“Ik wil het niet, ik wil het niet, ik wil het niet!” Dat riep ik al ongeveer 2 jaar tegen partner P. als hij begon over een huishoudster. “Liefje, ik zeg niet dat jij het huishouden moet doen, maar ik heb er geen tijd voor en het moet wel gebeuren”, zei hij dan altijd. Maar ik wou geen huishoudster, ik wou het niet! De gedachte dat een vreemde met haar vingers aan mijn spulletjes zit, daar kan ik gewoon niet zo goed tegen. Of dat ze misschien per ongeluk iets weggooit! Maar het huishouden zelf, daar heb ik dus ook geen zin in. En als ik ergens geen zin in heb, dan doe ik het dus niet. Met alle gevolgen van dien. Zucht. Nu heb ik ergens in een zwak moment toegegeven. Tegen P. gezegd dat hij het dan maar moest regelen. Als hij het zo graag wou. En die toezegging liet P. dus niet door z’n vingers glippen. Met als gevolg dat vandaag de Boliviaanse J. voor onze deur stond. Een Boliviaanse die een paar woorden Engels en een paar woorden Nederlands spreekt, en vooral een heleboel woorden Spaans. En ik spreek amper Spaans. “Hola J.”, zei ik toen ik de deur opende. “Buenos días seňora”, zei een vrouwtje van nog geen 1,5 meter. Gelukkig, dacht ik, het is een Boliviaanse van het type totaal-niet-neukbaar, dus ik kan haar met een gerust hart met partner P. alleen in huis laten. Daarna vloog haar mini-lijfje van het gasfornuis naar de koelkast naar de gootsteen naar de vloer naar de tafel naar het toilet naar de douche naar bad naar het bed naar het kantoor en weer terug. Verdomme, dit was een professional. Een vrouw met dé ultieme schoonmaak-blik in haar ogen. Om bijna jaloers op te worden. En met wat handen en voeten en Engels en Spaans zijn we eruit. De Boliviaanse J. komt 4 uur per week bij ons schoonmaken. “Si!”, zei ik. Maar nu ga ik de komende week eerst maar eens zelf met emmer en dweil en doekjes door het huis. Want ik wil natuurlijk niet dat de Boliviaanse J. mij een slechte huisvrouw vindt.

“I’m a Barbie girl, in a Barbie wu-hu-hurld!” Waar het hart vol van is, stroomt het weblog van over! Ik ben nu al bijna een week fanatiek bezig met het spel Second Life en als ik heel eerlijk ben, ben ik er nog steeds niet op uitgekeken. Wat zeg ik? Het wordt met de dag leuker en leuker! En dan heb ik het niet alleen over het hele virtuele seksgebeuren, want daarmee heb je het na een paar keer op wat roze ballen drukken ook wel gehad. Nee! Ik heb het hier over pure koopdrift! Shoppen! Retail Therapy! Dit spel blijkt namelijk helemaal tegemoet te komen aan mijn diepste verlangen om kasten vol met allerlei jurkjes en rokjes en pakjes en schoenen te hebben die ik maar 1 keer heb gedragen. En aangezien het hier nepgeld betreft (al schijn je 5.000 Linden dollar om te kunnen wisselen voor ongeveer 25 échte Amerikaanse dollars) kan ik bijna zoveel uit m’n dak gaan als ik wil. Zo kocht of kreeg ik de afgelopen dagen een enorme collectie kleding en schoenen. Van té foute geile stoephoer-lingerie tot gigantisch baljurken met luipaardprint. Van een lichtblauw balletpakje met tutu tot een glimmend, groen, strak latexpakje. Van een duistere gothic-jurk tot een huppelig regenboog-shirtje. En van een latex serveerstersetje tot roze kanten lingerie. “You can brush my hair, undress me everywhere.” Maar, als grote afsluiter van de modeshow kreeg ik een gigantische, witte, tule, trouwjurk! Heerlijk! Heerlijk! Heerlijk om daarin rond te lopen, als is het alleen maar virtueel. En dan is het dus de bedoeling van dit spel dat je elkaar complimentjes geeft over de kleding die je draagt. Dus de ene avatar komt de andere avatar tegen en dan is het: “Nice outfit!”, “You look hot!”, “Love your dress!”, of “You look amazing!!!” En daar ben je dan als avatar enorm mee in je nopjes. “Life in plastic! It’s fantastic!” Dit spel Second Life is eigenlijk gewoon met de Barbies spelen voor volwassenen.
www.secondlife.com

Toen ik mij gisteravond weer volledig op de Role Playing Game ‘Second Life’ stortte kreeg ik een berichtje van een SL-mannetje: “Hoi Luna, jij ook hier?” Ha! Een Nederlander! Kijk, dat praatte meteen een stuk makkelijker. En daarnaast zou deze SL-speler, die tevens een lezer was van mijn site, niet schrikken van mijn directheid. Want steeds als ik andere spelers vroeg naar wat nu precies de bedoeling was van het spel kreeg ik als antwoord; “Whatever you want.” Ik vatte dit op als; het is jouw feestje en je kan worden en doen wat je maar wilt! Met mijn andere woorden; ik kon hier een partijtje virtueel gaan neuken zoveel als ik maar wou. Maar mijn eerlijke reactie naar de andere gamers: “I just want to learn how to fuck in this game, can you help me out?”, werd eigenlijk door niemand op prijs gesteld. Niemand wilde mijn avatar neuken. Want mijn Luna Bunyip wilde een beetje te graag. Maar toen ik het Nederlandse SL-mannetje vroeg hoe er hier in dit spel in Godsnaam geneukt werd, reageerde hij met een lieflijk: “Kom, we gaan een kut voor je kopen.” Want zonder kut kon er niet geneukt worden. En zo gingen het SL-mannetje en Luna Bunyip op zoek in de krochten van het spel ‘Second Life’ naar een fijne en bruikbare kut. En nadat wij zo’n fijne kut, zonder schaamhaar, maar met leuke naar buiten hangende binnenste schaamlippen, hadden gekocht en geïmplementeerd liepen wij naar zijn appartement. En naar zijn virtuele slaapkamer. “En nu?”, vroeg ik. “Gewoon op de roze ballen drukken”, zei het SL-mannetje. En ik drukte op wat roze ballen. In luttele seconden vloog Luna Bunyip in een positie met vastgebonden polsen en haar kont naar achteren. Nog geen seconde later stond het SL-mannetje met een keiharde virtuele penis in en uit Luna Bunyip te stoten. “Is dit het nou?”, vroeg ik het SL-mannetje. “Dit is het”, zei hij. “Best geinig”, zei ik. Misschien moet partner P. ook maar even lid worden van deze Role Playing Game. Dan kan hij me virtueel komen straffen voor mijn promiscue gedrag.
www.secondlife.com

Een paar maanden terug schreef ik over een nerd. Een nerd en zijn Role Playing Game. En daar deed ik nogal lacherig en neerbuigend over, omdat ik niet snapte hoe iemand zich zo kon verliezen in een computerspelletje. Bij deze wil ik alles terugnemen. Alles! Want, sinds ik zelf afgelopen vrijdag het spel Second Life installeerde op mijn computer is het amper uit mijn gedachten geweest. Het spel is enorm fascinerend, al kan ik niet goed onder woorden brengen wát er nu precies zo boeiend aan is. De bedoeling van het spel is om een virtueel ‘ander leven’ te starten. Een ‘second life’ dus. En in dit ‘second life’ kun je virtuele vriendschappen sluiten. Of virtueel trouwen. Een virtueel huis kopen. Virtuele spulletjes kopen om in je huis te zetten, inclusief huisdier. En verder is het mogelijk om elk denkbaar kledingstuk virtueel te kopen en virtueel te dragen, inclusief virtuele schoenen, oorbellen en piercings. En dit alles kan mijn, tot in de minuscuulste details 3D-vormgegeven avatar, mijn ‘andere leven’ met de naam ‘Luna Bunyip’ ten alle tijden aan- en uittrekken. Naar het schijnt kun je ook designer-vagina’s en penissen in alle formaten kopen, maar die ben ik helaas nog niet tegengekomen. En dan kun je allerlei virtuele dingen gaan doen. Zo bezocht Luna Bunyip diverse virtuele nachtclubs en discotheken, danste ik op wat dansvloeren, praatte ik met wat andere ‘mensen’ en shopte wat in een paar winkels. Je kunt ook virtueel seks hebben of je virtueel laten aframmelen in een SM-kelder, maar deze geneugten heb ik nog niet mogen beleven. Daarnaast is het spel zo groot dat je nooit alles gezien kunt hebben. En er komen er elke dag weer nieuwe spelers bij en er worden elke dag weer nieuwe plaatsen bijgebouwd. Ik ben volledig in de ban van mijn ‘second life’ Luna Bunyip. Het afgelopen weekend ben ik meer dan 20 uur online geweest dus ik geloof dat ik van een lichte verslaving mag spreken. Ik heb zelfs al 2 nachten gedroomd als mijn avatar Luna Bunyip. Mijn ‘second life’ neemt mijn ‘first life’ over. Of had ik er al 2?
www.secondlife.com (nog gratis ook)

Nadat ik een paar weken bij Martijn Muijs op BNN-internetradio mijn column had voorgelezen belde hij op om te zeggen dat hij ermee zou stoppen. “Oh ja”, zei ik licht beteuterd. “Maar er komt een vervanger hoor”, zei Martijn. “Maar ik wil helemaal geen vervanger”, zei ik, “ik vind jou zo gezellig.” “Ik krijg een eigen show op 3FM”, vertelde Martijn, “van maandag tot vrijdag tussen 4.00 en 6.00 ’s nachts. En het lijkt mij wel leuk om onze gesprekken daar voort te zetten, maar ik denk niet dat jij er zin in hebt om ’s nachts gebeld te worden.” “Oh, jawel hoor”, zei ik, “om 4.00 ben ik soms nog wel wakker en om 6.00 ben ik alweer bijna wakker. Ik kan best de wekker zetten, geen probleem.” Dus Martijn en ik hebben een deal. Hij belt mij 1 keer per week ’s nachts en dan hebben wij het over seks en aanverwante zaken in zijn radio-onderdeeltje ‘Let’s talk about sex’. En afgelopen nacht deed ik mijn intrede in zijn programma ‘Muijst Wanted’. Ik werd wakker van de wekker om 4.45, liep naar boven om een Senseootje te zetten en stopte een bapao met kip in de magnetron. Ik keek naar buiten en Amsterdam was in een dikke mist gehuld. Verdomme, wat was ik goed bezig! Wakker voor 5.00! En nog de hele dag om allerlei dingen te gaan doen! Werken bijvoorbeeld, of een keertje vroeg boodschappen doen, ik kon naar een museum later op de dag of ik zou kunnen gaan joggen in de mist! Ik was in ieder geval wakker genoeg om om 5.15 een enthousiast live-gesprekje met Martijn te voeren. En na het telefoongesprek liep ik naar partner P. om hem te vertellen over mijn nachtelijke gesprek op de radio: “Gewoon over mijn werk bij FOXY en de Kamasutra-beurs en vibrators en dildo’s en Kim Holland”, zei ik, “gewoon over seks dus.” “En dat gaat allemaal onder jouw naam de ether in?”, vroeg P. slaperig. “Haha, ja, geinig hè?”, zei ik klaarwakker. “Oh, I’m so not in control with my wife”, mompelde P. en ging weer slapen.

Nadat je als FOXY-team een hele dag op de Kamasutra-beurs hebt gewerkt, wil je natuurlijk wel in een lekker hotel slapen. Maar de vorige keer, tijdens de Kamasutra-beurs in Utrecht, was het helemaal misgegaan bij de hotelkeuze. Het hotel was te klein, te gehorig en er was geen warm water. Daarnaast werd het karige ontbijt tussen 7.00 en 9.00 geserveerd, terwijl wij na 12 uur werken op de beurs en nog een paar uur naborrelen op de hotelkamer, het liefst tot een uur of 11.00 in bed blijven liggen. En met dat zeer matige hotel waren wij van FOXY niet zo blij. En daarom was de hoteleigenaar uiteindelijk niet zo blij met ons van FOXY. De hoteleigenaar stuurde zelfs een gezellige brief naar onze hoofdredacteur; ‘Ik vind het jammer dat ik moet concluderen dat FOXY-mensen hypocriet zijn en collega’s het brood niet gunnen, maar ik moet met deze realiteit leven. Uw werknemers hebben opgemerkt hier nooit meer te willen komen. Dat komt goed uit, want ik wil ook geen onredelijke gasten.’ Om die brief hebben wij van FOXY samen met de hoofdredacteur hartelijk gelachen en het was uiteindelijk aan vriendin M. om een beter, fijner, mooier en gezelliger hotel te regelen voor de beurs van afgelopen weekend in Rotterdam. En dan ook nog graag goedkoop. En verdomd, dat is haar nog gelukt ook. Afgelopen weekend verbleef het gehele FOXY-team op de bovenste etage van het Art Hotel in Rotterdam. En dit 4-sterren Art Hotel heeft alles! Zo hadden wij een werkelijk idyllisch en panoramisch uitzicht op de skyline van Rotterdam. Wij hadden ’s ochtends een superuitgebreid ontbijt. Wij hadden worstjes en poffertjes! En het hotel was mooi! Niks steriele fabrieksmeubels en witte muren, maar een overdaad aan opgeknapte antieke stoeltjes en tafels. En dit alles kostte slechts € 90,- per tweepersoons kamer per nacht. “Ik vind dit een briljant hotel”, zei ik tegen het receptie-meisje toen we uitcheckten. “Zegt het voort”, zei het receptie-meisje. “Zal ik doen”, beloofde ik.
www.woonhotelrotterdam.com/new/arthotel.html

Kut. Ik sta in een fotowinkel en ik ben de eerstvolgende die aan de beurt is. En voor mij staat een vage bekende. Ik zie alleen de zijkant van zijn gezicht en zijn paardestaartje, maar ik weet niet meer waar ik hem van ken. Kut. Ik begin met nadenken, want die vage bekende gaat zich vast zo omdraaien. Hij is al bezig met afrekenen. Kut. En als hij klaar is met betalen dan zal hij mij ook zien. En dan moet ik doen alsof ik hem herken. “Hoi, hoe is het met jou?”, vragen. Maar hij zal de twijfel in mijn ogen zien. Ik zal de standaardvragen vragen: “Waar werk je nu?”, of “Woon je nog in Amsterdam?” Maar ik zal me tijdens het beleefdheidsgesprek constant afvragen wie er in Godsnaam voor me staat. Waar ik hem van ken. En ik zal er pas thuis achter komen. Kut. En ik zal me schuldig voelen. Ik besluit me te manoeuvreren naar een ander gedeelte van de winkel, zodat de vage bekende mij niet zal zien als hij zich omdraait na het afrekenen. Moeilijke confrontaties dienen uit de weg te worden gegaan. En ongemakkelijke beleefdheidsgesprekjes al helemaal. Maar als de vage bekende heeft afgerekend zie ik vanuit m’n ooghoek dat hij in de deuropening van de winkel is blijven wachten. Kut. Hij heeft mij dus ook herkend. Kut. Nu moet ik echt diep gaan nadenken. Graven. Een logische tijdlijn uitzetten in mijn hoofd. Kut. Kent P. hem ook? Nee. Is hij wel eens bij mij geweest in mijn appartement op de Bentinckstraat. Nee. Is het een homo? Nee. Ben ik met hem naar bed geweest? Nee, m’n type niet. Ken ik hem van de HBO? Nee. Ken ik hem van de MTS? Nee. “Dankjewel en een fijne avond”, zegt de verkoper van de fotowinkel. Kut. Nu! Ik loop richting uitgang en zie de vage onbekende staan. Kut. Kut. Kut. Kut. Nu! Nu! Nu! Nu! Nu! “Hé, Luna, hoe is het met jou?”, vraagt de vage bekende. “Hé, Martijn”, zeg ik, “goed. En met jou?”