LUNA IS IN TRANCE

Vriendin S. brandt af en wat cd’tjes voor me met live-sets van Armin van Buuren. Niet dat ik dat zelf niet kan, maar als zij het doet is het leuker. En nu is er muziek die ik wel aardig vind. Of geinig. Of leuk als achtergrondmuziek. Maar er is ook muziek die je optilt. Die je alles doet vergeten. Muziek die je godverdomme het gevoel geeft dat je leeft! En voor mij zijn dat dus de live-sets van Armin van Buuren. Of mischien iets breder; voor mij is dat trance. Maar om specifiek te zijn; voor mij is het de 9 uur durende live-set die Armin van Buuren speelde in de Jaarbeurs in Utrecht in april 2008. Deze volledig illegaal, maar met heel veel liefde, gedownloade cd ‘Armin Only – Imagine’ draai ik al weken elke dag. En nu is er 1 nummer op die cd die ik extra waardeer. Een plaat die ik steeds terugspoel om ‘m dan nog een keer te horen via m’n pc-speakertjes. And again… and again… and again… and again… and again… and again… and again…  En ik ben al een paar dagen op zoek naar de titel van die plaat. Maar ik kan ‘m niet vinden. En daar knap ik bijna volledig hysterisch van uit m’n panty. Bijna dan. Want ik heb, naar mijn idee, overal al gezocht. Het is de plaat die er op ongeveer 1:03:30 wordt ingemixt en die er op 1:03:56 helemaal gigantisch in knalt. Die. Die tussen nummer 12 en 13 op de cd. Die waarvan je meteen spontaan 5 xtc-pillen wil slikken. Misschien dat m’n leven precies hetzelfde blijft als ik niet weet van wie dat ene nummer is, maar op dit moment denk ik van niet. Het is een obsessie. Ik zit er helemaal in. Dus, fuck it, ik draai de hele set gewoon nog een keer! En als ik 88 ben en dement, of getormenteerd door alle drank en drugs die ik in m’n leven in m’n lichaam heb gegooid, laat mij dan in Godsnaam non-stop naar deze 9-uur-durende set van Armin van Buuren luisteren. Laat me incontinentiematten vol pissen, laat me m’n vrienden vergeten, m’n verleden niet meer herinneren, laat me achter in een klein kutkamertje met nog 4 andere bejaarden, maar geef me een MP3-speler met deze live-set op repeat. Omdat ik, als ik deze set wanneer dan ook hoor, morgen of over 50 jaar, zal voelen dat de wereld ooit aan mijn voeten lag, dat alles kon, dat ik alles kon, dat ik alle keuzes kon maken, dat ik alles had. En meer.

p.s.: Ik wilde dus een gezellige YouTube-link neerzetten hier. En toen vond ik ineens de plaat die ik zocht. Zul je altijd zien. Ik had het over ‘Till the Sky Falls Down’ van Dash Berlin. Maar dan vet diep gemixt door Armin. Zoals alleen hij dat kan: http://youtube.com/watch?v=4MFSJJaDvYk.