Ik sta in het postkantoor met nummertje 542 in m’n handen. Nog 23 wachtenden voor me. Zucht. “Ik zeg je, het was gewoon een goede man”, hoor ik in plat Amsterdams. Een vrouw in een rood trainingsjack staat een paar meter van me vandaan en praat nogal luidruchtig. Ze heeft het tegen een andere vrouw die begrijpend knikt. “En weet je, als iemand ‘m op vrijdag de dertiende geboekt had, dan kwam-ie mooi niet opdagen”, gaat de trainingjack-vrouw verder, “zo was-ie gewoon.” “Een man van principes”, valt de andere vrouw haar bij. “Ja, maar hij was wel een alcoholist hè? Laten we wel wezen. Ik hou ook van een pilsje op z’n tijd hoor, begrijp me niet verkeerd, maar hij stond ermee op en hij ging ermee naar bed. Maar het was een goede man. Ja, voor de Heer is iedereen een nummer hoor, die ziet geen verschil. Weet je wat z’n laatste woorden waren?” De trainingsjack-vrouw geeft de andere vrouw geen tijd om te antwoorden. “’Als ik dood ben, dan moeten jullie niet treuren’, dat zei-ie. ‘Dan moeten jullie gewoon feest vieren.’ Mooi hè? Nou, maar wij gaan d’r naartoe hoor. Vanavond. Ik had eigenlijk avonddienst, maar ik heb geruild. Nee, dit wil ik niet missen.” Nummer 542 is aan de beurt en ik loop weg van de vrouwen. Als ik 10 minuten later bij een kraampje op het Waterlooplein liefde op het eerste gezicht ervaar tussen een knalrode jas en mij gaat het gesprek gewoon weer verder. Maar dan tussen de verkoper van het kraampje en een andere man. “Ja, en dan staat-ie vanavond opgebaard in de Arena. Nou, dan weet je het wel. Dat wordt janken met z’n allen. Wat jij?” De verkoper kijkt ineens mijn kant op. “Eh, ja, ik kan er helemaal niet tegen”, zeg ik. “Ik jank een potje mee vanavond bij de tv. Maar wat kost deze jas?” “Die? Voor jou € 65,-“, zegt de verkoper. Ik pas de jas en hij zit als gegoten. “Voor € 55,- neem ik ‘m mee”, zeg ik. “Vooruit dan”, zegt de verkoper, “omdat André het zo gewild zou hebben.”

Na 2 flessen rode wijn tijdens een mini-vrijmibo leek het vriendin L. en mij zeer belangrijk om wat te eten tussendoor. Wij vertrokken vol goede moed en lekkere trek richting Japanner, maar op de Nieuwmarkt begon het keihard te gieten. “Ik laat me niet zeiknat regenen hoor, dan gaat m’n haar naar de klote”, zei vriendin L. En ineens stonden we in de deuropening van café De Vriendschap. Om de bar stonden zo’n 10 barkrukken met daarop zo’n 10 stamgasten. Alle ogen waren op ons gericht en ze keken ons stomverbaasd aan. Wat doen die wijven hier, dachten de stamgasten simultaan. We kregen de rot-op-dit-is-ons-café-en-dit-is-onze-vrijdagmiddagborrel-blik. Maar daar trokken vriendin L. en ik ons niets van aan. Wij werden als een magneet naar een pluizerig wit hondje getrokken. “Ah, wat een liefje”, zongen wij in koor en aaiden het witte hondje aan alle kanten. De eigenaar van het hondje, een 50-er met woest haar en een baard van een week ontdooide meteen. We kwamen dan wel de rust in zijn café verstoren, maar vrouwen die van z’n hondje hielden, van die vrouwen hield hij ook. “Ze heet Rocka”, zei de stamgast. En met die openingszin werden we vrienden voor de hele vrijdag. Vriendin L. en ik gingen aan een tafeltje zitten en de stamgast en Rocka kwamen er gezellig bij. Even later schoof er nog een stamgast aan ons tafeltje en toen was het feest compleet. “Je hebt echt de schattigste tietjes die ik ooit heb gezien”, zei de stamgast na een paar kwartier en een paar rode wijn. “Het woord ‘tietjes’ is wel heel erg jaren-70 hoor”, zei ik. Dat was hij niet met me eens. Maar wij lulden sowieso volkomen langs elkaar heen. De stamgasten en wij hadden een top-vrijmibo. En Rocka lag met haar witte pluisharen op mijn zwarte jas te slapen. Vriendin L. en ik vergaten die avond te eten.

Als de hond van de buren van een collega van een vriendin wordt overreden, dan zit ik al met tranen in m’n ogen. Uit zelfbescherming mijd ik dus alles wat naar emo-tv riekt. Emo-tv is niet aan mij besteed, maar soms kom je er gewoon niet onderuit. Gisteren was ik bij mijn ouders en mijn moeder moest en zou het programma ‘Brok in je keel’ van de NCRC zien. Alleen de naam al deed licht vermoeden dat het hier emo-tv van de bovenste plank betrof. Ik besloot dit programma zoveel mogelijk te negeren en mij te richten op de Libelle. Tot ik in de verte iemand hoorde praten over haar overleden moeder en allerlei toestanden en hoe een liedje van Karin Bloemen haar zoveel steun had gegeven. Ik werd de tv ingezogen. Het ging vanzelf. De programmamakers van ‘Brok in je keel’ duwden Karin Bloemen een podium op en zij begon spontaan het desbetreffende liedje ‘Geen Kind Meer’ te zingen: ‘Je leeft je eigen leven wat zij er ook van vindt / Je bent al lang geen kind meer al blijf je ook haar kind.’ Toen voelde ik ‘m al opkomen. “Mamma, mag-ie alsjeblieft op iets anders?”, vroeg ik. Maar aan haar waterige ogen kon ik zien dat ze er al helemaal in zat. ‘De dag waarop je moeder sterft, dat jij wordt losgelaten / En al haar eigenschappen erft, die jij zo in haar haatte.’ Yep, m’n moeder zat er helemaal in. Te denken aan haar eigen overleden moeder. “Je moeder vindt dit mooi”, zei m’n vader, “laat haar nou maar.” Ik keek naar m’n vader. Yep, die zat er ook helemaal in. Die hield het ook niet droog. Karin Bloemen ging verder: ‘De dag waarna de rest een kwestie wordt van tijd en pijn / De dag waarna je nooit meer kind zult zijn.’ En toen was het te laat. Ik zat er ook helemaal in. We hebben gezellig met z’n drietjes zitten snikken. Met een brok in onze keel.

‘Zullen we om 19.00 afspreken in wijnbar Boelen & Boelen’ had vriendin Y. gemaild. Het woordje ‘wijnbar’ klonk me als muziek in de oren. In Londen en New York schijnt het van de wijnbarren te stikken, maar in Amsterdam is er maar eentje. Het concept is simpel; er staan meer dan 100 wijnen op de kaart die je ook per glas kunt drinken. Je hoeft dus niet meteen een hele fles te bestellen en dat is fijn. Heel fijn. Afgelopen vrijdag zat vriendin Y. op het terras van Boelen & Boelen aan een heerlijk glas chardonnay met de naam ‘Buitenverwachting’ en ik dronk een briljant glas gewürztraminer van wijnhuis Hugel uit Riquewihr in de Elzas. Ze waren zo lekker dat we besloten om nog een wijntje drinken voordat we richting restaurant Zaza’s vertrokken. Zaza’s had een grote muurschildering van Eddy en Patsy uit ‘Absolutely Fabulous’ en ik voelde me helemaal thuis. We bestelden een flesje chardonnay met de naam ‘Great Expectations’. Lekker, maar minder dan de wijnen die we daarvoor dronken. En de huiswijn die we daarna dronken bij restaurant Manouche was eigenlijk best te doen. Maar de huiswijn van De Engel, het café dat we daarna bezochten, was onder normale omstandigheden waarschijnlijk echt smerig geweest. Toch bleven we nog even hangen om daarna naar mijn oude stamkroeg De Tap te gaan. De smaak van de wijn aldaar kon de pret van vriendin Y. en ik allang niet meer drukken. Wij vertrokken tollend richting mijn huis voor nog een afzakkertje en kwamen midden in een uit de hand gelopen borrel van partner P. en wat collega’s. De kleur van de wijn, alsmede de naam van de wijn die ik dronk is mij compleet ontschoten. Maar toen de laatste gasten om 6.30 vertrokken, stond ik ineens oog in oog met een fles rode wijn met een etiket van Indian Restaurant Koh-I-Noor. Gratis gekregen bij een thuisbezorgbestelling van meer dan € 50,-. Ik liet de fles dicht. Het leek me een mooi moment om te gaan slapen.

Ter voorbereiding van de Kamasutra-beurs die zich afgelopen weekend in Rotterdam afspeelde, ging ik vorige week naar Hajenius, dé winkel als het op sigaren en aanverwante artikelen aankomt. “Hoi”, zei ik tegen een sigarenmannetje, “ik ben op zoek naar een lekkere, dikke, sigaar.” “Dan ben je hier aan het goede adres”, zei het sigarenmannetje, “had je iets speciaals in gedachten?” “Nou”, zei ik, “hij hoeft niet zozeer lekker te zijn. Als-ie maar dik is. Zo dik mogelijk. We gaan ‘m gebruiken voor een fotoshoot namelijk.” “Oh, wat leuk”, zei het sigarenmannetje, “waarvoor precies?” Ik vertelde hem van de Kamasutra-beurs, over de FOXY en dat we iets Monica Lewinsky-achtigs in gedachten hadden. “Het liefst hebben we die sigaar er helemaal in, als je begrijpt wat ik bedoel”, zei ik tegen het mannetje. Tijdens mijn uitleg had het sigarenmannetje me begrijpend aangekeken en z’n stropdas even rechtgetrokken. Hij bleef keurig in zijn rol als stijve sigarenverkoper. Na wat vriendelijke knikjes zei hij dat snapte waar ik naar op zoek was: “Oh, zo’n sigaar. Loop maar even mee.” En hij liep me voor naar een speciale klimaatkamer waar zich dozen vol speciale sigaren bevonden. Hij liet me er een paar zien, maar ze konden me niet echt boeien. Daarnaast waren ze veel te duur voor eenmalig gebruik. “Oh, eh, deze zijn allemaal hartstikke leuk hoor”, zei ik, “maar heb je niet iets met zo’n leuk gouden sigarenbandje eromheen? Zo’n échte ouderwetse sigaar. Dat sigarenbandje kan dan zo lekker speels naar buiten piepen, snap je?” Het sigarenmannetje verblikte of verbloosde niet. Hij snapte dat een kwaliteitssigaar niet aan mij besteed was en gaf me de dikste die hij kon vinden, eentje mét sigarenbandje. Nadat ik betaald had boog hij voorzichtig over de toonbank en vroeg zachtjes: “Eh, zeg, eh, in welk blad komen die foto’s ook alweer?” “In de FOXY”, zei ik. “Over een maand of 3. Doei!”

Het regent en omdat er geen trams lijken te rijden besluiten P. en ik de eerste taxi te pakken die klaarstaat op het Leidseplein. “Naar de Prins Hendrikkade”, zeg ik tegen een chauffeurtje van net 18. “Dat is toch hier om de hoek?”, vraagt hij. Met zijn houding maakt hij duidelijk dat hij echt geen ritje gaat maken naar een straat die zich om de hoek bevindt. “Nee”, zeg ik, “de Prins Hendrikkade is bij het Centraal Station.” “Oh ja”, zegt het chauffeurtje en rijdt weg. Ik kijk P. aan en haal m’n schouders op. We staan er allang niet meer van te kijken dat het grootste deel van de Amsterdamse taxichauffeurs geen notie heeft van de straten in Amsterdam. “Ik mag niet meer over de trambaan”, meldt het chauffeurtje als we al een halve minuut onderweg zijn. “Waarom niet?”, vraag ik. Zijn ontheffing is ingenomen, vertelt hij. Wat hebben we aan een taxi die niet over de trambaan mag, vragen P. en ik ons af, maar we zijn te moe om in discussie te gaan en al helemaal te moe om weer uit te stappen, terug te lopen en een andere taxi te nemen. Zonder ontheffing doet een taxi er, zeker in het centrum, 2 keer zo lang over. Lekker dan. Ik kijk op het tellertje dat het af te rekenen bedrag bijhoudt. “Hoeveel was het begintarief eigenlijk?”, vraag ik aan het chauffeurtje. “Tarief 4”, zegt hij. “Voor in het centrum, is € 4,80.” Een begintarief van € 4,80. Het moet niet gekker worden. Zucht. We waren € 14,90 kwijt voor een ritje van nog geen 5 minuten, met een chauffeur die niet wist in welke straat hij moest zijn, die zijn ontheffing kwijt was én die liep te sjoemelen met het begintarief. Zucht. Als je tegenwoordig de Amsterdamse taxichauffeurs al niet meer kunt vertrouwen, dan vrees ik voor de toekomst.

Mijn naam is Luna, ik ben 28 en ik slaap nog met een knuffelbeer. Hij heet Monks en Monks is een vriend. Ik hoef niet naar een praatgroepje, maar er zijn ex-vriendjes geweest die meer moeite met Monks hadden dan ik. Zo herinner ik mij een incident met ex R. toen ik een jaar of 18 was. We waren op vakantie in Oostenrijk en na een avond en nacht vol ruzie draaide ik me kwaad van hem af om met Monks in m’n armen in slaap te vallen. Flikker jij maar lekker op eikel, dachten Monks en ik. Enkele seconden later had hij Monks van me af gerukt en smeet hem tegen de muur van het appartement. Er zijn weinig momenten die me zo helder voor de geest staan als deze. Iemand van 18 die nog met een knuffelbeest slaapt is niet helemaal lekker mentaal gezien, maar iemand die zoveel woede in zich heeft dat hij een teddybeer tegen een muur smijt, die zit natuurlijk helemáál niet goed in elkaar. Een paar maanden later ging het uit tussen ex R. en mij. Monks heeft er geen traan om gelaten. Vriendjes daarna moesten aan veel eisen voldoen, maar 1 daarvan was altijd; respecteer de beer. Dus toen ik vorige week gezellig met Monks bij partner P. wilde kruipen en hij ons wegduwde met de mededeling dat de beer stonk, voelde ik een relatiecrisis opkomen. Er worden dus geen negatieve dingen over de beer gezegd. Niet waar ik bij ben. Respecteer de beer. Gelukkig waren mijn ouders het afgelopen weekend bij ons. “Mamma! Hij zei dat Monks stonk!”, vertelde ik sip. M’n moeder stak haar neus in de nek van de beer. “Hij kan inderdaad wel een sopje gebruiken”, zei ze. En het was 2,5 jaar geleden dat Monks in bad was geweest. M’n moeder kwam, zag, pakte een nagelborsteltje en stopte de beer in een bakje Dreft. We kunnen alledrie weer rustig slapen.