Hoewel ik van m’n moeder eigenlijk niet mag huilen om haar, heb ik de afgelopen 2 weken toch regelmatig even een traantje gelaten bij de gedachte dat ze er ooit, en gezien de prognose op korte termijn, niet meer is. Al hebben we, voornamelijk dankzij de humor van m’n moeder, toch ook behoorlijk wat gelachen.

Vandaag was de dag van de uitslagen van alle nieuwe bloedonderzoeken en de CT-scan. In hoeverre is de kanker weer terug? Hoelang heeft ze nog? Zijn er heel misschien nog andere medicijnen die kunnen helpen? Ik twijfelde of ik mee zou gaan met m’n ouders naar het gesprek met de oncoloog.

“Ik zit er echt niet op te wachten om te horen dat m’n moeder is opgegeven hoor”, zei ik gisteren tegen M.
“Misschien is het wel goed nieuws”, zei hij.
“Doe niet zo stom.”
“Dat kan toch? Ze zegt zelf dat ze zich helemaal goed voelt, ze ziet er goed uit, ze zweet ook niet meer ’s nachts. Je weet het niet.”
“M’n moeder zegt altijd dat ze zich goed voelt.”
“Maar het kan dat haar bloedwaardes weer okay zijn.”
“Doe niet zo stom, dat kan niet, als ze kut zijn, dan zijn ze kut, dan zijn ze niet ineens de keer daarna goed.”

Maar ik ging vanmorgen niet mee naar de oncoloog. Niet omdat ik een slecht-nieuws-gesprek niet aankon, maar omdat ik vond dat m’n ouders dit juist met z’n tweeën moesten doen. Ze zijn niet alleen mijn ouders, ze zijn ook elkaars partner. Sommige dingen, al zijn ze kut, zou ik zelf ook liever alleen met m’n partner doen. En dat slechte nieuws, dat zouden ze me daarna toch meteen wel komen vertellen.

Wanneer de bel eindelijk gaat ren ik naar beneden om de deur open te doen.

“En?”, vraag ik, klaar om het ergste te horen.
“Nou, m’n bloedwaardes zijn weer goed”, zegt m’n moeder, “en m’n CT-scan was ook okay.”
“Wat?”
“Ja, de oncoloog snapte het zelf ook niet helemaal, maar ik ben een extreem, bijzonder medisch geval.”
“Dus je huidige chemopillen werken gewoon nog?”
“Ja, ze heeft overlegd met andere oncologen in Utrecht en m’n bloedwaardes zijn nu zelfs weer ietsje beter dan 4 maanden terug.”
“Hoe kan dat dan?”
“Dat wisten ze ook niet.”

Ik huilen.
M’n vader kippenvel.

“Dus ik heb de afgelopen 2 weken voor niks elke dag lopen janken?”
“Je hoeft niet te janken. Als ik er echt niet meer ben, dan mag je even huilen, maar daarna ga je gewoon weer door.”
“Ik mag best huilen bij de gedachte dat je er ooit niet meer bent.”
“Maar ik ben er nog. Over 7 weken pas weer terugkomen voor de volgende controle.”
“Wat een opluchting.”
“Ja, maar er komt een dag dat ik er niet meer ben.”
“Kutwijf.”

Lachen.