Vanmorgen trof ik bij de post een envelop met de letters ‘GGD’ erop. Lekker dan! Ik had deze envelop eigenlijk pas volgend jaar verwacht. ‘Hierbij nodigen wij u uit om deel te nemen aan het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker’, stond in de brief. En: ‘Alle vrouwen van 30 tot 60 jaar ontvangen eens in de 5 jaar een uitnodiging.’ Ik ben nog niet eens 30, en dan toch deze brief! Dat is misschien wel erger dan dat hele onderzoek bij elkaar. Meteen m’n moeder bellen. “Mam”, begin ik, “ik moet een uitstrijkje laten maken binnenkort. Ik word al misselijk van de gedachte.” “Nou, het stelt niks voor hoor, dat hele uitstrijkje”, vertelt m’n moeder, “ik deed het altijd bij m’n eigen huisarts, die kende ik tenminste.” “Nou, dat zou ik echt niet willen”, zeg ik. “Van mij mag het volkomen anoniem. En ik wil dit zeker niet bij m’n eigen huisarts. Dat is een enorm chagrijnige man. En z’n assistente, die is nog veel erger. Ik ga wel naar het Rutgershuis.” “Waarom?”, vraagt m’n moeder. Ik vertel dat in de brief staat dat daar alleen vrouwelijke hulpverleners werken en dat me dat een enorme geruststelling is. “Nou, vrouwen zijn anders veel hardhandiger”, weet m’n moeder te vertellen. Maar het gaat me niet om de pijn. Het gaat me om het in die beugels liggen. In zo’n houding die het leuk doet in de slaapkamer, maar die een stuk minder leuk is in zo’n klinisch kamertje. Gênant!!! En zo’n eendebek! Zo’n eendebek! Zo’n eendebek! Maar het moet, want ik wil geen risico lopen natuurlijk. Zucht. Ik denk dat alleen een andere vrouw het vernederende en het genante van de situatie écht snapt. “Ik wil het niet bij een man”, piep ik tegen m’n moeder. “Ik wil het niet, ik wil het niet.” “Doe niet zo stom”, zegt ze, “die dokter heeft er meer gezien dan jij hoor.” “Eh, nou”, zeg ik. Daarna is het even stil. “Oh, nee, misschien ook niet”, lacht m’n moeder.

‘Luun’, mailde vibratormannetje E., ‘misschien is het handiger als je zelf een keertje meegaat naar de groothandel waar wij de inkoop doen voor www.viashop.nl. Dan kun je zelf uitkiezen wat je wil bespreken in de FOXY. En er is deze week nog een beurs ook, waar ze de nieuwste producten voor het komende half jaar presenteren.’ ‘Ja, ik wil!’, schreef ik terug. ‘Mooi’, mailde vibratormannetje E., ‘dan komt vibratormannetje F. je ophalen.’ Dus vorige week vrijdag stopte er grote, glimmende, zwarte, luxe BMW voor mijn deur. Met daarin zo’n man waarvoor mijn moeder me altijd gewaarschuwd heeft. ‘Geen snoepjes aannemen van vreemde mannen’, galmde de stem van m’n moeder door m’n hoofd terwijl vibratormannetje F. met zijn BMW richting Almere blies. Uiteindelijk bleken het geen snoepjes te zijn die ik aannam, maar allerhande vibratoren. Ik was namelijk in het Walhalla op seksspeeltjes-gebied beland toen wij de showroom van groothandel Scala betraden. Overal! Overal! Overal waar ik keek zag ik vibrators, dildo’s, nepkutten, rijen met dvd’s, SM-attributen, opblaaspoppen, hoerige lingerie, glijmiddel, massageolie, condooms en cockringen. “Als je iets leuks ziet moet je het zeggen hè? Dan nemen we het gewoon voor je mee”, zei vibratormannetje F. alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Maar ik was een klein beetje overweldigd door al het plastic. Hier, in deze groothandel, werd mij na 4 jaar werken in de ‘seksindustrie’ pas echt duidelijk wat voor een ongelofelijke kapitaalindustrie er rondom het orgasme bestaat. Briljant. Werkelijk briljant. Want hoe de seksspeeltjes-producenten het doen, doen ze het, maar ze krijgen het voor elkaar om elk jaar weer iets nieuws te verzinnen. Andere vorm, andere techniek, andere kleur, andere verpakking, en aan het eind van het jaar zijn er weer duizenden ‘Tantalizing Magnetic Instant Pleasurizer’s’ verkocht. Alsof het niks is. Zoals ik vroeger verlangend rondliep in een snoepwinkel, zo ervaarde ik ook dit vibrator-walhalla. Een paar uur later zette vibratormannetje F. mij, samen met een grote kartonnen doos vol seksartikelen, weer veilig thuis af. Ik ben voorlopig wel even zoet.

p.s.: Vanavond op Talpa, mijn favoriete zender, om 20.30 gaan Gordon en Gerard Joling ‘werken’ in parenclub Gogonuts. En daar krijgen ze de opdracht om 500 condooms te kopen. En die halen ze bij Scala, de groothandel waar ik dus vorige week ook was!

Omdat partner P. verantwoordelijk was voor de reclame-campagne van het Gospel-festival, leek het ons wel geinig om dat festival ook daadwerkelijk te bezoeken. Een paar koortjes met halleluja-zingende negers is weer eens wat anders dan een kaalgeschoren jochie met 2 draaitafels. Dus wij zaterdagavond met de metro naar Amsterdam Zuid-Oost, naar het Cultureel Educatief Centrum. En in afwachting van ‘Salt’, een koor dat ‘moderne, eigentijdse gospel’ speelt namen P. en ik plaats op 1 van de 300 klapstoeltjes die in een soort van vergaderzaal neer waren gezet. Om ons heen bevonden zich vooral donkere mensen, van lichtbruin tot bijna zwart. Sommige in een simpel shirtje, maar een aantal dames liep in schitterende felgekleurde gewaden met allerlei glimmende steentjes. “P., ik vind het hier geweldig!”, fluisterde ik, “Alleen maar lekkere dikke vrouwen. Met heupen! En borsten!” Op het podium stond een prachtige negerin het publiek te vermaken totdat ‘Salt’ zou beginnen. En ik weet niet meer precies wat ze zong, maar wel dat een groot gedeelte van het publiek meezong. En dat zowel P. als ik helemaal volschoten. Samen zingen geeft mij altijd een brok in m’n keel, al gaat het lied over een God waar ik niet in geloof. Toen na een kwartier het gospel-koor verscheen bleken ook deze vrouwen met een paar kilootjes meer gezegend te zijn. Het waren vrouwen die een beetje schudden als ze bewegen. Vrouwen die schijnbaar moeiteloos zingen. Vrouwen met soul. Vrouwen die wat mij betreft veel vaker op de muziekzenders zouden mogen verschijnen. “Can I hear an Amen?”, schreeuwde de leadzangeres. “Amen”, riep het publiek. “Amen”, riepen P. en ik. Een paar van de dikke negerinnen in het publiek gooiden zelfs hun handen in de lucht en een paar nummers later stonden ze van hun klapstoeltjes op om mee te swingen. Het Gospel-festival was helemaal geweldig en het was lang geleden dat ik zo aangenaam verrast werd. “Misschien moesten wij ook maar eens in de Here gaan”, zei P. na afloop. “Amen to that”, zei ik.
www.gospelfestival.nl

“Nou, het is zover”, zegt m’n moeder aan de telefoon. Ik hoor de tranen in haar stem. Ik heb haar maar 1 keer eerder écht verdrietig meegemaakt, en dat was toen haar moeder stierf. Het is een paar seconden stil. “Je vader heeft vandaag ontslag gekregen”, zegt ze stamelend. Ik zucht diep. We wisten dat een ontslag eraan zat te komen, maar toch komt het uiteindelijk onverwacht. En het voelt enorm kut. Het bedrijf waar mijn vader al 20 jaar als stoffeerder werkt is een paar jaar geleden verkocht aan een Belgisch bedrijf en heeft nu besloten alle productie in Nederland te stoppen. Om ‘bedrijfseconomische redenen’ staat op zijn ontslagbrief. Dus in België zullen de stoffeerders wel goedkoper te zijn. “We hadden gedacht dat het nog wel een paar jaar zou duren”, zegt m’n moeder. Ik zucht nog maar eens diep. De gedachte aan m’n vader, een man van 53 die zijn hele leven niets anders heeft gedaan dan briljant stofferen, die nu ineens elke week moet gaan solliciteren om zijn WW te behouden, maakt me ontzettend verdrietig. Hij zal er elke week mee geconfronteerd worden dat hij dan wel een vak heeft geleerd, maar dat hij daar nu weinig aan heeft. Elke week een afwijzing, gebaseerd op z’n leeftijd. Hij zal na 3 jaar in de bijstand belanden en daardoor zal mijn moeder, die 10 jaar ouder is, weer gekort worden op haar pensioen en AOW. Het is lekker geregeld in Nederland. “Wij helpen jullie er wel doorheen hoor mamma”, zeg ik. “Nee, dat willen we niet”, zegt ze. “Jullie hebben je hele leven keihard gewerkt om mij te kunnen laten studeren”, begin ik, “en elke gulden die jullie over hadden ging naar mij. Je denkt toch niet dat ik hier in Amsterdam ga zitten feestvieren terwijl jullie in Tiel elke cent moeten omdraaien? Zo hebben jullie mij niet opgevoed.” “En toch willen we geen geld van jullie”, zegt m’n moeder. “Dat zullen we nog wel eens zien dan”, zeg ik, “anders kom ik elke week wel een paar kratjes bier brengen.” Mijn lieve pappa van 53 werkeloos. Ik heb zelden het leven zo oneerlijk gevonden.

Iedere maandagochtend neem ik mezelf voor om naar de Noordermarkt te gaan; de markt voor goedkope en kekke tweedehands kleding. Maar meestal blijk ik toch te lui om de deur uit te gaan. De oplossing; samen met een vriendin, dan moet ik wel. “Als we nou vroeg gaan, dan kunnen we tenminste nog rustig alles bekijken”, hadden vriendin J. en ik tegen elkaar gezegd. Dus afgelopen maandag stond vriendin J. om 9.00 voor de deur en om 9.05 waren we op de Noordermarkt. Wij waren vroeg, dachten wij, dus de beste koopjes zouden voor ons zijn! Volkomen relaxt begaven wij ons richting dé kraam, met dé beste koopjes. De hele Noordermarkt ademde de rust uit van marktkoopmannen die net hun kraam uitgestald hadden en aan hun tweede kopje koffie begonnen. Maar bij dé kraam was het dé hel. Verschillende grote bergen kleding lagen her en der verspreid door de kraam. En om die bergen kleding zwermden over elkaar heen en om elkaar heen tientallen meisjes en vrouwen met een agressieve blik in hun ogen. Zo’n blik die alleen op-koopjes-beluste-vrouwen kunnen hebben. En dit waren niet de vrouwen die ik gewend was van het Waterlooplein, de Aldi of de LIDL, nee, dit waren vrouwen in kekke jurkjes op zoek naar nog meer kekke jurkjes. ‘Mine! Mine! Mine! ‘, leek ieder spiertje in hun lichaam te zeggen. “Dit is niet normaal hoor”, zei ik tegen J. terwijl we het gebeuren van een afstandje gadesloegen, “ik weet niet of ik dit ga trekken op de vroege ochtend. Ik heb nog geen koffie gehad.” Maar vriendin had me al meegesleurd richting de bergen tweedehands kleding en de kluwe krioelde vrouwen. En binnen enkele seconden werden vriendin J. en ik 1 van hen. ‘Mine! Mine! Mine!’, siste ik zachtjes. En na een lange zoektocht in, onder, links en rechts van de kledingbergen rekende ik 4 kekke jurkjes af voor slechts € 15,-. Met als pronkstuk een jurkje uit de jaren 50, met kitsch bloemmotief en voorgevormde punttieten-cups waar Madonna jaloers op zou zijn. Die was de tocht door de hel meer dan waard.