dat dan nu niet als je zo’n ‘agent’ tegenkomt. Je bent toch ‘the one’ man! Gedraag je er dan ook naar! Tussen de vechtscènes door konden de flinterdunne en zeker niet geile liefdesscènes van Neo en Trinity me ook weinig boeien. Maar het allerergste, afgezien van het feit dat de film eindigde met een cliffhanger, was dat ik ‘m niet snapte. Ik keek vriendin I. aan: “Snap jij ‘m?” Zij snapte hem ook niet. Gelukkig. Lag niet aan mij. De eerste driekwart van de film is zo traag als dikke stront en daarna wordt me in nog geen minuut ineens de zin van het bestaan, inclusief allerlei filosofische en wiskundige feiten door de strot geduwd. Zo werkt het dus niet. Of misschien werkt het wel zo, want nu moet ik wel naar ‘The Matrix Revolution’ in november. Om te kijken hoe de film afloopt.

“Mevrouw!” Naast me zie ik 2 jochies staan die net iets boven m’n schouder uitkomen. “Zou u misschien voor ons voor 5 euro wiet kunnen kopen in die coffeeshop?”, vraagt de een. Gewetensvraag. Moeilijk. Ik zie er dus uit als een blower. “Ehm, ja, maar jullie mogen toch helemaal niet blowen?”, vraag ik. Altijd goed, een retorische vraag. “Ja, dat mag pas als je 18 bent”, zegt de ander. “Hoe oud zijn jullie dan?”, vraag ik. De een is bijna 16, de ander bijna 15. Zeggen ze. Fuck it. Ik ben opgegroeid in een tijd dat er nog geen ‘age-checkers’ op sigarettenautomaten zaten. In een tijd dat ik zonder problemen voor mijn opa een fles jenever kon gaan kopen, ook al was ik 10. Een tijd waarin ik stiekem sigaretjes ging roken met een vriendinnetje. Op een strandje bij de Waal. Het was niet lekker, maar het was wel heel stoer. Vrijheid. En uiteindelijk is het met mij ook allemaal goed gekomen. Dus. “Geef maar hier die 5 euro”, zeg ik en loop de coffeeshop binnen. Als ik het niet doe, dan verkopen ze misschien hun lichaampjes wel aan de eerste de beste sekstoerist die op de Wallen loopt. Anders kopen ze wel een joint op de pillenbrug. En daar betalen ze het dubbele en zoveel zakgeld zullen ze wel niet krijgen. Een halve minuut later sta ik weer buiten. “Ze verkopen hier geen zakjes van 5 euro, alleen vanaf 12,50 euro”, meld ik ze. Of ik dan misschien 2 voorgedraaide jointjes voor ze wil halen. Alstublieft. Heel alstublieft. “Vooruit dan maar”, antwoord ik en even later wens ik ze veel plezier. Ik heb de wereld een slechtere plek gemaakt, maar de wereld van 2 jochies eventjes verruimd. Ik heb maar een klein beetje spijt.