LUNA MAALT EN MAALT EN MAALT

Op m’n rug, op m’n rechterzij, op m’n linkerzij, tegen hem aan, van hem af; alle slaaphoudingen had ik al geprobeerd en toch bleef ik malen. En malen. En malen. Totale irrelevante gedachten kwamen langs; ik moet nog een boekenkast, waar zet ik de kattenbak, wanneer ga ik de poesjes overbrengen, ik moet internet, ik moet m’n mail kunnen ontvangen, m’n computer moet veilig overkomen, ik moet tijdens de verhuizing nog wel gewoon kunnen werken, waar moet ik werken, ik moet genoeg kranten verzamelen om al m’n servies weer in te pakken, ik moet nog een was draaien, en dit en dat en dit en dat. En de gedachte die het meest terugkwam; wat als die makelaar-bitch me morgen niet die sleutel komt brengen, omdat het geld nog niet op de rekening van de verhuurder staat? Allemaal dingen waar in het holst van de nacht niet echt een oplossing voor te vinden is. “Ik kan niet slapen”, zei ik tegen hem. “Wat dan?”, vroeg hij slaperig terwijl hij lepeltje-lepeltje achter me kwam liggen. “Ik zie het even helemaal niet meer zitten, het is gewoon veel te veel en ik heb het gevoel dat ik al een jaar een marathon aan het rennen ben en dat ik nu net 500 meter voor de finish m’n enkel heb verzwikt.” “Het komt allemaal goed lievie”, mompelde hij. “Ik heb er de energie niet meer voor”, zei ik klaarwakker, “ik ben zo moe, maar ik kan niet slapen.” “Zal ik je even lekker beffen en vingeren, dan kun je daarna in slaap vallen”, stelde hij voor met z’n ogen dicht. “Hè? Nee man, daar staat m’n hoofd al helemaal niet naar”, zei ik lachend. “Lievie, ik ben ook moe van alles, maar als het moet heb ik nog wel de energie voor ons allebei om je te verhuizen hoor”, zei hij rustig. Hierop had ik dan heel veel lieve dingen tegen hem kunnen zeggen, dat hij zo goed voor me zorgt en dat ik zo blij met hem ben, maar hij sliep alweer, dus besloot ik om naar beneden te gaan om een sigaretje roken. Een sigaretje in de nacht heeft meestal hetzelfde slaapwekkende effect als een joint, maar dat was dus dit keer mooi niet zo. Een kwartiertje later lag ik weer in bed en nog steeds te malen en te malen en te malen en te malen. “Ik kan nog steeds niet slapen”, zei ik. Zijn oplossing bleek even later wél te werken.