De feiten; de keren dat ik überhaupt op vakantie ben geweest kan ik op 1 hand tellen, en het aantal keer dat ik met partner P. alléén, én langer dan 2 dagen de deur uit ging is 0. Nooit dus. Nog nooit zijn partner P. en ik samen op vakantie geweest. Nu hoeft dat niet echt een groot probleem te zijn. Voor mij niet in ieder geval. Ik heb er vrede mee als ik in dit huis, in deze stad en in dit land sterf en nog nooit Rome heb gezien. Maar P. is 3 weken vrij en hij had plannen gesmeed om mij te ontvoeren naar een eiland met veel zon en zee. “Oh God, vakantie”, zei ik. “Geef je er nu maar aan over”, zei P., “we gaan gewoon.” “Ja, maar, ja, maar”, zei ik. “Ja, maar, we gaan”, zei hij. Dus hij informeerde hier en belde daar en klikte wat rond op internet en kwam tot de conclusie dat Mexico helemaal iets voor ons was. “Dat ligt niet in Europa”, zei ik. Maar toen zong ik het liedje van de Zangeres Zonder Naam en dat klonk eigenlijk best lekker. Ja, P. had zelfs een uitstekende keuze gemaakt. Dus wij boeken. En wij blij. “Wé! Gáán! Náár! Mexicóóó! We gaan Mexico”, zongen wij nadat we op het boekings-knopje hadden gedrukt. Maar onze pret duurde precies 1 dag. Toen kregen we te horen dat het vliegtuig vol zat. En toen we daarna verder gingen zoeken en bellen en regelen kregen we nog veel meer toestanden te verwerken. Kutwijven, allemaal, in die hele reisorganisatie-branche. Ik was er 2 dagen depressief van. “Als het zo moet, dan blijf ik net zo lief thuis”, zei ik. Maar zo snel liet P. zich niet afschepen. Hij zocht verder. En vond. Een last-minute naar Isla Margarita. “In de Caribbean?”, vroeg ik. “Ja, in de Caribbean”, zei P., en ze hebben daar de hele dag cocktails in kokosnoten, met een rietje.” Kijk, dat was nou informatie waar ik wat mee kon. Van 14 tot 24 maart zit ik op Isla Margarita. Met een Margaritaatje.

Ik ben de hele dag in Almere geweest en wanneer ik in de trein naar huis zit, passeer ik station Amsterdam Muiderpoort met meer dan 1 uur vertraging. “Door de weersomstandigheden”, sprak een vrouw door een speaker. En ik ben haast bevroren. Maar wanneer de mij vertrouwde gebouwen en de mij vertrouwde lichtjes allemaal in een nevel van wit en sneeuw, langs de treinraampjes schieten, denk ik; Amsterdam, wat ben je mooi! Wat ben je ongelooflijk mooi! Thuis lig ik op de bank en ik zie wolken wit langs onze ramen naar beneden vallen en ik ben verliefd. Weer zo verliefd op Amsterdam. En op de plek waar ik nu woon. Dit uitzicht, dit wit, dit zo waanzinnige wit, heb ik nog nooit gezien, hier in ons huis. En om 20.00 komt partner P. thuis, in net zo’n verliefde staat als ik. “Meisje”, roept hij, “buiten is het Anton Piek-weer! Kom we gaan!” En ik denk; Jezus, hoe romantisch. En we lopen en we rennen samen, door onze eigen Coca Cola-commercial. Onze voeten knarsen centimeters diep en we gooien sneeuwballen naar elkaar. En we nemen foto’s, want we hebben allebei onze stad nog nooit zo mooi gezien. En we zeggen: “Kijk die bomen eens, hoe mooi!” En we zeggen: “Kijk dit straatje eens!” Heel Amsterdam is wit. En we nemen foto’s van de grachten. En we nemen foto’s van elkaar. Wit. Wit. Wit. “Kom, laten we uit eten gaan”, zegt hij als we op de Dam lopen. “Naar de Japanner”, opper ik, want daar zijn we bijna in de buurt. En op de terugweg lopen we nogmaals terug over de grachten. Het sneeuwt nog steeds. Heel de stad is lief en iedereen kijkt elkaar weer aan. Men schuifelt voorzichtig door de straten en iedereen lijkt zich te realiseren dat zo’n winteravond als deze herinnerd moet blijven. Amsterdam, wat ben je mooi!

“Meisje?”, vroeg P. gisteren. “Weet je hoe dit huis bekend staat bij mijn collega’s?” “Nou?”, vroeg ik. “Als het vibrator-huis!”, riep P. en keek me strak aan. Ik keek naar de vloer, want ik was ervan overtuigd dat er een preek ging volgen. Dat het dus écht niet meer de bedoeling was dat ik, als er hier feestjes gegeven worden, met alle aanwezige vrouwen naar mijn kantoor afdaal en er dan een soort Tupperware-party geef. Maar dan met gratis mee te nemen seksspeeltjes. “Maar die meisjes vonden het allemaal hartstikke leuk”, zei ik. “ En ik heb nu toch geen vibrators meer om weg te geven of te demonstreren. Die ik nu nog heb zijn allemaal kapot.” “Dat ladenkastje in jouw kantoor zit vol met kapotte vibrators?, riep P. verontwaardigd. Hij vindt mijn collectie seksspeeltjes sowieso iets te veel van het goede. “Ik dacht trouwens dat je bezig was met een life laundry?, vroeg hij. “Eh”, zei ik en ik kreeg het een beetje benauwd. Hij had gelijk. Een ladenkastje met nooit-meer-trillende speeltjes, losse onderdelen en speeltjes die ik te ranzig vond om überhaupt te testen, dat was inderdaad een beetje raar. Ziekelijk haast. “Oke”, zei ik tegen P. en ik zuchtte diep, “ik ga ze weggooien.” Ik liep naar m’n kantoor en opende de eerste lade. Vertederd keek ik naar mijn eerste Tarzan. Nu alweer een paar jaar kapot. Zucht. We hebben mooie momenten gedeeld, mijn Tarzan Lizard en ik. Ik kan me onze ontmoeting nog goed herinneren. Maar het was tijd om afscheid te nemen. Ik deed ‘m in een vuilniszak. Net als losse snoertjes, losse adapters, vibrators waar ik na eenmalig gebruik niet echt enthousiast van was geworden en seksspeeltjes die na eenmalig gebruik spontaan uit elkaar waren gevallen. “Kijk eens”, zei ik tegen P. en liet hem een vuilniszak zien die net dicht kon. Ik liep naar buiten en zette de zak aan de straat. “Ik ben trots op je”, zei P. en hij meende het. Vanmorgen is de zak opgehaald door de vuilnisman. Partner P. voelt zich weer de enige man in huis.

Op de Nieuwmarkt staan elke dag, behalve zondag, een aantal marktkramen. Een groentekraam, een viskraam, een kraam met dierenvoeding en 2 bloemenkramen. Het is een beetje haat en nijd tussen de 2 bloemenkramen, want 2 bloemenkramen, op zo’n klein stukje markt, dat is natuurlijk ook een beetje overdreven. Maar ik ga altijd naar de bloemenkraam van Annie. “Jij bent veel goedkoper”, zeg ik dan. En dat is ook zo. En Annie is ook veel leuker dan die andere bloemenverkoper. Annie is een echte Amsterdamse met hoogblond gepermanent haar. En elke vrijdag of zaterdag koop ik een grote bos bloemen. Al 2 jaar lang. En dan leer je elkaar een klein beetje kennen. “Hoe is het met je ouders?”, vraagt ze dan, want die kent ze ook een beetje. Of: “Ga je nog wat leuks doen dit weekend?” Of ik vraag aan haar hoe haar vakantie aan de Costa Brava was. Of hoe het met haar kleinkinderen gaat. Maar meestal hebben we het over het weer. En altijd als ze me m’n bos bloemen overhandigt zegt ze: “Op handwarm water met een schep suiker.” In plat Amsterdams. Maar vandaag liep ik langs een bloemenwinkel op de Sint Antoniesbreestraat en daar verkochten ze werkelijk schitterende perzikbloesemtakken. Ik twijfelde. Ik wou die perzikbloesemtakken en ik wist dat Annie ze niet zou verkopen. Maar daar, in die bloemenwinkel, iets kopen, dat voelde toch een beetje als vreemdgaan. Ik koop altijd mijn bloemen bij Annie en ik ben trouw aan mijn bloemenvrouw. Daar hecht ik waarde aan. Maar ik kocht de perzikbloesemtakken toch. Met een schuldgevoel, dat wel. En mijn gebruikelijke route naar huis zou langs de Nieuwmarkt gaan. Maar dat kon natuurlijk helemaal niet. Straks zou Annie me zien! Met bloemen van de concurrent! Vreemdgaan én betrapt worden, ik moest er niet aan denken! Dus ik koos een andere route, over de grachten, in plaats van over de Nieuwmarkt. Als een verrader liep ik naar huis, bang dat ik haar alsnog tegen zou komen. Volgende week maak ik mijn slippertje weer goed met Annie. Met een bloemetje.