web analytics

ATC-SERIE 9: FROGGER, PART 1


(mixed media collage with lace and wood)
(1. available / 2. swapped / 3. swapped)

0

LUNA AAN DE SAKETINI

“Zeg Luun, heb jij het nieuwe, hippe drankje eigenlijk al geprobeerd?”, vraagt ex S. me nonchalant terwijl hij net een hap van z’n sushi neemt. Ik kijk hem aan en vraag me af hoe hij dat nou kan weten. Van dat nieuwe hippe drankje. “Oh, je bedoelt saketini?”, vraag ik net zo nonchalant als hij. Dat bedoelde hij inderdaad. “Hoe weet jij dat nou man?”, vraag ik. Had hij ergens gelezen. “Jesus, S.! Lees jij de Cosmo!?” Lag ergens op een tafeltje. Kapper. Natuurlijk. In de Cosmopolitan stond een tijdje terug een interview met Plum Sykes, schrijfster van ‘Bergdorf Blondes’. Haar werd gevraagd wat momenteel helemaal hip was in New York. Toen zei ze dat saketini momenteel helemaal hip was in New York. En dat dat een combinatie was van sake en martini. En aangezien ex S. en ik toevallig in een Japans restaurant zaten, werd het tijd voor zo’n saketini. “Volgens mij is het wel een lekker aperitief”, zegt ex S. en ik ben het met hem eens. Tijdens het toetje bestellen we er 2 waarbij we de serveerster melden dat de sake gewoon koud bij de martini geschonken kan worden. Al weten we dat zelf ook niet zeker. Ze knikt beleefd, maar kijkt ons aan alsof we niet helemaal lekker zijn. Lekker waren wel onze saketini’s. Daar hebben wij er zoveel van gedronken tot we waggelend, maar wél helemaal hip, naar huis liepen. Maar het zat me toch niet lekker. Warme of koude sake. Ik moest het zeker weten. Wat research op internet leerde me dat saketini helemaal niet bestaat uit sake en martini. Saketini bestaat uit gin met sake. Of uit wodka met sake, daar zijn de virtuele cocktailshakers het ook niet over eens. Het is in ieder geval geen drankje van sake met martini, wat overigens niet betekent dat die combinatie niet te zuipen is. Ik belde ex S. net om mijn bevindingen te vertellen. Hij kwam net als ik niet meer bij van het lachen. “Wat waren we helemaal hip hè?”, zei ik. “Echt wel”, zei hij.

p.s.: Dit is nu wel de eerste Nederlandse site waarop vermelding wordt gemaakt van het woord ‘saketini’. Dat is dan wél weer helemaal hip.

20

LEKKERS VAN BECKERS

Even tussen ons, maar als ik de kans zou krijgen om met David Beckham te neuken, dan zou ik het doen. Meteen. En daarna nog een keer. Of hij nou getrouwd is en kinderen heeft of niet.

21

LEKKER DAN

‘Heerlijk! De manier waarop je me kust is heerlijk! Buitengewoon heerlijk! Heerlijk! Heerlijk! De manier waarop je me kust is heerlijk.’ Dit werkelijk ongelooflijke kutnummer met de toepasselijke naam ‘Heerlijk’ van Alain Clark zit al dagen in m’n hoofd. Lekker dan. Om mezelf te kwellen heb ik het net gedownload. ‘Heerlijk, lekker, lekker, lekker, heerlijk! Heerlijk, lekker, lekker, lekker, heerlijk! De manier waarop je me kust is heerlijk!’

2

LUNA 3 JAAR HOERA! HOERA!

Het voelt als gisteren dat mijn eerste stukje tekst op internet te lezen was. In werkelijkheid is het precies 3 jaar geleden. De tijd vliegt niet alleen als je het naar je zin hebt, de tijd vliegt gewoon over het algemeen heel snel. Van www.electricluna.nl naar www.maanisch.com. Van een kamertje van nog geen 25 vierkante meter in Amsterdam-West naar een eigen huis in Amsterdam Centrum. Van 1 kat naar 4. Van een site waarvoor ik het eerste halfjaar betaald kreeg, naar een site waar ik geld op moet toeleggen. Van roker naar ex-roker. Van een ik-moet-elke-dag-schrijven-mentaliteit naar een ik-schrijf-als-ik-zin-heb-mentaliteit. Van agressief naar depressief naar manisch en weer terug. Van af en toe gillend voor de computer zitten en roepen: “Lees dan! Stelletje eikels! Lees! Als het zo moet dan doe ik het niet meer!” Naar een rustig lezen van irritante reacties en zeggen: “Zucht.” Van een zoeken naar wie ik ben en wat ik wil naar een nog steeds zoeken naar wie ik ben en wat ik wil. Van een site die niet eens op m’n eigen naam stond naar een eigen site én een eigen server. Van een leven waarin ik bijna elk weekend ging stappen met een xtc-pil naar een iets rustiger bestaan met minder stappen en minder drugs. Van niet-nerd naar beetje-nerd. Van een vaste baan als eindredacteur bij Reload naar een baan als freelance tekstschrijver. Van een site met nog geen 10 bezoekers per dag naar een site met soms wel 1000 dagelijkse lezers. Van 59 kilo naar 66 kilo. Van willen shockeren naar willen enthousiasmeren. Van 50 Mb naar 5 Gb. Van bezoekers die per ongeluk op m’n site terechtkomen tot een grote groep vaste bezoekers die dagelijks of wekelijks even komen checken. Van mezelf naar mezelf. Van Luna naar Luna. Hoera!

70

LUNA NEGEERT ALS ZE CONSUMEERT

“Heb je misschien een momentje?”, vroeg een vreemd meisje me vanmiddag. Kut. Weer een iemand-die-mij-lid-wil-maken. Het meisje droeg een sweater met een logo van Het Aids Fonds. Als je in de Kalverstraat wordt aangesproken door een vreemde weet je 9 van de 10 keer dat het een ledenwerver is. Mannetjes van de ECI: “Leest u wel eens een boek?” Een mannetje van Amnesty International: “Mag ik jou misschien wat vragen?” Ervaring heeft geleerd om altijd ‘nee’ te zeggen. Altijd. Gewoon doorlopen. Zelfs bij strikvragen waarop je eigenlijk ‘ja’ wilt antwoorden: “Wilt u misschien een Parooltje mee?” Ja, natuurlijk wil ik wel een Parooltje mee. Maar, nee, ik wil geen abonnement. En, nee, ik heb ook geen zin in een promotiepraatje. Dus ook ‘nee’ zeggen als je ‘ja’ bedoelt. Moeilijker zijn de open vragen. Als we die uitzendstudenten nu eens open vragen laten stellen aan de voorbijgangers. Dan forceer je een langer contactmoment, moeten ze bij de betreffende stichting gedacht hebben. Heel slim. Zo werd ik een tijdje terug aangesproken met een: “Waar denkt u aan bij het woord natuur?” Eén blik op de bodywarmer van de pokdalige puber leerde me dat hij was ingehuurd door Natuurmonumenten. Ik zei: “Ik wil niet lid worden. En ook niets doneren.” Ik wilde zeggen: “Laat me met rust. Ik ben aan het shoppen. Ga weg.” Als ik aan het shoppen ben dan wil ik niet geconfronteerd worden met het feit dat er mensen of dieren bestaan die er vreselijk aan toe zijn. Dat er AIDS is. Of een bio-industrie. Dat weet ik allemaal al. En die dingen wil ik graag negeren als ik aan het consumeren ben. Het erge is dat ik me vandaag bijna schuldig voelde toen ik een schandalige impulsaankoop deed. Dat ik die kekke witte laarsjes bijna niet kocht omdat er ineens beelden van hongerige AIDS-baby’s voor m’n ogen flitsten. Het meisje van Het Aids Fonds had bijna mijn gelukzalige koopmoment verneukt. Bijna.

21