Ik durf het bijna niet te schrijven, maar momenteel bevind ik mij in een restaurant met de naam Pappa Hutspot op het eiland Isla Margarita. Ik zit hier omdat partner P. graag wilde kijken naar de wedstrijd Ajax-PSV en, ik zou het zelf niet geloven als ik het niet daadwerkelijk zou zien, die wedstrijd wordt in dit restaurant op groot scherm vertoond. Reis je verdomme 4000 kilometer om je neer te vleien op een idyllisch eiland, zit je kerel nog met een glaasje cola naar een groen scherm te staren. Ergens vind ik het nog briljant ook. Wij zitten hier niet alleen uiteraard. Wij zitten hier met onze mede-Hollanders uit hetzelfde hotel. Mede-voetbal-enthousiastellingen die geen zondag zonder ‘Studio Sport’ kunnen. Ik grijp deze gelegenheid maar aan om even een stukje te schrijven op een computer met een internetverbinding die net zo traag is als de hele sfeer op dit eiland. Relaxt. Alles is relaxt op Isla Margarita. En eigenlijk ben ik sinds vandaag pas in die relaxte sfeer gekomen, maar we moeten overmorgen weer naar huis. En ik had gehoopt hier als een gebruinde beachbabe vandaan te gaan, maar niets is minder waar. Ik ben nog steeds wit. Gebroken wit weliswaar, maar nog steeds wit. En niet gewoon gebroken wit, maar gebroken wit met overal rode uitslag van de zon. Ik blijk niet alleen licht-allergisch voor muggen, maar ook medium-allergisch voor de zon. Mijn nek, knieën, handen en decolleté zitten onder de rode jeukende bultjes. Kleintjes van de zon en grote van een paar muggen. De zon hier is te heet, te fel, voor het witte lijf van mij. Al geniet ik van elk moment dat ik hier ben. Dus ik blijf nog 1 dagje in de schaduw, nog 1 dagje op een strandbedje met uitzicht op een prachtige, blauwe zee en nog 1 dagje genieten van cocktails met namen als ‘Bahamamama’ en ‘Anaconda’. En dan vlieg ik weer naar huis.
www.pappa-hutspot.com

1. Partner P.; genieten is fijn, maar het is pas écht fijn als je dat samen met iemand kunt delen. 2. Paspoort; nog nooit eerder in mijn leven had ik een paspoort, want ik ben nog nooit de Europese grens gepasseerd. 3. Amerikaanse dollars; in Isla Margarita om te wisselen voor Venuzuelaanse Bolívars. 4. Mijn recent aangeschafte luipaard-bikini; voor de all-inclusive-Costa-Brave-look. 5. Matching luipaard-zonnebril; voor de complete Jacky-Kennedy-look. 6. Matching luipaard-kekke-slippertjes. 7. Een flinke tube zonnebrand factor 32; mijn wit kan alleen maar rood worden, maar ik ga ervoor. 8. ‘Een schitterend gebrek’ van Arthur Japin; winnaar van de Libris Literatuur prijs 2004. 9. ‘Tussen Apoera en Oreala’; genomineerd voor een Gouden Dourian. 10. iPod; inmiddels voorzien van 1208 liedjes en goed voor 4,7 dagen luisterplezier. 11. Digitale camera; recent voorzien van een 1 gigabyte geheugenkaartje en dus goed voor minstens 1000 foto’s. 12. contactlenzen; heel leuk die bril van mij, maar zo’n Jacky-Kennedy-bril werkt natuurlijk alleen met contactlenzen. Ook handig voor als ik eventueel ga snorkelen. 13. ‘Onwetendheid’ van Milan Kundera; mijn lievelings-auteur. 14. Doos met voldoende knip- en plakspullen; niets lijkt mij heerlijker dan een beetje borduren op een strandbedje en uitkijken over de zee. 15. Blanco boeken en papier; om flink te schrijven en te fröbelen. 16. Over-de-top-jaren-70-zomerjurken; zelfs als ik deze in Amsterdam draag kan ik niets anders dan zachtjes ‘Het was aan de Costa del Sol’ zingen. Tingelingeling. 17. Heimwee naar de katten; voor zover je al heimwee kan hebben voordat je überhaupt de deur uit bent. De katten deden gisteren en vandaag opvallend lief. 18. Anti-muggenspul; een halve koffer vol. 19. ‘Wat & Hoe, Spaans’; Kosmos taalgids, waarbij ik me in het vliegtuig vooral ga focussen op het hoofdstuk; ‘Hoe bestel ik een tropische cocktail met een rietje uit een ananas.’ 20. Onwijs veel zin.

p.s. Luna is 24 maart weer terug in Nederland, maar zal, weblogverslaafde als ze is, waarschijnlijk ook vanaf Isla Margarita een keertje loggen.

Nadat ik partner P. uitvoerig had bedankt, gekust, gepijpt en gezogen voor m’n nieuwe iPod toog ik met mijn nieuwe spelendingetje naar beneden, richting mijn computer. Zo snel mogelijk volladen, die hele iPod, dat was mijn doel. Geen gigabyte mocht ik onbenut laten! Dus cd-rommetje erin, iPod inpluggen, knopje, knopje, knopje en het hele apparaat werkte! Hij deed het! Daarna het moeilijkste; kiezen welke cd ik als eerste op de iPod zou zetten. Zomaar willekeurig een cd van de stapel pakken, dat kon natuurlijk niet. De iPod was nu nog maagdelijk wit en de eerste keer downloaden, dat moest ook voor de iPod een bijzondere ervaring zijn. Dus ik koos voor ‘Best Kept Secrets’ van Lamb. En daarna gooide ik die hele iPod vol met alles wat ik maar aan cd’s of MP3-bestanden kon vinden. Madonna, André Hazes, Paul Oakenfold, alledrie stonden ze in luttele minuten op het schermpje van de iPod en kon ik ze luid en duidelijk door de witte oordopjes horen. Ik draaide aan het wieltje om het volume wat harder te zetten. Wat een geil apparaatje! Wat een systeem! En wat draaide dat wieltje lekker. Soepel. Mocht ik in een volgend leven terugkomen als een stukje techniek dan hoop ik dat ik een iPod word. “P.!”, riep ik naar boven, “ik ben verliefd op m’n iPod, dit apparaat is briljant.” Binnen een paar uur had ik voor 1 gigabyte aan muziek op het minuscule apparaatje staan. En ook de dagen daarna heb ik vooral besteed aan het archiveren van mijn muziekcollectie en het volladen van de iPod. Alles moet kloppen; naam van artiest, album, nummer en genre. Bij elk liedje had ik ook graag het desbetreffende albumhoesje gehad willen hebben en omdat ik toch bezig was heb ik meteen maar zo’n kek roze iPod-sokje aangeschaft. Ik overdrijf niet als ik zeg dat de buitenwereld een stuk leuker kleurt als je er een muzikale omlijsting aan geeft. Boodschappen doen, wachten op een tram of trein en lopen door de Kalverstraat; ik leef al een paar dagen in m’n eigen videoclip.

“Liefje, ik wil een iPod”, zei ik tegen P. een paar weken geleden. En daar keek ik dan heel schattig bij. Met hele grote ogen. “Waarom?”, vroeg hij. “Nou, gewoon”, zei ik, “dat wil ik. Er kunnen heel veel liedjes op en die kan ik dan altijd luisteren.” Dat was geen goede reden, vond hij. En zo’n iPod was ook te duur. Belachelijk, vond hij het zelfs. “Ik wil ‘m toch”, zei ik. Maar ik kreeg ‘m niet, ondanks mijn lieve ogen. Dus ik kon niet anders dan me bij zijn oordeel neerleggen. Maar ik wist dat er ooit een moment zou komen waarop hij mijn gezeur en gevlei niet meer zou kunnen weerstaan. En dat moment was gisteren. “Liefje, nu we op vakantie gaan naar Isla Margarita, hè?”, begon ik, “nu leek het me zo leuk als ik een iPod zou hebben. Op zo’n strand liggen en muziekjes luisteren, dat lijkt me helemaal geweldig. Dat wil jij toch ook?” Ik zag ‘m twijfelen. “En zo’n iPod is echt het summum op muziekgebied tegenwoordig”, ging ik verder. “En in een strakke verpakking, dat ook.” Ik had ‘m bijna om. Niet verder zeuren nu, anders zou ik het verpesten. En vandaag kwam P. inderdaad de kamer binnen wandelen met een tas van de Apple-winkel. “Hoera”, riep ik, “ik krijg een iPod.” “Nee, hij is niet voor jou”, zei hij. Pardon? “Nee, jij koopt er zelf maar 1”, zei hij. En hij meende het echt. Dus ging ik heel zielig kijken. Heel erg zielig. Een kindje uit Ethiopië was er niks bij. “Oké, dan delen we ‘m”, zei P. uiteindelijk, “dan kopen we wel zo’n splitter, dan kunnen we tegelijk luisteren.” “Ja, doei, echt niet”, zei ik. “Ik weet niet of jij het weet, maar ik vind jouw muziek kut. En jij wil ook niet de hele dag naar Madonna luisteren.” Ik zag P. weer twijfelen. “Ik zet ‘Holiday’ voor een uur op repeat hoor”, dreigde ik. En dat zinnetje deed het hem. Morgen gaat P. nog een iPod halen. Voor zichzelf.