Ik wilde gisteren Ibiza niet verlaten. Ik was al 4 of 5 keer eerder op Ibiza geweest, maar ik had het er steeds na een dag of 4 wel gehad. Dan wilde ik naar huis. Naar de poezen. Ik heb m’n leven lang heimwee gehad, maar toen ik gisteren de deur van onze villa op Ibiza dichttrok kon ik wel janken en ze hadden Nina en de katten in mogen laten vliegen en dan was ik er het liefst nooit meer weggegaan. Ik had in toeristische foldertjes over Ibiza wel vaker zinnetjes gelezen als ‘people came and never left’ en wat had ik gisteren graag gewild dat dat mijn leven was. “Dat betekent dat je een goede vakantie hebt gehad”, zei vriendin R. optimistisch. “Of dat ik het thuis gewoon kut heb”, grapte ik. Maar in die grap zat natuurlijk een dikke kern van waarheid. Thuis zou het hele circus dat het normale leven heet weer beginnen om 6:00. Er lagen nog zo’n 5 wassen op me te wachten en met alle vakantiewas erbij zouden dat er wel 8 worden. En dan ook weer elke dag boodschappen doen, eten koken, afwassen, strijken, stofzuigen, dweilen, the whole shebang. Weer gesprekken met de ‘coach’ van m’n vader over Spoor1, Spoor2, Wet Poortwachter, weer met hem naar de Arbo-arts en tussendoor nog even een hernia-operatie, want ondanks een versleten rug en een hernia moet er toch al gesproken worden over een andere baan voor m’n vader, inclusief sollicitatie-trainingen, want dat zijn nou eenmaal de regels hier in Nederland en die regels zijn niet altijd te begrijpen. En binnenkort ook weer de 2-maandelijke check-up van m’n moeder en toch altijd weer die spanning of ze wel of niet aan de chemo moet. Weer die belastingpapieren die ingevuld moeten worden en dan nu snel graag, want weer veel te laat. Weer die regen. Weer die kou. Weer in m’n eentje achter de computer of naaimachine. Weer die financiële stress en onzekerheid of de dingen die ik maak wel verkocht gaan worden. Weer dat gedoe. “Een week is toch veel te kort, ik heb het gevoel dat ik hier net pas ben”, zei ik. “Ik ben net pas een beetje relaxt en ik heb een week totaal geen andere gedachten gehad dan wat ik zal ik eens gaan eten of wat ik eens zal gaan drinken en of het tijd wordt om me nog een keer in te smeren met factor 50 en welk boek ik nu zal ik nu eens gaan lezen op de e-Reader.” Vriendin R. gaf me een knuffel en een dikke kus op m’n wang en toen moest ik m’n tranen al helemaal wegslikken. Volgend jaar ga ik een maand.

 LUNA EN HET BIKINI-DRAMA – 16 JUNI 2007

Een nieuwe bikini kopen dus. Ik zag er al weken tegenop. Zelfs op het moment dat de Ibiza-vakantie eindelijk definitief op de agenda stond, kon ik alleen maar denken aan de aanschaf van een nieuwe bikini. Het boterde namelijk niet meer zo tussen mij en mijn in 2005 aangeschafte panter-bikini. Maar ik wilde niet naar een bikini-winkel. Ik wilde niet! Mijn lichaam is namelijk volledig gebaseerd op het Coca Cola-flesje-principe: dikke tieten, dikke kont. Maar dan wel een taille. Nu sluit dat gelukkig ook naadloos aan op een ander principe: ik hou van tweedehands jurkjes uit de jaren 50, 60 en 70. Want op de een of andere manier hadden vrouwen in de jaren 50, 60 en 70 wél een normaal vrouwelijk figuur, met heupen en borsten. Maar de vrouwen, en vooral de kleding anno nu, lijken steeds rechter en dus mannelijker te worden. Mijn grens voor het dragen van tweedehands kleding ligt echter bij ondergoed en sokken. Die wil ik nieuw. En ook een tweedehands badpak of bikini zie ik dus niet zo zitten. Dus ik moest wel naar een winkel met bikini’s. Het moest. Het moest! Dus! Allereerst ging ik naar de grootste H&M van Amsterdam. Die in de Kalvertoren. Lekker opgaan in de massa en dan een beetje stiekem anoniem een bikini passen, dat leek mij een fijn plan. Gewoon wat broekjes en bikini’s uit de rekken rukken en dan in het felle TL-licht kijken naar jezelf en naar wat je allemaal aan jezelf zou willen veranderen. Ik zag daarna een rij van 10 vrouwen, allemaal wachtend op een pashokje, en ik besloot dat dit niet de dag was voor mij en de perfecte H&M-bikini. Misschien zou ik meer succes hebben bij een wat kleinere winkel. Dus ik vertrok naar een ‘speciaalzaak’ voor ondergoed en badkleding. En na 30 seconden staren naar wat minuscule velletjes stof werd ik al aangesproken: “Zoek je iets speciaals?” Zoek ik iets speciaals? Zoek ik iets speciaal? Wat denk je? Ik zoek verdomme een bikini waardoor ik er in 1 klap uitzie als Claudia Schiffer, maar ik neem genoegen met een exemplaar dat al mijn plekken waar zich teveel vet bevindt op een elegante manier verhuld. “Nee, ik kijk even”, zei ik. En ik verliet na 1 minuut de ‘speciaalzaak’. Toen ik thuis kwam trok ik mijn panterbikini nog maar een keertje aan. Kon net. Maar niet van harte. Dus trok daar overheen 1 van mijn 60’s zomerjurkjes. Hoppeta. In 1 keer al mijn probleemzones weggewerkt.

LUNA EN HET BIKINI-DRAMA, PART 2 – 21 JUNI 2007

Het zat me toch niet lekker, dat van die bikini. Ik kon het risico nemen om zonder passende bikini naar Ibiza te vertrekken, maar de kans dat ik daar wél een goed exemplaar zou vinden schatte ik niet hoog. Nee. Het moest vandaag gebeuren. Dus om 11.00 begon ik met het passen van diverse modellen bij de Bijenkorf. Daarna de H&M. En daarna naar nog meer winkels. Niks paste. Niks stond kek. Alles stond verre van sexy. Ik staarde iedere keer naar een albino walvis in een te strak slipje. Of een te strakke bikini. En dan had ik de grootste aanwezige maat aan. De fucking bloody, fucking kledingmaffia. Kut-kledinghoeren uit Italië. Kut-kledinghoeren uit Spanje. Fuck! Fuck! Fuck, ze allemaal! Ik besloot naar de C&A te gaan. Als ze ergens weten hoe Hollandse heupen in elkaar zitten, dan is het daar wel. Dacht ik. Na het passen van de vierde C&A-bikini besloot ik er even bij te gaan zitten op het bankje in de paskamer. Ik begon te denken dat het misschien toch aan mij lag. Ik was dik. Ik was niet meer een beetje lekker chubby. Nee, ik was dik. Ik was wit en dik en als het zo moest, nou dan ging ik dus mooi niet naar Ibiza. Ik was de dikste en witste van heel Amsterdam en daar kon ik wel om janken. En dat deed ik ook. Van pure frustratie. Er zat maar 1 ding op. Ik moest mijn ‘geen-tweedehands-ondergoed’ principe overboord gooien. Dus ik fietste naar Laura Dolls, dé vintage-winkel van Amsterdam. En het eerste badpak dat ik daar paste was meteen raak. Wat zeg ik? Dat badpak deed wonderen voor mijn figuur! Wat een lekker wijf was ik eigenlijk! En wat zat m’n haar goed! En die bril! Leuk zeg! Die maakte het plaatje helemaal af! Ik droeg een typisch jaren 50 badpak met een hysterische bloemenprint in zwart, groen en blauw. Het was een topstuk. Ik was een topstuk! Ik kon zo in een tijdschrift! De 2 andere fifties badpakken die ik daarna paste zaten ook als gegoten. En voor de 15 euro per stuk hoefde ik het niet te laten, dus ik rekende even later alle drie de badpakken af. En dat ze tweedehands zijn en dat een of ander vrouwtje er misschien 50 jaar geleden in heeft gepist kan me weinig interesseren. Wat? Al heeft ze zich volledig onder gescheten terwijl ze dit badpak droeg! Niks staat mij meer in de weg om straks over de stranden van Ibiza te paraderen.

LUNA EN HET BIKINI-DRAMA, PART 3 – 17 MEI 2013

Het is inmiddels 6 jaar later en ik ga weer naar Ibiza. Vriendin L. en vriend N. vroegen of we meegingen en bloody fucking hell, wat zijn de verkering en ik toe aan vakantie en aan zon! Dus wij zeiden ‘ja’ en we kunnen al weken, maanden niet wachten tot we in het vliegtuig zitten, maar het bikini-drama waar ik 6 jaar geleden tegenaan liep, speelde weer op. De badpakken die ik 6 jaar geleden kocht waren fantastisch, maar, het waren vintage badpakken, die dus ook gemaakt waren van vintage materiaal. Na elk robbertje zwemmen moest ik 3 uur in de zon om het badpak weer te laten drogen. En wanneer ik aan het zwemmen was zoog het badpak zich zo vol water dat ik, nou eh, niet helemaal natuurlijk, maar wel zo ongeveer, naar beneden zonk van het gewicht. Ik zag er dus wel fabulous uit, maar ik voelde me helemaal niet zo fabulous. Ik voelde me nog steeds een nijlpaard tussen de bikini-meisjes van 18 met maatje 36. Dus de 3 vintage badpakken verdwenen na die Ibiza-vakantie van 6 jaar geleden linea recta in de vuilnisbak en ik besloot om nooit, nooit, nooit meer te gaan zwemmen. Toen onze huidige Ibiza-vakantie een feit was zei ik daarom meteen tegen de verkering dat ik niet in een bikini ging. “Waar maak je je druk om?”, vroeg hij zich af, “ik ga gewoon in m’n blote reet in dat zwembad hoor.” Eh, ja, dat moest hij lekker zelf weten, maar ik vind dat toch een grensje dus ik had toch eigenlijk graag wel een soortement van badpak-achtig iets gehad. Of een burka, kon ik ook niet verbranden door de zon. “Dan koop je dat toch?”, zei hij. “Ja, ja, jij hebt makkelijk lullen, maar weet je wel wat voor drama dat is met mijn figuur?” “Hoezo, jouw figuur”, zei hij, “je bent hartstikke lekker, dus hou nou maar op met zeiken.” Maar ik wil gewoon een badpak dat voor mijn Hollandsche heupen is gemaakt en waar vooral m’n tieten heel goed in uitkomen, want je moet je positieve eigenschappen accentueren en je ietwat, eh, dikkere eigenschappen camoufleren. En dat alles graag gemaakt van een hedendaags textiel wat binnen 5 minuten droog is. En ik schaam me dus totally niet voor m’n lichaam, want ik heb nu eenmaal heupen en een buikje en een vetje hier en daar, maar ik schaam me wél ietwat voor het bedrag dat ik heb uitgegeven voor m’n nieuwe badpak: € 89,95. Maar toen ik het aantrok wist ik dat het iedere euro waard was. Het is een fifties badpak, maar gemaakt van nieuw en dus opdroogbaar materiaal. Met kersjes en dus ook een beetje with love from Tiel, the Betuwe.

Dus voluptueuze vrouwen van Nederland, verenigd u! Bij TopVintage.nl verkopen ze badkleding (en ook broeken, rokken, jurken, etc.) voor vrouwen in alle maten. Al zullen vrouwen met een maatje-meer, een kont-meer, tieten-meer en vooral met heupen-meer het er helemaal fantastisch vinden!

Vriendin L. en ik zouden dit lange Hemelvaarts-weekend met onze mannen, vriend Y., dochter S. en vriendinnetje I. én de honden naar een camping in de Biesbosch gaan en we zouden wel zien hoe en wat. Gewoon even relaxen, beetje wandelen met de hondjes, gewoon even lekker bijkomen. Maar vrijdag moest er ineens een andere activiteit gepland worden dan hangen onder de grote koepeltent met een wijntje en van die lekkere met roomkaas gevulde tomaatjes. En voor ik het wist zat ik in de auto richting een kano-verhuurbedrijf. “Oh, ik zie dit niet zitten hoor, ik zie dit niet zitten”, kermde ik. “Wat dan?”, vroeg de verkering. “Nou, Nina, wat moeten we met Nina?”, zei ik, maar ik durfde niet te vertellen dat ik het ook niet zag zitten om met hém in een kano te gaan, want hij is heel sportief en sterk en ik ben vooral heel paniekerig en ongecoördineerd en het zou gegarandeerd uitlopen op een echtscheiding, dit hele kano-festijn! “We kunnen Nina toch niet in een kano zetten!”, zei ik, “ze weegt 40 kilo en waarschijnlijk is ze nog banger dan ik om in een kano te zitten.” “Ah, joh, maak je niet druk”, zei de verkering, maar dat deed ik dus wel. En ik probeerde me enigszins stabiel te houden toen ik een uur later onze Nina in een 2-persoonskano getild zag worden. Ik had even daarvoor gezegd dat ik dus echt, echt, echt niet met Nina samen in 1 kano durfde. En ik ging ook niet met 1 van de meisjes, want straks zouden ze verzuipen en dan was het mijn schuld en dan moest ik het aan hun moeders gaan vertellen!! Maar ik voelde me uiteindelijk toch het veiligst bij m’n eigenste verkering, dus de enige optie was toch om samen met hem in de hardplastic kano te gaan. En om vanaf de kade toe te kijken hoe Nina door vriend Y. werd weg gepeddeld.

En iedereen vond dat normaal! Nina ging staan in de kano, liet de kano schudden en vriend Y. was niet bang, de meisjes waren niet bang, vriendin L. was niet bang, vriend N. was niet bang en ook de verkering was niet bang. De enige die bijna zat te janken van angst was ikzelf. “Ik ben niet bang voor mezelf!”, zei ik tegen de verkering toen we met z’n allen een breed stuk rivier moesten over kanoën, “ik ben bang dat Nina uit de kano van vriend Y. springt en met de stroming wordt meegesleurd en verzuipt. Trauma! Trauma! Ik wil terug! Ik wil gewoon terug! Ik vind dit helemaal niet leuk! Dit is niet mijn idee van ontspannen!”

Zo’n 4 uur kanoën later kwam ik relaxt én in een keurige cadans met de verkering de haven binnen peddelen. Hond Nina zat inmiddels gezellig in de kano van J. en mij en vond het allemaal prachtig. Ze was 1 keer eerder uit de kano gesprongen, maar was door vriend Y. weer naar binnen gehesen. Niks aan de hand! En na 3 uur angst en zeiken en zeuren had ik m’n eigen paniekstrijd maar opgegeven en me gerealiseerd dat het ergste wat kon gebeuren was dat iemand in het water zou vallen, maar dat iedereen kan zwemmen. Had ik beter 4 uur eerder achter kunnen komen.

De deurbel gaat om 8:04 en dat is een tijdstip waarop ik geen postbode of pakketbezorger verwacht. Wanneer ik de deur openmaak tref ik dan ook mijn typisch Tielse overbuurvrouw die me even wat wil vragen. “Heb jij net een vuilniszak in mijn container gegooid?”, vraagt ze. Eh, ja, dat had ik, want mijn container zat vol en die van haar nog niet en ze had haar container voor mijn tuin gezet en toen dacht ik, heel gek, ik gooi die vuilniszak gewoon hierbij, lekker makkelijk, want de vuilniswagen komt toch over een uurtje. “Dat wil ik niet hebben, want volgend jaar wordt alles anders en ik heb ‘m eruit gehaald en hij staat ernaast en je moet zelf maar weten wat je ermee doet, maar ik wil het gewoon niet hebben”, zegt ze en midden in die zin is ze al omgedraaid zodat ik naar de achterkant van haar typisch Tielse koperkleurige-korte-moeke-kapsel staar. “Ik vond zelf dat de vuilniszak er best wel keurig bij lag eigenlijk”, roep ik haar nog na, maar ze stevent alweer op hoge poten naar huis. En wanneer ik de vuilniszak met m’n lichaamsgewicht in mijn eigen container probeer te duwen, vraag ik me af waarom de overbuurvrouw er zo’n moeite mee heeft dat mijn vuilniszak in haar container ligt. En hoe weet de overbuurvrouw eigenlijk dat ik een vuilniszak in haar container heb gegooid? Staat ze vanaf 6:30 voor haar raam om te kijken wie en wat er langs komt? Houdt ze vanaf het moment dat ze ontwaakt de straat en haar stoepje nauwlettend in de gaten, net zoals zoveel typische Tielse vrouwen van haar leeftijd? Heeft ze niks anders te doen? Of zou een andere buurvrouw haar hebben ingelicht: “Hé, die rooie van nummer 20 heeft net een vuilniszak bij jou in de container gegooid, ik zou het maar even gaan checken.” En je mag dan niet gaan schelden, want we moeten hier nog langer wonen dan vandaag, en ik ben 37 en zou beter moeten weten, maar Jesus, wat een zeikwijf! Ga alsjeblieft naar de kapper om van dat moeke-kapsel af te komen. En neem ook alsjeblieft wat Zen-therapietjes mee. Met hoeveel buren gaat ze het hierover hebben? Lekker roddelen over die ene van de overkant met die bloemetjesjurken die zo asociaal is om een vuilniszak bij een ander in de container te gooien? Het schandaal! Van deze overburen met hun bekrompen, eigen-container-eerst-gedachten, moet ik het dus totally not hebben. Ze geven mij het gevoel dat ik niet op m’n plaats ben hier in Tiel en niet in deze straat. Of dat ik m’n huis roze moet verven en dat dat voortaan hun uitzicht is.

Ik zit te wachten op de dag dat ik Mari van de Ven, Gordon, of Trinny en Susanna op straat tegenkom en dat ze me dan vertellen dat dat wat ik aan heb toch écht niet kan, ik zie er niet uit, dat de vintage-look zoooooo 1960 is en dat die Trinny en Susanna ook nog even aan m’n borsten gaan voelen en dat ze me vertellen dat ik eigenlijk voor lul loop en dat die bh toch echt niet mijn maat is en kijk maar even mee met deze filmpjes Luna, want hééééééél Nederland vindt jouw kleding belachelijk en zou niet naast je durven lopen! Ik ben een sucker voor alle make-over-, make-under-, en metarmorfose-programma’s, maar toch haat ik dit soort programma’s tot in het diepste van mijn zijn. Ik kijk elke week wel naar ‘Snog Marry Avoid’, zit ook vreselijk te genieten van ‘Hotter than my daughter’ en ik heb jaren en jaren gesmuld van Oprah’s make-over-shows. Maar dat ik ervan geniet wil niet zeggen dat ik het ermee eens ben, want in dit soort programma’s worden hele leuke, kleurrijke meisjes en vrouwen met neon-jurkjes en felgroen haar en roze linten, veranderd in girl next door-meisjes of huismoekes met een mooi, standaard jurkje. Met gewoon haar, gewone kleding, gewone make-up, gewone schoenen. Allemaal gewoon. Allemaal ‘normaal’. Allemaal middle of the road. Gewoon, gewoontjes. Allemaal net als de buurvrouw. En natuurlijk zitten er bij die programma’s types waarvan ik ook denk; nou, had ik niet aangetrokken als ik jou was. Misschien was een maatje groter beter geweest. Misschien had dat rokje net een paar centimetertjes langer gekund en misschien had je even een kammetje door je haar kunnen halen. Misschien heb je inderdaad iets teveel spraytan gebruikt en die nep-wimpers hoeven van mij nou ook niet meteen. Maar als een vrouw er zo uit wil zien en als zij dat aan wil trekken; good for her! Make-over-programma’s maken uiteindelijk van elke vrouw precies dezelfde vrouw. Hetzelfde kapsel, zelfde soort jurkje, dezelfde lipgloss, dezelfde schoenen. Sommige blond, sommige bruin, maar het zijn allemaal dezelfde vrouwen met dezelfde nietszeggende uitstraling. En dezelfde vrouwen zijn vrouwen die je vergeet binnen een minuut. Eenheidsworsten. Wat ik mijn kinderen, al is er geen eentje van mijzelf, maar wat ik de kinderen waar ik voor zorg, mee wil geven is dat het okay is om aan te trekken wat je mooi vindt! Wil jij een tutu aan? Doen! Petticoat? Doen! Bloemetjesjurk? Hell yeah! Wil jij met 20 gekleurde bloemen in je haar lopen? Doen! Als jij de hele dag in je joggingpak wil zitten, dan is dat jouw keuze en als je in een trouwjurk wil slapen dan ben ik de laatste die je tegenhoudt. Boodschappen doen met je regenlaarzen aan? Why not? Elke dag glitter-oogschaduw? Ik doe mee! Make people smile. Be proud! Zorg dat je om jezelf moet lachen. Je bent mooi. Altijd. Conformeer je nooit aan de massa! Nooit! Het moment dat ik er hetzelfde uitzie als mijn buurvrouw is het moment dat je mij mag opknopen aan de allerhoogste boom.

Toen m’n moeder vorig jaar ziek werd dacht ik dat er wel even bij te doen. Als ze dood zou gaan, dan zou ik daar mee om kunnen gaan en als ze permanent thuis verzorgd zou moeten worden, dan had ik dat ook met gemak aangekund. Drie keer per dag naar het ziekenhuis? Was geen probleem! Elke dag voor zowel haar als m’n eigen gezin koken? Deed ik even! En ik maakte wat iedereen lekker vond, al was dat verschillend. M’n vaders naderende ontslag? Ah, joh, dat moesten we niet als last zien! Het was dan wel kut, maar daar konden we mee omgaan toch? Om de 2 weken naar de Arbo-dienst, om de 2 weken naar de huisarts, gesprekken met de werkgever, gesprekken met een arbeidsrechtadvocaat en tussendoor ook nog even zorgen dat mijn moeder de zorg zou krijgen die ze verdient door te bellen met diverse instanties? Ik kon het allemaal en ik deed het allemaal. En ik deed het goed! Dat ik tussendoor de PloesiePoesie-shop moest sluiten, dat zag ik als een uitdaging om aan nieuwe dingen te beginnen. En dat we tussendoor ook nog eens gingen verhuizen, dat was fantastisch, want we gingen toch naar een groter huis? En ik zou in dat nieuwe huis toch niet alleen meer ruimte hebben voor een eigen atelier op zolder, maar ook dochter S. en oppasmeisje M. konden een eigen kamer krijgen en we hadden een grotere, mooiere tuin en ik zou dichter bij m’n ouders komen te wonen, dus eigenlijk alleen maar positieve dingen toch? En het is ook allemaal positief. Nu. Maar ik merk dat vorig jaar een enorme impact op me heeft gehad. Zowel geestelijk als lichamelijk. Maar ik ben het type niet om in te storten. Ook omdat ik gewoonweg niet kán instorten. Als ik niet werk, krijg ik geen geld. Zo simpel is het. Ik heb nooit een arbeidsongeschiktheidsverzekering voor ZZP’ers afgesloten en ja, dat had ik moeten doen, maar ja, ik moest ook andere rekeningen betalen. Dus soms verlang ik naar een gewone baan van 9 tot 5, what a way to make a living, puur en alleen om het feit dat ik dan nu heerlijk, doorbetaald, met een burn-out thuis had kunnen zitten. Een half jaar op de bank of in bed om bij te komen van alle ellende. Lijkt me fantastisch. Meer dan 12 uur slapen per dag onder het genot van een Oxazepammetje. En voor alle types die nu gaan lopen zeuren dat ik niet weet wat het is om een burn-out te hebben en dat als ik er eentje zou hebben dat ik dan wel anders zou praten, want een burn-out is dus echt geen pretje en die gun je niemand, wil ik graag zeggen; fuck you, ik doe een moord voor een doorbetaalde burn-out! Agressie is trouwens ook 1 van de symptomen van een burn-out.

klik voor groter

Ja, ik snap het, het wordt de hoogste tijd voor weer wat leuke verhaaltjes en columns hier, maar ja, er gebeuren ondertussen zoveel andere dingen! Deze week sta ik in de Computer Idee!

Ja, ik ben zoals altijd met 100.000 dingen tegelijk bezig, maar dat hoort gewoon bij me en ik geloof dat ik het ook enigszins heb geaccepteerd en omarmd! ADHD is soms zo gek nog niet! Mijn eerste schilderijen-expositie komt eraan en natuurlijk heb ik nog genoeg schilderijen hier in huis, maar ja, ik wil toch weer nieuwe dingen maken, dus ik zal wel weer nachten wakker zijn en schilderen, maar wat maakt het uit? IEDEREEN is uitgenodigd om 5 april een wijntje te komen drinken bij wijncafé Petit Chateau in Tiel.

klik voor groter

Ik doe mijn oproepje ook even hier, op m’n eigen www.maanisch.com! En ja, ik weet, ik ben de allergrootste ADHD-er, hyper hier en hyper daar en dan weer dit project en dan weer dat, maar! Lieve lezers, vrienden en bekenden! Ik ben heel druk bezig met het opzetten van een kekke kledinglijn onder de naam Borduurzaam… en hiervoor heb ik spijkerjasjes nodig… of eigenlijk gewoon spijkerkleding! Voor baby’s kinderen, pubers, vrouwen! Nu kijk ik de verkering elke dag heel lief aan om voor me langs de kringloopwinkel te gaan (en dat doet-ie ook natuurlijk), maar ik hoop ook een beetje op de kracht van de Social Media! Heb jij nog een jasje liggen? Een kinderjasje? Of iets anders van spijkergoed? En kun je het missen? Als je het naar mij stuurt (met daarbij ook jouw adres), dan krijg je van mij sowieso een handgemaakte kaart (ja, dat is leuk) en iets anders leuks en handgemaakts (door mij) (kan van alles zijn, ik heb nog een grote voorraad van m’n PloesiePoesie-merchandising over)… Je zou mij HEEL gelukkig maken (en dat is toch het mooiste dat er is; anderen gelukkig maken?).

Je kan het sturen naar:

Chantall Olthof
De Hulk 20
4002 GB Tiel

Alvast HEEL erg bedankt!

Mijn achternaam is even anders, omdat alle post met mijn eigen achternaam wordt doorgestuurd naar de vorige bewoners van dit huis!