Ik lig in bed en probeer zonder m’n hoofd al te veel te bewegen de dingen die om me heen liggen te bekijken. Mobiele telefoon; check. Portemonnee; check. Pilstrip; check. Digitale camera; check. Bril; check. Sleutels; check. “Je gaat met de taxi naar huis en je belt me als je thuis bent hè?” Laast gekozen nummer is ex S. om 1.15; check. Geen belangrijke verheffende zaken te doen vandaag; check. Dorst; check. Partner P. was een nachtje weg voor z’n werk; check. Aan de hand van de foto’s op het LCD-schermpje van m’n camera volgt de reconstructie. Tapas eten in de Manzano met werkelijk goddelijke rauwe tonijn met citroen en net zo goddelijke carpaccio. De rest was ook best lekker en hebben we weggespoeld met 2 flessen rosé. Daarna volgt 1 biertje. Het is altijd nog 1 biertje. “Kom, we gaan naar Lang Leve de Lol”, zegt ex S. en voor ik het weet staan hij en ik als enige gasten in de kroeg te karaokeën met de barman. “Jij bent echt goed man”, zeg ik tegen de barman als hij klaar is met ‘My Way’, “daar moet je wat mee doen.” Ex S. zingt tussen de glazen bier door ‘Senza Una Donna’, ‘In the Air Tonight’ en ‘Things can Only get Better’ en houdt de microfoon vast alsof hij het elke dag doet. Ik sta zo vals als een kraai ‘Like a Virgin’ te zingen, neem nog maar een biertje en besluit dat het Nederlandstalige repertoire misschien meer m’n ding is. “Iemand zei dit is Annabel, ze moet nog naar het station”, zing ik even later. Met succes, want de kroeg begint vol te stromen en voordat ex S. zich aan de 18-jarige toeristenmeisjes gaat vergrijpen verlaten we het pand. We gaan naar de Cooldown. “Ja!!! We gaan naar de Cooldown!”, roep ik enthousiast. Als je in de Cooldown staat, dan weet je eigenlijk dat je al te ver heen bent. Dat je sowieso al veel te veel gedronken hebt en dat dat ene pisbiertje dat je in je hand hebt net de genadeslag geeft. Een ongelooflijke kater; check.

Vorig jaar zei ik bij het verlaten van de vernieuwde Arena: “Ik ga nooit meer naar die ballentent.” Twee weken later stond ik er weer en wederom besloot ik dat het mijn laatste keer was. Afgelopen donderdag was ik er weer. Sommige dingen verdienen een derde kans. Maar geen vierde. Het blijft een ballentent, die hele Arena. Vroeger! Vroeger! Toen stond ik er elke week. Heerlijk te dansen op plaatjes van Madonna en Depeche Mode. Vroeger was de entreeprijs zeer acceptabel! Vroeger, toen liepen daar nog lekkere mannen! Vroeger hadden ze daar 2 plekken waar je je jas op kon hangen! Vroeger, toen kostte een biertje nog gewoon 3 piek, in plaats van 3 euro. Vroeger, toen kon je daar gratis naar het toilet en toen was een toilet ook nog gewoon een toilet! Nu keek ik bij het verlaten van de wc regelrecht in een pissende snikkel! Ik werd er een beetje misselijk van. Het klinkt allemaal heel gezellig en ruimdenkend om maar 1 toiletruimte te hebben, die zowel door mannen en vrouwen gebruikt wordt, maar het is niet mijn idee van een feestje. En fris is het al helemaal niet. Verder is de Arena voorzien van 1 trap die zo hoog en zo smal is dat ik blij was dat ik gympies aanhad. De andere trap heeft dan weer geen trapleuningen, dus het is beter om gewoon beneden te blijven. Maar Deep Dish draaide donderdag en ze draaiden erg lekker. Maar er echt inkomen deed ik niet. Ik irriteerde me. Er waren te veel mensen op de dansvloer, het was gewoon te druk en er liepen te veel mafketels rond. Gewoon te veel van alles. Als je aanpassingsvermogen achteruit gaat dan weet je dat je ouder wordt.

“Oh, maar als jullie nog een keer een oppas zoeken, dan wil ik wel hoor”, zei ik zondag tegen vriendin T., moeder van de 3-jarige B.’tje. Van die mogelijkheid werd meteen gebruik gemaakt en zo kwam het dat ik gisteren voor het eerst in m’n leven oppaste. Ik heb eerder gewerkt met verstandelijk gehandicapte kinderen, en erger dan dat zou het zeker niet worden, dacht ik. Dat was ook zo en het was zelfs heel erg gezellig met B.’tje, maar na 2 uur besloot ik dat ik mijn eigen kinderwens, voor zover die voorheen aanwezig was, nog maar een jaartje of 10 uit moet stellen. Jeetje, wat een geregel, zo’n kind. En al was B.’tje superlief en superzoet en braaf, hij heeft het toch voor elkaar gekregen om zijn complete collectie plastic autootjes in een regenton met water te deponeren (B.’tje: “Kijk, ze gaan naar beneden!”) en om over zijn spijkerbroek te piesen (B.’tje piepend: “Ik wil de B.’tje-bril, de B.’tje-bril”, Luna: “De wat?”). Verder wel zeer intelligente gesprekken gevoerd. B.’tje: “Wat heb jij in je tong?” Luna: “Eh eh dat is een soort oorbel, maar dan voor in je tong eh een tongbel!” B.’tje: “Waarom heb jij dat?” Luna: “Ja, dat weet ik zelf ook niet helemaal precies.” Misschien dat je uiteindelijk in het moederschap groeit, maar ik maakte me gisteren regelmatig zorgen over het inslikken van pennen, het naar beneden donderen van trappen of dat ik het gewoon niet goed deed (B.’tje: “Ik wil m’n mammmmmmieeeeee!!!”). Uiteindelijk is het natuurlijk allemaal gelukt en ging B.’tje rustig slapen nadat tante Luna een verhaaltje over een konijntje en de maan had voorgelezen. Uitgeteld op de bank kwamen er weer enge gedachten in me op. Zou-ie nog wel ademen? Straks heeft-ie stiekem een snoepje gepikt en is-ie daar in gestikt. Straks piest-ie in z’n bed. Doet die babyfoon het wel? Ik was blij dat vriend F. thuiskwam en me een biertje in m’n hand drukte.