Ongeveer een week geleden in het Friese plaatsje Harkema viel de blik van een moeder per ongeluk, echt heel per ongeluk, op naaktfoto’s van de schooljuf van haar dochtertje. Deze, overigens zeer gezellige en spontane blootfoto’s, maakten wij van FOXY een paar maanden geleden op de Kamasutra-beurs in Utrecht. Maar die moeder dus, die vond deze foto’s een schande. De schooljuf van haar dochtertje, naakt in een seksblaadje! Dus toen deed deze moeder wat iedere moeder zou doen. Zij liet de FOXY aan haar dochtertje zien. “Moet je kijken”, zei ze, “dit is jouw juf. Helemaal naakt, ja. Dat is een geschoren kutje. Nee, mamma heeft daar haar zitten. Ja, dat kun je ook afscheren, ja, maar dat is een ander verhaal. Nee, dat afscheren is niet normaal, nee. Ja, mamma is wel normaal. Nee, de juf niet. En neem dit seksblaadje nu maar mee naar school en laat het maar eens aan het schoolhoofd zien. Kijken wat hij ervan vindt.” En dat deed het dochtertje. En het schoolhoofd deed wat ieder schoolhoofd zou doen. Hij gaf alle schoolkinderen een briefje mee naar huis met daarop de mededeling dat de juf in een blootblaadje stond. En dat de juf maar eventjes thuis moest blijven. Want de juf had straf. En toen alle Harkemaase kinderen dat briefje hadden gelezen deden alle Harkemaase kinderen wat alle andere kinderen ook zouden doen. Ze kochten de FOXY van hun spaargeld of ze gingen stiekem gluren bij de plaatselijke Bruna. En alle Harkemaase vaders deden trouwens precies hetzelfde. En toen was de poserende juf ineens een item op Omrop Fryslân, stond het in de Kollumer Courant en de Leeuwarder Courant en verscheen er gisteren een artikeltje mét foto op de voorpagina van de Telegraaf. Wat een ophef over een paar onschuldige foto’s. Wat een overtrokken toestand! Als je anno 2005 op non-actief gezet wordt omdat je bloot in een blaadje staat, dan denk ik dat het tijd wordt dat vrouwen de straat op gaan en dit keer niet alleen hun bh’s, maar ook hun slipjes verbranden.
www.foxymagazine.nl

Vannacht, rond een uur of 2.00. Kan ook een uur of 3.00 geweest zijn en ook een uur of 4.00. Ik probeer in ieder geval al mijn aandacht bij het lopen te houden. Ik moet rechtdoor lopen. Aan de linkerkant van de amsterdammertjes. Niet op de weg. Zeker niet op de weg. De mojito’s pompen door m’n bloed. “Oh, is de wijn op? Doe dan maar een mojito”, had ik een paar uur daarvoor tegen vriendin I. gezegd. En omdat de fles rum na een tijdje ook leeg was liep ik nu zwalkend over straat. Gênant! Alle aandacht bij het lopen. Rechtdoor. Binnen 5 minuten thuis. Rechtdoor. Rechtop. “Hé, psst, psst”, hoor ik vanuit een zijstraatje. Jesus, ziet die kerel niet dat ik probeer om rechtop en rechtdoor te blijven lopen? “Hé, wil je wat?”, vraagt dezelfde stem. Gewoon rechtdoor blijven lopen. Maar ineens staat er een donker mannetje naast me. “Wat moet je?”, vraag ik het mannetje. Daarna ben ik een aantal seconden kwijt. Kan ook een aantal minuten zijn. Een paar 100 meter verderop kijk ik naar de hand van het mannetje en zie daar wat witte dingetjes op liggen. Ik kan niet goed zien of het nou xtc-pillen, speedbommetjes of pepermuntjes zijn. “Nee, joh”, zeg ik tegen het mannetje, “ik ben best van de drugs, maar niet vandaag.” Weer een aantal seconden kwijt. Waarschijnlijk een aantal minuten. Ik merk dat ik niet rechtdoor naar huis ben gelopen en dat ik nog steeds niet rechtop kan staan. “Is lekker”, zegt het mannetje. “Nee, ik moet niks van je”, zeg ik. “Gewoon even lekker samen gebruiken”, zegt het mannetje. “Echt niet”, zeg ik. Ik zie dat het mannetje een crack-buisje in z’n hand heeft en dat hij het bijna onder m’n neus probeert te duwen. Met de allerlaatste hersencel die nog niet is aangetast door de mojito’s realiseer ik me dat ik me in niet zo’n gezellige situatie bevind. En dat ik maar 1 ding kan doen. Rennen. Heel hard naar huis rennen. En dat doe ik meteen. Ik ren heel hard. En rechtop en rechtdoor.

In het reisgidsje van de reisorganisatie Q-International vonden P. en ik wat ‘nuttige informatie’ en ‘handige tips’ waardoor onze vakantie zo ‘gerieflijk en aantrekkelijk’ mogelijk zou worden. Zo stond daar bijvoorbeeld; ‘En vergeet u niet de fantastische Zuid-Amerikaanse markt van Porlamar!’ “P.”, zeurde ik, “ik wil naar die Zuid-Amerikaanse markt. Die schijnt helemaal fantastisch te zijn.” “Ah, meisje, moet dat nou?”, vroeg hij. “Ik wil niet de héle vakantie op een strandbedje of een barkruk doorbrengen”, zei ik. Had ik wel een punt mee, vond hij. Daarnaast beloofde ik dat ik daarna de hele vakantie niet meer zou zeuren. Vond hij een hele goede deal. Dus de volgende dag zette een taxi ons na een ritje van een half uur keurig af bij de ingang van de overdekte markt. Dus wij naar binnen. Mijn enthousiaste nieuwsgierigheid was na enkele stappen op deze fantastische markt meteen verdwenen. Ik was een bezienswaardigheid voor de lokale mannetjes en vrouwtjes! Een kermisattractie! Ze kwamen vanachter hun stalletjes vandaan om me bekijken. Sowieso waren P. en ik de enige toeristen die er überhaupt rondliepen. Maar zo wit als ik, dat hadden ze daar blijkbaar nog nooit gezien. En dat in combinatie met mijn knalrode haar, dat was wel erg apart. En dat ik hier niet hoorde, dat was overduidelijk. “P., ik vind het een beetje eng hier”, piepte ik. Luna is best aandachtsgeil, maar dit werd wel een beetje een overdreven toestand. Groepsverkrachtingen en een P. die machteloos toe moest kijken speelden door mijn hoofd. “Ik wil weg”, fluisterde ik. Ook P. vond het niet allang niet gezellig meer. Al helemaal niet toen er ook nog eens mannetjes en kleine jongetjes achter ons aan gingen lopen. Daarnaast was er op die hele lokale Zuid-Amerikaanse markt niets lokaals en Zuid-Amerikaans te vinden. Die hele markt was kut. Alleen veel nep-Nike, nep-Adidas en T-shirts die een meisje van 16 in een Nederlandse boerendisco niet zouden misstaan. Na 5 minuten zaten P. en ik weer in een taxi richting hotel. De rest van de vakantie bracht ik door op strandbedjes en barkrukken. Zonder zeuren.

“Lieve, lieve liefje”, begon ik zaterdagochtend. “Ik zag pas op MTV bij ‘The Cribs’ een of andere modeontwerper in Londen en die had dan zijn kozijnen in fluorgeel geverfd. “Dus?”, vroeg P. die al argwaan kreeg. “Nou”, zei ik, “het leek me alleraardigst om de deur naar de badkamer fluor te verven.” “Nee”, zei P., “die verven we gewoon wit.” “Nee, ik wil fluorroze”, zei ik, “en de muur eromheen wordt ook fluorroze.” “Heb ik hier ook nog wat te vertellen?”, vroeg P., maar ik was al op weg naar de HEMA. En toen ik even later met de potjes roze fluorverf in m’n hand naar het te verven muurtje en deurtje keek werd ik overmoedig. “P. ik ga de slaapkamervloer ook verven. En ik ga net zolang door tot ik ‘m afheb. Ik kan er niet meer tegen.” “Meisje”, begon P., “zou je dat nou wel doen, die vloer is meer dan 50 vierkante meter.” Maar ik was alweer op weg naar de HEMA. Om wijnroze verf voor de vloer te halen. Dat P. het niet zo eens was met wijnroze deed me niets, ik was immers degene die ging verven. “Jij krijgt ook altijd je zin”, had hij geroepen. Ik vind; wie verft mag de kleur kiezen. Dus ik verfde de hele zaterdag. Een kloddertje roze hier en een kloddertje roze daar. En ik verfde de hele zondag. Een kloddertje roze hier, zucht, en een kloddertje roze daar, zucht. En toen werd ik pischagrijnig. “Kuttekuttekut”, riep ik om de 5 minuten. “Ja, dat probeerde ik je gisteren te vertellen”, zei P. rustig. En daar kan ik dus niet tegen. Dat hij alsnog gelijk kreeg. Verdomme. Het badkamermuurtje moet 4 keer, de deur waarschijnlijk 6 keer en de slaapkamervloer minstens 3 keer. Had de roze verf van tante Til uit ‘De Familie Knots’ niet een uiterst relaxt en bedwelmend effect op mensen? Nou, die uitwerking heeft roze verf dus helemaal niet op mij. Integendeel.