“Er is iets met Bruce”, zeg ik vrijdagmiddag tegen de verkering.
“Wat dan?”, vraagt hij.
“Ik weet het niet, z’n haar zit niet goed hier op z’n kont, kijk, helemaal fluff.”
“Dat zit altijd zo.”
“Echt niet… en hij kijkt een beetje glazig.”
Vervolgens pakt de verkering Bruce op en legt ‘m op z’n rug tegen z’n arm aan.
“Hier, niks aan de hand, hè Bruce.”
“Hij blijft wel verdacht lang liggen, normaal was-ie er allang afgesprongen.”
“Nou, misschien, maar hij is wel aan het spinnen.”
“Ik vertrouw het niet.”

“Hij heeft al 24 uur niks gegeten nu”, zeg ik zaterdagochtend.
“Een paar brokjes toch?”, zegt de verkering.
“Die heeft-ie eruit gekotst.”
“Blikkieblikkieblikkie”, roept de verkering door het huis.
Maar Bruce blijft liggen waar-ie ligt.

“Het is een draadjes-fetisjist “, zeg ik een uur later tegen de dierenarts, “en hij is ook gek op spelden, plastic en nou ja, volgens mij heeft-ie iets verkeerds gegeten.”
En!
Ja!
Hoor!
Daar gaan we weer!
Twee jaar na het eerste draadjes-incident heb ik een déjà vu all over the place!

Dus Bruce is gisteren wéér helemaal open gehaald om er een draad van een aantal meter uit te verwijderen. En wéér ligt er een hele fikse dierenartsrekening op me te wachten. En wéér zit ik me helemaal op te vreten van binnen. Maar volgens de dierenarts is de operatie wéér helemaal voorspoedig verlopen. En wéér zit Bruce aan de antibiotica en ontstekingsremmers en maagzuurremmers. En wéér ligt Bruce als een poezenmietje in de bench bij de dierenarts, niet óp, maar ónder z’n dekentje. En wéér zal ik morgenochtend supergelukkig zijn als-ie gewoon weer veilig thuis is.

“Waar kan ik je mee helpen?”, vroeg de huisarts.
“Nou! Laat ik met de conclusie beginnen! Ik word volgende maand 35 en volgens mij heb ik al m’n hele leven iets van ADHD of ADD, kan mij het schelen, ik heb al die testjes op internet al 100 keer ingevuld, maar ik kan er nu niet meer tegen”, zei ik.
“Oh”, zei de huisarts, “en wat is de reden dat je hier nu pas mee komt?”
“Omdat ik ouder word en het gewoon lichamelijk af en toe niet meer trek. Vroeger was het geen enkel probleem om 30 keer per dag de trap op en af te lopen omdat ik weer iets vergeten ben. En toen kon ik er ook nog wel om lachen dat ik 2 per dag naar de supermarkt moest omdat ik het belangrijkste ingrediënt niet had meegenomen. Maar ik word er nu gewoon moe van.”
“Okay.”
“En ik zou het nu toch eindelijk wel een keertje fijn vinden als ik een hele dag gefocust kon werken, en dan niet een half uurtje, maar gewoon 8 uur achter elkaar. Mijn persoonlijke mantra is ‘focus godverdomme’, dus dat zegt al wel genoeg of niet?”
“Ja, misschien.”
“En ik heb in het verleden regelmatig allerhande drugs van het oppeppende soort tot mij genomen en in tegenstelling tot de mensen in mijn omgeving die er helemaal van uit hun dak gingen, disco dansen, dat soort dingen, werd ik er helemaal rustig en gefocust van.”
“Dat is inderdaad wel een indicatie.”
“En van Ritalin word ik ook rustig en gefocust.”
“Dat is je al eens eerder voorgeschreven?”
“Nee, die zijn via het illegale circuit in mijn medicijnkastje beland.”
“Oh.”
“Nou, en ik ben het nu gewoon helemaal zat. Ik wil van de chaos in m’n hoofd af.”
“En heb je wel eens last van depressieve gevoelens?”
“Eh, aan het einde van elke dag heb ik altijd het gevoel dat ik veel meer had kunnen doen, ik word de hele dag afgeleid door van alles en ik heb altijd 20 halve projecten in huis liggen, van de was tot m’n gewone werk en daar word ik dan wel chagrijnig van, ja, maar depressief, nou nee, of misschien ook wel, weet ik veel, want ik kan nog steeds om mezelf lachen, hahaha, maar het wordt een beetje vermoeiend allemaal. En ik heb wel eens gedacht; laat maar zitten met dat eigen bedrijf, ik ga gewoon bij de Albert Heijn achter de kassa, lekker een baantje zonder verantwoordelijkheid, lekker bliepbliep de hele dag.”
“Oh.”
“Dus?”
“Ik mag je geen medicijnen voorschrijven, want de indicatie ADHD moet door een professional worden gesteld.”
“Oh.”
“Dus ik ga een verwijsbrief voor je opstellen en die faxen aan een ADHD-specialist.”
“Fijn.”
“En die neemt binnen 10 dagen contact met je op.”

Ik kan niet wachten. Maar dat kan ook aan m’n ADHD liggen.

Het is een altijd terugkerend zinnetje in de conversaties tussen m’n moeder en mij: “Je moet het gewoon bijhouden.” En nu m’n moeder zo lekker dicht in de buurt woont hoor ik het ook eigenlijk iets meer dan me lief is. “Je moet de was gewoon bijhouden en meteen strijken als het droog is.” En vorige week, toen m’n ouders hadden besloten dat de muur van klimop die door de tuin heen woekerde hoognodig gesnoeid moest worden, hoorde ik ‘m ook: “Ja, klimop, dat moet je eigenlijk elke week even bijhouden.” Ook nog: “Ja, met 3 katten moet je het gewoon meer bijhouden, elke dag even stofzuigen.” En! En! En! En! En zo kan ik nog wel even doorgaan! En nu kan ik wel lopen te bitchen op m’n eigen moeder, maar zij is wel degene die ervoor zorgt dat bijvoorbeeld de was binnen dit huishouden wordt bijgehouden. Je geeft het nat mee en 2 dagen later krijg ik het gestreken terug. En wanneer er een mand met schone was staat strijkt zij het hier ter plekke even weg tussen een borrel en een potje klaverjassen door. Hulde. En respect. Maar het is godverdomme The Story of My Life dat de rest van het bijhouden me allemaal nooit tegelijkertijd gaat lukken! Want binnen een dag of week of maand, afhankelijk van het huishoudelijke klusje, ben je gewoon weer terug bij af en moet je alles weer opnieuw gaan bijhouden! En dan moet je ook nog je relatie bijhouden. Vriendschappen bijhouden. De kattenbak bijhouden. Ik moet m’n PloesiePoesie-voorraden bijhouden. En ik zou ook zeker de PloesiePoesie-website veel meer moeten bijhouden. Ik zou al m’n ideeën eens in een boekje moeten gaan bijhouden. En aangezien ik sinds een paar maanden weer zo’n 10 kilo ben aangekomen zou het misschien geen onverstandig idee zijn om ook m’n lichaam weer eens een beetje bij te gaan houden. En nu zit m’n haar over het algemeen hartstikke goed, maar ik moet de kleur in m’n haar wel bijhouden en om de 5 weken verven! Ik moet de huid rond m’n ogen ook zeker een beetje bijhouden en pappen en nathouden, omdat ik goddomme geen 18 meer ben. Ik moet m’n drankvoorraad bijhouden. M’n mailbox bijhouden. M’n opdrachten. M’n familie. De badkamer. M’n agenda. Oh, God m’n agenda! En er is maar 1 lichtpuntje in deze hele toestand en dat is dat ik met dit stukje wel m’n weblog weer heb bijgehouden.

Dus wij naar de Kamasutra-beurs. En de verkering wilde wel eens een kijkje nemen in het Swingers-café. En ach, hij had het al zo moeilijk gehad met het ontbreken van de jarretels in de auto, en ach, je gunt zo’n man ook z’n pleziertje. En ach, het leek mij op z’n minst dan wel geinig om binnen te kijken bij het plekje dat de Kamasutra-organisatie zelf het ‘spannendste plekje van de hele beurs’ noemt. Diezelfde organisatie vergelijkt het zelfs met een parenclub ‘en er is altijd wat te beleven, voor ieder wat wils.’ Nou, nou, toe maar! En nu ben ik niet van het swingen of parenclubben of partnerruilen, want van ruilen komt huilen, maar… zien neuken, doet neuken! Een klinisch bewezen feit waarop de porno-industrie al jaren en jaren zeer wel vaart! En live zien neuken is natuurlijk nog veel gezelliger dan samen een pornootje op de bank kijken, dus ach, ik sta er niet negatief tegenover. Een beetje op een afstandje kijken naar andere stelletjes die aan het seksen zijn, het zou zomaar eens best spannend kunnen zijn. Dus de verkering en ik betaalden 20 euro om het Swingers-café binnen te mogen. En wij gingen zitten op een met dik plastic bekleed bankje. Wij nipten wat van onze drankjes en keken naar de rest van de Swingers-café-bezoekers. En ik zag dat het niet goed was. Niet spannend. Niet geil. Vooral heel saai. En treurig. Maar ja, als iedereen zo denkt, dan gebeurt er dus ook helemaal niks en dan is het cirkeltje rond. Dan gaat iedereen dus naar elkaar zitten kijken tot er wat gebeurt dan zit je dus uiteindelijk met z’n allen naar elkaar te kijken tot er wat gebeurt. En dan wordt er al helemaal niet geneukt. En al zeker niet door mij! Geeft alleen maar gedoe en vieze vingers. En echt, heus, iedereen is mooi en aan iedere vrouw zit vast wel een geil plekje, zelfs aan bijvoorbeeld Catherine Keijl, en ook iedere man kan iets opwindends hebben, zelfs Mart Smeets, maar sommige mensen mogen wat mij betreft gewoon hun dagelijkse kleding aanhouden. Met slipje eronder graag. Want op een drillerig lichaam met een kanten niemendalletje eromheen gevouwen als ware het een stuk darm om een lekkere verse, vette rookworst zit niemand te wachten. Ik niet in ieder geval. Doe mij dan maar die rookworst! Maar het beeld van die ene dikke drillerige vrouw in kanten niemendalletje bleef op m’n netvlies gegrift. “Ik vind dit dus echt helemaal niks hier”, zei ik. “Nee, echt geil is anders hè?”, zei de verkering. Dus die nacht vielen wij lekker lepeltje-lepeltje tegen elkaar in slaap. In ons eigen bed.

De verkering en ik gaan vanavond naar de Kamasutra-beurs. Even kijken hoe m’n collega’s van de FOXY bezig zijn, hapje, drankje, rondje over de beurs, kijken of er nog nieuwe extremiteiten op het gebied van seks en erotiek zijn bijgekomen, beetje socializen, beetje netwerken en ondertussen een beetje halfgeil aan elkaar zitten en dan heel lief zeggen: "Hier hebben we elkaar 7 jaar geleden voor het eerst gekust, hè, schatje?" Dat soort dingen. En om dat soort dingen wat kracht bij te zetten had ik bedacht om kousen aan te trekken met jarretels en geen slipje en dan wel een jurkje en dat ik dan zo in de auto zou gaan zitten en dan m’n jurkje een beetje omhoog en dat hij dan zou zeggen: "Nou, nou." En dat hij dan de auto al richting vluchtstrook of parkeerplaats zou manoeuvreren, maar dat ik dan zou zeggen: "Nee, nee, schatje, kijken, kijken, maar niet aankomen." Dat soort dingen.

Dus ik richting de binnenstad van Tiel om jarretels aan te schaffen! En nu is Tiel nergens in de binnenstad een fatsoenlijke groenteboer te vinden, maar er zijn wel 4 lingeriewinkels. Vier! Vier! En bij geen van de 4 verkochten ze een chique, edoch sletterig lingeriesetje met jarretels en the whole shebang. Wat zeg ik; bij geen van de 4 lingeriezaken verkochten ze überhaupt jarretels!

"Mag ik u wat vragen?", vroeg ik aan lingeriedametje 4.
"Natuurlijk", zei ze.
"Verkopen jullie ook jarretels?"
"Nee, nee, die hebben we niet."
"Waarom eigenlijk niet?"
"Die verkopen we alleen rond de feestdagen."

Wat? Alleen rond de feestdagen? Alleen rond de feestdagen? Dus in Tiel worden er alleen maar sletterige setjes verkocht rond de feestdagen? Dat is hetzelfde als hem alleen op z’n verjaardag pijpen. Of alleen maar anaal als het Pasen is. Of alleen een trio rond de Kerst. Bullshit dus.

"Waarom?", vroeg ik, "het moet toch eigenlijk elke dag een feestje zijn in de slaapkamer?"

De verkoopster keek me aan alsof ze me niet begreep.

Vorig jaar werd ik door www.corrosia.nl gevraagd of ik mee wilde werken aan hun kunst&kerst&carry-tentoonstelling. Of ik dus even een heleboel PloesiePoesies kon maken die ik daar dan kek mocht tentoonstellen en die dan ook eventueel verkocht zouden kunnen worden. Ja, dat wilde ik wel, heel, heel, erg graag zelfs, maar nee, ik kon mezelf er dus echt niet toe zetten toen. Ik zat midden in m’n hele verhuis- en verwerkingsproces en ik was blij dat ik nog leefde en elke ochtend weer wakker werd en vooral dat ik elke dag nog iets voor elkaar kreeg. De was bijvoorbeeld. Of de afwas. Of andere huishoudelijke klusjes. Dus ik ademde wat in en uit en zei dat het me niet ging lukken. En ik baalde stiekem toch wel een beetje. Want een kunst-iets! Tussen de andere kunst-dingen! Maar een paar weken terug vroegen ze me weer voor hun tentoonstelling van dit jaar. En eigenlijk zat ik met hetzelfde probleem. Het is toch wel heel veel werk en ik voel me net een beetje weer helemaal tiptop en ik ben bijna ook bij met m’n gewone PloesiePoesie-opdrachten, en, en, en! En ik had een heleboel bezwaren om het wéér niet te doen. Want, ja, dan maak je wel een heleboel leuke Deluxe PloesiePoesies, de kans dat ze uiteindelijk tijdens zo’n tentoonstelling verkocht worden is niet zo heel groot. M’n geld verdien ik toch het meest met de look-a-like PloesiePoesies. Maar, toch, maar toch. "Ik wil het zo graag liefie", pruilde ik tegen de verkering, "het lijkt me zo koel om heel veel PloesiePoesies tentoongesteld te zien en al verkoop ik er daar geen een, het lijkt me zo gaaf." En toen deed ik een soortement van snikje. "Ik vind het niet heel verstandig schatje", zei hij. "Ik ook niet", zei ik en toen keek ik hem aan met van die reeblauwe ogen, inclusief pruillipje en daarna m’n allerliefste glimlach. "Maar ik help je wel mee hoor", zei hij toen. En dat was net wat ik nodig had! Dus ik gaf de verkering een dikke knuffel en beloofde hem elke avond seks en heel diep pijpen en toen belde ik m’n moeder en die vond het ook heel gezellig om mee te helpen met poezen naaien en vullen. Ook de 3 echte katers helpen mee met m’n aanstaande ‘PloesiePoesie Parade 100’, waarvoor ik dus 100 PloesiePoesies aan het maken ben. Al zitten die meer in de weg.

Toen ik bij P. wegging wist ik; zijn vrienden ga ik niet meer zien en onze gezamenlijke vrienden waarschijnlijk ook niet. En dat was goed. Zo gaan die dingen. Daar hield ik rekening mee. Maar dat ik ook een aantal van mijn eigen vrienden nooit meer zou zien, dat had ik eigenlijk niet ingecalculeerd. En dat doet pijn. En daar heb ik heel veel en heel hard om gehuild de afgelopen tijd. Het is nu bijna een jaar geleden dat ik contact had met mijn beste vriendinnetje. Zij is vorig jaar gestopt met praten, waarschijnlijk omdat ik in de jaren daarvoor nooit heb gepraat over mijn verdriet. Misschien vindt zij dat beste vriendinnetjes over alles moeten praten. Zelfs als de ander dat niet kan. Of misschien heb ik wel iets heel anders fout gedaan. Misschien vond ze m’n haar altijd al kut zitten. Misschien vindt ze m’n verkering niet zo leuk. Misschien vind ze Tiel niet leuk. Misschien snapt ze niet dat ik nu ineens wel af en toe voor een kind wil zorgen. Misschien is zij zelf vergeten hoe je je gedraagt als je stapelverliefd bent. Misschien is ze het niet eens met al mijn keuzes van de afgelopen jaren. En dat mag, maar het waren wel mijn keuzes. En ik sta achter every single one of them. En ik vind dat vriendinnen het niet altijd eens hoeven te zijn met elkaar. Het met elkaar eens zijn en van elkaar houden zijn 2 verschillende dingen. Maar ik heb me erbij neergelegd dat ik op geen een van mijn vragen ooit nog een antwoord krijg. Ik heb gebeld, gemaild, ge-sms’t, gevraagd om antwoorden, om een reactie, om iets. Maar ik kreeg niets. En ik zou het liefste haar de schuld geven van onze verbroken vriendschap, want dat is natuurlijk het makkelijkst voor mij. Want ja, hallo! Mijn hele leven stond totally op z’n kop en ik zat even totally in een survival-modus en dus, ja, hallo, dan doet een vrouw misschien wat gekke en domme dingen, maar ja, hallo, een vriendschap moet wel tegen een stootje kunnen. Maar dat kon de onze dus blijkbaar niet. Zelfs niet na 15 jaar. En opnieuw beginnen is moeilijk. Maar eigenlijk ben ik helemaal niet opnieuw begonnen. Ik ben niet ineens iemand anders geworden. Al denkt zij misschien van wel. Ik ben nog steeds dezelfde Luna. Alleen met een andere man. In een andere stad. En sommige vrienden zijn gelukkig wél gebleven. En er komen nieuwe vrienden bij. En daar ben ik superdankbaar voor.

Zoals baby’s een groeisprong maken en binnen een paar dagen ineens kunnen omrollen, kruipen, lopen langs een tafel, lopen met losse handen, brabbelen, woorden zeggen en uiteindelijk zinnen, zo lijken dementerende bejaarden ontgroeisprongen te maken. Steeds minder kunnen, steeds minder begrijpen, steeds een stapje dichter bij de dood. En soms kan ik daar prima mee omgaan, even lachen, liedje zingen en weer doorgaan, maar soms trek ik het gewoon slecht. En ik trok het vorige week slecht. "Ik hoor hier niet", zegt een dame zacht huilend. "Maar u bent nu toch hier… Wilt u misschien een kopje thee?", vraag ik in een poging haar gedachten ergens anders te brengen. "Nee, ik wil naar huis", zegt ze. "Maar u slaapt hier hoor", probeer ik. "Ik kan hier niet aarden", zegt ze nu hard snikkend en er volgt een onsamenhangend verhaal over de dingen die ze nog wel weet. Hoe ze hier gekomen is, dat weet ze niet meer, maar dat ze hier niet hoort of wil zijn, dat weet ze zeker. En ik kan niet anders dan naast haar zitten en even met haar meehuilen, want Godverdomme, wat een verdriet, en er is niets aan te doen! En dan zitten we even samen hand in hand en dan geef ik haar maar de Story om in te bladeren. En Thank God voor Story’s, Weekend’s en Privé’s, want ze zijn er als je ze nodig hebt! Halleluja! Doe mij nu maar vast een abonnement voor de rest van m’n leven! Stuur de rekening maar door, dan maak ik het geld meteen over! En de dame die altijd een goede eetlust had en binnen no time haar boterhammen naar binnen kon werken, is haar oog-handcoördinatie verloren. "Ik kan het niet meer", zegt ze terwijl ze steeds, en steeds, en steeds blijft proberen een stukje brood aan haar vork te prikken, "ik kan het niet meer." En dan prik je een stukje brood op haar vork en dan geef je die vork in haar hand en dan zeg je; "Zie je wel, u kunt het best nog wel", maar we weten allebei wel beter. Ik in ieder geval wel. En de dame met wie een leuk gesprek altijd nog mogelijk was raakt steeds afweziger en mist haar moeder en zegt regelmatig uit het niets: "Ik mis m’n moeder zo vreselijk." "Dat is een verdriet dat nooit meer weggaat hè?", zeg ik dan eerlijk. En dan wil een 83-jarige vrouw een tekening voor haar moeder maken en dan geef je haar een stuk papier en stiften en dan zegt ze even later terwijl ze naar het resultaat kijkt teleurgesteld: "Het lijkt wel een tekening van een kind van 3." En dan zeg je dat het niets uitmaakt. Maar je weet Godverdomme wel beter.

We hadden kaartjes voor Dance at the Park in Nijmegen. Een gezellig dance-feestje met o.a. dj’s Roog en Erick E., twee mannen waarbij ik in vroegere tijden regelmatig flink naar de klote stond te wezen terwijl zij hun plaatjes door elkaar mixten. En dat was ook eigenlijk het plan van gisteren; flink naar de klote gaan met allerhande drank, drugs, chemicaliën of gewoon alles wat er maar voor handen was, tijdens een lekkere nazomerdag en onder het genot van een flinke dosis lekkere beats.

In plaats daarvan stond ik gisteravond naast een dame van middelbare leeftijd in een scootmobiel met een mandje aan haar stuur en in dat mandje stond een asbak en in die asbak deponeerde zij regelmatig de as van haar sigaret.

Wij luisterden samen naar het gratis live-concert dat Frans Duijts gaf ter ere van het 50-jarige jubileum van het Tielse corso.

Gewoon Tielenaren onder elkaar.
Gewoon met z’n allen die handjes de lucht in.
Gewoon bij mij om de hoek.
Gewoon met z’n allen lekker gewoon gebleven.

Terwijl ik me stond te verwonderen om alles en iedereen om mij heen en laat ik nou maar gewoon eerlijk zijn, want Jesus Chistus, wat herbergt Tiel een hoop lelijke mensen! Of misschien zijn de fans van Frans Duijts over het algemeen gewoon lelijke mensen. Lelijke mensen met een lelijk gebit waarvan ik eigenlijk met zekerheid durf te zeggen dat hun IQ niet eens 2 cijfers heeft! En lelijke mensen met lelijke kleren en ook een lelijk loopje en een lelijke manier van staan en mensen waarvan ik zeker weet dat hun haar nog never nooit goed heeft gezeten en vrouwen die nog nooit een mascararollertje in hun handen hebben gehad en vrouwen die nog nooit hebben geneukt en die ook nooit geneukt zullen worden!

Maar terwijl ik me dus even 100 keer beter stond te voelen dan de rest zag ik een opa dansen voor z’n kleinzoon in een buggy. Opa zong mee met alle liedjes van Frans en keek met grote trots naar het kleine mannetje dat kirde van plezier en een poging deed tot bewegen.
Zijn kleinzoon zou later ook fan van Frans worden.
En als dat zo was, dan zou hij op feesten, partijen én verjaardagen zeggen: “Ik ben naar m’n eerste concert van Frans Duijts met opa geweest.”

Had zo’n lelijke Tielenaar me toch mooi even een prachtig moment van liefde gegeven.

"M’n tong doet een beetje pijn", had ik ’s ochtends tegen de verkering gezegd.
"Oh, dat is niet zo best liefie", zei hij.

Pas in de middag herinnerde ik me dat ik die nacht had gedroomd over m’n tongpiercing. Dat ik hem eruit had gehaald en ‘m weer verkeerd om terug had gedaan. En dat dat niet lekker zat, omdat dan het grootste bolletje boven zat in plaats van het kleine bolletje. En toen moest ik hem weer omdraaien. In werkelijkheid is er helemaal geen verschil tussen het bovenste en onderste bolletje.

’s avonds was er ineens het besef; ik haal dat ding eruit. Voor altijd.
"Ik haal ‘m eruit", zei ik tegen verkering.
"Je hoeft ‘m er voor mij niet in te laten", zei de verkering.
"Oh, vind je het niet lekkerder met pijpen dan"?’, lachte ik.
"Liefie, ik vind alles lekker wat je doet."

Dus na 13 jaar draaide ik de bolletjes los en friemelde wat met m’n tong langs m’n tanden en door de rest van m’n mond. En ik voelde dat het goed was.

Ik had die piercing genomen tijdens m’n studenten- en stapperiode. En oh, wat vond ik het leuk als er mannen waren die ‘m dan zo stiekem zagen zitten en dan vroegen of ik een tongpiercing had en dat ik dan heel stoer m’n tong kon uitsteken en lief kon lachen en oh, wat vond ik het dan spannend als die mannen gingen fantaseren over tongzoenen of pijpen en oh, wat vond ik het heerlijk als mannen na afloop zeiden dat ik de eerste was die ze had gepijpt met tongpiercing. Was ik toch bij heel veel mannen nog ergens de eerste mee en oh, wat vond ik het een prettige gedachte dat ze me nooit meer zouden vergeten.

Ik geloof dat ik daar nu wel klaar mee ben.
Het einde van een tijdperk.

Over een paar maanden laat ik een klitpiercing zetten.