Zo’n 2,5 week geleden kwam vriendin Y. hoogzwanger naar me toe. Ze was al een maand het Ij niet over geweest, maar toen ze mij helemaal overstuur aan de telefoon kreeg stapte ze meteen in de bus. Met bloemen. En met een gebakje dat ik amper weg kreeg. “Het gaat me niet lukken om de geboortekaartjes te maken”, zei ik eerlijk. “Ik vind het zo kut en erg en ik baal ervan, maar ik ben echt even helemaal de weg kwijt.” “I totally understand”, zei Y., “no worries.” Ik had een superkek geboortekaartje ontworpen voor haar aanstaande zoontje, maar het zou me in deze hele onwerkelijke toestand nooit gaan lukken om 100 originele collages te maken met glitters, stempels en strikjes. Vriendin Y. begreep dat helemaal en zou gaan kijken op internet of er nog andere kekke geboortekaartjes te vinden waren. Maar, en dat is natuurlijk heel logisch; mijn ontwerp was zo’n schot in de roos dat ze niets kon vinden dat ook maar een beetje in de buurt kwam. “Is it okay if I copy your design and make them on my own?”, vroeg Y. daarom. En ja, toen voelde ik me eigenlijk helemaal vreselijk, want dankzij Y. zit ik wel maar mooi even in de tijdelijke bachelorette-flatte in de Jordaan. Gratis. “Weet je wat”, zei ik, “fuck it, let’s make them together.” Dus de afgelopen weken zat ik ondanks al m’n ellende een paar keer samen met Y. in haar tuin in Amsterdam-Noord aan de geboortekaartjes voor haar aanstaande zoon te werken. Zij met een extreem dikke buik vol blauwe glitters en ik met een glaasje Chardonnay in m’n hand. Ondertussen werden wij van lekkere hapjes voorzien door haar man. En eigenlijk was dat allemaal precies wat ik op dat moment nodig had. Gewoon dingen doen en doorgaan. Knippen, plakken, veel glitters, loads of glitter, vooral loads of glitter en stempelen. Doen! Maken! Creëren. En lachen! En terwijl ik de stempels pak met de letters van de voornaam van haar zoontje, zie ik dat ik zijn naam verkeerd om in m’n hand heb. “Look at this”, zeg ik tegen Y., “did you know?” “Of course”, zegt Y., “lovely isn’t it?” Ik staar naar de letters FLOW in m’n hand. FLOW. WOLF. “It’s brilliant”, zeg ik, “wow!” En sindsdien kom ik het woord FLOW ineens overal tegen. Er lag een envelop voor de deur van m’n tijdelijke bachelorette-flatte, van een bedrijf met de naam ‘Flow’. Ik jogde langs een winkel met de naam ‘Flow’. Ik las de ‘Flow’. Mensen bellen me en zeggen ineens out of the blue: “Luun, je zit in een goede flow.” En dat is zo. Gisteren, 6-6-9, is Wolf geboren. Hij is gorgeous. En ik wens hem de allermooiste flow in zijn leven.

p.s. Uiteraard laat ik het kaartje ook hier zien, want het is superkek, maar eerst moeten de kaartjes verstuurd worden!

Ik kwam aanrijden op m’n fiets bij ons oude huis.
Om de poezen te voeren.
M’n buurman stond voor de deur.
Toevallig.
Of hij misschien een poezenmandje kon lenen.
“Waarom?”
Hij wilde een poes uit het asiel halen vandaag.
Toeval bestaat niet.
“Kom even binnen.”
De buurman wist nog niet dat ik bij P. was weggegaan.

“Waar ik ook naartoe ga, ik kan niet 4 katten meenemen”, zei ik.
“Oh”, zei de buurman.
“Dus ik moet voor 2 poezen een nieuw huis vinden”, zei ik.
“Oh, maar dan zou het een beetje stom zijn om een kat uit het asiel te halen, terwijl jij er 2 kwijt moet”, zei hij.
“Ik weet alleen dat ik Bruce meeneem”, zei ik, “want Bruce is mijn muze en Bruce is alleen op mij.”

En toen begon ik te huilen.
Terwijl ik de laatste weken best wel sterk was geweest.
Heus wel.
Echt.
Ik was bang geweest om zelf de keuze te moeten maken, maar ik wist eigenlijk al wat er zou gebeuren.

John Digweed sprong nog net niet in de armen van de buurman.
Niet dat hij dat niet bij iemand anders zou doen.
Want John is de liefste.
De leukste.
De aller- aller- allermooiste.
De meest sociale van alle 4 de katten.

En juist daarom ga ik hém morgen naar een nieuw huis brengen.

Naar de bovenbuurmannen.
Naar de leukste homo’s van Amsterdam.
Naar een huis met een dakterras.
Naar 2 mannen die nu al ontzettend gek op hem zijn.
“Sjonnie.”
“Sjors.”
“Sjimmie.”
“Digwood.”
“Dighead.”

Naar een plek waar ik hem altijd mag komen aaien.

Een situatie als de mijne momenteel zou voor iedereen een kleine hel betekenen. Amper te doen. Amper vol te houden. Voor mij, als half-autistische, dwangneurotische, manische en hysterische vrouw is het dus écht de levende hel. Al mijn zekerheden heb ik onder mezelf vandaan geschopt en voor iemand die grote baat heeft bij structuur zorgt dat voor een ingewikkelde situatie. Ik moet alles plannen, tot in de kleinste details en vooral niet van huis gaan zonder de oplader van m’n iPhone mee te nemen. M’n iPhone is m’n lifeline. In m’n tas zitten 4 stel sleutels. Een setje van mijn tijdelijke appartementje in de Jordaan. Hoe tijdelijk is onzeker. Kan nog een week, kan nog een maand, misschien wel langer duren. Ik zit hier overigens wél zeer goed en lekker. Het bed is fijn. Er is een koelkast, een afwasmachine, een tv, een internetverbinding en uitzicht op de Westertoren. Daarnaast bevindt deze bachelorette-flatte zich op de vierde etage, dus met mijn plan om 10 kilo af te vallen komt het volgens mij helemaal goed. Dan heb ik sinds kort ook nog de sleutels van een appartementje boven het huis van vriendin S. op Prinseneiland. Daar kan ik voor een paar maanden mijn atelier opbouwen, zodat ik in ieder geval kan werken. Er is veel licht, heel veel licht en er is stromend water. Meer heb ik niet nodig om al mijn frustratie, liefde, inspiratie, verdriet en weet ik veel wat ik nog meer voel, haat, boosheid, rust, verlangen, geilheid, gelatenheid, depressiviteit, positiviteit, the whole fucking shebang, om te zetten in kunst en mooie dingen. En dan heb ik ook nog de sleutels van m’n oude huis en de sleutels van mijn fiets, die me van het ene naar het andere huis brengt en weer terug. En dat dan elke dag. Geen rust. Ik ben er moe van. P. wil geen een poes houden, wat betekent dat ik waarschijnlijk voor 2 van de poezen een ander thuis zal moeten vinden. Want ik vind nooit een plek die groot genoeg is voor mij en 4 katten. Dat zou zielig zijn voor ons alle 5. En al wil ik er eigenlijk nog niet aan denken; de film ‘Sophie’s Choice’ komt met de dag dichterbij. En dan moet ik ook nog alles inpakken. En de administratie uitzoeken. Kopiëren. Een financieel adviseur zoeken. Wat is er mogelijk? Wat zijn de opties? Hoe sta ik ervoor? Waar kan ik hierna naar toe? Hoe ziet mijn toekomst eruit? Waar haal ik m’n balans vandaan? M’n kern? M’n evenwicht? De kracht?

En al lijkt deze hele situatie dé perfecte gelegenheid voor een allesoverheersende paniekaanval.
Ik heb er nog geen een gehad.
Niet eens meer bang voor.
Met gewoon in- en uitademen blijk ik een heel eind te komen.

Ik wil deze foto toch even ook tussen de rest van m’n weblog bewaren… Omdat ik er zo relaxed op sta… Zo mezelf… En omdat ik toen, in Londen, eigenlijk misschien al wist wat er zou gaan gebeuren…

Ik koop de afgelopen dagen elke dag een cadeautje.
Niks groots, niks duurs.

Ik moet lief voor mezelf zijn.
Niet omdat anderen dat niet zijn, integendeel.
Juist al mijn vrienden hebben zich als 1 grote warme massa om me heen gevouwen, me getroost, me vastgehouden, me gezegd dat alles wel goed komt, dat ik sterk ben, dat ik leuk ben, dat ik lief ben, ze hebben voor me gekookt, met me meegehuild, met me gelachen, me advies gegeven, elke dag gecheckt om te vragen hoe het gaat, me ervan overtuigd dat ik altijd mag bellen of langskomen als ik het niet meer trek.

Met zoveel armen om je heen voel je je overal thuis.

Ik moet mezelf eraan blijven herinneren dat er ooit ook weer een thuis is voor mij en de katten.
Een écht thuis.
Anders word ik langzaam gek.
En nu zat ik daar sowieso altijd al een beetje tegenaan.

Zaterdag kocht ik een armband met blauwe schelpjes.
Zondag een tompouce.
Maandag een tweedehands retro-sprei.
Dinsdag kocht ik 2 nieuwe theedoeken.
Woensdag een zakje wasknijpers in de vorm van een klavertje 4.
Vandaag 2 groene pannenlappen.

Als het kan laat ik het inpakken.
“Is het een cadeautje?”
“Ja.”

Voor mezelf.

De rouwkaart van de pa van P. kwam binnen.
Zonder mijn naam eronder.
De naam van de moeder van P.
De namen van de zus en zwager van P.
De namen van de nichtjes van P.
De naam van P.
Zonder Luna.
Dat was raar.
Dat was logisch.
Maar dat was raar.

Morgen wordt de pa van P. begraven.
P. heeft liever niet dat ik er bij ben.
Ik begrijp dat.
Ik moet dat respecteren.
Hij vindt het fijn dat ik dat respecteer.
Als ik wel ga is het moeilijk.
Als ik niet ga is het ook moeilijk.
Een begrafenis is trouwens sowieso niet mijn idee van een feestje en ik denk dat de pa van P. het allemaal wel had begrepen.

Ik brand morgen zelf wel een kaarsje.

En ik weet nu al dat ik, ondanks de totale chaos van deze hele situatie, dankbaar zal zijn voor het moment.

Ik ben begonnen met het puinruimen in ons grote huis.
Het doet verdriet.
De poezen snappen er niks van.
Ik weet niet waar te beginnen.
Ik weet niet waar het eindigt.

Al voelt het ook goed om alles wat ik had opnieuw te evalueren, te bekijken, te checken en te realiseren, te voelen; ik kan zonder.

Vandaag ging de telefoon.
“Met Luna.”
Het was Kim van een uitvaartmaatschappij en ze zocht P.
“Nee, die is er niet, maar ik ben zijn vriendin, waar gaat het over?”
“We willen graag een afspraak maken om te kijken of alles nog klopt.”
“Volgens mij heeft hij niet eens een uitvaartverzekering.”
“Ja, maar daarvoor willen we graag een keertje langskomen.”
“Eh.”
“Ja, dat doen we elke 2 jaar.”
“Eh.”
En dan pas zie ik in wat voor een bullshit dit gesprek op dit moment is.
“Mijn man en ik gaan uit elkaar, dus als je m’n man wil spreken, dan zou ik over een paar maanden maar terugbellen.”
“U gaat scheiden?”
“Zoiets ja.”
“Misschien heeft ú dan een uitvaartverzekering nodig?”

Ja, dat was lachen.

Ik had vandaag een stukje willen schrijven met de titel ‘Luna in haar tijdelijke Bachelorette-Flatte’.
En dat ik voor het eerst in m’n hele leven alleen heb geslapen gisternacht.
Dus; zonder man naast me.
Zonder poezen in bed.
Zonder ouders in de buurt.
Of zonder huisgenoten in een andere kamer.
Ik vond het doodeng.
Maar het ging eigenlijk best goed.
En ik had m’n teddybeer bij me.

Ik had ook willen schrijven dat ik vandaag het gevoel had dat het allemaal wel goed zou komen.
Dat ik zoveel lieve vrienden heb die mij hier doorheen gaan slepen.
Dat ik zoveel vertrouwen in mezelf heb dat het ook financieel wel goed komt.
Dat mijn toekomst zo mooi gaat worden.
Dat P. en ik op een volwassen en liefdevolle manier uit elkaar gaan.

Vandaag is de pa van P. overleden.

Ik ben weer in de Bachelorette-Flatte.
Alleen.
Met teddybeer.

Tussen euforie en wanhoop bevinden zich vele gradaties.
Ik heb ze allemaal al minstens 100 keer gevoeld.

Mijn initiële boze gevoel was;

Als hij nou maar meer dit!
Als hij nou dat!
Als hij nou niet!
Als hij!
Als hij!
Dan!
Dan!

Dat gevoel heeft na 4 dagen plaatsgemaakt voor de tekst van een liedje van De Dijk;

Het is zijn schuld niet.
Net zomin de mijne.
Het is de manier zoals de dingen gaan.
Het is wat de tijd kan doen met 2 mensen.
Het was goed.
Maar nu mankeert er toch wat aan.

Er zijn van die columns waarvan ik de titel al een tijdje weet.
Alleen de inhoud is nog onbekend.

Hoe lang maalt deze titel al door m’n hoofd?
Een dag?
Dagen?
Een week?
Weken?
Maanden?
Een jaar?
Maakt het eigenlijk uit?

Gisteren heb ik tegen P. gezegd dat ik bij hem weg ga.

Of hoe ik het ook had kunnen zeggen: "Het is uit."

Uit.
Over.
Ex.

Ik ben bang.
Ik ben zo verdrietig.
Ik ben zo opgelucht.
Ik moet huilen.
Ik moet lachen.
Ik vind het spannend.
IK vind het meer dan dapper dat ik dit durf.
Ik weet niet waar ik aan ben begonnen.
Waar ben ik aan begonnen?
Ik heb 4 katten.
Ik heb geen huis.
Ik heb geen vaste baan.
Ik heb geen pensioen.
Ik heb totaal geen houvast meer.
Ik laat al mijn zekerheden achter.
Ik laat misschien wel alles achter.
Ik ben zo bang voor dat wat komen gaat.

Maar ik weet alleen sinds zo’n lange tijd weer:

Ik hou van mij.