LUNA ZIET DEPECHE MODE

Toen vriendin H. me 9 maanden geleden belde met de mededeling dat ze om half zeven was opgestaan om kaarten voor het concert van Depeche Mode voor ons te halen, wist ik al dat dit hét concert van het jaar zou worden. En hoewel grote verwachtingen alleen maar kunnen tegenvallen, kan een concert van Depeche Mode dat dus niet. Depeche Mode is briljant en ook hun nieuwste cd ‘Playing the Angel’ valt weer in die categorie. Dus. Kom maar op met dat concert, dacht ik de afgelopen 9 maanden. Laat maar lekker doorkomen! Dat ik vrijdag en zaterdag maar 2 uur per nacht had geslapen en dat ik eigenlijk al volledig naar de klote was toen ik in Ahoy stond, maakte weinig uit. Laat alles maar lekker doorkomen Dave Gahan! En toen het eerste nummer ‘A Pain That I’m Used To’ begon was ik inderdaad weer 100% opgeladen. Alle restjes energie die ik nog in me had heb ik eruit gedanst en gezongen. Elk spiertje dat nog maar een beetje kon bewegen heeft dat ook gedaan. Kippenvel-moment: ‘Everything Counts’; “The grabbing hands / Grab all they can / All for themselves / After all / It’s a competitive world / Everything counts in large amounts.” En dan niet weten of je aan het janken bent of aan het zweten of gewoon een combinatie van die 2. Nog een kippenvel-moment: ‘Personal Jesus’; waarbij de hele zaal uit z’n dak gaat, “Reach out and touch faith!” zingt, 2 handen in de lucht, “Reach out and touch faith!”, en weer 2 handen in de lucht. Magisch. En dan Dave Gahan. Die man hoeft niet eens te zingen om voor kippenvel te zorgen. Die hoeft alleen maar een beetje te staan. Zucht. Wat een geile vent. Als een meisje van 16 heb ik staan gillen toen hij steeds meer kleding uittrok en uiteindelijk met ontbloot en bezweet bovenlijf stond te kronkelen op het podium. Een heerlijk afgetraind, doorgesnoven en doorgespoten lijf! Woehoe! Het Depeche Mode-concert dat ik gisteren zag in Ahoy was niet alleen hét concert van het jaar, maar zelfs het allerbeste concert dat ik ooit zag.