Of ik misschien in de FOXY wilde, vroeg hoofdredacteur Peter Muller me een paar maanden geleden. Zou leuk zijn voor het honderste nummer en ik werkte immers al sinds het eerste nummer bij het tijdschrift. En aangezien ik nog steeds in m’n ik-zeg-overal-ja-tegen-periode zit, dacht ik: waarom ook niet. Dus collega J. vroeg een tijdje terug naar m’n ranzigste seksuele fantasietjes, al wist ze die eigenlijk allang, want tijdens de FOXY-redactievergaderingen wordt ons seksuele leven sowieso uitgebreid besproken, behandeld en voorzien van commentaar. Inclusief tips, trucs en vooral heel veel bulderend lachen. Fotograaf J. kwam ook meteen maar langs voor wat gezellige foto’s en zo gebeurde het dat ik deze maand uitgebreid in de FOXY sta. Dus nu kan ik dan eindelijk, als mannen met een glazige blik vragen ‘Maar, eh, je werkt bij FOXY, maar eh, heb je er zelf ook wel eens in gestaan?", antwoorden: "Ja."

Pagina 1.

Pagina 2.

Normaal gesproken houd ik mij verre van alles wat met politiek of ingewikkelde toestanden te maken heeft. Ik heb het zelf al moeilijk genoeg. Dus ik kijk geen journaals en lees geen kranten. Uit zelfbehoud. Maar toen m’n moeder aankwam met een krantenknipsel uit het AD met de titel ‘Gangbang en partnerruil in Jaarbeurs’ en vroeg: "Hé, daar gaan jullie toch volgende week naar toe?", moest ik me toch even verdiepen in de materie. Ik heb zelf immers jaren op de Kamasutra-beurs gewerkt en ga er nu nog steeds met veel plezier naartoe. En dan niet alleen om mijn FOXY-collega’s weer even te ontmoeten, of om te kijken welke nieuwe seksspeeltjes er op de markt zijn, zodat ik die weer kan bespreken in de FOXY, maar ook omdat de Kamasutra-beurs een beurs is die zeer dicht bij mijn persoonlijke interesses ligt; seks en aanverwante artikelen. Aan De Huishoudbeurs kan een vrouw ook heus veel hebben, maar ik ga zelf liever met een dubbele dildo naar huis, dan met een dubbelwandige snelkookpan.

Maar… Wim Rietkerk, voorzitter van de Christenunie-raadsfractie is ten oren gekomen dat er aan seks wordt gedaan op de Kamasutra-beurs! Echte seks hè! Op een erotiekbeurs! Een schande! In het Swingerscafé wordt door bezoekers aan partnerruil gedaan en er zijn gangbangs en er is een darkroom! En voyeurs kunnen al die verrichtingen ook nog zien! Ik wist niet wat ik las! Dan ga je naar een erotiekbeurs en dan kan het je dus zomaar gebeuren dat je, na betaling van nog eens € 20,- extra, mensen ziet neuken! Echt neuken! Ik weet het niet zeker hoor, maar volgens mij is dat precies waar 99% van de bezoekers van de Kamasutra-beurs naar op zoek zijn! Seks, het zien van seks of in ieder geval de illusie van seks! Maar ik kan het mis hebben natuurlijk. "Ik moet meteen denken aan de Griekse Oudheid, toen mensen seks bedreven in tempels, al had dat tenminste nog een religieuze lading", aldus Wim Rietkerk, in het AD van 16 januari. Oh, dus als het een religieuze lading heeft, dan mag het wel?! Gutteguttegut. Dat zogenaamde Swingerscafé bevindt zich al jaren op de Kamasutra-beurs. Nooit iemand een probleem van gemaakt. Maar nu de Christenunie een beetje mag meeregeren is het ineens een probleem. Een héél groot probleem! En héél grote problemen moeten meteen worden aangepakt! Want seks, vooral échte seks natuurlijk, dient te worden bedreven in de slaapkamer zonder pottenkijkers. En in de kamer van een lieve priester natuurlijk, maar die mag het omdat het voor hem allemaal een héél religieuze lading heeft. Persoonlijk heb ik het idee dat zo’n gangbang precies is wat God bedoelde met ‘Heb uw naaste lief’, maar ook dat kan ik mis hebben.

Ik heb mijn huidige verkering trouwens 6 jaar geleden ontmoet op de Kamasutra-beurs. Maar daar hoor je zo’n ChristenUnie dus nooit over hè? Dat het zelfs in zo’n verdorven omgeving als de Kamasutra-beurs mogelijk is om de liefde op te laten bloeien. En dat te midden van de dildo’s, vibo’s, geile wijven en glijmiddel. Dus, sorry meneer Rietkerk, dit weekend gaan m’n verkering en ik lekker samen naar de Kamasutra-beurs. Even naar de darkroom. Om onze eerste kus een keertje over te doen. Maar ondertussen zal ik heel hard aan religieuze dingen denken.

Als je iemand na 1,5 jaar wachten op haar PloesiePoesie een mailtje stuurt waarin je uitlegt waarom het allemaal zo lang heeft geduurd en om te vragen of ze ‘m nog wel wil, maar dat je kan begrijpen als ze ‘m niet meer wil en dat je dan van een wildvreemde dit mailtje krijgt:

Wat een mooie! Ik ben heel blij dat je hem toch nog gemaakt hebt, natuurlijk wil ik hem! Geen probleem hoor voor de late reactie.
"Hé, het is oke… om een burn-out te hebben, om in een dipje te zitten, om je te willen opsluiten om nooit meer buiten te komen, om je ex-vriend te haten, of toch nog veel te graag te zien ondanks alles, om nooit meer poezen te willen, om alle poezen van de wereld te willen, of vooral om medelijden te hebben met jezelf…"
Ik hoop dat alles goed blijft gaan en laat maar iets weten als de PloesiePoesie klaar is! Je hoeft je niet te haasten hoor… ik ben héél geduldig!


Dan ga je eerst een potje janken.
Daarna heb je in 1 klap het vertrouwen in jezelf en de rest van de mensheid weer terug.
En daarna ga je ervoor zorgen dat die PloesiePoesie morgen klaar is.

M’n verkering en ik hadden in de kerstvakantie een Singstar-apparaat gekocht om aan de Playstation 3 te koppelen. Eigenlijk vooral voor zijn dochter. Maar ook leuk voor met z’n tweetjes. Beetje karaoke-en voor de tv. Geinig. Normaal heb ik toch een wijntje of 10 nodig om in het bijzijn van anderen te zingen, maar dat is geen optie meer. Dus ik moest me over een grensje of 10 heen zetten voordat ik überhaupt durfde te zingen samen met m’n verkering. Want ik heb dan wel een heleboel interessante features, zingen behoort daar dus niet toe. En voor je het weet gaat hij op zoek naar een vrouw die wél kan zingen. Maar na een liedje of 5 was ik volledig de schaamte voorbij. Al won ik nooit. Niks. Helemaal niks. Het was geweldig, maar als ik een keertje zou winnen, zou het nog veel leuker zijn. Het werd dus de hoogste tijd dat deeltijd-dochter langskwam! "Nee, nee, nee, we gaan niet Hannah Montana doen", zei ik. "Nee, ook niks van High School Musical, nee, nee, die doe je maar een keer met je vader, nee, wij gaan Abba doen." "Leven die nog?", vroeg deeltijd-dochter. "Eh, ja, die leven nog en ze gingen allemaal met elkaar. Die 2 vrouwen gingen met die 2 mannen en toen kregen ze ruzie en toen gingen ze allemaal uit elkaar. Was een hele toestand." "Okay", zei ze. Dus wij zingen. En nog meer zingen. En als je dan 1 keertje verliest, dan kan je dat nog als ‘laten winnen’ bestempelen. Maar ze won dus alles. Alles! Wel godverdegodver! Zat ik hier te zingen met een 9-jarige die de tekst helemaal niet kent, alleen het ge-mama-mia kent ze, en dan alsnog keihard verliezen. Het was niet eerlijk, want ik kon alle liedjes zelfs zonder de karakoke-regeltjes onder het tv-scherm woordelings mee zingen! "Hé, je hebt toch niks met die instellingen gedaan hè? Zodat zij alles wint?", vroeg ik aan m’n verkering. Nee, had-ie niet. "Maar je krijgt wel bonuspunten als je het dansje erbij doet", zei hij. "Echt??", riep m’n deeltijd-dochter, die meteen van links naar rechts begon te dansen. Helemaal jazzballet was ze. Op haar knietjes, hoofd naar achteren, microfoon als een echte zangeres tegen haar lippen aan. "Echt?", vroeg ik. Je weet het niet. Misschien zat er in die microfoons wel een soort van Wii-sensor die registreerde of je wel een beetje in de maat bewoog tijdens het zingen. Zou kunnen. "Kijk! Volgens mij heb ik ook alle dans-bonuspunten gehaald!", riep deeltijd-dochter even later verrukt. Oh ja. Tuurlijk! Zij wel! Ja, hier viel gewoon niet tegenop te zingen. En ook niet tegenop te dansen. Ik wacht nu met smart op de Singstar-editie van Madonna. Die kon ook niet zingen.

Bijna 3 maanden geleden verhuisde ik met een hoofd vol chaos, een volgestouwde vrachtwagen met m’n persoonlijke spullen en m’n bedrijf, een paar tassen vol met ongeopende enveloppen en een uitpuilende digitale mailbox van Amsterdam naar Tiel. Zo! En ga maar eens even lekker daar in Tiel de boel organiseren! Succes! In een strak, wit, totaal opgeruimd designhuis zal ik nooit kunnen wonen, maar er zijn wel grenzen. En die grenzen heb ik het afgelopen jaar ruimschoots overschreden. En nu moet ik wel zo eerlijk en realistisch blijven om te erkennen dat ik m’n hele leven al een rotzooimaker ben geweest en dat mijn ongeordendheid niet iets is van de laatste paar jaar. Want hoeveel stukjes heb ik al wel niet geschreven over de totale chaos die mij altijd omringde? En dat ik uiteindelijk wel altijd heel druk bezig was om orde in de chaos te scheppen, maar dat ik nooit op een punt kwam waarbij er daadwerkelijk orde was geschept? Maar, en Heer sta mij bij; ik geloof dat dat punt nu eindelijk echt in zicht is! Want, en het heeft wat stress- en jankmomentjes opgeleverd, ik ben momenteel totally up to date met mijn persoonlijke administratie. Alles keurig in mapjes, alle rekeningen zijn betaald, ik ben voor alles verzekerd, dus niemand maakt mij iets! En ook mijn zakelijke administratie, bonnetjes, facturen, alles is gearchiveerd en georganiseerd en alle belastingformulieren zijn ingevuld. En gaf dat rust? Hell Yeah! En er zijn momenten geweest, zo ongeveer elke dag en elk uur, dat ik heb gedacht; ik gooi gewoon die hele zakelijke mailbox weg. Alles weg. Nooit meer aan denken. Gewoon helemaal opnieuw beginnen. Maar iemand heeft de moeite genomen om mij te mailen en al zijn sommigen dat waarschijnlijk na een jaar allang weer vergeten, het is wel zo netjes, zakelijk, volwassen en the right thing to do om iedereen keurig terug te mailen. Dus ik stuur al een paar dagen mailtjes met een strekking als: ‘Sorry voor mijn late reactie, ik had nogal een rotjaar, dankjewel voor je complimenten en je vriendin is vast allang jarig geweest, dus ik denk niet dat je nog een PloesiePoesie wil, maar ik wil je toch terugmailen en je een heel gelukkig 2010 wensen! Dag!’ Het is zwaar confronterend, het is kut en het kost heel veel energie, maar ik doe het wel. Ik doe het! Ik doe het! Nu nog even m’n 1000 pennen en stiften per kleur in bakjes zetten, m’n voorraadkast op houdbaarheidsdatum, m’n 20 verhuisdozen vol stof op kleur sorteren en m’n boekenkast op alfabet en dan denk ik dat ik er wel tegenaan kan dit jaar.

Ik heb ooit gezegd:

P. en ik gaan nooit uit elkaar.
Ik ga nooit weg uit Amsterdam.
Ik ga nooit van m’n leven meer terug naar Tiel.
Nee, maar die vrienden raak ik nooit kwijt.
Ik ga dus echt nooit overhemden strijken.
Ik krijg m’n administratie nooit op orde.
Ik maak nooit meer aardappelpuree.
Dat gaat me nooit lukken.
Ik word nooit een goede huisvrouw.
Nee, maar ik neem nooit meer zoveel katten.
Ik ga nooit meer samenwonen.
Ik wil nooit kinderen.

Wat ik vooral in 2009 heb geleerd; Zeg nooit ‘nooit’.

Uiteraard wens ik al mijn lezers een heel goed, gezond, gelukkig en vooral relaxt 2010 toe! Katertje Frank Sinatra laat hier even zien hoe dat moet!

Wat zo fijn is aan luisteren van zielige liedjes terwijl je zelf geestelijk en spiritueel en lichamelijk helemaal overhoop ligt is dat ze áltijd over jou gaan. De zanger(es)/schrijver weet helemaal je gevoel je omschrijven en gedeelde smart is nog altijd halve smart. Maar ook het geluk uit liedjes valt te delen. Zeker als je verliefd bent. Vorig jaar was superzwaar, maar ik heb me ook nog nooit zo licht gevoeld. En zo sterk. Want 2009 was wel ontiegelijk en keihard mijn jaar. Het verhaal stond hier op maanisch.com, dit waren de platen: 10 clichés in chronologische volgorde.

1. Maria Mena – Internal Dialoque
You did the right thing, covered your scars
Challenged your faith
and closed your eyes driving cars
For all that they knew you were safe home
But you went through hell
whenever you were left alone…

2. Anouk – My Best Wasn’t Good Enough
Let’s say I gave you all I had
And now I’m out of time
And my best wasn’t good enough…

3. Aretha Franklin – You make me feel like a natural woman
I didn’t know just what was wrong with me
till your kiss helped me name it
Cause you make me feel like a natural woman…

4. Natasha Bedingfield – Unwritten
Feel the rain on your skin
No one else can feel it for you
Only you can let it in
No one else, no one else
Can speak the words on your lips
Drench yourself in words unspoken
Live your life with arms wide open
Today is where your book begins
The rest is still unwritten...

5. Beyone – Listen
Listen, I am alone at a crossroads
I’m not at home in my own home
And I’ve tried and tried to say what’s on mind
You should have known…

6. Beyonce – Halo
I swore I’d never fall again
But this don’t even feel like falling
Gravity can’t forget
To pull me back to the ground again…

7. Acda & De Munnik – Lopen Tot De Zon Komt
Heb je nu alles wat je wou?
Werd je wakker met een glimlach?
Zegt ‘ie vaak: "Ik hou van jou"?
Houdt ‘ie je vast als je soms bang bent?
Kent hij je angst en je verdriet?
Alleen maar schudden met je hoofd, lief
Logisch dat je me verliet…

8. White Lies – Farewell to the Fairground
Farewell to the fairground
These rides aren’t working anymore
Goodbye to this dead town
Until the ice begins to thaw
We’ll head south just hold my hand now…

9. Editors – Papillon
Darling, you’re born, get old and die here
Well that’s quite enough for me dear
We’ll find our own way home somehow…

10. Black Eyed Peas – Boom Boom Pow
BOOM BOOM POW!!!!!!!!!!!!!!!!

Het was 5.00, ik was wakker en het was 24 december. "Ik heb kerststress", meldde ik aan m’n verkering. "Waarom?", vroeg hij. "Ik voel het gewoon", zei ik, "ik voel het, ik voel het." "Nergens voor nodig", zei hij, "S. komt en de pappa’s en de mamma’s komen en die vinden het écht allemaal best." "Oh", zei ik, maar ik was er toch niet gerust op. Dus nadat ik nog 2 uur wakker lag en ondertussen een boodschappenlijstje in m’n hoofd creëerde, rammelde ik hem wakker en zonder problemen deden we om 8.00 boodschappen en zaten om 9.00 weer op de bank. "Zo", zei ik, "nu ben ik er wel klaar voor denk ik." "Dan ga ik S. halen", zei hij. En terwijl hij z’n dochtertje ophaalde om daarna 6 dagen bij ons te zijn deed ik nog maar een rondje met de stofzuiger door het huis. Gewoon omdat het kon! En nadat zijn dochtertje haar tas had uitgepakt volgden een aantal totaal stress- en gedoe-loze familiaire feestdagen. De ouders van m’n verkering zijn 30 jaar geleden gescheiden en allebei weer hertrouwd met een man, zodat ik nu in het bezit ben van 1 schoonmoeder en maar liefst 3 schoonvaders! Wat er ook meteen op neerkomt dat deeltijd-dochtertje S. 6 opa’s heeft! Ingewikkeld, maar mijn vader is in ieder geval helemaal in zijn nopjes met zijn nieuwe rol als opa. Dat hij dat nog mag meemaken terwijl z’n dochter altijd als hardste schreeuwde dat ze nooit kinderen wilde. En ik moet eerlijk toegeven; zo’n klein meisje dat mijn vader ‘opa’ noemt, God, pak de doos Kleenex er iedere keer maar bij. Er waren dus heel wat opa’s en oma’s te bezichtigen en dat deden we ook. We reden naar Groningen, we reden naar Apeldoorn, we bleven thuis in Tiel, we suki-yaki-den, we gourmetten, we aten erwtensoep, we aten veel toastjes, we klaverjasten met zijn moeder en haar man, we klaverjasten met mijn ouders en we klaverjasten met zijn vader en zijn man. Ik zat wel alle drie de keren bij het verliezende team, maar dat kan dus echt niet alleen aan mij liggen hè? En ach, noem het burgerlijk. Noem het Hollandse gezelligheid. Noem het een warm bad. Noem het meant to be. Noem het met je neus in de boter. Noem het liefde. Noem het totally stressloos. Als je van je deeltijd-dochtertje een heel lief briefje krijgt voordat alle feestdagen beginnen, dan kan je alles aan.

“Ik had je bijna een poesje gegeven voor je verjaardag”, had m’n verkering 2 weken geleden nog gezegd. “Nee, maar ik wil geen nieuw poesje hoor”, zei ik. “Maar je zegt steeds dat je een nieuw poesje wil”, zei hij. “Ja, maar dat is een grapje hoor”, zei ik, "2 is katten is echt genoeg". En het was ook steeds een grapje. Echt. Heus. Echt. Maar toen m’n verkering in de auto bekende dat het hém zo leuk leek om een poesje van ons samen te hebben en toen m’n deeltijd-dochter daarna vanaf de achterbank mega-enthousiast begon te roepen: "Pappa wil een poesje, ja, pappa wil een poesje, een poesje, ja, we gaan een poesje halen", toen kon ik zoveel groepsdruk gewoon niet aan en zei ik dat we best wel even in het asiel konden gaan kijken dan. Dus wij naar het asiel met de vraag of er nog kittens waren. Hadden ze. Het asielmeisje troonde ons mee naar een kittenkamer met de mededeling dat deze kittens allemaal adopteerbaar waren. Een grijs met wit tijgertje keek ons van achter het raam aan. Tongetje uit z’n mond. “Ach, kijk hem nou”, zegt het meisje van het dierenasiel. “Aaaaah”, verzuchten we met z’n drieën in koor. Maar ik wilde eigenlijk geen wit met grijs tijgertje. Ik wilde een rode. Maar het enige rode katertje in de ruimte was dus totally not into me toen ik ‘m probeerde op te tillen. De grijs-met-witte zag echter z’n kans en sprong meteen bij me op schoot. Ja, en daar ga je. Daar ga je. Daar ga je dan weer keihard. "Ik hoef de andere kittens niet meer te zien hoor", zei deeltijd-dochter nadat de grijs-met-witte kitten haar gezicht had afgelikt. "Ik ook niet", zei m’n verkering nadat de kitten een paar minuten als een lappenpop tegen ‘m aan had gespind. "Doe er maar een strikje om", zei ik tegen het asielmeisje, want ik was natuurlijk allang verkocht. En eenmaal thuis gedroeg de 6-maanden-kitten zich alsof hij er altijd al geweest is. Hij blij, wij blij en ook Sid en Bruce keken niet echt op of om en waren na een tijdje al met ‘m aan het spelen. "Maar hoe gaan we ‘m noemen?", vroeg ik, "want alle poezen hebben een naam die past bij de periode waarin ze kwamen. Dus z’n naam moet wel voor nu staan. Voor iets positiefs. Voor gezellig en fijn." “Frank Sinatra”, zei m’n verkering. "Perfect", zei ik. I did it my way.