web analytics

3

LUNA’S MINI MOHAWK

Het begon in maart vorig jaar met de ontdekking van ex M. van een kaal plekje op mijn hoofd ter grootte van een 2-euro-muntstuk. Ik ging naar de huisarts die vaststelde dat het alopecia areata was. Ik werd naar huis gestuurd met de mededeling dat deze aandoening een grillig verloop zou kunnen hebben en dat er eigenlijk helemaal niks over te voorspellen was. Kon erger worden. Kon zo blijven. Kon voor altijd zo blijven. Kon gewoon overgaan. Dat was even slikken. Ik zou een doorverwijzing naar een dermatoloog kunnen krijgen, maar ik besloot het allemaal even af te wachten.

Uiteindelijk werd de kale plek zo groot als een biljartbal. Gelukkig heb ik altijd veel, lang en dik haar gehad, dus ik kon m’n haren keurig over de kale plek heen laten vallen, zodat het niet echt heel erg opviel, maar ik was er toch wel constant mee bezig. Wat als dit? Wat als dat? Wat áls ik helemaal kaal zou worden? Wat als ik nog meer kale plekken zou krijgen? En dan niet bovenop m’n hoofd, maar op zichtbaardere plekken, zoals m’n haarlijn?

Ik kreeg allerlei tips online, bepaalde shampoos, crèmes, pillen, massages, maar ik besloot m’n lichaam haar werk te laten doen. M’n lichaam heeft een behoorlijk stress-periode meegemaakt de afgelopen maanden, jaren misschien wel, en het was voor het eerst in m’n leven geweest dat mijn lichaam zei; ho, stop, niet verder. Als jij niet uit jezelf een beetje chill wil gaan doen, dan geef ik je wel een fysiek signaal dat je eens even lekker rustig moet gaan zitten in- en uitademen op de bank.

Uiteindelijk kwam er weer een zacht donsje op de kale-biljartbal, maar mijn relatie met M. ging uit, wat weer voor een geheel nieuwe stress-situatie zorgde. Ik begon steeds meer lange, rode haren in huis te vinden. Niet alleen in bed, maar ook in de keuken, op de plek waar ik altijd aan tafel zit, m’n stofzuigermondstuk zat steeds vol en als ik met m’n handen door m’n haar ging bleven er altijd wel 2 of 3 haren tussen m’n vingers zitten. Kon ik er ook nog wel bij hebben. Fuck.

Het valt tot nu toe nog niemand op, behalve mezelf, dat ik de helft van m’n haar ben kwijtgeraakt. En dan hoor je in je omgeving; ‘Joh, we verliezen allemaal elke dag veel haren, die van jou vallen gewoon meer op omdat ze zo lang zijn.’ Nee. Ik ben de helft van mijn haar kwijtgeraakt. Ik voel het als ik m’n haar in een staart doe. Ik voel het als ik m’n haar was. Ik ben gewoon écht de helft van m’n haar kwijt.

Inmiddels staat er op de kale-biljartbal weer zo’n 6 centimeter haar, waardoor ik regelmatig rondloop met een soort mini mohawk, omdat de rest van m’n haar dan precies eromheen valt. En als ik met m’n vingers over m’n hoofdhuid ga voel ik overal stoppeltjes van zo’n 2 millimeter, dus ook de rest van m’n haar is aan het terug groeien. Dus het komt goed.

Ik ga de komende maanden, misschien wel een heel jaar, voor lul lopen met overal eruit piepend haar, maar het komt goed.

 

Dit vind je misschien ook leuk...

3 reacties

  1. Marianne schreef:

    Dat is mooi nieuws om het jaar mee te beginnen 🤗.
    Mijn haar blijft beter zitten als ik iedere dag vitB slik. Ben namelijk ook door stress zoveel haar verloren.

  2. Anita schreef:

    Ik vind je ook met een mini mohawk super en volgend mij zou je zelfs kaal als een biljartbal rocken ;-)
    Ik ben nooit kalend geweest door de stress maar heb, net als jij, zeker de helft minder dik haar op m’n koppie zitten…door de malle krullen valt het niemand op maar mij wel degelijk. Het is nog steeds niet dikker…dus óf ik heb toch nog steeds teveel stress óf het komt gewoon nooit meer terug dat lekkere dikke haar…maarja ik ben ook in de overgang dus ‘hetzaldeleeftijdwelzijn’. Whatever…ik ben blij voor je stoppels…ga zo door lieverd!

  3. Jan schreef:

    Anders probeer je een kort pittig…haha nee hoor! Niemand zou je herkennen, ook jij jezelf niet.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *