LUNA HEEFT BUIKGRIEP

“Mamma!! Ik ben ziek. Ik heb buikgriep en ik ben zielig”, zei ik vanmorgen sip door de telefoon. “Wat nu weer?”, vroeg ze. “Zaterdagavond fietste ik 25 minuten en ik zou bijna flauwvallen. Ik had al een paar dagen last van m’n darmen, maar ik dacht dat ik best kon gaan stappen”, zei ik. “Ja, dan is het gewoon je eigen schuld”, zei m’n moeder. “Ik ben daarna niet eens gaan stappen”, zei ik verdedigend. “Ik heb gisteren de hele dag op bed gelegen en P. heeft thee gezet en een kruik gemaakt en vriendin M. is medicijnen komen brengen en een bosje bloemen.” “Hmm”, zei m’n moeder. “Heb je niks verkeerds gegeten?” “Nee, mam, ik heb gewoon een buikgriep. Ik hou niks binnen en ik ben hartstikke slap”, zei ik. “Je drinkt ook veel te veel”, zei ze verwijtend. “Mamma! Dat heeft hier niks mee te maken!” “Jij hebt altijd last van je darmen”, meldde ze rustig. “Maar dit is iets anders! Ik ben nu écht ziek!”, probeerde ik nog maar een keer. Tevergeefs. Het enige dat ik van m’n moeder verwacht is dat ze met me meeleeft: “Ah, wat vervelend voor je. Ga maar lekker op de bank naar ‘The Sound of Music’ kijken. Met een kopje soep.” Zo ging dat vroeger altijd. Maar omdat ze nu op dit moment niets voor me kan doen, geeft ze me uit onmacht maar de schuld van mijn eigen ellendigheid, met als dieptepunt: “Is het echt geen voedselvergiftiging? Ja, vorige week heb je gehaktballen gemaakt en daar heb je zeker van tevoren een rauw stukje van geproefd? Ik ken jou.” “Mamma, ik heb buikgriep”, zei ik moegeslagen. “Dat bestaat. En nu moet je ophouden er een andere verklaring voor te zoeken. Buikgriep heerst.” “Bij jullie in Amsterdam zeker?”, zei ze. “Hier in Tiel merk je er niks van.” “Ik bel je morgen wel weer”, zei ik. En toen hingen we op. Maar ik weet zeker dat ze nu onderweg is naar een boekwinkel om een beterschapkaart te halen. Die ligt morgen in mijn brievenbus.