“Zou jij even naar deze tekst willen kijken?”, had vriend T. van dancelinx.com me 2 weken terug gevraagd. Hij schoof me een paar A4-velletjes onder m’n neus. ‘Wij zijn op zoek naar enthousiaste fotografen die partyshots voor dancelinx.com willen maken’, las ik. “Partyfotograaf”, zei ik tegen T., “dat is wel wat voor mij.” “Meen je dat serieus?”, vroeg hij. “Ja, ik denk het wel”, zei ik. “Als je het echt wil gaan doen, dan mag je mijn Canon 350 wel lenen”, zei T., al was hij er nog niet helemaal van overtuigd dat ik het écht wilde gaan doen. Maar na een nachtje slapen en wat overleg met partner P. stond ik vrijdag 5 mei met een imposante spiegelreflexcamera voor mijn buik in de Panama in Amsterdam. Vriend T. legde de werking van wat knopjes uit, gaf me een stapeltje visitekaartje en daarna werd ik in het diepe gegooid tussen de bezoekers van Full Effect. “Mag ik misschien een foto van jullie maken?”, vroeg aan 2 mooie meisjes van een jaar of 18. Binnen enkele tellen stonden de meisjes in hun mooiste pose met een verleidelijke glimlach. Ik maakte een foto alsof ik dat elke dag deed. Ik liet de meisjes het resultaat zien, gaf ze een visitekaartje, bedankte ze en ging op zoek naar nieuwe mensen om op de foto te zetten. Tussendoor gaf vriend T. me nog wat tips en trucs over de camera en aan het eind van de dansnacht kon ik wat hem betreft trots zijn op het resultaat. “Dus ik mag vaker foto’s maken?”, vroeg ik. Dat mocht. Mooi! Kom maar op dan. Laat maar lekker doorkomen die feestjes! Of ik afgelopen zaterdag naar Opium in de Powerzone wilde? Natuurlijk! En al vond ik het in het begin toch wel ontzettend spannend om voor het eerst in mijn eentje op stap te gaan met een camera, uiteindelijk blijk ik mijn roeping gevonden te hebben. Ik raak de helft van mijn overtollige energie kwijt, zowel lichamelijk als geestelijk, maar ik krijg juist ook weer enorm veel positieve energie terug. Ik vind het helemaal geweldig en volgens mij is dat goed te zien, want van een aantal bezoekers van Opium kreeg ik het compliment dat ze in tijden niet zo’n enthousiaste fotograaf waren tegengekomen. Luna is een natural born partyfotograaf. En loving it.
www.dancelinx.com

Iedereen met rugklachten mocht naar voren komen. Of ‘komen staan’ zoals het in healing-termen heet. De vrouwen met rugklachten stonden langzaam op van hun formica-stoeltje om een kring rond medium Pawinda te vormen. Daarna legde Pawinda haar hand op hun rug en hield een kort gesprekje met ze. Daarna was iedereen met hoofdpijn aan de beurt. Toen iedereen met nekpijn. Daarna iedereen met gewrichtspijn. Sommige van de 50+ vrouwen waren bij ieder healing-rondje weer aanwezig. Overal pijn. Sommige vrouwen stonden ineens in een rare kronkel. Die stonden dan ‘vast’, zeiden ze. Op dat moment was de geestelijke wereld met hen bezig, meende Pawinda. Ik herinner me een vrouw die ineens heel hard met haar armen ging zwaaien. “Gooi het er allemaal maar uit”, zei Pawinda terwijl ze haar hand op het voorhoofd van een C&A-vrouw hield. Toen waren de maag- en darmklachten aan de beurt. Eindelijk! Want daar kwam ik voor. Ik liep naar voren en nam plaats in de kring. “Waar heb je last van?”, vroeg Pawinda toen ze voor me stond. Ze keek me aan met haar vreselijk blauwe ogen. “Nou”, begon ik, “al 15 jaar van m’n darmen.” “Ach, schat, wat vreselijk voor je”, zei ze. “Ja, het is echt heel erg”, zei ik en ik stortte mijn hart bij haar uit. Pawinda legde haar hand op mijn buik. Ik deed m’n ogen maar weer dicht, want haar aan blijven kijken met die blauwe ogen, dat vond ik ook weer zo wat. Iets te confronterend. Na een minuut wrijven en duwen stopte ze. “Nou schat, ik laat je nu even staan, de geestelijke wereld neemt het even over”, zei Pawinda. Ik concentreerde me op m’n lijf. Ik voelde een beetje gekneed in mijn buik terwijl Pawinda alweer door was gelopen. Ik voelde me een beetje vaag. Raar. En ik hield me ondertussen bezig met de vraag of ik moest blijven staan. Of terug moest naar mijn formica-tafeltje. Ik besloot nog even te blijven staan. Misschien was de geestelijke wereld nu echt wel bezig met een soort van spirituele darm-operatie. Maar na een minuut of 2 vond ik het mooi geweest en ging ik weer naast schoonzus B. zitten. “En?”, vroeg ze. “Ik blijf sceptisch”, zei ik. Maar het gaat sinds een paar dagen wel iets beter met partner P.’s rug.

“Ik ben enigszins sceptisch, maar ik sta er wel voor open”, vertelde ik schoonzus B. nadat zij had verteld over medium Pawinda, een vrouw die zij al een aantal jaar met veel plezier én succes bezoekt. Medium Pawinda geeft healings in kleine zaaltjes in het land. Daarnaast behandelt ze ook vanuit haar praktijk. Pawinda schrijft over zichzelf; ‘Ik zie, hoor, voel en ruik dingen die de meeste mensen niet waarnemen. Het zijn signalen die worden gegeven vanuit de spirituele wereld.’ “Ze heeft deze woensdag weer een healing”, zei schoonzus B., “waarom ga je niet mee?” Ja, waarom eigenlijk ook niet? Dus woensdagavond 19.50 liep ik samen met schoonzus B. en haar beste vriend M. het dorpshuis van een klein dorpje in Noord-Holland binnen. Het was warm in het zaaltje waar geheald ging worden en er kwam een walm wierrook mijn neus binnen. Ik probeerde zo onopvallend om me heen te kijken. Gewoon doen alsof het allemaal de normaalste zaak van de wereld is, dat healen. Ik zag dat de volledige zomercollectie van de C&A aanwezig was in het zaaltje. Zo’n 35 voornamelijk 50+ vrouwen had plaatsgenomen aan de formica-tafeltjes. Koffietje erbij. Koffiekoekje in een plasticje erbij. De geelgeblokte-kleedjes voor hen lagen vol met foto’s van overleden dierbaren of nog levende dierbaren. Op een paar tafeltjes lagen ook wat sieraden. Daar konden ineens inscripties in komen te staan, leerde ik later. We namen plaats aan eenzelfde formica-tafeltje en schoonzus B. legde ons kleedje vol met foto’s van haar dierbaren. Koffietje erbij. Koffiekoekje erbij. Medium Pawinda kwam om stipt 20.00 het zaaltje binnenlopen. Ook in een jurk van de C&A, maar dan wel van de glamour-collectie; lang, strak en van een diep donkerblauw. Ik schat dat ze een jaar of 60 was, maar zeer goed geconserveerd. Waar het direct in contact staan met de geestelijke wereld al niet goed voor is. Mijn ogen werden als magneetjes getrokken naar haar grote glinsterende oorbellen. Hoog getoupeerd blond haar. En een heel vriendelijk gezicht. Pawinda had iets liefs. En misschien zelfs iets oprechts als je goed keek. Om de geestelijke wereld toe te laten in het dorpshuis werd de cd-speler aangezet. Het ‘Ave Maria’ drong mijn oren binnen. En ik sloot mijn ogen omdat iedereen dat deed.

Ik ben niet zo van het achterop zitten. Kwestie van vertrouwen waarschijnlijk. De enige man bij wie ik zonder angst achterop durf is mijn vader. Mijn vader is een stabiele fietser. Mijn moeder dus niet. Mijn moeder is net zo snel afgeleid als ik en kan ineens zeggen; “Hé, kijk een roodborstje.” En dan zwabbert ze met haar fiets richting het roodborstje of ze gaat ze ineens vol op de rem staan. Zodat we bijna omvallen met fiets en al. Nee. Mijn moeder en ik lopen voortaan wel als ik een dagje naar Tiel kom. Ook bij ex-vriendjes heb ik nooit achterop gezeten en na een nachtje stappen in Amsterdam loop ik liever nog 5 kilometer naar huis op schoenen met hakken van 10 centimeter, dan dat ik bij een dronken of stoned vriend of vriendin achterop ga. Achterop zitten bij iemand anders dan mijn vader zorgt voor een volledig hysterische Luna, die heel hard roept dat er op de weg gelet moet worden. “Dan kom ik je woensdag wel ophalen”, had zwager E. gezegd zondag. “Oh, dat zou heel fijn zijn”, zei ik. “Op de motor”, zei hij erachteraan. “Eh”, zei ik. Ik zat 1 keer eerder achterop een motor en was het hele ritje, van Amsterdam naar Zandvoort doods- en doodsbang geweest dat die jongen ons samen hartstikke dood zou rijden. Hij had dat als een perfecte dood gezien, daar was ik van overtuigd. De terugrit maakte hij dus in z’n eentje. Ik nam de trein. Toch stemde ik toe om gisteren met de motor van Amsterdam naar Mijdrecht te rijden. Mijn zwager leek me met zijn vrouw en 2 kinderen niet het type met een instant doodswens. En hij leek me een stabiele motorrijder. En dat was gelukkig ook zo. Gewoon vertrouwen hebben in zwager E. en dan gewoon ontspannen! En dan gaan! Met een waanzinnig droge bek van mijn net zo waanzinnig brede glimlach zat ik achterop de motor. Woehoe! Met een zwarte helm, zwarte handschoenen, m’n laatste spijkerbroek die nog paste, een zwart bontjasje en wapperende rode haren zag ik mezelf langsrijden in de ruiten van de auto’s die we passeerden. Woehoe! Dit was het ultieme Titanic-gevoel. Met in plaats van mijn armen wijd, mijn armen stevig om de buik van zwager E. geslagen.