Nadat ik partner P. uitvoerig had bedankt, gekust, gepijpt en gezogen voor m’n nieuwe iPod toog ik met mijn nieuwe spelendingetje naar beneden, richting mijn computer. Zo snel mogelijk volladen, die hele iPod, dat was mijn doel. Geen gigabyte mocht ik onbenut laten! Dus cd-rommetje erin, iPod inpluggen, knopje, knopje, knopje en het hele apparaat werkte! Hij deed het! Daarna het moeilijkste; kiezen welke cd ik als eerste op de iPod zou zetten. Zomaar willekeurig een cd van de stapel pakken, dat kon natuurlijk niet. De iPod was nu nog maagdelijk wit en de eerste keer downloaden, dat moest ook voor de iPod een bijzondere ervaring zijn. Dus ik koos voor ‘Best Kept Secrets’ van Lamb. En daarna gooide ik die hele iPod vol met alles wat ik maar aan cd’s of MP3-bestanden kon vinden. Madonna, André Hazes, Paul Oakenfold, alledrie stonden ze in luttele minuten op het schermpje van de iPod en kon ik ze luid en duidelijk door de witte oordopjes horen. Ik draaide aan het wieltje om het volume wat harder te zetten. Wat een geil apparaatje! Wat een systeem! En wat draaide dat wieltje lekker. Soepel. Mocht ik in een volgend leven terugkomen als een stukje techniek dan hoop ik dat ik een iPod word. “P.!”, riep ik naar boven, “ik ben verliefd op m’n iPod, dit apparaat is briljant.” Binnen een paar uur had ik voor 1 gigabyte aan muziek op het minuscule apparaatje staan. En ook de dagen daarna heb ik vooral besteed aan het archiveren van mijn muziekcollectie en het volladen van de iPod. Alles moet kloppen; naam van artiest, album, nummer en genre. Bij elk liedje had ik ook graag het desbetreffende albumhoesje gehad willen hebben en omdat ik toch bezig was heb ik meteen maar zo’n kek roze iPod-sokje aangeschaft. Ik overdrijf niet als ik zeg dat de buitenwereld een stuk leuker kleurt als je er een muzikale omlijsting aan geeft. Boodschappen doen, wachten op een tram of trein en lopen door de Kalverstraat; ik leef al een paar dagen in m’n eigen videoclip.

“Liefje, ik wil een iPod”, zei ik tegen P. een paar weken geleden. En daar keek ik dan heel schattig bij. Met hele grote ogen. “Waarom?”, vroeg hij. “Nou, gewoon”, zei ik, “dat wil ik. Er kunnen heel veel liedjes op en die kan ik dan altijd luisteren.” Dat was geen goede reden, vond hij. En zo’n iPod was ook te duur. Belachelijk, vond hij het zelfs. “Ik wil ‘m toch”, zei ik. Maar ik kreeg ‘m niet, ondanks mijn lieve ogen. Dus ik kon niet anders dan me bij zijn oordeel neerleggen. Maar ik wist dat er ooit een moment zou komen waarop hij mijn gezeur en gevlei niet meer zou kunnen weerstaan. En dat moment was gisteren. “Liefje, nu we op vakantie gaan naar Isla Margarita, hè?”, begon ik, “nu leek het me zo leuk als ik een iPod zou hebben. Op zo’n strand liggen en muziekjes luisteren, dat lijkt me helemaal geweldig. Dat wil jij toch ook?” Ik zag ‘m twijfelen. “En zo’n iPod is echt het summum op muziekgebied tegenwoordig”, ging ik verder. “En in een strakke verpakking, dat ook.” Ik had ‘m bijna om. Niet verder zeuren nu, anders zou ik het verpesten. En vandaag kwam P. inderdaad de kamer binnen wandelen met een tas van de Apple-winkel. “Hoera”, riep ik, “ik krijg een iPod.” “Nee, hij is niet voor jou”, zei hij. Pardon? “Nee, jij koopt er zelf maar 1”, zei hij. En hij meende het echt. Dus ging ik heel zielig kijken. Heel erg zielig. Een kindje uit Ethiopië was er niks bij. “Oké, dan delen we ‘m”, zei P. uiteindelijk, “dan kopen we wel zo’n splitter, dan kunnen we tegelijk luisteren.” “Ja, doei, echt niet”, zei ik. “Ik weet niet of jij het weet, maar ik vind jouw muziek kut. En jij wil ook niet de hele dag naar Madonna luisteren.” Ik zag P. weer twijfelen. “Ik zet ‘Holiday’ voor een uur op repeat hoor”, dreigde ik. En dat zinnetje deed het hem. Morgen gaat P. nog een iPod halen. Voor zichzelf.