Na de fotoshoot met de tv-babe vorige week ging de crew nog ergens wat eten en drinken. En ik ging mee. En het was gezellig. Dus toen de fotograaf een paar dagen later weer belde om te vragen of ik die avond wat met hem alleen ging drinken zei ik ‘ja’. Hij heeft al heel wat internationale celebrities gefotografeerd, dus ik verwachtte een hoop smeuïge verhalen. Na een paar uur gezellig praten in huiskamercafé De Suite sleepte ik hem de Wallen over en vertelde hem alles wat ik wist over het reilen en zeilen van de hoertjes. Hij keek z’n ogen uit en vond het fantastisch. En ik vond het gezellig. Dat hij me een arm gaf toen we richting café The Old Sailor liepen vond ik ook best gezellig, maar ik had argwaan moeten voelen toen hij me in het café begon te vleien met zinnetjes als: “You’re my favourite Dutch girl” en “You’ve got too much energy for a European girl.” Tegen sluitingstijd viel het kwartje. “Luna?” De fotograaf keek me ietwat glazig aan en legde zijn hand op mijn knie. “Are you a bit drunk?”, vroeg hij hoopvol. Ik begon te lachen. De hele avond had ik halve liters bier gedronken en hij fluitjes. En dan nog was mijn glas steeds eerder leeg. “Eh, no!”, zei ik, “but I really have to go home.” Hij vroeg of ik er niet nog een lange, spannende nacht samen met hem van wilde maken. In zijn hotel. Hij keek me quasi-geil aan. “Eh, no!”, zei ik weer. Bij het afscheid probeerde hij me op m’n mond te zoenen. Wat een domper. “Hij zat me gewoon te versieren!”, zei ik toen ik even later bij P. op de bank zat. “Ja, dat had ik je van te voren ook wel kunnen vertellen”, zei hij. “Maar ik dacht dat hij gewoon gezellig een biertje met me wilde drinken”, zei ik. “Hij had m’n vader kunnen zijn!” “Meisje, je bent echt naïef”, zei P. en schudde zijn hoofd.

Een paar weken geleden belde vriendin D., art director bij een bekend Nederlands mannenblad: “Zeg Luun, zouden wij misschien bij jou thuis een fotoshoot mogen doen? Het is voor een tv-babe, maar het is best wel naakt en ze voelt zich waarschijnlijk meer op haar gemak in een huiselijke omgeving dan in een studio. En omdat jullie huis groot genoeg is hoopte ik dat het bij jullie kon?” “Hihi”, zei ik tegen D., “natuurlijk.” Een halve naaktshoot met een tv-babe in je eigen huis is typisch zo’n verhaal dat je later aan je kleinkinderen vertelt. Dus dinsdagochtend stroomde hier het huis vol vanaf 08.15. Het was een drukdrukdrukte met mannetjes! Het mannetje van de styling bracht een aantal grote kledingtassen binnen met ‘Frans Molenaar’ op de zijkant. Poe, dacht ik. Het mannetje met de camera kwam uit Londen en het mannetje van de haarstyling kwam overgevlogen uit Noorwegen. Poe, dacht ik weer. De tv-babe had haar eigen mannetje voor de make-up meegenomen. Poe! Verder was er nog een mannetje dat de zaken van het mannetje met de camera waarnam. En dat mannetje had weer een vrouwtje dat dingen voor hem regelde. Tussen de bedrijven door waren er ook nog een journalist van het mannenblad en de hoofdredacteur van het mannenblad. Het was ineens heel hip en happening in het huis van P. en Luna. “Hihi”, zei ik tegen vriendin D. die ook de hele dag aanwezig was. De tv-babe had haar hondje meegenomen en ik offerde me enthousiast op om een rondje met het hondje over de grachten te lopen. Meteen m’n moeder bellen. “Mama! Je raadt het nooit. Ik ben nu de hond van een tv-babe aan het uitlaten!” “Hihi”, zei m’n moeder. “Hihi”, zei ik terug. Toen P. die avond thuiskwam vertelde ik hem alles. “Hier heeft ze gelegen”, zei ik en wees naar het bankje in onze slaapkamer. “Helemaal bloot?”, vroeg hij. “Tot op de slip”, zei ik. “Hihi”, zei P.

Mijn moeder zat vroeger op bloemschikken. Ik weet nog dat ik mij toen voornam om later nooit te gaan bloemschikken. Bloemschikken was suf. Mijn vader bowlde en bowlen vond ik ook suf. Ik speelde ‘bankje’ en ‘postkantoortje’; dat waren pas hobby’s! Mijn moeder nam bij het echte postkantoor en de echte bank altijd stapels girobetaalkaarten, enveloppen en andersoortig in te vullen papiertjes voor me mee. Thuis ging ik dan heel officieel met pennen en stempels in de weer. Als ik maar kon schrijven, knippen en plakken, dan was ik gelukkig. Gisteren was ik ook gelukkig, tijdens het knippen en plakken bij de eerste, echte, enige, officiële ATC-meeting in Nederland. Deze dag werd georganiseerd door Marloes van www.tussenpozen.com. Zij inspireerde me al eerder tot het bijhouden van een ‘art journal’ en heeft me gisteren geïnspireerd tot het maken van ATC’s. ATC’s, oftewel Artist Trading Cards, zijn ‘kunst’kaartjes van 2,5 bij 3,5 inch. Deze kaartjes worden op allerlei manieren versierd, voorzien van datum, titel naam en eventueel serie/editienummer en daarna geruild met andere ‘kunstenaars’ over de hele wereld. Een gezellige hobby dus. En een sociale hobby, dat ook. Dat was ook de mening van de dames Ecritures en Hansje, die gisteren net zo enthousiast als ik aan het knippen en plakken waren op de tafel van Marloes. Het was een soort bloemschikken, maar dan met glitterpapier, veertjes, verf, stempels, scharen en pennen. Volgens mij riep ik wel 10 keer dat ik het zo leuk vond. Knippen en plakken met gelijkgestemden! Heerlijk! “Maar kan je ze straks ook loslaten?”, vroeg Marloes terwijl ik in mijn nopjes was met mijn 4 allereerste ATC’s. “Loslaten?”, vroeg ik angstig. “Ja, dat je ze ook echt gaat ruilen”, zei ze. Eh, met pijn in m’n hart waarschijnlijk. Maar ik ga het wel doen.