Kluun, dat is toch die kerel die allerlei vrouwen neukte terwijl z’n vrouw aan kanker stierf? Deze ongenuanceerde regel wordt nu, na het uitkomen van de film van ‘Komt een vrouw bij de dokter’ weer eens dunnetjes in alle media uitgespreid. Ik word daar een beetje moe van. Hoeveel mannen gaan er niet vreemd terwijl hun vrouw 8 maanden zwanger is? Hoeveel vrouwen dragen een kind van een ander dan hun eigen partner zonder dat ooit te vertellen? Hoeveel stelletjes blijven niet nog jaren bij elkaar voor de kinderen en gunnen elkaar het licht in de ogen niet? Hoeveel mannen neuken tijdens hun midlife-crisis regelmatig buiten de deur met een 20 jaar jonger meisje van kantoor? En hoeveel van die vreemdgaanders durven dat uiteindelijk op te biechten? Weinig. En als je er dan voor uitkomt ben je blijkbaar gestigmatiseerd voor de rest van je leven. En zeker niet in staat om een nieuwe relatie op te bouwen, want eens een vreemdgaander, altijd een vreemdgaander. Toch? Ik ging vreemd terwijl de vader van mijn partner op sterven lag. Dat is het zinnetje dat van mij is overgebleven als alle nuance eruit is gehaald. Ik ben bij mijn partner weggegaan op een moment dat hij mij misschien het hardste nodig had. Niet echt iets om trots op te zijn. En dat ben ik dan ook zeker niet. Maar spijt heb ik er nog geen seconde van gehad. Want pas daarna durfde ik aan mezelf toe te geven dat ik al jaren ongelukkig was. En kon ik me afvragen waar ik in Godsnaam allemaal mee bezig was. Dat ik écht veel en veel teveel dronk, dat ik maar deed alsof het allemaal helemaal geweldig ging en dat ik de dagen maar wat doorhobbelde. Ik vertelde nooit iemand hoe verdrietig ik was. Hoe ongelukkig. Dat deed ik niet, want ik wist het eigenlijk zelf niet eens meer. En vertellen dat je ongelukkig bent betekent voor mij ook dat je er iets aan moet doen. Dat je je problemen moet oplossen. En daar was ik, en daar waren P. en ik samen, niet meer toe in staat. De dag voordat ik wegging bij P. belde ik niet naar m’n ouders om al m’n shit op tafel te gooien. Ik belde niet naar m’n beste vriendin. Ik belde niemand die dicht bij me stond. Ik belde iemand die ik 5 jaar niet had gezien. Ik belde naar m’n huidige verkering. Voor een booty call. Maar het bleek een wake up call.

"Ik ben best wel een beetje zenuwachtig", zeg ik tegen de dame die m’n schaamhaar gaat weg-laseren. "Ah joh, dat hoeft helemaal niet", zegt ze. Ze laat me plaatsnemen in een tandartsstoel met witte handdoeken eroverheen. Naast me staat een intimiderend groot apparaat. Formaatje wasmachine. "Het voelt voor jou misschien een beetje ongemakkelijk, maar ik heb al enorm veel vrouwen behandeld en we zijn vrouwen onder elkaar toch?” Eh, nou, dat zal dan allemaal wel, ik vind het toch niet echt heel gezellig om me in het bijzijn van een vreemde uit te kleden. Maar wat moet, dat moet en ik even later lig ik in volle glorie op de witte handdoeken. "Kijk", zeg ik en ik wijs richting m’n lies, "moet je zien, die bultjes, dat kan toch niet, dat is toch lelijk, ik heb me vanmorgen geschoren en nu alweer dit!" "Over iets meer dan een half jaar ben je daar voor altijd vanaf en dat is zo fijn!", zegt ze vrolijk. "Heb je het zelf ook laten doen?", vraag ik. Gedeelde smart is immers halve smart. "Ja, ik moet nog 1 behandeling”, zegt ze, “en ik ben er ontzettend blij mee.” "Nou, ik kan niet wachten", zeg ik, "dus kom maar op met dat apparaat." En na het aanbrengen van wat geleidingsgel begint de laserdame met de IPL-behandeling. "Voel je dit?", vraagt ze terwijl ze een keertje flitst. "Nee, eigenlijk niet echt", zeg ik. "En dit?", vraagt ze na het apparaat waarschijnlijk een tandje hoger te hebben gezet. Ook niet echt. En het is niet dat ik zo’n ongevoelig kutje heb, want normaal gesproken hoef je er maar naar te kijken en ik kom al klaar, dus daar kan het niet aan liggen. "Nou, dat is dan mooi", zegt de laserdame en ze flitst vrolijk een eindje verder. Pas op m’n schaamlippen zelf heb ik zoiets van; nou, echt lekker is anders. Maar het gevoel is prima te doen. En na 5 minuten blijkt de hele happening alweer voorbij. "Was dat het?", vraag ik. "Ja, dat was het", zegt ze. "Nee!", roep ik verbaasd. Maar dat was het echt. "Ik ga het echt iedereen aanraden", zeg ik. Ik zag er zo tegenop en ik was zo bang dat het ontzettend pijn zou doen, maar het is dat ik weer 6 weken moet wachten tot de volgende behandeling, anders was ik morgen al gegaan.

www.laviekappers.nl

Een half jaar geleden heb ik een lijstje met 3 dingen opgesteld die ik ooit wilde, maar nooit durfde. Dingen die ik moet doen. Dingen waar ik de rest van m’n leven nog wat aan heb. Dingen die allen de onderliggende gedachte hebben; mens durf te leven! De eerste was een tatoeage op m’n pols. Die zit er inmiddels en die laat ik ook nog wel even zitten. Het tweede is het halen van m’n rijbewijs. Ik ben inmiddels 34 en een rijbewijs bezitten is misschien toch wel handig voor de toekomst, al heb ik nu een niet-drinkende man met auto in m’n bezit. Dat rijbewijs kan nog wel even wachten dus. Het derde ding op m’n lijstje is het volledig thermisch en permanent laten laseren van m’n schaamhaar. Sommige mensen zijn allang blij dat ze elke ochtend überhaupt weer wakker worden, maar ik wil de rest van mijn leven graag elke ochtend wakker worden met een glad kutje. Dat gedoe met scheermesjes ben ik namelijk helemaal zat. Je scheert je, je bent blij, je doet naakt een dansje door de slaapkamer, je man is blij en een paar uur later loop je weer met bultjes, jeuk en stoppeltjes tussen je benen. Je blijft aan de gang. Het is water naar de zee dragen. Een hele toestand. Daarnaast ben ik in de meeste van mijn handelingen ietwat lomp, manisch, ongeconcentreerd en ongecontroleerd en die eigenschappen in combinatie met een scheermesje en je meest gevoelige lichaamsdelen zorgen gegarandeerd voor problemen. En die problemen kunnen volledig worden geëlimineerd door een paar IPL-behandelingen. En wat is nou 6 tot 10 keer pijn lijden als je er een leven lang plezier van hebt? Dacht ik. Er is namelijk een klein probleem. Ik heb iets met kappers. Of eigenlijk juist helemaal niets. Ik kan er niet tegen dat ze aan me zitten, dat geouwehoer tussendoor, het maar lijdzaam ondergaan van de knipbeurt en dan maar afwachten of ze doen wat je zelf in gedachten had. En een dame met een IPL-laserapparaat in haar handen is eigenlijk de grootste kutkapper van allemaal natuurlijk. Vanmiddag ga ik voor m’n eerste afspraak.

Trots als een hond met 7 lullen was ik gisteren, toen alle winnaars van een Dutch Bloggie 2009 hun award kregen opgespeld. Elke medaille had een andere kleurcombinatie en was opgeleukt met pomponnetjes, balonnetjes, een stukje USB, een toetsenbord-toets, dingetjes uit een suprise-ei, gestempelde lintjes en een fijne Dutch Bloggie-button! Uren en uren werk zit er in elke medaille, en vooral ook veel gegodver, maar het zag er allemaal superfeestelijk uit. En dat was precies de bedoeling!

Mijn huidige bril heb ik al een jaar of 10. Het montuur is tijdloos, briljant, gevleugeld en hij staat me geweldig. Ik ben m’n bril. Mijn bril is mij. Deze bril is mijn basis, mijn thuis, mijn alles. En op precies deze bril is mijn huidige verkering gevallen toen hij me 5 jaar geleden voor het eerst ontmoette. M’n bril werkt dus ook nog eens als een grote mannenmagneet. En dat is een zeer prettige bijkomstigheid! Helaas vertoont het montuur al jaren wat slijtageplekken hier en daar en ik zoek daarom ook al jaren naar een nieuw montuur. Zonder succes. Ik ging in Amsterdam brillenwinkel in en brillenwinkel uit en ik zocht het hele internet af, maar vond nooit dat wat ik zocht. En ik achtte de kans dat ik hier in Tiel zou slagen voor een kek montuur zeer klein, maar je weet het niet, ook een brillenwinkel in Tiel verdient een kans. Een open blik. Dus ik naar de eerste de beste brillenwinkel in Tiel. "Ik wil een nieuwe bril", zei ik tegen de brillenman achter de counter, "en als het kan precies deze, maar als dat niet kan graag eentje die kek en funky en sexy is." De brillenman keek naar mijn huidige bril, liep naar de wand met brillen en overhandigde mij een montuur. "Eh… Dit is de bril van Youp van ’t Hek hoor", zei ik, "en daar is helemaal niks sexies aan." "Maar hij is wel open aan de onderkant", zei de brillenman. "Ja, maar hij is rond! Ik wil vleugels! Ik wil dat m’n bril zo kek omhoog wipt." Hij zette me na 10 pogingen een niet-onaardig zwart montuur op m’n neus. "Hmmm, deze zou kunnen", zei ik, "maar staat-ie sexy? De man keek moeilijk. "Niet?", vroeg ik. "Ja, daar kan ik niks over zeggen hoor", zei hij. Hij werd nog net niet rood. Hallo! Wou die man nou een bril verkopen of niet? Als hij had gezegd dat die bril me supergeil stond, dat-ie me in alle standjes tegen de wand met brillen had willen nemen en dat ik 10 jaar jonger leek, dan had ik er meteen 3 gekocht in alle kleuren. Inclusief een zonnebril op sterkte. Eikel. Ik verliet de brillenwinkel om thuis een allerlaatste Ebay-poging te doen. En ik zocht, vond, bestelde, betaalde € 25,- en ontving 5 dagen later uit de U. S. of A. de allerkekste, groene DKNY-vleugelbril ever seen! Ik zette ‘m op en aan de reactie van m’n verkering te merken, zag ik dat het goed was.

"En… lukte het een beetje vandaag?", vraagt m’n verkering elke dag als hij uit z’n werk komt. "Nou, ik heb een heel klein beetje lopen lummelen", zeg ik meestal. Want ‘lummel’ is de laatste weken m’n middle name. Want het blijkt, na alle drama van het afgelopen jaar, toch iets moeilijker om in een goed werk- en leefritme te komen dan ik van tevoren in gedachten had. Dan begin ik aan iets en een paar uur later kom ik erachter dat ik nog geen reet ben opgeschoten. Maar ‘goed plannen’ is eigenlijk nooit mijn middle name geweest en misschien wordt het eens tijd om me daar bij neer te leggen. En om mezelf de tijd te gunnen om te wennen aan m’n nieuwe omgeving en m’n nieuwe leven. Om te reflecteren! Al zou het me eigenlijk beter uitkomen als ik in staat zou zijn om te reflecteren terwijl ik ondertussen het huishouden draaiende houd, m’n PloesiePoesies naai, m’n administratie bijhoud en m’n schrijfopdrachten schrijf. Tijdtechnisch gezien zou dat wel prettig zijn, maar dat lukt me gewoon niet. Dus ik lummel elke dag de halve dag een beetje weg met zitten, kijken, staren, poezen aaien, nadenken, surfen op het internet en F5-en. Vooral veel F5-en. En tussendoor ervaar ik veel hoogte- en dieptepunten die het beschrijven waard zouden zijn, ware het niet dat ik veel liever lummel. Zo zag ik de film ‘2012’ en daar vond ik heel veel van, maar ik lag de dag erna veel liever op de bank. En Oprah gaat stoppen met haar talkshow! Daar vind ik helemaal wat van! Ik bedoel; hoe moet dat nou met mij? Met mijn biologische ritme dat al jaren wordt gereguleerd door m’n dagelijks dosis Oprah in de middag! Ik ben verdomme helemaal naar Tiel verhuisd en het enige stabiele in m’n leven is de talkshow van Oprah en dan krijg ik te horen dat ze ermee gaat stoppen. Ik voel me weer helemaal terug bij af. En als je zulk nieuws hoort, dan is het logisch dat je de dagen erna gewoon tot niets meer in staat bent dan doelloos voor je uitstaren. Al een tijdje te vinden op m’n TO-DO-lijst: ‘kwalitatief hoogwaardig stukje voor maanisch.com schrijven’. Maar ‘lummelen’ klinkt me nog steeds net iets beter.

"Wat wil je voor je verjaardag?", vroeg hij.
"Niks, echt, helemaal niks", zei ik.
"Maar er is toch wel iets wat je wil?"
"Nee, ik heb alles, ik ben helemaal gelukkig."
"Weet je het zeker?"
"Ik weet het heel zeker."
"Echt?"
"Ik wil wel slingers."

Ik kreeg slingers.
Ik kreeg 34 rode rozen.
En morgenochtend mogen de poezen een uurtje in bed.

Ik ben een hele blije vrouw van 34.

Verhuizen veroorzaakt over het algemeen veel stress. En chaos. En algehele ellende. Verhuis 2 keer in 4 maanden met je bedrijf, je hele hebben en houden en de helft van je poezenkolonie en je bent rijp voor de sloop. Trust me. Ik loop nog regelmatig door m’n nieuwe huis, door m’n nieuwe, maar vertrouwde stad, naast een nieuwe man en dan denk ik; zo, ik heb het allemaal goed voor elkaar,maar doe me nu maar een paar Ritalinnetjes. Katers Bruce Lee en Sid Vicious daarentegen hebben nergens last van. Ik was op het ergste voorbereid; sproeien in huis, niet willen eten of drinken, veel gejank en gejengel, het slopen van meubels, ze eventueel toch naar een ander adres moeten brengen, alles! Maar het is dus niks van dat alles. De poezen waren hier eerder gewend dan ik. Die keken wat rond, die zagen dat het goed was en die gingen liggen op de nieuwe bank met een blik van; okay what’s next? En dat is dan eigenlijk 1 zorg minder voor mij, wat natuurlijk erg prettig is, maar wat wel een heel klein beetje lullig is, is het feit dat Bruce Lee, mijn muze-poes, momenteel vooral op m’n verkering is. Nu snap ik dat wel, want dat ben ik ook, maar ík ben hét vrouwtje! Ik ben al jaren bezig met het geven van liefde en aandacht en blikkieblikkies en nou gaat hij liever bij hém op schoot? Dat doet pijn. Dat steekt. Dus bovenop alle verhuis-ellende heb ik ook nog te maken met 2 overlopers van katers. Vanaf het moment dat m’n verkering op de bank zit springt Bruce Lee bovenop hem en geeft hem kopjes all over the place; ja, sukkel, jij wou zo graag een relatie met haar, mij krijg je er gratis bij, dus aaien en hard een beetje. Dan duwt hij z’n kop tegen de hand van m’n verkering die dan z’n hele kop moet omvatten. Vind-ie lekker, soort van baarmoedergevoel, maar nog lekkerder is het als m’n verkering dan langzaam, maar wel héél strak, over z’n kop aait. Met z’n oren naar achteren. En er was licht! Zoiets. Rebirthing. Zou ik ook wel eens willen trouwens. Al kan je een verhuizing eigenlijk ook wel een soort van rebirthing noemen. Want het is een heel emotioneel proces, verhuizen. Ook voor de poezenboys. Heus wel. Want als Bruce bij m’n verkering ligt kijkt hij me heel schuldbewust aan.

"Ik heb honger", zegt hij.
"Dan moet je even wat pakken", zeg ik.
"Wat is er in huis?"
"Van alles, kijk maar."
"Kan jij niet even wat lekkers voor me maken?"
"Waarom?"
"Dan is het lekkerder."
"Mankeer je wat aan je handjes dan?"
"Nee, maar jij kan dat zo goed."
"Ja, doei!"

En dan sta ik toch op natuurlijk.
Het zit in m’n genen.
Ik kan er niks aan doen.
Niet voor een man zorgen voelt tegennatuurlijk.

"Schatje, sta jij nou echt voor mij een croissantje met kaas in de oven te maken?"
"Ja, natuurlijk."
"Wat ben je toch een goede vrouw."
"Maar ik ben een feministe van niks."
"Lievie, maar jij wordt vanavond lekker geneukt en al die feministen zitten zichzelf dan te vingeren op de bank met een bakje rechtsdraaiende yoghurt."

Daar viel inderdaad wat voor te zeggen.

Een maand geleden kreeg ik een mailtje van Ton en Roswitha, van de Dutch Bloggies: ‘Zou jij ’t leuk vinden om iets te ontwerpen dat als bijvoorbeeld medaille/oorkonde kan dienen voor mensen die een Dutch Bloggie hebben gewonnen?’ Eh, de Dutch Bloggie ontwerpen? Dat zijn toch die prijzen die volledig uit elkaar vielen voorgaande jaren? En waar de hele weblog-wereld over loopt te zeiken altijd? Of ik die prijs wil ontwerpen en daarmee het risico wil lopen dat ik volledig online wordt afgezeken op dat wat ik heb gemaakt? Natuurlijk wil ik dat wel! Kom maar op! Dus ik aan de slag met vilt en naald en draad en lintjes en stempels en ik lief Franse knoopjes borduren en nog allerlei vernuftigs en ondertussen rekening houden met het publiek. Het is tenslotte wel een prijs voor nerds. En die moet je niet teveel prikkelen, die hebben het al moeilijk genoeg zo. Dacht ik. "Eh, nou, eh, we hadden van jou eigenlijk iets heftigers verwacht", zei Ton toen ik hem een foto stuurde van m’n ontwerp. "Hoe bedoel je?", vroeg ik. "Nou, eh, ja, nou, gewoon, feestelijker", zei hij, "uitbundiger." Wat? Al jaren is zo’n Dutch Bloggie vooral heel saai en instabiel te noemen, men neme een computermuis en spuit die goud en dat dan op een stokje en een sokkeltje en nu maak ik iets heel anders en geinigs en nou willen ze daar bij de Dutch Bloggies ineens helemáál over de top gaan? "Ik heb rekening met het publiek gehouden hoor", zeg ik. "Veel grijs met een kleurtje en dat kleurtje vond ik al heel wat." "Ja, maar…", begint Ton. "Jullie willen dat ik eigenlijk gewoon helemaal m’n ding doe, helemaal woehoehoehoe, helemaal manisch", zei ik. Dat was precies de bedoeling. Dus ik weer aan de slag met nog meer kleurtjes, surprise-eieren, stukken toetsenbord, stukken USB-kabel, pomponnetjes, balonnetjes, veren, the whole shebang. "Ga je er nu nóg meer werk in stoppen?", vroeg m’n verkering. "Ja, ze wilden het uitbundiger", zei ik, "de bitches." "Krijg je er ook meer geld voor dan?", vroeg hij. "Nee, dat dan weer niet, maar het is nu een prestige-dingetje geworden", zei ik. "Je bent gek", zei hij. "Ja, maar ze worden wel héél kek nu, ik ga helemaal los. Wordt een mooi product. Ik ben trots." En of hij meteen even mee kon helpen met het dichtknopen van 500 mini-ballonnetjes. Dit jaar kunnen de Dutch Bloggies niet uit elkaar vallen. Ze kunnen wel in de fik.

www.dutchbloggies.nl