Het was weer eens tijd om met Marianne van de NUON-helpdesk te bellen. Kijken of zij me misschien met wat raad en daad te woord kon staan. “Hé, Marianne, met Luna, heb je even? Ja, wel aardig, geen paniekaanvallen meer gehad, nee, nee, ook niet meer bang, nee, ook geen alcohol, al 21 dagen niet, ja, goed hè, ik ben ook heel trots, ook geen koffie, nee, geen sigaretten, nee, ik drink nu Bionade, met sinasappel en gember, ja, dat is best lekker ja, en tomatensap met peper en tabasco, ook best lekker, ja, nee, ik spuug er niet in, en overdag thee dus, ja, het went, het went, maar ik bel je over iets anders Marianne, want er is nu een ander probleem ontstaan.” Marianne begon te vertellen over de Huisbeveliging van NUON en dat ik dan de eerste 6 maanden geen abonnementsgeld hoefde te betalen, maar dat kapte ik snel af, flikker op zeg, wie betaalde hier nou de gesprekskosten? “Ik kan niet meer slapen”, zei ik, “of, niet meer slapen, dat is ook weer zo overdreven, maar ik stort elke avond om 22.00 in, dan heb ik het helemaal gehad met de dag en de rest van het leven. En dan slaap ik tot een uur of 4.00 en dan ben ik weer zo fris als een hoentje.” Marianne snapte het probleem niet zo. Ik pakte toch maar mooi 6 uurtjes slaap. En of ik de NUON-Verspillingscheck al eens had gedaan. “Maar ik voel me goed hoor", ging ik verder, "wat het is, partner P. komt dus elke dag om een uur of 19.30 thuis en dan eten we rond 20.15 en dan afwassen en afruimen en dan hebben we uiteindelijk maar 1,5 uur Quality Time. En nu kom ik geen aandacht te kort hoor, ik heb 4 katten, allemaal lief, maar toch, het is niet handig. En straks gaat hij voor z’n plezier en vermaak naar de buurvrouw. En dat kan ik er nu net niet bijhebben. Want die gaat wel gewoon om 0.00 naar bed en komt er dan rond een uur of 8.00 weer uit. Ik begin P. sinds kort om 6.00 uur al lastig te vallen met moeilijke vragen, ik kan er niks aan doen. En dat begint hem een beetje te irriteren. Zeker in het weekend. En nu zie ik hier op internet dat jullie helpdesk pas om 8.00 open gaat en dat is net iets te laat voor mij. Dus Marianne, mijn vraag aan jou is: hoe laat sta je op? En mag ik je 06-nummer?”

Dat hele stoppen met drinken is het probleem niet. Verslaafd zijn is een keuze en ik heb er nu voor gekozen om niet meer verslaafd te zijn. Dus dat ’12-stappen-plan’ van de AA kan wat mij betreft vervangen worden door een 2-stappen-plan. Stap 1: Erken dat je teveel drinkt. Stap 2: Vervang de alcoholische versnaperingen door non-alcoholische versnaperingen. Easy! Het grote probleem is echter het vinden van dat nieuwe en lekkere en vooral alcoholvrije drankje. Tijdens mijn eerste nuchtere dagen spoelde ik een flesje Bach-bloesem-druppels weg met thee. Liters Bengal Spice thee van Celestial Seasoning met honing. Heerlijk. Prima. Voor overdag. Maar dan?! Wat te drinken tijdens mijn dagelijkse portie ‘Oprah’ en ‘Dr. Phil’? Wat te drinken tijdens het koken? Om dan ook’gezellig’ thee te gaan drinken, nou nee, dan kun je me beter meteen opknopen. Gatverdamme. Ik wil iets met een bite. Ik wil iets lekkers. Iets waarvan ik na afloop kan zeggen: “Goh, lekker fris zeg, nu voel ik me ineens een beter mens.” Marianne van de NUON-help, waar ik overigens een zeer openhartig gesprek mee had vorige week vrijdag, raadde me aan om Coca Cola te gaan drinken, deed ze zelf ook altijd, maar dat vond ik dan weer een minder idee, want het ene loze calorieëndrankje vervangen door het andere kon ook de oplossing niet zijn. En Coca Cola light is niet te zuipen, dat was Marianne met me eens. Ik moet dus iets anders vinden en alle flessen in de supermarkt lijken momenteel naar me te zwaaien. Neem mij! Neem mij! Ik bevredig al jouw behoeftes! En, weerloze en zwevende consument als ik ben, probeer ik alles. Marketeers houden van mij! Winkels houden van mij! Alle etiketten die ook maar iets van ‘gezond’ uitstralen belanden momenteel in mijn boodschappenmandje. Ik heb alle smaken van Amé (‘refreshing fruit drink with sparkling spring water’) geprobeerd. Ook proefde ik het biologische alternatief daarvan: de de alcoholloze wijnen van World Domaine. Allemaal lekker, maar niet wat ik zoek. Ik haalde alle mogelijke light-drankjes en alle mogelijke aanmaaklimonades. Wel aardig, maar geen blijvertjes. Ik dronk appelsap, sinasappelsap, bronwater met bubbels, melk en dan in Godsnaam toch maar weer thee. Maandag vierde ik mijn 33ste verjaardag met een tomatensapje met wat peper. Maar dat was het ook niet echt.

De telefoon: “Hallo, u spreekt met Carla van Proteq, klopt het dat u onlangs een poes uit het asiel heeft gehaald?” “Oh, u belt voor de verzekering van Sid Vicious”, zeg ik, “ja, ik heb een kitten uit het asiel gehaald en ja, ik wil dat z’n verzekering verlengd wordt.” “Nou, dat vind ik natuurlijk prettig om te horen”, zegt de Proteq-dame. “Oooh, hij is zo lief”, zucht ik, “hij loopt hier nu bij m’n benen, ik ben helemaal verliefd, oooh, hij probeert op het aanrecht te springen.” Terwijl de Proteq-dame mijn en Sid’s gegevens probeert te noteren blijf ik doorpraten over Skinner en Sid (“Ooh, hij drinkt altijd terwijl hij naast het waterbakje ligt, zo leuk!”) en de andere poezen. Wanneer ik het toestel uitdruk zie ik dat ik 18 minuten tegen de Proteq-dame heb aangepraat. Zo! Dat was fijn! Ik voel me een stuk relaxter! Ontspannen ook. Dit zal voortaan de gapende leegte in mijn bestaan gaan vullen! Ik zal mijn besognes voortaan van me af gaan praten in plaats van van me af te schrijven! Annoying the world one person at a time! “Mag ik u misschien wat vragen stellen over de veiligheid van uw buurt?” “Nou, met die veiligheid zit het wel goed, maar ik voel me vooral niet meer zo veilig in m’n eigen lijf. Ik heb namelijk de laatste tijd nogal last van paniekaanvallen.” Of: “Ik ben op zoek naar Dhr. van der G.?” “Weet u waar ik al jaren naar op zoek ben? Naar mezelf. Wat denkt u, zal ik gaan mediteren? Of op yoga? Of toch maar een bezoekje aan een psycholoog? Ik ben een beetje bang voor medicijnen, maar het schijnt dat Ritalin een hoop rust kan brengen. Of Lithium. Want ik gebruik nu die Bach-bloesem-druppels, maar in 1 week is dat flesje al leeg, ja, ik heb nogal een wild drugsverleden, dus van een paar druppeltjes die geperst zijn uit zonneroosjes die groeien op een Oostenrijkse bergweide wordt mijn lichaam niet warm of koud.” Of: “Ik kan u een rentepercentage aanbieden van 4,5% en…” “Weet je wat ik u kan aanbieden? Een hele leuke PloesiePoesie! Handgemaakt! Ik heb net allemaal nieuwe gemaakt, Rock PloesiePoesies, met patches van rockbands van vroeger, The Rollings Stones bijvoorbeeld. Echt een heel leuk sinterklaas- of kerstcadeautje en ik pak ‘m ook nog helemaal voor u in, zodat-ie zo hop, onder de kerstboom kan. En ik heb zelfs een speciale decemberaanbieding; 1 Deluxe PloesiePoesie, inclusief verzendkosten voor € 40,-!” Dus dit zou best wel eens mijn laatste stukje hier geweest kunnen zijn. En nu ga ik even de NUON-helpdesk bellen. Ik moet immers iemand laten weten dat ik al 12 dagen niet heb gedronken.

Zonder dat ik het zelf in de gaten had, ben ik toch in die typische vrouwen- valkuil gelopen. Die valkuil waarvan ik zelf jaren zei: “Die wijven, die moeten niet zo zeiken, die moeten gewoon eens keihard geneukt worden.” En dan had ik het over vrouwen die zo lopen te mekkeren dat ze zichzelf helemaal kwijt waren geraakt omdat ze moesten voldoen aan zoveel rollen. Van die vrouwen die hun handen in de lucht gooien, ondertussen met hun ogen rollen, en zeggen: “Ik moet de perfecte huisvrouw zijn en moeder en dochter en vriendin en minnares en werknemer en collega en dit en dat voor die en dan weer dat voor die en ik kan het gewoon allemaal niet meer aan en waar ben ik zelf dan gebleven?” En zo komen die vrouwen erachter dat ze al jaren bezig zijn met anderen. Met anderen tevreden houden. Met anderen pleasen. Want als de ander gelukkig is, dan is zij dat ook. Denkt ze. Zegt ze. Doet ze. Maar wie staat er dan uiteindelijk helemaal achteraan? Met wel een kaartje voor de draaimolen, maar geen plaats meer op de felgekleurde hobbelpaarden? Wie staat er dan beteuterd aan de zijkant te kijken hoe iedereen wel 20 rondjes draait? Juist! Ik! Ik! Ik! Godverdomme. En nu zou ik een paar van die mensen uit die draaimolen moeten sleuren, zodat ik zelf ook eens een ritje kan maken, maar nee, ik ga ook nog eens ijsjes voor ze halen! En als ze dan lopen te zeuren dat ze liever een Magnum dan een Cornetto hadden gehad, dan ga ik die Cornetto ook nog eens omruilen voor een Magnum! Ja, ja, ja, ja, ja, ja, tuurlijk, doe ik, kan wel even tussendoor, geen probleem, ja, voor jou altijd! Oh, wil je ook in de botsauto’s? Nee joh, tuurlijk, ik betaal wel. Nee joh, ik heb genoeg. Echt. Je kent me toch? Ook nog een suikerspin? Haal ik voor je! Tuurlijk! Godverdegodver. Ik zit waarschijnlijk tegen een burn-out aan en misschien ben ik al jaren overspannen, maar daar heb ik dus even helemaal geen tijd voor. Ik ga nu namelijk even alleen tijd aan mezelf besteden. Ik! Ik! Ik! De rest van de wereld draait toch wel door.

Na de paniekaanval van vorige week donderdag heb ik een paar dagen met een soort sluimerende hartklopping gezeten. Angst voor de angst! Het kostte me toen, en het kost me nog steeds grote energie om niet aan m’n hart, m’n onrust, de dingen die nog af moeten, de mailtjes die ik nog moet sturen, de opdrachten die ik nog moet maken en nog veel meer van dat soort dingen te denken. Maar op het moment dat ik niet aan al die dingen denk, nou, dan gaat het dus hartstikke goed met me! Zo! Echt wel! Maar het houd je juist wél constant aan het denken, zo’n paniekaanval, en zeker 3 paniekaanvallen in korte tijd. Want! Hoe ontspan ik eigenlijk? Ontspan ik eigenlijk wel eens überhaupt? Wat is ontspannen eigenlijk? Heb ik het nodig? Ik kwam erachter dat mijn enige ontspanning ook eigenlijk een soort inspanning is. Het enige dat mij al jaren enigszins rust verschaft is het lezen en bekijken van kookboeken en kooktijdschriften. En in alle vrije tijd die ik heb sta ik te koken en te experimenteren in de keuken. ’s Avonds zit ik op de bank te bladeren en te bedenken wat ik de volgende dag zal gaan maken. Ik lees kooktijdschriften op de wc, ik lees ze in bed, ik check kook-weblogs, ik kijk dagelijks de afleveringen van ‘Wie is de Chef’ en ‘Smaken Verschillen’ via m’n pc en ik heb de afgelopen maanden 17 nieuwe kookboeken gekocht. De enige afleiding voor mijn getormenteerde geest, het enige waarin ik helemaal kan opgaan, behalve m’n werk, is koken! Dus dat deed ik al jaren, maar dat deed ik met nog meer geestdrift de afgelopen week! Zo bakte ik voor het eerst een baklava. En ook een tray Weespermoppen. Ik maakte een Spaghetti Genovese. En nadat die klaar was maakte ik verschillende kaaskletskoppen, waaronder van gruyère, Parmezaanse kaas, manchego en geitenkaas. Daarna draaide ik nog een liter kaneel-mascarpone-ijs met m’n ijsmachine. Verder maakte ik Thaise viskoekjes tijdens het wekelijkse kaartavondje van partner P., ik stond maandagochtend puntpaprika’s te roosteren voor het soepje dat ik die middag aan vriendin I. serveerde, ik maakte een tagliatelle met een walnoten-ricotta sausje en ik maakte m’n eerste Gratin Dauphinois. Dus ik kook. En ik eet het op. Ik leef.