Het eerste dat ik vanmorgen zag was het tijdstip ‘7:34′ op m’n iPhone. No shit, dacht ik, wéér 7 uur non-stop geslapen. Het was een wonder, een klein wonder! Ik keek naast me om te checken of P. naast me lag en of hij nog wel leefde, je weet immers maar nooit, maar die lag poeslief naast me te slapen. Naast hem op het nachtkastje lag een klein blauw doosje, dat ik voortaan de redder van onze relatie zal noemen.

Toen ik net met P. was, toen was dat hele snurken van hem nog best schattig te noemen. Toen kroop ik ook gewoon nog liefdevol naast ‘m als hij met z’n mond open lag te gorgelen. Want, ach, wat was-ie toch lief als-ie sliep. Maar ja, toen lag ik ook nog niet elke dag naast ‘m.

Een paar jaar later, toen we eenmaal samenwoonden, werd ik al iets minder tolerant. Ik schudde soms hard, soms zacht, maar altijd net zo lang tot hij stopte met snurken. En als dat niet hielp dan sommeerde ik hem op z’n zij te gaan liggen met een nors: "Liefje, ga eens op je zij liggen, je snurkt." Later kwamen daar vaak enkele vervloekingen achteraan, zoals ‘klootzak’, ‘lul’ of ‘Godverdomme’.

Je kan dan nog zoveel van iemand houden, maar als je al bijna 10 jaar elke nacht wel een keertje uit je REM-slaap wordt gerocheld, dan is de lol van dat houden van er snel vanaf. Heden ten dage beperk ik mijn anti-snurk-praktijken dus tot een gerichte trap richting het slapende slachtoffer, gevolgd door een harde: "Jooooooo!!!!" En dan mag P. van geluk spreken dat ik nog nooit vitale organen zoals bijvoorbeeld z’n nieren heb geraakt, want in m’n woede was dat nou net het plekje waar ik steeds op mikte.

De volgende ochtend is het altijd hetzelfde verhaal: "Ja, maar liefje, ik kan er toch niks aan doen dat ik snurk?" Ja, en dat ik nu zo bloody fucking chagrijnig ben, daar kan ik dan weer niks aan doen, eikel. "Maar je kan toch wel even lief naar me lachen ’s ochtends?", heb ik P. regelmatig horen vragen voordat ik m’n eerste koffie naar binnen heb gewerkt. Nee dus, want de onthouder van de paar uurtjes slaap die ik nodig heb, die wil ik het liefst zo snel mogelijk de deur uit hebben. Opzouten moet-ie. En snel! Er zijn stelletjes die ’s ochtends gezellig afscheid van elkaar nemen, maar dat soort dingen gebeuren dus niet in het echt hè! Niet hier in ieder geval. Ik ben blij dat-ie weg is en dat-ie de komende 10 uur wegblijft ook!

En na 10 jaar zeuren en zeiken, dan kun je wel eens denken dat niks aankomt bij je man. Dat je tegen een muur loopt te lullen. Dat het hem allemaal geen reet uitmaakt. Dat zijn slaapgenot dus 100 keer belangrijker is dan de jouwe. Maar vrijdag kwam P. met een doosje aanzetten. "Voor jou", zei hij. Ik staarde naar een blauw doosje met ‘Breathe Right’ erop. "Oh God, is dit van die stomme reclame?", vroeg ik. Ik zuchtte. "Zonde van je geld", zei ik, weinig hoopvol.

www.breatheright.nl

Of ik het niet leuk vond om samen met haar workshops te gaan organiseren, had Nina gevraagd. Bij mij thuis in Amsterdam. Gewoon gezellig, niet te vaak, maar af en toe. Vond ik wel wat, vond ik wel heel leuk zelfs! Maar door alle omstandigheden van de laatste maanden kwam het er maar niet van. Maar dan nu! Eindelijk! Wel! Op vrijdag 22 mei geven Nina en ik een workshop ‘armbanden beschilderen’ voor maximaal 10 personen! Niet creatief? Niet handig met een penseel? Twee linkerhanden? Trust us; iedereen gaat met een superkekke armband de deur uit! En omdat het voor ons de eerste keer is pakken we het extra feestelijk aan met een glaasje Prosecco en een kaasplankje na afloop! Meedoen? Leuk! Stuur een dan een mailtje. Nina en ik zijn er klaar voor!

Zo’n 8 jaar geleden heb ik een keertje strak van de xtc-pillen in de Supperclub gestaan. Het was er vooral heel wit met wisselend licht van groen naar blauw naar geel naar rood en dat is alles dat ik me kan herinneren. Dus toen ex S. en vriend L. hadden gereserveerd voor een avondje eten en dansen in de Supperclub en vroegen of ik meeging, had ik eerst zoiets van; eh, de Supperclub, was dat niet iets hips van jaren terug? "Nee, het is echt helemaal hip en hot en happening en het eten is goed", had ex S. gezegd. En nu geloof ik ex S. eigenlijk nooit zo op z’n woord, zeker niet als het over hip en hot en happening gaat, en ik vond 70 euro voor een 5-gangen-diner best wel aan de belachelijk hoge kant, maar fuck it, ik zou gaan voor de volledige Supperclub-experience! En die experience zou gaan inhouden; lekker al loungend op zachte ligbedden genieten van gastronomische hoogstandjes, met een dj op de achtergrond en afsluitend de hele nacht verder dansen in de Supperclub-nachtclub. Right! Yeah right! Not dus. Helemaal not dus. Als een sardientje in een blik, als een haring in een ton, als een mak lam lag ik tussen de toeristen op een loungebank. Te bloody fucking wachten! Te wachten! En te wachten! Te wachten tot er na een uurtje eindelijk een mini-voorgerechtje voor m’n neus werd neergezet dat ik binnen 0.4 seconde had weggewerkt om daarna wéér een uur te wachten tot ik een espressokopje soep kreeg. En mijn enige conclusie na dat soepje was; dat kan ik zelf 10 keer beter en ook 10 keer goedkoper. Bitches! Bastards! En na nog langer wachten, en wachten, en wachten, vond ik het genoeg geweest. "Ik ga!", mompelde ik om 23.00 met alle tegenwoordigheid van geest die ik nog op kon brengen. Sinds 16.00 had ik niets meer gegeten behalve dat mini-voorgerecht en dat vingerhoedje soep. Gedronken had ik dan weer wel. En niet eens zo heel erg veel, voor mijn maatstaven dan. Maar ik was kapot. Moe. Heel dronken. Laveloos. Volledig laveloos. En ik had niet eens honger meer. Het was fucking 23.00 en ik had nog geen substantieel gerecht gezien! Bastards! Ooit-hippe bastards. Ik wilde gewoon naar huis. En dat deed ik. Om 23.30 kroop ik tegen P. aan en fluisterde met een enorme drankkegel; "Ik ben zo ontzettend niet hip en happening meer."

"Dus als je die bouwtekeningen dan even ter kennisgeving bij Bouw&Woningtoezicht brengt, dan komt het allemaal goed", had de aannemer gezegd. "Dus mijn aannemer zei dat ik deze bouwtekeningen even ter kennisgeving bij Bouwtoezicht moest brengen", zei ik tegen de dame bij de receptie van de Gemeente Amsterdam. "Bouwtoezicht gaat pas vanmiddag open", zei de dame. Zucht. Maar op enige tegenwerking was ik volledig voorbereid, want ik was vanmorgen zonder koffie de deur uitgegaan. Met 3 bakken koffie ben ik in staat om iemands kop af te bijten, zeker met de lange wachttijden bij de Gemeente Amsterdam, maar nu was ik de relaxtheid zelve! "Ja, ik had net al gezocht naar de openingstijden, maar ik kon ze niet vinden op internet", zei ik, "en ik snap ook niet helemaal wat de aannemer bedoelde eigenlijk." Ik keek de receptie-dame zielig aan. Ze ging wel even bellen of er toch niet iemand was die me te woord wilde staan. En wonderwel kreeg ik even later een bezoekerspasje opgespeld en mocht ik met de lift naar de vijfde verdieping. "Dus we wonen al 6 jaar in een huis zonder ventilatie", zei ik tegen een meisje van Bouwtoezicht, "er is maar 1 raampje dat open kan en dat is natuurlijk kut en nu willen graag 2 grote kiepramen plaatsen in de ramen aan de voorzijde van ons huis. Beter voor mens en dier." Het meisje vond het allemaal heel logisch en ook de bouwtekeningen waren luid en duidelijk. Maar ze ging het toch nog maar even navragen. Nou, het was misschien toch, voor de zekerheid dan, handiger om een bouwvergunning aan te vragen. "Voor zoiets lulligs als dit?", vroeg ik verbaasd. Ja, maar het zou dan om een lichte bouwvergunning gaan. "Dus we moeten een lichte bouwvergunning aanvragen en daar moeten we dan heel lang op wachten en dan moeten we over het totaalbedrag van de verbouwing ook bouwleges gaan betalen?", vroeg ik voor de zekerheid. Ja, dat was dus eigenlijk wel de bedoeling. Ik kreeg ineens heel erg zin in koffie. Tijdens onze vorige verbouwing, 6 jaar geleden, kregen we na een paar maanden pas onze bouwvergunning binnen. Inclusief een rekening van bijna 4000 euro aan bouwleges waar we dus helemaal niet op gerekend hadden. "Dus ik denk dat we blij mogen zijn als die kiepramen er in 2011 in zitten", zei ik net tegen de aannemer.

Via Twitter kreeg ik een bestelling van Dracorubio voor 2 PloesiePoesie catnip-toys voor zijn Spynxen Willow en Pixel. Sphynxen schijnen overigens zacht als een babyhuidje of warme perzik aan te voelen, zodat ze heel erg aai- en kusbaar zijn, maar dat geheel terzijde, want Dracorubio maakte een soort van PloesiePoesie Catnip Commercial! Zo lief! KLIK HIER voor het filmpje!

Een tijdje terug kreeg ik een mailtje van m’n vriendinnetje M.: ‘YOGAISM is een feit! Vanaf woensdag 4 maart a.s. gaan de yogalessen van start in een mooie lesruimte. (…) De lessen zijn toegankelijk voor iedereen, dus ook als je net begint met yoga, niet zo lenig bent of het rustig aan wilt doen.’ Ik wist zeker dat ze dit mailtje speciaal naar mij alleen had gestuurd, want ik riep namelijk al tijden dat ik toch heus, echt, ooit, echt, ooit een keertje aan ‘bewegen’ zou gaan doen. En ik vond ook echt, heus, echt, heus, echt, heus dat ik het een keertje moest gaan proberen. Leek me goed voor lichaam en geest! En waar beter te beginnen met actief bewegen dan onder het toeziend oog van een vriendinnetje? Ze had immers niet voor niets een paar jaar een opleiding tot yoga-leraar gevolgd! Dus ik vorige week woensdag op m’n fiets richting de yoga-studio! En als je het mij vraagt, maar dat deed dus helemaal niemand, was die hele fietstocht van 10 minuten voor mij al genoeg beweging voor de hele week. Maar ik zette stug door, ik was er nu toch en ik had een schone joggingbroek aangetrokken! En toen vriendinnetje M. begon met wat ademhalingsoefeningen terwijl ik op m’n rug lag, toen wist ik zeker dat ik mijn sport gevonden had; liggen en ademen! Jammer dat er geen glaasje Prosecco naast dat yoga-matje stond, maar dat kan misschien voor de volgende keer geregeld worden, maar misschien ook niet, want je moet je aandacht er uiteindelijk toch echt wel bij houden met dat yoga. Zo vroeg vriendinnetje M. om bijvoorbeeld met je linkerhand je rechterknie vast te pakken en dan te draaien en dat deed ik dan precies andersom, zodat de rest van de cursisten met hun hoofd richting mij staarde en ik richting hen. Het is dat er zo’n sereniteit in de zaal heerste, anders zou ik heel hard hebben geroepen: "Gênant!!!!!" Maar verder ging eigenlijk alles best wel goed. Ik bleek nog steeds zo lenig als op de kleuterschool, Pretzel is my middle name, en na afloop voelde ik me heerlijk. Fijn. Lekker. In touch met mezelf en de rest van de wereld. Ik fietste als herboren naar huis. En ook partner P. vond dat ik zeer uitgebalanceerd thuiskwam. Hij vertrouwde het niet helemaal. En ikzelf trouwens ook niet.

p.s. Mijn lieve vriendinnetje M. heeft een hele mooie website; www.yogaism.nl, en ze zoekt nog cursisten! En die hele mooie website is gemaakt door mijn lieve vriendje P. (niet te verwarren met partner P.). Meer van vriend P.’s werk, waaronder ook het Bruce-logo, is te zien op www.patshop.nl.

Ik moest ineens postzegels hebben. Heel veel graag. Gebruikte postzegels, al dan niet afgeweekt. Waar ik ze precies voor nodig had, dan zou ik dan nog wel zien, maar ik moest ze wel snel hebben. Om weer even dat gevoel van vroeger te krijgen misschien, dat gevoel het afweken van de postzegels in een bakje warm water, ze tussen een telefoonboek doen en daarna per land sorteren in een postzegelalbum. Dus zo kwam het dat ik een partijtje onafgeweekte postzegels van een kilootje of 10 voor een spotprijsje op de kop tikte. En die had ik natuurlijk helemaal voor mezelf kunnen houden, want ja, het was immers mijn koopje! Doei! Alles is voor Luna! Maar ik herinnerde me dat ik tijdens mijn zoektocht naar postzegels een berichtje op een forum had gelezen van een leraar op een school voor leerlingen met gedragsproblemen. Deze meester V. gaf zijn leerlingen altijd een postzegel als ze goed hun best hadden gedaan. Het afgelopen jaar had hij z’n eigen verzameling postzegels uitgedeeld en met Sinterklaas hadden al z’n leerlingen een postzegelalbum gevraagd en ook gekregen. Het postzegelalbum van meester V. was echter bijna leeg en daarom zocht hij nog meer postzegels en alles was welkom. Dus ik mailde met meester V. dat ik wel een kilootje kon missen. Hij schreef: "Ze weten hoe ze postzegels moeten weken en vinden het leuk om dat zelf te doen. Veel kinderen houden thuis de brievenbus goed in de gaten en de zegels claimen ze al voor de post is opengemaakt. Je begrijpt dat de zegels zeker welkom zijn en dat de kinderen er ontzettend blij mee zullen zijn." Dus een paar dagen later stuurde ik een doosje op. Even dacht ik nog dat ik met een of andere geflipte filatelist zonder geld te maken had die op een slinkse manier zijn collectie wilde uitbreiden, of dat meester V. misschien een eng mannetje was dat seksueel kickte op het aflikken van postzegels, er zijn immers freaks genoeg in de wereld, maar nee; vandaag viel er een formaat-A4 ansichtkaart op de deurmat. Van Meester V.’s leerlingen. En toen kreeg ik toch wel tranen in m’n ogen.