“Nee, dit kan niet het einde zijn. Nee, dat kan niet. Ah, nee!”, riepen P. en ik vertwijfeld toen we de laatste seconden van seizoen 1 van ‘Twin Peaks’ zagen. Who killed Laura Palmer? Nu wisten we het nog steeds niet. Partner P. en ik zijn vorig weekend enthousiast begonnen aan de dvd-box met daarin de pilot en de eerste 7 afleveringen van ‘Twin Peaks’. We zijn er nog niet helemaal uit waar we precies waren en wat we precies deden toen de rest van de wereld in de jaren 90 in de ban van deze serie was, want wij hebben toentertijd nooit een aflevering gezien. Maar toen wisten we niet wat we nu wél weten. ‘Twin Peaks’ is fantastisch! Geweldig! Super! En we zaten er helemaal in. Dus nadat de credits van seizoen 1 over ons televisiescherm waren gerold kregen we meteen last van afkickverschijnselen. “P., we moeten nu meteen naar een winkel waar ze dvd’s verkopen. Nu meteen, het kan nog voor sluitingstijd. Dan kopen we serie 2 en dan blijven we de komende dagen binnen om ze te kijken. Ik moet weten wie Laura Palmer vermoord heeft. Kom, we gaan!” En we gingen. Naar de FAME in de Kalverstraat. Om er daar achter te komen dat heel seizoen 2 niet op dvd verkrijgbaar is. Een drama was het. En dat drama werd nog groter toen ik op internet las dat heel seizoen 2 misschien wel nooit op dvd zal verschijnen. Grote, heel grote paniek hier in huize Luna en P.! Who killed Laura Palmer? Onze toekomst mocht er niet uit bestaan dat we dat nooit te weten zouden komen. Who killed Laura Palmer? Het zweet brak ons uit. Dat was dinsdag. De afgelopen 4 dagen heeft mijn computer overuren gedraaid. Non-stop is mijn apparaat bezig geweest om bijna 6 Gb aan illegale tv-rip te downloaden. En nu zijn ze binnen. Alle 22 afleveringen van seizoen 2. We gaan ervoor.

“Ah, nee, Bruce! Nee!”, roep ik zuchtend als ik de keuken binnenloop. Bruce zit op de tafel en kijkt me aan met een arrogante kop alsof hij wil zeggen: “Het is je eigen schuld. Ik kon het niet laten. Het was groter dan ik.” De keuken ligt bezaaid met stukken karton. Stukken karton van een eierdoos. Gelukkig van een lege eierdoos, maar toch. Met een angstaanjagende precisie had Bruce de hele doos gedemonteerd. Een zorgvuldig geplande terroristische aanslag. Net zolang rukken, klauwen, bijten, snijden en plukken tot het object in zo klein mogelijke stukjes op de grond ligt. En hij heeft er na afloop waarschijnlijk in liggen rollen. Zucht. Het is altijd spannend om ‘s ochtends de woonkamer of keuken te betreden. Elke nacht checkt Bruce het huis op interessante objecten om te slopen. Nu we het hem praktisch onmogelijk maken om nog eten van ons bord, van het aanrecht of uit vuilniszakken te jatten heeft hij z’n zinnen gezet op niet-eetbaar materiaal. Ik verdenk hem er trouwens van dat hij alles in eerste instantie als eetbaar beschouwt en er bij het doorslikken pas achter komt dat het om iets niet-eetbaars gaat. En als het niet-eetbaar is besluit hij toch om het object volledig te slopen. Gewoon voor de lol. Een kleine greep uit de objecten die Bruce de afgelopen maanden heeft gesloopt; 5 rollen toiletpapier (eigen schuld, moeten we de toiletdeur maar dichtdoen), minstens 17 rollen huishoudpapier, 1 briefje van 10 euro, meerdere VPRO-gidsen, meerdere tijdschriften, meerdere kranten en een eierdoos. Daarnaast worden bloemen deskundig van hun stengel gebeten en planten worden uit hun potten gegraven. En dan gaat hij er met een mij-maak-je-niks-houding naast zitten. Zucht. Ons huishouden bevindt zich voortdurend in alarmfase oranje.

Het lijkt maar niet te lukken om een goedlopend erotisch vrouwenblad op de Nederlandse markt te brengen. Een poging om de Playgirl aan de vrouw te brengen mislukte al jaren geleden en ook de Passie for Women lijkt geen lang leven beschoren. Dat erotische tijdschriften voor mannen wél lopen, en hoe, ligt aan het feit dat mannen seksueel meer visueel ingesteld zijn dan vrouwen. Mannen houden van plaatjes, vrouwen van woorden. Zegt men, want ik geloof er helemaal niks van. Vrouwen houden heus wel van geile plaatjes. Het moeten alleen de goede plaatjes zijn! En die zijn zeker niet te vinden in die erotische tijdschriften voor vrouwen, want na wat bladeren in een oude Playgirl en wat Passie for Women’s is mijn lust verre van aangewakkerd. Alleen maar slappe pikken! Een paar mannen hebben misschien een halfbakken erectie, zo’n ik-kan-heus-nog-wel-een-keertje-maar-ik-ben-net-klaargekomen-erectie. Nergens een lekkere keiharde te bekennen. En zo’n slappe lul? Ik weet het niet. Het heeft iets zieligs. Iets ah-gossie-dat-je-daar-mee-rond-moet-lopen. In ieder geval niets erotisch. Daarnaast is het altijd maar afwachten wat er van zo’n slappe terechtkomt. Of-ie zo blijft, of dat het nog wat wordt. Een stijve lul is geil om naar te kijken omdat je wéét wat je kan verwachten. Ha, meneer heeft er eentje van zo’n 20 centimeter, toe maar! Een slappe lul ziet er ongeïnteresseerd uit. En de eigenaar van die slappe lul lijkt daardoor ongeïnteresseerd in mij. En dat is nu precies het verschil met erotische mánnenbladen. Want erotische mannenbladen werken volgens het WYSIWYG-principe. What you see is what you get. Een kut is een kut. Er kunnen misschien wat verdwaalde schaamhaartjes of pukkeltjes zijn weggepoetst met Photoshop, maar what you see is what you get. Of what you want to get. Ik snap werkelijk niet dat erotische vrouwenbladen stug vasthouden aan het WYSIWYDWIB-principe. What you see is what you don’t want in bed.

“Waarom krijgt hij geel?”, vraag ik aan P. terwijl hij, verheugd dat het voetbalseizoen weer begonnen is, naar Studio Sport kijkt. “Dat was bij het EK ook al”, zegt hij, “voetballers mogen hun shirtje niet meer helemaal uittrekken en ook niet over hun hoofd trekken.” “Waarom niet?”, vraag ik oprecht geïnteresseerd. Dat wist hij ook niet, maar er werd streng op gelet door de arbiters. Mooi is dat! De enige reden voor vrouwen om nog naar voetbal te kijken, wordt tegenwoordig bestraft met een gele kaart. Maar waarom? Zouden de zwembandjes van Rafael van der Vaart hooligans aanzetten tot agressief gedrag? Even zoeken op internet leert me dat het om geld draait. “Door het shirt uit te trekken laten de spelers en daardoor ook de clubs een uitgelezen moment lopen om hun sponsor in beeld te brengen – en daarvoor is shirtsponsoring toch vooral bedoeld”, vindt Jaap Uilenberg, hoofd scheidsrechterszaken KNVB. Oh! Ja! Maar als dát het probleem is, dan wil ik met alle liefde de naam van de sponsor voor de wedstrijd begint met een merkstift op wat voetbaltorso’s zetten. Ik offer me wel op. Want na een doelpunt of een overwinning is het een natuurlijke reactie van een man om zijn shirt uit te trekken. Ja, dat wordt neuken vanavond, denkt de man, drijvend van het testosteron. En om die gedachten kracht bij te zetten trekt hij z’n shirt alvast uit. En zo’n man moet dat ook denken en doen. Niks mis mee. Is genetisch bepaald. En ik juich het alleen maar toe. Zo herinner ik me een Gerard van der Velde die na zijn gouden plak op de 1000 meter bij de Olympische Winterspelen in Salt Lake City 2002 als een tarzan op het middenterrein liep. Prachtige televisie was dat. Ik zat te smelten op de bank. Gelukkig zijn zaterdag de Olympische Spelen begonnen en is het de komende dagen zwemmen wat de klok slaat. Prachtige sport. Go Pieter! Go!

‘Beste buurtbewoner’, begon de brief die P. en ik vorige week kregen. ‘Maandag 10 augustus en dinsdag 11 augustus zullen er in uw buurt opnamen gemaakt worden voor de film ‘Deuce Bigalow: Destination Amsterdam’.’ We moesten die dagen alle parkeerplekken in de straat vrijmaken en het zou kunnen gebeuren dat we tijdens opnamen eventjes onze eigen straat niet in zou mogen. ‘Excuses voor het eventuele ongemak’, schreven ze. Ongemak? Wij hebben toch geen auto, dus mij hoorden ze niet klagen. Een Hollywood-film! In mijn straat! Koel! Gisternacht om 0.00 arriveerden allerlei bussen en toestanden. Het was drukdrukdruk in de straat. En ik verheugde mij op het spektakel dat de volgende dag zou gaan gebeuren. Hollywood-sterren zouden op mijn stoepje staan! Ik zou met een verrekijkertje alles minutieus gaan volgen! Ik zou mijn vrienden bellen en vragen of ze mee wilden koekeloeren. Tot ik vanmorgen de brief even iets verder bestudeerde. ‘Een film met Rob Schneider en Eddie Griffin in de hoofdrollen. Wie? Hè? Doet Brad Pitt niet mee? Het moet een dol-komische komedie worden waarbij Rob Schneider opnieuw een afzichtelijke, maar succesvolle gigolo speelt. In dit tweede deel raakt hij verzeild in Amsterdam, waar hij betrokken raakt bij een reeks mysterieuze moordzaken, ‘waarbij natuurlijk alles in de soep loopt’. Jesus, wat een kutfilm. Heb ik weer. In elke straat in Amsterdam zijn opnames gemaakt van Brad Pitt en wat krijg ik? Heel Amsterdam heeft vanuit z’n toiletraampje nog naar de bilnaad van Brad Pitt kunnen kijken toen-ie bezig was met ‘Oceans Twelve’. En wat krijg ik? Ik krijg Rob Schneider en Eddie Griffin. Ik word opgescheept met misschien wel de lelijkste acteurs die er bestaan. Tragisch vind ik het. Diep tragisch.