LUNA NEEMT EEN KIJKJE IN DE SPIEGEL

“Je maakt je zeker al jaren hetzelfde op?”, vroeg de visagiste.
“Ja, eigenlijk wel”, zei ik.

En dat was dat. De visagiste zei de rest van de opmaak-sessie niets meer. Ze keek niet in m’n ogen, maar naar m’n ogen en ik voelde me vreselijk bekeken. Ze had net mijn eigen make-up eraf gehaald en was bezig om haar kleurenpalet aan te brengen. Ik had verwacht dat ze me dan wel wat tips zou geven over hoe ik me dan zou moeten opmaken volgens haar, want dat ze m’n eigen make-up niets vond, dat was wel duidelijk. Maar ze zei dus niets en ik voelde me net zo’n vrouw uit zo’n make-over programma die al 20 jaar in een overgooier loopt en nog nooit lippenstift heeft opgehad en die dan volledig wordt afgezeken door een jury of het publiek, maar die dan wel glorieus het podium op gaat komen; take a look at me now! 

Ik doe al jaren en jaren en jaren, 20 om precies te zijn, donkergrijze oogschaduw op m’n ogen, zwarte dikke lijn boven m’n ogen met een oogpotlood en dan mascara. Klaar in 1 minuut en ik kan er ook mee slapen en ik word ’s ochtends wakker en dan is er nooit iets doorgelopen. Prachtig.

“Ik doe er meestal ook wel wat glitters bij”, zei ik in een poging tot een gesprek, “matching met de kleur van het jurkje dat ik dan aanheb.” Maar de visagiste knikte en zei niets en toen had ik dus helemaal het idee dat glitters alleen maar acceptable in the eighties waren en dat ik vreselijk voor lul loop normaal gesproken. In ieder geval niet zoals andere vrouwen dat doen en dat wil ik ook helemaal niet eigenlijk, maar als je ineens oog in oog met een professional staat dan ga je ineens aan alles twijfelen en vooral aan het feit dat je op je 36-ste nog doordeweeks glitter-make-up draagt.

De visagiste was na een kwartiertje klaar en ik mocht in de spiegel kijken.

“Oh nee, dit ben ik niet hoor”, zei ik, “ga je er nog wel wat donkere oogschaduw boven doen, want dit, dit klopt niet. Dit voelt niet goed.”
“Wij vinden het mooi zo”, klonk het ineens uit 4 monden. Naast de visagiste was er ook een haarstiliste, een fotograaf en een assistente van de fotograaf aanwezig. Het was dus 4 tegen 1.
“Ja, maar ik herken mezelf niet.”
“Dat is altijd zo als iemand anders je opmaakt.”

Ik durfde niet te zeggen dat dat dus niet waar was. Een week eerder was ik opgemaakt door een wat oudere Amsterdamse dame voor een optreden bij RTV NoordHolland en die was helemaal losgegaan. “Wat leuk, je hebt zelf al een soort smokey eyes gemaakt”, had ze gezegd. “Ja, doe jouw ding er maar gewoon overheen hoor”, had ik teruggezegd. En ik zag er daarna helemaal uit als mezelf, alleen met dus wat extra lagen.

Tegen de mening van de visagiste, de haarstyliste, de fotograaf en haar assistent durfde ik niet in te gaan. Want 4 mensen konden het toch niet fout hebben en dit was toch hun beroep en ze hadden hiervoor doorgeleerd, maar als ik mezelf in de spiegel bekeek, voelde ik dat er iets niet klopte, maar ik wist niet wat. “Hmm”, zei ik, “hmmm, nou misschien kan ik er wel aan wennen voor eventjes.” Maar ik meende er geen reet van.

Toen de verkering me na de fotoshoot kwam ophalen was het eerste wat hij zei: “Jesus, wat zie jij eruit, je lijkt wel Pipo de Clown.” En hier sprak dus een man die mij normaal gesproken met allerlei glitters boven m’n ogen ziet en met 4 bloemen in m’n haar. Die naast mij loopt, in al m’n petticoats en kleurtjes! En ook al zie ik eruit als een papegaai, hij heeft nog nooit, helemaal nooit, tegen me gezegd dat het misschien wel iets too much was allemaal.

Die avond verwijderde ik alle make-up van m’n gezicht en kwam ik erachter dat mijn wenkbrauwen waren ingekleurd.