“Can you help me please?”, vroeg een jongen met donker haar me op het Centraal Station. God, god, godverdegodver. Daar had ik nou net geen zin in. Fuck off. Ik had haast. En ik had stress. De bastards van de UPC hadden me voor de zoveelste keer afgesloten, omdat ik ook voor de zoveelste keer 1 fucking maand te laat was met betalen. Ik moest dus heel snel een spoedbetaling gaan doen bij het GWK, zodat ik binnen 24 uur weer zou worden aangesloten. “What?”, vroeg ik. “I need to go here”, zei de jongen in gebrekkig Engels. Hij liet me een papiertje zien waarop in een sierlijk ouderwets schoonschrift het adres van de Roemeense ambassade stond. “That’s in The Hague”, zei ik enigszins opgelucht omdat hij niet om geld vroeg, maar naar de weg, “you’re in Amsterdam.” Yes, “I know”, zei hij, "I need a ticket and I have 7 and the ticket is 9.” Toch geld. Jammer. “I’m sorry”, zei ik, “I don’t have any money either.” “Oh, you’re just like me”, zei de jongen en hij keek me recht aan. “I’m sorry”, zei ik en ik liep door, maar ik kreeg een enorme vlaag van medelijden over me toen ik me steeds verder van de jongen verwijderde. Ik keek om en zag hoe de jongen verschillende passerende mensen aansprak en hoe hij volledig genegeerd werd door die mensen. Ze gaven hem niet eens de tijd om zijn vraag te stellen. En dat vond ik nog het zieligst van alles. Dat totale proberen te negeren. Dat ‘nee-nee-ik-hoor-je-niet’-gedrag. Wanneer en waarom besluit iemand dan om wél geld te geven? Waarom de ene keer wel, de andere keer niet? Iemand die geld vraagt aan een vreemde moet sowieso al heel veel schaamte hebben overwonnen. Maar dat die iemand volledig afhankelijk is van de gemoedstoestand van een ander, dat trok ik op dat moment even niet. Ik liep terug. Ik liep terug in plaats van door. Ik zei: “I will buy you a ticket to The Hague”, en liep samen met hem naar het kaartjesapparaat waar ik met mijn pinpas een enkeltje Den Haag afrekende. Ik zei: “Here’s your ticket and you buy yourself something nice to eat for that 7 euro.” Daarna heb ik de jongens en meisjes van de UPC weer eens een keertje goed de huid vol gescholden.

Een jaar geleden regisseerde P. een videoclip voor het liedje ‘Toyboy’ van de Jack Stafford Foundation. Gisteren was de launch party van Jack Stafford’s nieuwste cd ‘Long Live Love’ en daar waren wij van harte uitgenodigd. De uitnodiging: ‘The night will be full of beautiful love songs. Yes baby, hippie times are back! Put the coolest 70’s clothes on. The best outfit will be awarded a prize.’ “Die prijs is natuurlijk voor mij”, zei ik tegen P. vol zelfvertrouwen. “Uiteraard”, zei hij en samen met hem koos ik voor mijn paarse jurk met roze en blauwe bloemen. Schreeuweriger dan die werden ze zelfs in de jaren 70 niet gemaakt. En al was ik zeer content met mijn keuze, ik voelde me een beetje overdressed omdat niemand, maar dan ook niemand van de bezoekers zich aan de dresscode had gehouden. Niemand! Dus ja, die prijs, die volgens mij bestond uit een button en het mogen volgen van het concert tussen wat nep-hippies, was voor mij. In plaats van het concert vóór het podium te volgen, mocht ik óp het podium plaatsnemen en keek ik tegen de ruggen van Jack Stafford en zijn vriendin Jasmine Wynants aan. Ook leuk. Naast mij zaten wat jongens en meisjes die bij het decor hoorden en gezamenlijk een waterpijp rookten. Of ik ook wilde? Nou, nee, doe maar niet, doe mij maar een glaasje van dat flesje Evian dat daar ligt. En toen een meisje een glas vulde, viel het mij op dat er geen water in dat flesje Evian zat, maar een blauwe vloeistof. “What’s in it?”, vroeg ik het meisje. “I don’t know”, zei ze en nam zelf nog maar een trekje van de waterpijp. “Well, okay”, zei ik en ik nam een slok. En het blauwe spul bleek goed binnen te houden. Nog maar een slokje dan. En toen Jack en Jasmine hun liefdesliedjes zongen met gitaar en harp en keyboard en trommels, ja, toen voelde ik de liefde stromen door de Melkweg. Heel veel liefde! Nog maar een slokje van dat blauwe spul. En nog maar zo’n mooi liefdesliedje. En toen ik m’n ogen dichtdeed en nog een slokje van dat blauwe spul nam, leek het net of ik op Woodstock zat. Long Live Love! Dat ik thuis binnen 1 minuut in m’n paarse jurk op de bank in slaap ben gevallen en pas om 5.30 wakker werd zal ook wel aan dat blauwe spul gelegen hebben.
www.jackstafford.co.uk

Mijn lieve vriendje Franz was gisteren jarig! En wat geef je aan de man die alles al heeft; leuke vrouw, leuk kind, leuk huis en een fijne baan als zelfstandig kunstenaar? Inderdaad! Een hond! Franz schildert af en toe superlieve Jack Russels en zo’n hondje heb ik lifesize (ongeveer 45 centimeter hoog) nagemaakt in stof! Ik vind ‘m superkek geworden! ().

p.s.: Franz heeft trouwens sinds kort een volledig nieuwe website, met, naast schilderijen van Jack Russels, ook heel veel ander moois: www.franzwilhelm.com.

Mijn kledingstijl, die voornamelijk bestaat uit het dragen van de ongeveer 100 tweedehands jurkjes uit de jaren 50, 60 en 70 wordt niet echt gewaardeerd door mijn ouders. En dat is een understatement. Een kleine greep uit de conversaties die wij de afgelopen jaren hadden. Ik: “Ik heb vanmorgen 4 jurkjes op de Noordermarkt gekocht voor maar 20 euro!” M’n moeder op sarcastische toon: “Zeker weer van die ouderwetse bloemenjurken? Daar zal je vader blij mee zijn.” Ik, trots paraderend met een kek zwart bloemetjesjurkje: “Nou, als je deze jurk niet mooi vindt, dan weet ik het ook niet meer.” M’n vader: “Zo’n jurk had mijn moeder vroeger ook. Ik vind het niks. Kun je nou niet iets gewoons aantrekken? Een gewone spijkerbroek? Die had je vroeger nog wel eens aan. En toen zag je er zo leuk uit. Echt een stuk.” Ik: “Maar ik vind dit mooi.” M’n vader: “Ik vind het niks.” Gelukkig vindt mijn partner P. mijn jurkjes wél mooi en hij is uiteindelijk degene die er dagelijks tegenaan moet kijken. Daarnaast wil hij mij juist niet in een spijkerbroek. Hij wil mij in een jurkje. En ik wil mij ook in een jurkje. Een jurkje is fijn! Een jurkje kan je gewoon lekker makkelijk aantrekken, dichtritsen, en klaar. Het zit altijd lekker, je hoeft geen slipje aan, geen beha, dus uiteindelijk draag ik maar 1 kledingstuk per dag. Scheelt ook weer was. Ook prettig. Daarnaast zijn de jurken die ik draag zo tweedehands en zo kleurrijk dat ik met zekerheid kan zeggen dat er niemand anders met dezelfde jurk rondloopt. Ook fijn. Maar toen m’n vader afgelopen vrijdag meldde dat ik voor m’n verjaardag een nieuwe spijkerbroek van hem kreeg, ja, toen kon ik dat niet weigeren natuurlijk. Daarom vertrok ik afgelopen zaterdag met lood in mijn schoenen met m’n ouders naar een spijkerbroekenwinkel. En hoe het gebeurde, gebeurde het, de eerste spijkerbroek die ik paste, paste ook. Thank God. En nadat ik thuis voor m’n vader nog wat rondjes had gelopen was zijn reactie: “Ja, dit is beter dan zo’n kutjurk.” Dus, om nog meer je-ziet-er-niet-uit-opmerkingen voor te zijn, trek ik voortaan die spijkerbroek aan als ik m’n ouders zie. Maar, al staat die spijkerbroek me heus verdomde kek, ik voel me toch niet helemaal mezelf.