“Liefje, ik wil een iPod”, zei ik tegen P. een paar weken geleden. En daar keek ik dan heel schattig bij. Met hele grote ogen. “Waarom?”, vroeg hij. “Nou, gewoon”, zei ik, “dat wil ik. Er kunnen heel veel liedjes op en die kan ik dan altijd luisteren.” Dat was geen goede reden, vond hij. En zo’n iPod was ook te duur. Belachelijk, vond hij het zelfs. “Ik wil ‘m toch”, zei ik. Maar ik kreeg ‘m niet, ondanks mijn lieve ogen. Dus ik kon niet anders dan me bij zijn oordeel neerleggen. Maar ik wist dat er ooit een moment zou komen waarop hij mijn gezeur en gevlei niet meer zou kunnen weerstaan. En dat moment was gisteren. “Liefje, nu we op vakantie gaan naar Isla Margarita, hè?”, begon ik, “nu leek het me zo leuk als ik een iPod zou hebben. Op zo’n strand liggen en muziekjes luisteren, dat lijkt me helemaal geweldig. Dat wil jij toch ook?” Ik zag ‘m twijfelen. “En zo’n iPod is echt het summum op muziekgebied tegenwoordig”, ging ik verder. “En in een strakke verpakking, dat ook.” Ik had ‘m bijna om. Niet verder zeuren nu, anders zou ik het verpesten. En vandaag kwam P. inderdaad de kamer binnen wandelen met een tas van de Apple-winkel. “Hoera”, riep ik, “ik krijg een iPod.” “Nee, hij is niet voor jou”, zei hij. Pardon? “Nee, jij koopt er zelf maar 1”, zei hij. En hij meende het echt. Dus ging ik heel zielig kijken. Heel erg zielig. Een kindje uit Ethiopië was er niks bij. “Oké, dan delen we ‘m”, zei P. uiteindelijk, “dan kopen we wel zo’n splitter, dan kunnen we tegelijk luisteren.” “Ja, doei, echt niet”, zei ik. “Ik weet niet of jij het weet, maar ik vind jouw muziek kut. En jij wil ook niet de hele dag naar Madonna luisteren.” Ik zag P. weer twijfelen. “Ik zet ‘Holiday’ voor een uur op repeat hoor”, dreigde ik. En dat zinnetje deed het hem. Morgen gaat P. nog een iPod halen. Voor zichzelf.

De feiten; de keren dat ik überhaupt op vakantie ben geweest kan ik op 1 hand tellen, en het aantal keer dat ik met partner P. alléén, én langer dan 2 dagen de deur uit ging is 0. Nooit dus. Nog nooit zijn partner P. en ik samen op vakantie geweest. Nu hoeft dat niet echt een groot probleem te zijn. Voor mij niet in ieder geval. Ik heb er vrede mee als ik in dit huis, in deze stad en in dit land sterf en nog nooit Rome heb gezien. Maar P. is 3 weken vrij en hij had plannen gesmeed om mij te ontvoeren naar een eiland met veel zon en zee. “Oh God, vakantie”, zei ik. “Geef je er nu maar aan over”, zei P., “we gaan gewoon.” “Ja, maar, ja, maar”, zei ik. “Ja, maar, we gaan”, zei hij. Dus hij informeerde hier en belde daar en klikte wat rond op internet en kwam tot de conclusie dat Mexico helemaal iets voor ons was. “Dat ligt niet in Europa”, zei ik. Maar toen zong ik het liedje van de Zangeres Zonder Naam en dat klonk eigenlijk best lekker. Ja, P. had zelfs een uitstekende keuze gemaakt. Dus wij boeken. En wij blij. “Wé! Gáán! Náár! Mexicóóó! We gaan Mexico”, zongen wij nadat we op het boekings-knopje hadden gedrukt. Maar onze pret duurde precies 1 dag. Toen kregen we te horen dat het vliegtuig vol zat. En toen we daarna verder gingen zoeken en bellen en regelen kregen we nog veel meer toestanden te verwerken. Kutwijven, allemaal, in die hele reisorganisatie-branche. Ik was er 2 dagen depressief van. “Als het zo moet, dan blijf ik net zo lief thuis”, zei ik. Maar zo snel liet P. zich niet afschepen. Hij zocht verder. En vond. Een last-minute naar Isla Margarita. “In de Caribbean?”, vroeg ik. “Ja, in de Caribbean”, zei P., en ze hebben daar de hele dag cocktails in kokosnoten, met een rietje.” Kijk, dat was nou informatie waar ik wat mee kon. Van 14 tot 24 maart zit ik op Isla Margarita. Met een Margaritaatje.

Ik ben de hele dag in Almere geweest en wanneer ik in de trein naar huis zit, passeer ik station Amsterdam Muiderpoort met meer dan 1 uur vertraging. “Door de weersomstandigheden”, sprak een vrouw door een speaker. En ik ben haast bevroren. Maar wanneer de mij vertrouwde gebouwen en de mij vertrouwde lichtjes allemaal in een nevel van wit en sneeuw, langs de treinraampjes schieten, denk ik; Amsterdam, wat ben je mooi! Wat ben je ongelooflijk mooi! Thuis lig ik op de bank en ik zie wolken wit langs onze ramen naar beneden vallen en ik ben verliefd. Weer zo verliefd op Amsterdam. En op de plek waar ik nu woon. Dit uitzicht, dit wit, dit zo waanzinnige wit, heb ik nog nooit gezien, hier in ons huis. En om 20.00 komt partner P. thuis, in net zo’n verliefde staat als ik. “Meisje”, roept hij, “buiten is het Anton Piek-weer! Kom we gaan!” En ik denk; Jezus, hoe romantisch. En we lopen en we rennen samen, door onze eigen Coca Cola-commercial. Onze voeten knarsen centimeters diep en we gooien sneeuwballen naar elkaar. En we nemen foto’s, want we hebben allebei onze stad nog nooit zo mooi gezien. En we zeggen: “Kijk die bomen eens, hoe mooi!” En we zeggen: “Kijk dit straatje eens!” Heel Amsterdam is wit. En we nemen foto’s van de grachten. En we nemen foto’s van elkaar. Wit. Wit. Wit. “Kom, laten we uit eten gaan”, zegt hij als we op de Dam lopen. “Naar de Japanner”, opper ik, want daar zijn we bijna in de buurt. En op de terugweg lopen we nogmaals terug over de grachten. Het sneeuwt nog steeds. Heel de stad is lief en iedereen kijkt elkaar weer aan. Men schuifelt voorzichtig door de straten en iedereen lijkt zich te realiseren dat zo’n winteravond als deze herinnerd moet blijven. Amsterdam, wat ben je mooi!