SHOPPING ON DRUGS

Net leek het nog een goed idee om hier naartoe te gaan. Wat doen al die mensen hier? Met de paar hersencellen die op dat moment nog werken probeer ik te onthouden wat ik hier kom doen. Gezond! Gezond! Gezond! Maar de eerste afdeling die ik tegenkom bij de Albert Heijn aan de Jodenbreestraat is de wijnafdeling. Kut. Ik kwam hier om gezond te doen. Ik moet gezond doen. Ter compensatie van gisternacht. Op naar het vruchtensap dus, waar ik even later 10 minuten voor de koeling sta te koekeloeren, maar het me niet lukt om een keuze te maken. Keuzes. Alles ziet er gezond uit. Ik besluit om zowel de grapefruitsap als de appelsap en de appel/peer/framboos mee te nemen, anders sta ik hier over een uur nog. Hetzelfde tafereel herhaalt zich bij het schap met verse soepen. Toch zelf maken? Of zo’n zakje met verse soep opwarmen? En welke dan? Ben ik fysiek nog in staat om zelf soep te maken? Flarden van gisternacht komen voorbij. Een kwartier later besluit ik dat ik geen zin heb in soep. Verse groenten moeten het zijn. Boodschappen doen ‘on drugs’ is een krachtmeting. Hoe goed kan ik onder invloed van het een of ander nog functioneren in een omgeving met alleen maar nuchtere mensen? Confronterend. Als je al niet para was, dan word je het daar ter plekke. Een half uur wandel ik van de vleesafdeling richting groenteafdeling en weer terug. Ik leg een broccoli en een bloemkool in m’n mandje en even later haal ik ze er weet uit. Wat doen al die andere mensen hier? Waarom? Brood. Op dit moment zou ik geen hap door m’n keel krijgen, maar straks misschien? Een boterham met kaas is gezond. Of toch maar een pasta met zalm maken? Vis is helemaal gezond. Wat doe ik hier? Meer dan 2 uur later kom ik thuis met een tas vol boodschappen. Maar ik val op de bank in slaap zonder de boodschappen uit te pakken.