LUNA, SKINNER EN BRUCE IN DE KOMKOMMERTIJD

“En ik denk dat het ook handig is dat de dierenarts dan meteen even wat bloed bij Skinner afneemt”, had ik vorige week tegen de dierenartsassistente gezegd. “Want ik wil dat alles gecheckt wordt.” Ging allemaal goed komen volgens de assistente. En of ik dan zelf Skinner vast kon houden tijdens het bloed prikken, vroeg ze nog. Ging allemaal goed komen, zei ik. Dus vandaag kwam de dierenarts stipt om 14.30 binnenwandelen. Ik had een huisbezoek aangevraagd, want een simpele optelsom leerde me dat een taxi op en neer voor Skinner en daarna een taxi op en neer voor Bruce Lee plus alle stress en trauma bij de katten plus de stress bij mij, duurder zou zijn dan zo’n huisbezoekje. En gemak dient de mens. En de poes. Ik gaf de dierenarts een Skinner-update. “Hij is heel erg vermagerd de laatste weken, nog maar 3 kilo, z’n haren staan niet goed, hij schijt zichzelf af en toe onder, hele staart onder de poep, of z’n pootjes, hij kijkt raar uit z’n oogjes en het is een zielig oud mannetje aan het worden.” “Okay”, zei de dierenarts en ze voelde wat aan Skinners lijf en botjes. Ze hield een stethoscoop tegen z’n ribbetjes en ze schoor z’n nekkie terwijl ik ‘m vasthield. En terwijl Skinner zich met z’n magere lijf verzette probeerde zij een ader te vinden om bloed af te tappen. Lukte niet. Ze schoor z’n pootje om daar op zoek te gaan naar een andere ader en ik hield ‘m ondertussen stevig vast en fluisterde dat-ie moest relaxen omdat-ie anders met de taxi naar de dierenarts moest. Maar het aftappen lukte niet. Nog een keer in z’n nek proberen. Lukte nog niet. Ik zuchtte en Skinner miauwde en gromde. “Zullen we dan eerst even Bruce proberen?”, vroeg de dierenarts. Leek mij een goed plan, maar Bruce leek het een beter plan om onder de nieuwe bank te blijven bivakkeren. Pas een kwartier en 6 diepe kattenkrabben in m’n armen later piste Bruce eindelijk het bakkie van de dierenarts vol. “Ja, de aanhouder wint”, zei ze en ontsmette daarna voor de zoveelste keer het geschoren nekkie van Skinner. En na nog 4 pogingen en nog 4 kattenkrabben kon de dierenarts eindelijk een buisje poezenbloed in haar tas stoppen. “Ik moet echt weer eens wat meer meemaken dan zo’n bezoekje van de dierenarts”, zei ik even later tegen de katten en ik staarde naar de komkommer op de fruitschaal.