Vandaag, 15 april, vier ik mijn eerste lustrum. Al 5 jaar lang schrijf ik zeer regelmatig teksten op deze site. Ik vind het nogal wat. En omdat ik het nogal wat vind, wilde ik vandaag een soort van online feestje geven. Het probleem is echter dat ik zelf sinds gisteren niet meer op deze site kan komen. Ik kan alle sites op internet bezoeken, maar m’n eigen site? Niet dus. Hoogstwaarschijnlijk ligt dit wederom aan alle refferer-spams die deze site ontvangt. En aan een hosting-provider die dat wilde blokkeren en dus ook meteen mij per ongeluk geblokkeerd heeft. Samen met nog wat andere regelmatige bezoekers. Maar het zou ook zo kunnen zijn dat het lot voor mij bepaald heeft dat ik vandaag maar eens naar buiten moest gaan. Lekker in de zon. Dat ik, in plaats van mijn lustrum achter de computer te vieren, dat maar eens buiten moest doen. Met een wijntje op een terras bijvoorbeeld. Op zich helemaal geen fout idee van dat wijntje, ware het niet dat ik me écht had verheugd om vandaag te gaan retro-loggen. Columns van vroeger vergelijken met die van nu. Beetje melancholisch moest het worden. Ik zou de diepte in gaan, maar toch lichtvoetig blijven. Heus. En ik zou foto’s van 5 jaar geleden vergelijken met die van nu. Daarop zou ik namelijk pas écht kunnen zien dat ik ouder ben geworden. En ik wilde een rondleiding door het huis geven, met voor-en-na-foto’s. En filmpjes en foto’s van de poezen natuurlijk. Echt; ik was er helemaal klaar voor gisteren. Een beetje toenen-en-nu-en. Tot ineens mijn site, met al mijn archieven, onbereikbaar werd. Lekker dan. Dus daarom binnenkort; een uitgebreide terugblik op 5 jaar Luna. En voor nu wil ik alle lezers bedanken die hier misschien al jaren, misschien maanden, misschien net, misschien dagelijks, of wekelijks, of gewoon af en toe eens langskomen. Toegegeven, ik schrijf voornamelijk voor mezelf. Maar Luna zou zichzelf niet zijn zonder haar lezers.

p.s. (13.31) Ik kan mezelf weer zien! Dus ik kan alsnog wat gaan retro-loggen! Hoera!

Vandaag gespot; plakplastic met een poezenhoofd eruit geknipt. De oplossing voor poezeneigenaren die niet willen dat iedereen zomaar naar binnen kan gluren, maar wel willen dat hun kat naar buiten kan turen! Geweldig!

(…) says: wie ben jij
Electric Luna says: kan ik dat niet beter aan jou vragen?
(…) says: hoesow
Electric Luna says: mijn naam staat erbij, jij hebt alleen streepjes en puntjes en knipperende smileys in je MSN-naam
(…) says: ik heb jouw niet egvoegd
Electric Luna says: ik jou ook niet
(…) says: ik ben mo
Electric Luna says: ik ben Luna
(…) says: does je cam is aan
Electric Luna says: mijn cam is niet aangesloten
(…) says: jah wel niet leigen
Electric Luna says: ik lieg niet
(…) says: hounej van sex
Electric Luna says: jij vast wel of niet?
(…) says: jah
Electric Luna says: en jij gebruikt MSN om meisjes te versieren?
(…) says: neeeeeeeee!
Electric Luna says: nee?
Electric Luna says: mij maakt het niet uit hoor… maar vertel eens wat over jezelf Mo?
(…) says: heb bruin haar. ligt bruine ogen. en ben 13. jij
Electric Luna says: 13?
Electric Luna says: en dan heb jij het over seks?
(…) says: jah ik doe het
Electric Luna says: met alles erop en eraan?
(…) says: ik ken genoeg meisjes die dat doen voorsl in rotterdam
(…) ik word vaak gepijpt
(…) ik neuk ze kkhard
(…) heb een grote hoor en heb al sperma
Electric Luna says: maar je bent 13!
(…) says: hoe oud bne jij dan ik zie op je foto ej hebt best lklkr tieten
Electric Luna says: ik ben 30, dus ik had je moeder kunnen zijn…
(…) says: kom je wl eens naar rotytedam
Electric Luna says: ik was pas in Ahoy voor een concert van Depeche Mode…
(…) says: als je komt zeg ga ik je neuken

Ik zit weer in een volledige manische periode. ‘Kedeng-kedeng.’ Of misschien is het een ADHD-vlaag. Of misschien ligt het gewoon aan het feit dat de zon nu echt begint door te breken en er een einde is gekomen aan mijn verlengde winterdepressie. ‘Kedeng-kedeng.’ Dus. Dingen doen. De hele dag moet in het kader staan van dingen doen. Er zijn nog genoeg dingen te doen ook. De was bijvoorbeeld. Of de grote kast in de keuken, daar kan de helft van weggegooid. ‘Kedeng-kedeng.’ En ik heb nog honderden ideeën voor atc’s. En ik kan een paar pagina’s in m’n art-journal maken. ‘Kedeng-kedeng.’ En schilderen, en nog meer knippen en nog meer plakken. De administratie doen. Alle tijdschriften op jaar, maand en week sorteren. Alle recepten uitknippen en in mappen doen. De vloer in de slaapkamer voor de tweede keer verven. ‘Kedeng-kedeng.’ M’n site verder opschonen. Nog meer kleding weggooien die ik nooit meer draag. Alle digitale foto’s uitzoeken en af laten drukken. ‘Kedeng-kedeng.’ Maar ik kom er maar niet in. In het manische ritme waartoe mijn lichaam me dwingt. ‘Kedeng-kedeng.’ Ik zit maar te hangen voor mijn computer. Te staren, want tot meer ben ik niet in staat. ‘Kedeng-kedeng.’ Ik zit te wachten tot het 16.00 uur is. Tot de bouwvakkers van hiernaast eindelijk naar huis zijn gegaan. De bouwvakkers die al vanaf 7.00, en dat al 4 dagen achter elkaar, mijn dagenergie volledig overhoop gooien door in het huis hiernaast alwéér met een heipaal bezig te zijn. ‘Kedeng-kedeng.’ Om de 10 minuten, en dan 2 minuten achter elkaar, gaat er een heipaal de grond in. Ons huis trilt, ik tril, de poezen trillen, de schilderijtjes aan de muur trillen. En dat trillen gaat zo in m’n hoofd zitten dat ik onmogelijk iets kan doen. Ik word er helemaal neurotisch van. En neurotisch en manisch, dat gaat dus helemaal niet samen. “Liefje?”, belde ik met partner P., “hoeveel heipalen gaan er in 1 huis?” “Een heleboel meisje, een heleboel”, zei hij.