M’n moeder aan de telefoon: “Hé, 5 september begint een nieuw programma, ‘Het Blok’. Op Net5. Over verbouwen en het is in Amsterdam. Begint om 21.30. Moet je echt even kijken.” M’n moeder zei het V-woord, dus ik reageerde wat bits: “Jesus. Mam, waarom zou ik naar een programma over verbouwen kijken? We hebben net zelf een paar jaar verbouwings-shit gehad en als ik er eens goed voor ga zitten, dan ben ik daar nu nog depressief van.” “Nou, zeg, bij jullie valt het nog wel mee hoor”, zei m’n moeder. “Mam, we wonen hier bijna 2 jaar en het is nog niet af”, zei ik. “En dan heb ik dus helemaal geen zin om naar verbouwings-programma’s te kijken.” Maar ik keek natuurlijk toch, afgelopen zondag. Geen beter leed, dan andermans leed, bleek achteraf. Die deelnemers krijgen dan wel een bak geld van Net5 en allerlei cheques om meubels en badkamers mee te kopen, maar na wat rondsnuffelen op de site van ‘Het Blok’ blijkt dat ze hun droomhuis na 3 maanden verbouwen weer af moeten staan! Dan worden die huizen geveild! Ze weten niet waar ze aan beginnen! Al die moeite voor niets! Meerwaarde van het appartement mogen ze houden? Die meerwaarde kunnen ze straks samen delen, want de kans dat een relatie zo’n intense verbouwing overleeft is minimaal. En dan héb je met pijn en moeite een droomhuis in centrum Amsterdam gebouwd, gaat een of ander yuppenstel er het plezier van hebben! Meerwaarde! Laat me niet lachen. Verbouwen is de hel! De hel! En het enige dat die hel kan verzachten is de wetenschap dat je ooit klaar bent en dat je dan in alle rust van je huis kan genieten. Partner P. en ik willen graag ook een eigen programma. We zijn nog op zoek naar enthousiaste, mediageile stellen, geile singles mag natuurlijk ook, die ons huis in 1 week even flink willen aanpakken. We dachten zelf aan een soort internetsoap.

Gisteravond. P. zet de televisie aan. Het beeld blijft dan altijd nog een paar seconden zwart. Daarna zie ik een foto van Bram Vermeulen, met daaromheen een brede zwarte rand. Dan weet je al hoe laat het is. Dood. Godverdomme. Ik hoor een commentator stukjes zin zeggen. ‘Samen met Freek de Jonge’, ‘op vakantie in Italië’ en als laatste ‘Bram Vermeulen werd 57 jaar’. P. en ik kijken elkaar aan. “Dit vind ik echt heel erg”, zeg ik. Partner P. zet de tv meteen weer uit. We vinden dit allebei echt heel erg. Bram Vermeulen is 1 van de weinige zangers die we allebei goed vinden. Naar wie we allebei tegelijk kunnen luisteren. Wiens gedichten we aan elkaar voorlazen in bed toen we elkaar net kenden. Naar wiens voorstellingen we samen zijn geweest. Ik herinner me een gratis Vondelparkconcert van Bram Vermeulen waar haast niemand kwam kijken. Een concert waar P. en ik vooraan stonden, tegen het podium geplakt. We stonden nog net niet te kwijlen. Bram Vermeulen is onze held. En die held is dood. Nu heeft de dood van een bekendheid me eigenlijk nooit echt aangegrepen. Heel kut, dacht ik dan. En dat was dat. Gehuild heb ik alleen bij Prinses Diana, maar dat was omdat die hele begrafenisplechtigheid zo bombastisch en dramatisch werd uitgemeten dat het onmogelijk was om niet te huilen. Maar van de dood van Bram Vermeulen ben ik toch wel een klein beetje van slag. Ik baal ervan hij nooit meer zo’n mooie tekst zal schrijven. Dat er niets nieuws meer van hem bijkomt. Dat ik hem nooit meer live zal horen, met zijn mooi-van-lelijkheid-stem. En dat ik na een voorstelling nooit meer tegen P. kan verzuchtten: “Wat een prachtige man is het toch hè?” Het was een prachtige man. Zucht.

Ik lig vaak wakker ‘s nachts. Klaarwakker. Te veel gedachten door mijn hoofd, te veel toestanden. En op dat soort momenten, als ik wel wil slapen maar dat me gewoon niet lukt, dan kijk ik graag naar National Geograpic. Een beetje staren naar konijnen. Dat geeft me rust. Maar sinds kort is dat allemaal voorbij. Want het mannetje dat verantwoordelijk is voor de programmering doet namelijk iets goed fout ‘s nachts. Heel fout. Midden in de nacht, op tijden dat er alleen nog stakkers naar de tv staren, mensen op hun dieptepunt, de verschoppelingen van de maatschappij, tussen 0.00 en 6.00, dan wordt het beeldschermpje van onze slaapkamer-tv namelijk altijd gevuld, altijd, écht altijd, met plaatjes van gezonken schepen. Ik kan die hele kut-Bismarck niet meer zien. En in de hoop op beter, in de hoop op beelden van konijnen, tijgers of dolfijnen, blijf ik toch hangen. Ik blijf net zo lang hangen tot het volgende programma begint. En dat programma is dan altijd nog veel erger. Zo heb ik, in de hoop dat er daarna toch echt wel dolfijnen moesten komen, gekeken naar programma’s met titels als ‘Seconds To Disaster’ en ‘Storm Stories’. Het was vreselijk. In mijn toch al vage toestand dacht ik dat de wereld verging. En het lukte niet om weg te zappen. Ik moest blijven kijken. Ik zag alleen maar dood en verderf. Alleen maar crashende vliegtuigen, gezonken schepen, overstromingen, bosbranden en elke dag, echt elke dag, die Bismarck. Volgens de VPRO-gids worden ’s nachts de programma’s van overdag herhaald. Maar dat is een leugen. En ook de website van National Geographic belooft programma’s die ik nog nooit heb gezien. Het is een complot. Ik weet het zeker. Eén voordeel. Onlangs speelde ik Triviant en toen wist ik wel te vertellen dat de Bismarck op 27 mei 1941 zonk. Dat dan weer wel.

Een paar weken geleden kwam de bodem van mijn potje stackers in zicht. Paniek! Want sinds een paar maanden is de verkoop van ephedra bevattende producten verboden. Nergens is dus meer legaal, en dus goedkoop, een potje van deze oppeppers te vinden. Wat een drama! In Amerika sterft een honkballer aan een hartaanval, in zijn locker worden potjes ephedra gevonden en het verband wordt, terecht, snel gelegd. Een jong meisje sterft tijdens haar afslankpoging, in haar nachtkastje wordt net zo’n pot ephedra gevonden en Amerika verbiedt de verkoop. En goed voorbeeld doet volgen, dus ook in Nederland is ephedra sinds 1 april illegaal. Dat zowel die honkballer als het afslankende-tienertje misschien wel 12 pillen in 1 keer achterover hebben gegooid en dat hun dood dus eigenlijk hun eigen schuld zou kunnen zijn, daar heeft niemand het over. Op een potje ephedra of stackers staat dat je er niet meer dan 1 per dag moet gebruiken. En, ja, als je je daar niet aan houdt, dan merk je het vanzelf! Maar als je 20 blikjes Red Bull achter elkaar wegtikt dan sta je ook niet zo lekker meer op je benen. En een paar strippen laxeerpillen achter elkaar doet je lijf ook niet echt goed. Net als 2 complete strips paracetamol, 34 bakken koffie, 6 jointjes of een handjevol paddo’s. Moet je niet allemaal tegelijk nemen. Moet je mee oppassen. Het gebruik van drugs, en daar bedoel ik voor het gemak ook alcohol, ephedra en medicijnen mee, heeft allemaal te maken met doseren. En het kennen van je lichaam. Je lost het probleem niet op door de verkoop te verbieden. Je lost het probleem op door goede voorlichting, goede bijsluiters en eerlijke informatie. Ik vind het onzin dat ik deze kruidenpreparaat-pillen niet meer gewoon in een smartshop kan kopen. Luna ziet zich genoodzaakt om straks een paar rondjes door het Wallengebied te maken en te wachten tot een louche Surinamer fluistert: “Psst, psst, coke, xtc, ephedra?”

Heel toevallig kwamen vorige week het mannetje van de radio en een vrouwtjes van de radio om mij te interviewen over stackers en ephedra. Luna als officieel gebruiker op de radio. M’n moeder kan weer trots zijn. Vandaag om een uurtje of 14.00 op Radio 1.

“Pap, jij was vroeger toch de beste bowler van Tiel?”, vroeg ik vanmiddag aan m’n vader. “Ja, maar pas hebben je moeder en ik nog met het werk gebowld en toen gooide ik een game van 69”, zei hij. “Ja, oké, maar vroeger, toen had jij toch het record van Tiel?”, vroeg ik nog maar eens. Ik weet dat dit een onderwerp is waar hij graag over praat. En hij was écht de beste, dus het is niet eens opscheppen. “Ja, ik was de eerste die over de 700-grens gooide, een gemiddelde van 239 per game, 214, 234 en 269”, vertelde hij. Meer dan 20 jaar geleden was m’n vader een fanatiek bowler. Hij was de bink van de bowlingzaal. Woest zwart haar, een rode snor, een grote glimlach, een sigaret erbij en een biertje erbij. En dan strike na strike gooien. Samen met mijn oom en mijn tante vormde hij een team dat gesponsord werd door Bonnie St. Claire, die zelf ook regelmatig mee bowlde. En toen Bonnie ermee stopte werd haar plaats afwisselend ingenomen door mijn neef of mijn nicht. Die bowlden graag met hun ouders, maar ik bleef meestal thuis. Ik kon niet bowlen en wilde het ook niet leren. Dit alles tot grote teleurstelling van m’n vader. Hij had geen zoon om met hem te gaan vissen en nu wilde z’n dochter ook niet met hem bowlen. “Pappa”, zei ik door de telefoon, “ik heb gisteren met oppaskind M. gebowld. En ik vond het leuk! Ik heb zelfs 2 strikes gegooid! Echt! De eerste strikes van m’n leven. Ik vond het super, die bal ging strak door het midden. En dat geluid van 10 van die pins die in 1 keer omgaan! Geweldig!” “Ja, lekker, hè?”, zei m’n vader. Binnenkort gaan we samen bowlen. En aangezien ik gisteren een game van 113 heb gegooid denk ik dat ik nog van hem kan winnen ook. Strike!!!